29 juni 2015 - Kappertjes inmaken

Mijn man komt deze middag met het idee om nog eens wat kappertjes te verzamelen en in te maken want onze voorraad is bijna op.
In het boek 'Garten der Götter', dat hij vorig jaar van zijn broer kreeg - en waarin verteld wordt wat je allemaal uit de natuur kan halen om te eten - staat ook een artikel over hoe zelf kappertjes in te maken.
Wanneer hij zoiets leest komt altijd de bioloog in hem naar boven en wil hij het ook wel eens uitproberen. Zo ook een aantal weken geleden met de eerste kappertjes. Ik sta daar altijd heel sceptisch tegenover en vertrouw die dingen allemaal niet zo goed al moet ik meestal achteraf wel toegeven dat het een goed idee was.

De 'kappertjesplant' is een plant die in de landen rond de Middellandse zee groeit en waar wondermooie bloemen aan komen. Wij hadden die bloemen in onze beginjaren hier in Zakynthos al ontdekt en hebben ze altijd bewonderd en er vele foto's van genomen. Toen we uit dat boek vernamen dat ook van die plant de kappertjes afkomstig zijn vielen we compleet uit de lucht. Geen wonder dat kappertjes zo duur zijn nu we weten hoe ze groeien en hoeveel werk het vraagt alvorens ze op het bord terecht komen.

Wanneer de knoppen van de bloemen nog heel klein zijn moeten ze geplukt worden en omdat ze zo klein zijn duurt het een hele tijd voor je een portie bij elkaar hebt. De plant heeft ook gemene doornen en het is dus oppassen geblazen voor je handen bij het plukken.
En dan kan het inmaken beginnen. De bloemknopjes moeten eerst 'ontgiften' waarbij gassen vrijkomen en daarvoor moeten ze onder water gezet worden. Hiervoor wordt best een lege waterfles gebruikt en die hebben we hier meer dan genoeg met dit warme weer. De fles mag niet tot bovenaan met de kappertjes worden gevuld want ze zwellen door het water dat ze in zich opnemen. Het water mag wel tot bovenaan komen en de stop best losjes op de fles leggen zodat het overtollig water dat door de gisting omhoog komt, uit de fles kan lopen.
Om de dag moet het water ververst worden en na vijf à zes dagen is het ontgiftingsproces afgerond en als het goed is hebben de kappertjes dan hun kenmerkende witte vlekjes. Dan wordt het water er afgegoten en moeten ze in de zon - of in de oven - drogen tot ze gerimpeld zijn. In ons geval drogen we ze in de zon want die hebben we hier in overvloed. Ze mogen niet te lang drogen want dan worden ze taai.
Dan kunnen ze in de bokaaltjes gedaan worden, voor de helft met azijn gevuld en bijgevuld met water,  waarna ze een week of vier later op ons Grieks slaatje verschijnen.

Als ik eerlijk moet zijn dan moet ik toegeven dat ik van het eerste bokaaltje kappertjes dat mijn man ingemaakt heeft nog niet geproefd heb want ik ben geen liefhebber van de smaak van kappertjes. Deze avond staat een Grieks slaatje op het menu en ik ben vast van plan om er toch ook enkele op mijn slaatje te leggen.

Ondertussen is hij thuis gekomen met zijn voorraad en zijn de bloemknopjes gewassen en kunnen ze in de fles. Over een paar weken proeven we dan het resultaat van zijn werk op ons bord...

De 'Capparis Spinosa' of kappertjesplant met bloemen en bloemknopjes

De prachtige bloemen van de kappertjesplant

Een deel van de gewassen bloemknopjes die deze namiddag geplukt zijn

Kappertjes uit ons eerste bokaaltje van enkele weken geleden

Ons Grieks slaatje met daarop onze kappertjes

28 juni 2015 - Loucha-Gyri

Mijn man zijn rug is weer in orde en met het weer schijnt het ook goed te zitten dus gaan we de wandeling maken die voor gisteren was gepland. Ik spring op mijn fiets en haal eerst nog even croissants en chocoladekoeken voor een laat ontbijt want we hebben lekker uitgeslapen.

