~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: mei 2022

Ik ga me toch nog even achter mijn laptop zetten, ook al had ik me voorgenomen om niets meer op mijn blog te plaatsen.
Nadat hun vakantie naar ons eilandje twee keer geannuleerd werd door corona, was de derde keer de goede keer voor mijn vriendin en haar vriend en konden ze ons nu eindelijk komen opzoeken. We hadden er zó erg naar uitgekeken.

Op mijn 14 jaar werd ze eerst mijn klasgenoot om even later ook een vriendin te worden. Toen ik op mijn 16 - na lang zagen - een bromfiets kreeg, stond niets nog in de weg om ook de weekends met haar door te brengen. We woonden een 8-tal kilometer van elkaar en in haar buurt waren leuke mogelijkheden om uit te gaan, weliswaar in de namiddag zoals het in die tijd was.
Daardoor leerde ik ook nog enkele andere meisjes kennen met wie ze bevriend was en die ook zeer goede vriendinnen van mij werden.
Mijn vriendin ging een richting studeren waardoor ze in de weekends veel op stage moest en waardoor ik een tijd meer contact had met die andere vriendinnen dan met haar. Maar onze vriendschap verwaterde niet en ze bleef voor altijd mijn hartsvriendin.
Mede dankzij de vriendschap met hen leerde ik mijn man kennen want hij woonde in hetzelfde dorp.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik samen met mijn vriendinnen prachtige jeugdjaren gekend heb die ik voor geen geld van de wereld had willen missen. Ik zou ze zó weer overdoen als dat mogelijk was.

Wat hun vakantie betreft, we hebben iedere dag van de morgen tot de avond samen doorgebracht. Elke dag maakten we een wandeling in de buurt van bezienswaardigheden, die we dan gelijk ook gingen bezichtigen en zo hadden we twee vliegen in één klap. We genoten van het picknicken tijdens het wandelen, de ene keer al wat comfortabeler dan de andere, maar genietend van de rust en de geluiden van de natuur.
Zo wandelden we langs de haven nadat we de boerenmarkt bezochten voor verse groenten, vers fruit, kruiden en nog wat andere dingen. We wandelden in Limni Keri en Marathia, we maakten er een dagje wandelen van in Loucha en Gyri. Bij Porto Roma en Gerakas gingen we ook een dagje op stap.

In Marathia bezochten we Marathia Beach, waar het pad er naartoe zó slecht geworden is dat het bijna een avontuur was om er te geraken. Even verderop gingen we een kijkje nemen waar we even gewoond hebben, om alle vier te beamen hoe spijtig het is dat het voorbij is. We gingen er eten in de taverne van onze vrienden en genoten van het lekkere eten en het mooie uitzicht.
In Loucha wandelden we naar het klooster in Kiliomenos - dat helaas op zondag gesloten was - en plukten we wilde asperges langs de kant van het wandelpad, die we ’s avonds verwerkten in een voorgerechtje.
In Gerakas maakten we op het strand een torenmannetje en een schildpad met keien voor we de mooie krijtrotsen gingen bewonderen die tussen de heuvels verscholen liggen.

We wandelden in Skinari en daalden er de trappen af bij de molens. Aan de vuurtoren maakten we tegelijk ook een boottocht naar de Blue Caves, waarna onze vrienden met hun tweetjes nog mee verder gingen met de boot naar het bekende scheepswrak van Navagio, terwijl mijn man en ik van het mooie uitzicht bleven genieten bij het vertrekpunt.
Na de boottocht klommen we terug tot bij de auto en hielden op de terugweg halt aan het kleine strandje van Agios Nicolaos en de zoutmeren van Alykes. Vanaf de zoutmeren gingen we langs het strand tot aan de Venetiaanse brug en liepen we langs het mooie pad aan de rivier. We gingen eten bij Potami dat langs de oever van de rivier gelegen is en konden tijdens het eten van het mooie uitzicht op de rivier genieten.

Een andere dag wandelden we van Krioneri langs Strani Hill – waar we het parfumfabriekje bezochten - naar Bochali en via de stad en de zee terug.
Ook in Agalas gingen we wandelen aan de Damianos Caves en de Adronios Wells en maakten we de afdaling tot bij de rots vlakbij Plakaki Rocks, waarna we ook weer terug naar boven moesten. In het dorp wandelden we voorbij een plek waar een ouder koppel juist bezig was met het maken van kaas, we kregen de nodige uitleg en ik mocht wat foto’s maken. Die avond streken we neer bij The Windmill vlakbij Limni Keri om er van het eten en het mooie uitzicht te genieten.

Vaak konden we onze mannen niet volgen als we bergop moesten, maar daar trokken we ons niets van aan. Ik toonde mijn vriendin de mooie bloemen die we zagen en haalden ondertussen heel veel mooie herinneringen aan onze jeugdjaren op. We hebben zo hard van mekaars gezelschap genoten, dat het voor mij met stip de mooiste momenten waren die ik beleefd heb op ons eilandje sinds we begin maart aangekomen zijn.
De dagen dat we niet uit eten gingen kookte ik thuis voor ons allen, waarbij ik de hulp van mijn vriendin kreeg en we ondertussen honderduit konden bijpraten, net zoals bij de afwas achteraf.
Het weer zat mee gedurende hun ganse vakantie, droog en niet te warm om te wandelen, wat konden we nog meer verlangen?

De tijd vloog voorbij en aan het einde van hun vakantie spraken we af om heel snel weer contact op te nemen als we begin juli voor acht weken terug naar huis vliegen en wees maar zeker dat we dat ook doen. Ik kijk er nu al naar uit...

Ondertussen heeft mijn schoonzus uit Duitsland laten weten dat ze hun tickets voor drie weken logeren in september geboekt hebben. Dat nieuws vind ik super, het zal dan drie jaar geleden zijn sinds we mekaar door alle coronaproblemen nog zagen en ik verheug me er héél erg op. Weer iets moois om nu al naar uit te kijken...