29 maart 2017 - Van Athene naar Zakynthos

Even voor twaalf uur arriveert de taxi aan het hotel en om 12.15 komen we bij de luchthaven van Athene aan. Het zal een lange dag worden want onze vlucht naar Zakynthos met Olympic Airways vertrekt pas om 19.40.
Er zit niet veel anders op dan een viertal uren in de vertrekhal te wachten, met onze koffers kunnen we niet veel anders doen, er moet altijd één van ons twee op de koffers passen. Ondertussen kopen we nog een broodje om onze honger te stillen.

Wanneer het 16.30 is begeven we ons naar de incheckbalie en dan kunnen we verder naar de gate, waar we ook nog een tijd moeten wachten. Op het aangegeven uur kunnen we boarden en dan stappen we in de bus die ons naar het vliegtuig moet brengen. We zijn net ingestapt wanneer alles bij de boarding lijkt stil te vallen. Even later komt de hostess vertellen dat we terug naar binnen moeten wegens een technisch defect. Alweer...
We vliegen 1 keer per jaar naar Zakynthos en iedere keer is er een technisch defect. Vorig jaar was het bij ons vertrek in Zaventem met Brussels Airlines en nu hier weer. Het moet maar lukken.

Nog geen tien minuten later mogen we gelukkig terug in de bus en worden we naar het vliegtuig gereden. De vlucht vertrekt met tien minuten vertraging en we krijgen al snel een drankje met een koekje erbij en daarna nog een snoepje. Dit lijkt toch wel de enige vliegtuigmaatschappij die nog iets gratis weggeeft. Bij geen enkele andere hebben we de laatste jaren nog iets gekregen, zelfs geen glas water. Voor alles moet betaald worden.
Na een probleemloze vlucht landen we een goed half uur later op het vliegveld van Zakynthos. We zijn thuis!

De koffers nog ophalen en dan met de taxi naar ons huisje. De chauffeur verteld dat het al een tijdje mooi weer is en het zou van nu af nog beter worden. Onderweg zien we overal langs de wegen de hopen afval liggen. Het probleem lijkt maar niet opgelost te geraken.
Sinds de stortplaats overvol is en er grondverzakkingen waren door de overstromingen, weet men al maandenlang geen blijf met het afval. De goedkeuring van de aanvraag voor een nieuwe stortplaats blijft maar aanslepen, dankzij de tegenwerkingen van de oppositiepartijen.
Ook aan de overkant van de weg bij ons huisje ligt het vuil in een meterslange rij tot in het midden van de weg. Dat is toch een minpunt bij onze aankomst en de burgemeester heeft alweer zijn woord niet gehouden. Hij had beloofd dat al het afval tegen 30 maart zou verwijderd zijn. Zijn zoveelste faling.

In ons huisje is alles in orde en dan gaan we in de berging kijken, benieuwd wat de overstroming van 27 november er heeft aangericht. Tot onze opluchting is er geen schade aangericht, er zal weinig water binnen gelopen zijn. Bijna een wonder wanneer we denken aan de foto's en de video die we gezien hebben van al dat water rondom ons huisje. Na een vermoeiende dag met het lange wachten in de luchthaven gaan we vroeg naar bed. Morgen wacht een dag met veel werk...

De luchthaven van Athene

De afvalberg aan de overkant van ons huisje

29 maart 2017 - Laatste dag in Porto Rafti

Na het ontbijt gaan we nog snel even een wandeling maken aan de andere kant van het hotel, die kant lijkt - van het hotel uit gezien - ook heel mooi te zijn. Ver kunnen we niet wandelen want we moeten ten laatste om 12.00 onze hotelkamer verlaten.

We nemen een beetje water mee voor onderweg en gaan op pad. We volgen eventjes de straat waarin het hotel staat, omdat we niet weten of we via het strand op de weg aan de andere kant van het water kunnen geraken. Aan het einde van het water komen we op de bewuste weg en in de bocht zien we tussen de dennen de zee weer voor ons liggen.
Deze Griekse dennen verliezen in de winter hun naalden en beginnen nu weer stilaan groen te worden. Tussen al die dennen vormen kleine paarse bloempjes een mooi bloementapijt.
Af en toe komen er wolken voor de zon, maar wanneer de zon schijnt krijgt het water weer zijn mooie blauwe kleur.