Tegen de middag rijden we via Litahakia en Kiliomenos naar Loucha en even voorbij het dorp parkeren we de auto aan het begin van onze wandeling.
We wandelen eerst nog even terug richting Loucha en lopen om het dorpje heen tot we aan het uitzichtpunt met de kiosk komen, vanwaar we neerkijken op het dal met daarin de huizen van dit kleine dorpje met nog geen 50 inwoners.
Naast het uitkijkpunt vertrekt een smal weggetje dat tussen het groen door naar beneden loopt en we komen bij de kerk waar aan de overzijde 'Café Loucha' gelegen is. Hier willen we eerst een kleinigheid eten want het is ons hier de vorige keren zeer goed bevallen en men tovert hier voor weinig geld iets heel lekker op je bord.
Bij een glas 'lemonade' - van verse citroenen - en een glaasje witte wijn wachten we op het gezellige terras op onze omeletten.

Wanneer onze magen gevuld zijn wandelen we terug naar de auto van waar onze wandeling kan beginnen. We maakten deze tocht al eerder maar vertrokken toen in Gyri en nu willen we een keer in de omgekeerde richting gaan.
Onderweg merken we dat er steeds meer wandelaars een 'torenmannetje' van op elkaar gestapelde stenen achterlaten en ook mijn man draagt weer zijn 'steentje' bij. Tot onze teleurstelling zien we echter geen enkele bloem meer langs de paden staan en we missen de kleurenpracht die we hier in het voorjaar altijd zo bewonderen.
Bijna aan het einde van onze wandeling komen we in het rustige en mooie Gyri met zijn oude huizen en smalle straatjes waar we altijd weer opnieuw van de stilte genieten. Dit dorp heeft de aardbeving van 1953 'overleeft' doordat het 'rijkere' herenhuizen bezat die steviger gebouwd waren dan de huizen van de arme mensen. Daardoor was er veel minder schade dan in andere dorpen en zien we nu nog altijd de huizen staan van heel ver voor de zware aardbeving.

Van daar gaat het langs de asfaltweg terug naar Loucha en we kunnen al die tijd gewoon naast elkaar op straat blijven lopen tot we bij de auto komen. De mogelijkheid om in alle rust tot in het midden van de straat te lopen kunnen we ons in België toch in de verste verte niet voorstellen...
We starten de auto voor een ritje terug naar Agrilia en genieten voor de rest van de dag nog verder van de rust van ons huisje.

Het uitzichtpunt... met zicht op Loucha

Het pad vanaf het uitzichtpunt

De smalle straatjes van Loucha

Wandelen in de heuvels van Gyri... met zicht op Gyri dorp

De oude huizen van Gyri

Onze wandeling

27 juni 2015 - Eventjes geluk gehad

Gisteren maakten we een kleine wandeling in de omgeving van de rots Mizithres in Keri waar we al vaker gewandeld hebben en omdat we alles daar al meer dan genoeg op foto hebben namen we het fototoestel deze keer niet mee. Ik heb de vorige wandelingen toen uitvoerig beschreven en daarom valt er nu niets nieuws over te melden.

Voor vandaag hebben we een wandeling in Gyri en Loucha gepland met een etentje achteraf in Café Loucha om mijn verjaardag - eerder deze week - te vieren. De zon straalt al wanneer we ontwaken maar de rug van mijn man beslist echter anders over onze plannen. Gisteren na onze wandeling heeft hij nog wat zware last verplaatst en dat heeft zijn rug geen goed gedaan... daarom wordt er beslist om niet te vertrekken vandaag.
Om toch wat in beweging te blijven gaat hij met het fototoestel langs de rivier - hier vlak bij ons huisje - op zoek naar de bloemen die op dit moment in bloei staan terwijl ik me in huis bezig hou.

