Ook al wilde ik niets meer in mijn blog schrijven, dit hoort er toch onverbrekelijk bij. Onze kleine vriend is een groot deel van ons leven op ons eilandje geweest...
Onze Matia, ons kleine Griekje, ons kindje dat we vanaf
zijn eerste levensweek met heel veel liefde hebben grootgebracht, is er niet
meer.
Slaap zacht lieve kleine schat met je mooie oogjes,
waaraan je je naam te danken hebt. Die mooie, lieve oogjes, die ons vanaf het
eerste moment dat ze opengingen betoverd hebben, zullen nu nooit meer opengaan.
Je was zo speciaal en we hebben samen zoveel mooie avonturen beleefd. Van toen
je vier weken oud was ging je in een draagmandje met ons mee om te wandelen in de
natuur van jou geboorteplaats. Wanneer het etenstijd was voor jou hielden we een picknick en mocht je
na het eten eventjes die mooie natuur rondom ons verkennen. Je ging samen met ons,
van ons favoriete Marathia tot op het hoogste punt van ons eilandje.
Toen je groter werd ontdekte je de olijfbomen in onze
tuin, waar je met je zotte kuren ons zo vaak aan het lachen hebt gebracht.
Je was zo een slim katertje. Toen je groot was en je niet
meer met het draagmandje met ons mee kon, ging je braaf zitten wachten als je
zag dat wij onze wandelschoenen aantrokken. Je wist zo goed dat je dan een kattensnoepje
kreeg omdat je alleen moest thuisblijven.
Je was onze trouwe begeleider op onze vliegreizen van en
naar je geboortelandje, je volgende vlucht was al geboekt. Wat zullen we je
missen op onze vluchten, het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou erbij.
Je wou altijd bij één van ons in de buurt zijn, je lag heel dicht bij ons aan de laptop, in de keuken, in de tuin, op het
terras, bij de tv...
Wat zullen we je verschrikkelijk missen kleine man, jou
en je liefkozingen. Zelfs de beten in mijn kuiten als ik je niet snel
genoeg naar je zin eten gaf. Ik zou ze met plezier doorstaan als ik jou daarmee terug kreeg.
Twee jaar geleden vocht je nog zo hard tegen het
rattengif dat je op de één of andere manier naar binnen had gekregen en je won het gevecht.
Maar dan kwamen nu de blaasproblemen en die hebben je
klein gekregen. Wat moet je ons gemist hebben toen we je tot drie keer toe in
de dierenkliniek moesten achterlaten, jij die nooit zonder ons wou zijn. Je
schreeuwde gisterenavond zo hard toen je weer daar moest blijven. Wat voel ik
me schuldig dat ik jou daar iedere keer weer moest achterlaten.
Was het dat wat jou kleine lieve hartje deed opgeven? Mijn kleine Matia-muisje, wat doet het ons verschrikkelijk veel pijn om jou te verliezen.
Baasje en ik hebben met veel verdriet afscheid van jou
genomen en over enkele dagen kom je terug naar huis en zal je voor altijd heel
dicht bij ons in ons Zakynthos-hoekje mogen staan, samen met je lievelingsknuffel.
Ons resten nu alleen de vele foto's en de talrijke mooie herinneringen. Nooit zal een ander diertje jou plaats nog komen innemen, jij blijft voor altijd in ons hart en onze gedachten...
Onze kleine schat, één weekje oud
Samen met ons op wandel in de bergen
En even de natuur verkennend rondom onze picknickplaats
Wandelend aan het strand van Limni Keri
Wachtend tot we zouden vertrekken op onze wandeltocht
Genietend in onze tuin
Het voederbakje van de vogeltjes inpakken
Onze waaghals in Marathia
Heerlijk dicht bij één van zijn knuffels
Altijd dicht bij ons