Aan de zeekant staan overal dezelfde struiken waaraan gele bloempjes volop bloeien. Aan de andere kant tegen de berghelling zien we wilde bloemen in alle kleuren en grootten. Zo gaat het verder tot waar de weg smaller wordt en waar een klein blauw-wit kapelletje aan de rand van de zee staat.
We wandelen verder, genietend van het uitzicht over zee, de bloemen en de rust van deze prachtige natuur.
Nog wat verder gaat de smalle weg over in een heel smal paadje dat tussen de struiken en de bloemen kronkelt. Het paadje blijft alsmaar doorlopen en het lijkt erop alsof het helemaal rond de bergwand verder loopt. Wat zouden we graag heel het pad volgen en ontdekken wat er nog meer te zien is, maar helaas hebben we daar de tijd niet voor. We merken op dat we eigenlijk een dag te weinig geboekt hebben. Het is hier nog mooier dan wat we de twee voorbije dagen gezien hebben. Echt iets voor natuurliefhebbers zoals wij.
Met veel tegenzin keren we om en beginnen aan de terugtocht.

Op het einde van de weg zien we dat het mogelijk is om via het strand bij het hotel te geraken, wat we dan ook doen want we willen zoveel mogelijk asfalt vermijden. Via een klein haventje en nog andere mooie plekjes komen we weer bij het hotel aan.
Na nog een kleine opfrisbeurt nemen we onze koffers en gaan uitchecken aan het onthaal.
Het was onze bedoeling om onze koffers in bewaring te geven tot het tijd is om naar de luchthaven te vertrekken, zodat we nog een paar uren zouden kunnen rondwandelen tot de taxi er is. Maar we besluiten onze plannen te wijzigen.
Ik heb andere wandelschoenen mee naar hier gebracht omdat onze wandelschoenen altijd in Zakynthos blijven. Ik draag deze schoenen voor het eerst en met de wandeling van gisteren lijkt het of bovenop mijn voet een bot of pees ontstoken en gezwollen is. Nog een wandeling erbij kan niet meer voor mij.
We vragen aan het onthaal of ze een taxi willen bellen en even later brengt die ons terug naar de luchthaven van Athene...
    

Het kleine haventje vlakbij het hotel waar we omheen moeten

 Zicht op de zee met in de verte de huizen aan de haven van Porto Rafti

Enkele bloempjes van het bloementapijt tussen de bomen

Zicht op een één van de eilandjes en de bergen

In de verte het kapelletje 

Het eilandje van dichterbij

Het paadje dat vermoedelijk rond de bergkam loopt

 De bergkam vol met bloeiende Asphodelus of Affodil

Even mooi poseren voor een foto

Een gezellig plekje met zicht op het kleine haventje

Een vissersbootje met daar achter de weg die wij bewandeld hebben

28 maart 2017 - Naar een klooster en een bergtop in Porto Rafti

Gisteren hadden we een lange dag maar we hebben uitstekend geslapen en nu zijn we weer fit om onze geplande wandeling te maken. Bij het ontwaken waren er nog enkele donkere wolken, maar na het ontbijt ziet het er naar uit dat we een mooie dag krijgen. Gelukkig maar, want na gisteren hebben we wel genoeg van de felle wind en de temperaturen waren maar aan de lage kant.

De rugzakken worden voorzien van een lunchpakketje en voldoende drinken en dan gaan we op pad. We nemen het pad naast ons hotel en lopen langs de smalle straten tot we de huizen achter ons laten en op een asfaltweg komen die langzaamaan omhoog loopt. Overal aan de kant van de weg zien we wilde bloemen en onkruid dat in volle bloei staat.
Mijn man kan zijn hartje ophalen met het fotograferen van al die mooie bloemen, dé reden waarom we dit jaar vroeger afgereisd zijn. Veel van die bloemen stonden nog op zijn verlanglijst om te fotograferen voor zijn verzameling.
Voor het eerst zien we wilde orchideeën in Griekenland, ze zijn zo klein dat we goed moeten uitkijken om ze te vinden. Amper twee centimeter groot zitten ze goed verstopt tussen het gras en de andere bloemen. Het was de tussenstop in Porto Rafti waard, eindelijk kan mijn man de fel gezochte bloempjes op foto vastleggen.
Door het vele halt houden bij alweer een mooie bloem, merken we bijna niet dat we alsmaar hoger komen.

Na een aantal kilometers slaan we links een grindpad in, een wegwijzer duidt aan dat het pad leidt naar het klooster 'Iera Moni Metamorfoseos tou Sotiros'. Een eindje verder komen we aan bij het klooster en naast de gesloten ingangsdeur lezen we dat er geen vrouwen binnen mogen. Het mag enkel betreedt worden met deftige kleding, dus geen shorts en dergelijke. Het was niet onze bedoeling om er binnen te gaan, enkele foto's van buiten zijn voldoende voor ons.
We vervolgen onze wandeling en hoe hoger we komen, des te meer zien we de aparte bouw van het oude klooster. Op het binnenplein staat in het midden een kerk en op de vier hoeken bovenop het klooster staat telkens een klein kerkje. Van veraf lijken die vier kerken heel klein, maar ze hebben deuren en ramen van normaal formaat.