De luiken van ons huisje zijn gesloten om de warmte zoveel mogelijk buiten te houden en nieuwsgierig door de felle wind die opsteekt ga ik even op het terras kijken. Boven de bergen in het noorden en het westen van het eiland hangen donkere wolken en die komen dreigend onze kant uit. Even later komt mijn man - die de onweerswolken ook al had zien hangen - thuis en we hebben er goed aan gedaan om niet te gaan wandelen, anders zouden we ons nu midden in het slechte weer bevinden. Eigenlijk hebben we dus een beetje 'geluk' bij een 'ongeluk' gehad.
Wat later verdwijnt ook hier bij ons de zon en vallen de eerste zware regendruppels. Terwijl de vliegtuigen af- en aan vliegen met toeristen komt het onweer dichterbij en krijgen we een fikse regenbui. Echter alweer niet de benodigde hoeveelheid water om onze tuin even op te frissen.

De rest van de dag brengen we dan maar op het terras door, waarbij we o.a. het nieuws bespreken over de Griekse ontwikkelingen en Tzipras die een referendum wil organiseren om zijn volk te laten kiezen voor of tegen de besparingen. En we hebben het ook over de verschrikkelijke aanslag in Tunesië gisteren met de vele slachtoffers, allemaal mensen die waarschijnlijk ook erg naar hun vakantie hebben uitgekeken.
Wij zitten 'gelukkig' op een bijna onbekend eilandje en een aanslag zien we hier nog niet gebeuren, daarvoor is Zakynthos niet belangrijk genoeg...

De zonnige kant van onze tuin...

...en het naderende slechte weer aan de andere kant 

21 juni 2015 - Limni Keriou - Marathia

Na onze lange wandeling van gisteren hebben we vandaag maar een korte op het programma staan want het is ons meer om de mooie omgeving van Marathia te doen dan om het wandelen zelf. Het is één van de mooiste plaatsen van het eiland en - wanneer we met de auto rijden - moet mijn man op deze smalle weg met de vele bochten altijd extra op de baan letten zonder dat hij kan genieten van het uitzicht.

Daarom laten we onze auto op de parking in Limni Keriou achter en wandelen we langs het haventje naar Marathia waar we deze middag willen gaan eten in taverna Marathia Star. Juist voorbij het haventje is er een lange steile helling en dan is het ergste van de wandeling voorbij. Rustig genietend van de prachtige natuur gaan we verder en we krijgen nooit genoeg van dit kleine stukje paradijs waar we ons hart nu zeven jaar geleden aan verloren.
Bij de taverne gekomen worden we zoals altijd hartelijk verwelkomt door onze vrienden en dan wordt het weer genieten van hun lekkere gerechten en een glaasje wijn. Wanneer ik na het eten de dochter des huizes roep weet ze al dat ik nog een cappuccino wil bestellen. Voldaan nemen we afscheid en wandelen terug richting Limni Keriou, waar we via een omweg naartoe willen wandelen in plaats van de steile helling binnendoor langs de haven te nemen.

Ondertussen zien we dat er donkere wolken de kop beginnen opsteken en bijna aan de steile weg bij het haventje gekomen moeten we even onder een boom schuilen voor de eerste druppels. Na een paar minuten kunnen we weer verder en gaan we richting Limni Keriou dorp tot we een paar honderd meters gewandeld hebben. Dan zien we achter de bomen grote dreigende wolken onze richting uitkomen en we keren op onze passen terug om toch maar via de steile helling binnendoor te gaan, hopende dat we nog op tijd onze auto bereiken.
Helaas voor ons is vijfhonderd meter een beetje te ver en de laatste honderd meter moeten we rennen door de dikke druppels en laten ons dan opgelucht in de auto vallen. Die heeft een paar uren in de zon gestaan en we zullen wel heel snel opdrogen. Vlak daarna barst een felle bui los en het water stroomt door de straten. De terrasjes zitten nu ineens vol met toeristen die allemaal verrast zijn door de plotse regen.

Onze plannen om in het dorpje nog wat rond te wandelen vallen letterlijk in het water.
Toen we een paar weken geleden in de keramiekwinkel van Agios Sostis waren vertelde Andriani ons dat er hier in Limni Keriou naast de ' Bakery' ook een winkeltje van haar is. Die wilden we vandaag eens gaan bekijken... niet dus want het is windstil en de wolk blijft gewoon hangen.
Dan maar terug naar huis en even voorbij Lithakia regent het al wat minder en wat verder is het helemaal droog. Heel spijtig voor onze tuin maar bij ons huisje is geen druppel gevallen. Waarom viel die bui niet in onze tuin in plaats van in Limni Keriou... dan was onze wandeling gewoon kunnen doorgaan en onze planten hadden water gehad!
Dat wordt dan een namiddag op ons terras en ik maak voor mij alvast een frisse frappe want hier is het nog altijd zonnig en warm.