Wanneer we bijna boven op de berg gekomen zijn hebben we de keuze tussen twee paden, eentje die rond de bergkam omhoog loopt en een andere die op de bergkam loopt. Die op de bergkam gaat héél steil naar boven en dus kiezen we voor de andere.
Aan de rand vóór de bergkam krijgen we een adembenemend zicht beneden ons. Hoe verder en hoger we wandelen, hoe mooier het uitzicht wordt en hoe meer we te zien krijgen van de omgeving. We zien de luchthaven van Athene en ontelbaar veel witte huizen tussen bergen en zee. Ook de bergen van de Peloponnesos zien we in de verte liggen.
Bijna boven aan de top stoten we op een grote kudde geiten die gedreven worden door drie herdershonden. Wanneer we dichterbij komen waarschuwen ze ons, maar wanneer we hen vriendelijk toespreken komen ze zelfs naar ons toe. Wij hebben immers geen slechte bedoelingen en dat merken de honden ook wel. Ze zijn dankbaar voor de overgebleven sandwiches en we mogen hen zelfs strelen.

Zodra de geiten de bergkam opgelopen zijn, zetten we het laatste stukje van onze wandeling verder. Het allerlaatste stuk tot aan de antennes laten we voor wat het is want we moeten stilaan terugkeren. Door het vele halt houden om foto's te maken is de tijd sneller verlopen dan voorzien en daarom keren we terug. Omdat we nu toch op de top staan besluiten we om over de bergkam naar beneden te wandelen. Waar we niet aan gedacht hebben is het feit dat we nu wel de héél steile helling - die we daarstraks niet genomen hebben wegens té steil - moeten afdalen.
We krijgen eerst een paar gewone steile afdalingen die al moeilijk zijn wegens de rollende steentjes onder onze voeten. Onze wandelstokken liggen in Zakynthos en dus is het echt wel uitkijken waar we onze voeten zetten. De laatste - en steilste - afdaling om van de kam terug op ons wandelpad te komen, is een beetje angstaanjagend om van bovenaf te bekijken. Een afdaling van dat formaat zijn we op onze talrijke wandelingen in Zakynthos nog niet tegengekomen. Voetje voor voetje en bijna in zijdelingse pas - om meer grip te hebben op de extra schuivende ondergrond - komen we veilig op het wandelpad en dalen dan verder af langs dezelfde weg naar ons hotel.

Daar gekomen nemen we een zeer warm bad om onze spieren wat op te warmen want het was onze eerste echte wandeling sinds vorig najaar en het was ook nog eens een wandeling met veel klimmen. Vooral de super steile afdaling van de bergkam heeft veel van onze spieren en knieën gevraagd.

Na een deugddoend bad gaan we in het restaurant dat bij het hotel hoort, iets eten. We bestellen een Grieks slaatje dat we delen en daarbij nemen we beiden een steak met gebakken aardappelen. Wanneer de steak opgediend wordt hebben we al spijt van dat Grieks slaatje. Er ligt zo een grote lap vlees op ons bord dat we dit nooit gaan kunnen opeten. De steak is voortreffelijk bereid en we laten het ons heerlijk smaken, maar een stukje geven we toch mee terug naar de keuken.
Daarna krijgen we nog een gebakje van het huis. Ook al hebben we meer dan genoeg gegeten, het gebakje gaat toch nog vlot naar binnen omdat het zó lekker is.
Met onze complimenten voor het lekkere eten keren we terug naar het hotel voor onze laatste nacht in Porto Rafti...

Onderweg  

Wilde orchideeën, de bloempjes zijn amper twee centimeter groot

 

Een anemoon

Het klooster van bovenaf gezien met de kerkjes op de hoeken

Op weg naar de top

Uitzicht over Porto Rafti

Twee lieve geitenhoeders, de derde was de geiten al achterna

Uitzicht aan de andere kant van de top

Onze wandeling

De afstand en hoogteverschil

27 maart 2017 - Porto Rafti verkennen

Na dat de taxi ons aan het hotel in Porto Rafti afgezet heeft brengt de eigenaar ons naar onze kamer en vraagt wanneer we morgenvroeg willen ontbijten. Dan laat hij ons alleen en kijken we een beetje rond. We nemen het nodige voor ons kort verblijf uit onze koffer en bergen het op in de kasten.