De taverne van onze vrienden

Limni Keriou vanaf Marathia gezien

20 juni 2015 - Limnionas-Katavasma-Kampi en terug

Het is al een jaar of drie geleden sinds we nog eens tussen Limnionas en Kampi gewandeld hebben. Er woedde daar - nu bijna vier jaar geleden - een zware brand en bijna alles langs die wandeling was daardoor zwart geblakerd en echt niet aangenaam om te wandelen.
Omdat de natuur zich na een brand al snel begint te herstellen met jong groen, dachten we dat het in tussentijd al wel weer de moeite waard zou zijn en wij hebben het altijd een mooie wandeling gevonden.

We wagen het erop en rijden richting Limnionas en parkeren de auto aan het begin van het wandelpad. Het is inderdaad al mooi groen en wanneer men de verbrande bomen en struiken zou opgeruimd hebben, dan was van die zware brand niets meer te merken geweest. Nu getuigen de zwarte stammen van wat hier ooit met opzet is aangericht.
Het eerste deel van de wandeling gaat tussen rotsen en voornamelijk dennen en op een bepaalde plaats is het pad overwoekert door onkruid. Daarna komen we in de omgeving van Katevasma Bay met zijn olijfboomgaarden en velden met druiven en vanaf dan zien we dat het pad merkelijk meer gebruikt wordt door de plaatselijke boeren.
Wanneer het middag geweest is zetten we ons gezellig op een rotsblok langs de weg en eten met smaak onze meegebrachte croissants en rozijnenkoeken  op. En dan gaat het weer verder tot we even later afslaan tussen de oude huizen door en langs het kerkje tot op het pleintje van Kampi dorp. Het is onze bedoeling om hier in de plaatselijke taverne iets fris te gaan drinken maar helaas zijn ondertussen alle eet- en drankgelegenheden op het plein blijkbaar voor goed gesloten.

We besluiten dan maar om door te wandelen naar de taverne aan Shiza Bay want we willen - na al het water dat we met deze temperatuur al gedronken hebben - toch wel eens wat anders drinken. Die taverne ligt een vijfhonderdtal meters verder en onderweg denken we eraan dat de frappe en de witte wijn er de vorige keer minder lekker waren dan elders. Dan maar de berg op gewandeld naar Kampi Hill en we pauzeren onderweg nog even aan het Myceens kerkhof. We hebben het al eens eerder bezocht maar sinds we in het museum in Olympia vernamen hoe de doden eeuwen geleden op zo'n kerkhof begraven werden, bekijken we de overblijfselen nu toch op een gans andere manier. Men heeft er sinds vorig jaar een paar verbeteringen aangebracht. Er is een 'trap' gemaakt zodat we niet meer de helling af moeten tussen de rotsblokken door en toch al wat veiliger de graven bereiken die in de rotswanden zijn uitgehouwen. Enkele meters verder heeft men ook een grot - die eeuwen geleden als kerkje werd gebruikt - wat opgepoetst en toegankelijk gemaakt. De vorige keren wisten we zelfs niet dat dit kerkje bestond omdat het overwoekerd was door de struiken.

Boven op de berg gekomen staat het grote kruis mooi afgetekend tegen de helderblauwe lucht. Dit kruis staat hier als herinnering aan de Griekse burgeroorlog van 1946 tot 1949. Na de tweede wereldoorlog wilden de communisten een gewapende revolutie plegen en toen dat mislukte begon er een burgeroorlog tussen hen en de Griekse regering en die laatste werden gesteund door het Verenigd Koninkrijk en Amerika. De burgeroorlog kostte aan zo wat 160.000 mensen het leven en van op de top van 'de rots Shiza' werden toen veel Partizanen door de vijand naar beneden in zee geworpen. Om hen te herdenken werd op de top een groot kruis geplaatst en vandaar de naam 'taverne Cross'.
Het is druk in de taverne en we bestellen een frappe en een witte wijn terwijl we van het schitterende uitzicht genieten.