Daarna gaan we de omgeving verkennen want dat is toch één van de redenen waarom we hier zijn. We wandelen langs de zee in de richting van de haven van Porto Rafti en de wind blaast fel, de zon laat zich weinig zien en met de wind voelt het fris aan. Bij het landen in Athene om 13.00 was het 14 graden, te fris voor de tijd van het jaar. De hoteleigenaar vertelde dat het gisteren nog meer dan 20 graden was en volop zon, hopelijk komt de zon er weer snel door en gaat de wind wat liggen.
Maar we hebben ons voorzien op wat minder mooi weer en met een warme fleece trotseren we de wind en lopen we verder langs het water. Het is spijtig dat er zoveel wolken zijn, zonder zon verliest de zee haar mooie blauwe kleur.

Het ziet er hier heel anders uit dan in Zakynthos. Overal zien we in de verte witte huizen langs het water en tegen de bergflanken. Wanneer de zon erdoor komt straalt het wit van de huizen tegen de donkere bergen.
Onderweg komen we bij een wit kerkje dat aan de rand van het strand staat en nog wat verderop hangen inktvissen te drogen op een 'wasdraad' bij een visrestaurant. Dat moet ik even vastleggen op foto, ik zag het al meerdere keren op foto's maar we hebben het nog nooit in het echt gezien. Het lijkt een teken dat je hier verzekerd mag zijn van verse inktvis op je bord.
Na een tijdje komen we bij de haven en lopen er wat rond om naar de boten te kijken. De wolken schuiven weer uit elkaar en de blauwe lucht met de zon geven me de kans om nog mooie foto's te maken.

We wandelen nog wat verder tot het tijd wordt om terug te keren. Het is stilaan etenstijd en op de terugweg komen we weer voorbij het restaurant waar ik een foto heb genomen van de inktvis. Er zijn een aantal tafeltjes bezet en we besluiten om binnen te gaan om iets te eten.
We kiezen voor gefrituurde mosselen met looksaus en nemen er nog een bord Griekse 'Chorta' bij. Dat zijn planten die heel erg lijken op de bladeren van een paardenbloem. De mensen gaan die in het wild zoeken en die worden dan klaargemaakt. We hebben er al zoveel over gehoord dat we het beslist eens willen proberen.
De Chorta smaakt ons - het heeft zowat de smaak van andijvie - en ook de mosselen smaken ons bijzonder goed. Na het eten krijgen we nog een amandelgebakje van het huis. Meer dan voldaan wandelen we verder richting hotel en wanneer we terug bij het kerkje komen, maak ik gebruik van de blauwe lucht om er nog wat foto's te maken.
Terug bij het hotel gekomen rusten we uit en we gaan vroeg slapen want het is een lange dag geweest...

Het is lente in Porto Rafti  

In de verte de witte huizen tegen de bergflanken

De inktvis hangt te drogen

De haven van Porto Rafti

Ook aan de haven overal bloemen

In het visrestaurant

En nog eens

Gefrituurde mosselen met looksaus... lekker!!!

Ook de Chorta was lekker

Het kerkje aan het strand dichtbij ons hotel

Naast de kerk een kapelletje

27 maart 2017 - Vertrek naar Athene

Eindelijk is de dag van ons vertrek aangebroken.
De laatste weken waren druk bezet met de voorbereidingen die we ieder jaar weer opnieuw moeten treffen voor we kunnen vertrekken. Maar het mooie ervan was dat we dichterbij het weerzien met ons droomeilandje kwamen en daar keken we toch weer heel erg naar uit.

Even voor half zes staat de taxi voor de deur om ons naar de luchthaven van Zaventem te brengen. We vliegen met Brussels Airlines naar Athene en blijven daar twee nachtjes in een hotel aan zee. Vorig jaar zijn we dezelfde dag verder gevlogen naar Zakynthos, maar door een technische storing van het vliegtuig in Zaventem misten we in Athene bijna onze aansluitende vlucht. De stress die daarbij kwam zien willen we deze keer vermijden en daarom hebben we gekozen voor een kort oponthoud in Athene.

De rit naar Zaventem verloopt heel goed, van files is nog geen sprake. De taxi voert ons rechtstreeks naar een speciale ondergrondse parking voor de taxibedrijven en van daaruit kunnen we met de lift naar de derde verdieping en komen meteen in de vertrekhal uit.
Het is de eerste keer sinds de aanslagen van vorig jaar dat we in de herstelde vertrekhal komen. Bij ons vertrek vorig jaar waren de aanslagen nog maar pas gebeurd en moesten we via een nood-incheckbalie naar de gates.  