Uitgerust beginnen we aan de terugweg. Onze wandeling wordt onverwacht dus een stuk langer en zwaarder doordat we helemaal doorwandelden tot Kampi Cross wat eigenlijk niet gepland was.
Als we thuiskomen geeft de gps juist geen veertien kilometer aan.
 

Olijfbomen en druiven... langs onze wandelweg

De resten van de zware brand zorgen nog voor mooie foto's

Katevasma Bay

De smalle straatjes met zijn oude huizen en de kerk van Kampi

Deze grot deed eeuwen geleden dienst als gebedsplaats 

Het Myceens kerkhof

Zicht vanop de rots Shiza met het kruis ter herdenking van de Partizanen

Onze wandeling

14 juni 2015 - Skopos Keri

We gaan eindelijk nog eens wandelen want we hebben de voorbije twee weken alleen maar andere dingen gedaan die ook nodig waren. Ik heb het gras gemaaid terwijl mijn man in de tuin werkte. De auto is voor een nazicht naar de garage geweest en naar de autokeuring want ja... ook dat moet hier gebeuren. Er is gepoetst, gewassen en gestreken maar ook gelezen en vooral genoten van de Griekse zon op ons terras.

Maar vandaag willen we nog eens de Skopos van Keri op via een pad dat we al een paar jaren niet meer bewandeld hebben. We laten onze auto achter bij onze vrienden van taverna Marathia Star en gaan nog even over het asfalt tot waar het pad naar de Skopos begint.
Het eerste deel is voor alle wandelingen gelijk tot we aan een splitsing komen. Daar waar we anders naar rechts afslaan en langs waar we via twee verschillende routes over de kam naar Keri kunnen gaan, slaan we nu linksaf.
Sinds we de laatste keer langs dit pad gewandeld hebben is er wel wat veranderd. Er zijn ondertussen een aantal grote villa's gebouwd midden in het groen en de paden zijn er op sommige plaatsen in heel slechte staat. De regen heeft er diepe geulen van wel een halve meter diep tussen de rotsachtige bodem getrokken en we moeten dan ook extra goed uitkijken waar we onze voeten zetten.

Wanneer we op het hoogste punt van onze wandeling gekomen zijn loopt het pad terug naar beneden terwijl we een mooi uitzicht krijgen op een boog die gevormd is in de rotsen. Op het einde van het pad is er de mogelijkheid - voor wie een beetje behendig is - om af te dalen naar de rotsen vlak bij het water wat wij deze keer niet doen.
Via dezelfde weg gaan we terug en onderweg kijken we nog even in een oude waterput want we herinneren ons dat er tijdens onze vorige wandeling een levende slang in zat. Tot onze verbazing zien we nog steeds een slang rondzwemmen en vragen ons af of het dezelfde van een paar jaren geleden kan zijn. Er ligt een ijzeren deksel op de put en we kunnen bijna niet geloven dat er in die put genoeg eten kan zitten om zolang in leven te blijven. Op het wateroppervlak zien we wel een dode gekko liggen.

Terug aan onze geliefde taverne gekomen zetten we ons aan tafel en bestellen beiden 'Lamb Kleftico' en laten het ons smaken. Katherina heeft de kunst van het koken erg goed te pakken en tovert altijd weer opnieuw een heerlijk gerecht op ons bord...
Wanneer we naar huis vertrekken komt de dochter alweer aandragen met 2 flessen van de door haar papa zelfgemaakte rode wijn waar mijn man een grote fan van is. Ook een zakje eitjes van hun kippen en een zakje abrikozen van hun boom gaan mee de auto in. Soms voelen we ons beschaamd bij zoveel vriendelijkheid maar ze willen van geen weigering weten.

Villa Marathonissi... met zicht op Marathonissi

Dit zijn de wandelwegen...

... maar dit is er ook eentje

Een boog in de rotsen

Een ander uitzicht vanop de Skopos

Onze wandeling