Vlakbij de lift komen we voorbij de herdenkingsplaats voor de slachtoffers van de aanslag. We blijven er even bij stilstaan, de bloemen van de herdenking van vorige week liggen er nog.
Dan gaan we op zoek naar de incheckbalie van Brussels Airlines. Na het inchecken nog even door de douane, waar het begint te piepen wanneer ik door de scan ga. Merkwaardig want ik heb alles wat ijzer bevatte afgedaan en in de mandjes gelegd. Het is de eerste keer dat mij dit overkomt, maar na het extra scannen van mijn handen en voeten mag ik verder. Verbaasd vraag ik me af waarom mijn handen aan de onder- en bovenkant gescand worden... ook zonder scan ziet men toch dat er niets met mijn handen aan de hand is.

Het vliegtuig vertrekt op het vermelde tijdstip en het weer is zo helder dat we tot bijna op het einde van de vlucht alles beneden op de grond goed kunnen zien. Halfweg de vlucht komen we in een turbulentie-zone terecht en worden we flink door elkaar geschud. Haastig drink ik mijn koffie op want ik heb alle moeite om de koffie in de beker te houden. Zoveel turbulentie maakten we bij onze vorige vluchten nog niet mee.
Even voor we in Athene landen zien we overal wolken onder ons en bij het uitstappen blaast een flinke wind over het vliegveld.
Onze bagage nog ophalen en dan op zoek naar een taxi die ons naar ons hotel in Port Rafti brengt. Het is vlak aan zee gelegen en ook daar waait het heel fel. Hopelijk blijft het niet zo erg waaien tijdens de rest van ons verblijf hier...

De herdenkingsplaats in de luchthaven

Aangekomen in Athene

Ons hotel

Onze kamer

En aan de andere kant

18 maart 2017 - De koffers zijn gepakt

Gisteren hebben we hier in België in de taverne van onze jongste dochter nog een gezellige namiddag gehad.
De broer van mijn man was een weekje op bezoek in België samen met zijn vrouw, hun oudste dochter en haar man. Naar jaarlijkse gewoonte komen we dan een namiddag samen met de broers en zus van mijn man met hun wederhelften om wat bij te praten, dit jaar had mijn Duitse schoonzus voor deze locatie gekozen. Voor ons meteen een gelegenheid om onze dochter en kleindochter nog een keertje meer te zien vóór ons vertrek naar ons droomeilandje. Onze dochter was superblij om haar nichtje en de rest van haar Duitse familie na bijna drie jaar terug te zien, zij en haar nichtje waren altijd al dikke vrienden.
Onze Duitse familie zien we trouwens snel terug, mijn schoonbroer en schoonzus komen in mei drie weken bij ons in Zakynthos logeren. Het is al voor het vierde jaar op rij dat ze hun vakantie bij ons doorbrengen en daar kijken we weer heel erg naar uit. Er staan al verschillende wandelingen op het programma en natuurlijk ook heerlijk genieten met ons vieren. Wanneer je zover van elkaar woont is het altijd zalig om een paar weken dicht bij elkaar te zijn.

Maar nu eerst aan ons vertrek denken. De koffers worden van de zolder gehaald en klaargemaakt voor onze vlucht over een goede week.
Andere jaren wordt alles ingeladen zoals alles er het beste in past, maar deze keer moeten we nadenken wat bovenaan moet zitten. We blijven immers twee nachten in Athene voor we doorvliegen naar Zakynthos en het zou niet verstandig zijn om alles zomaar in te laden en in Athene het risico lopen dat we onze ganse koffer moeten uitladen omdat we iets nodig hebben dat op de bodem ligt.
Het is wel even wennen om op deze manier in te pakken, er moeten dingen mee die we anders - zonder overnachting - niet moeten meenemen. Wellicht schieten ons de komende dagen nog enkele dingen te binnen die we nog vergeten zijn...

De volgende dagen moeten er nog verschillende dingen gebeuren voor we met een gerust hart kunnen vertrekken. Maandag naar het postkantoor om onze post te laten doorsturen naar onze dochter is één van die dingen en er staan er nog meer op ons lijstje. Nog een drukke laatste week voor de boeg...

3 maart 2017 - De Martis traditie

Het is ondertussen maart geworden en ons vertrek komt alsmaar dichterbij. We verlangen heel erg naar de lente en de zomer op ons droomeilandje. Het weer in ons Belgenlandje was dan ook niet van die aard dat je er graag wil verblijven.

In Zakynthos en de rest van Griekenland heeft men in maart een mooie traditie.
Van 1 tot 31 maart dragen vooral kinderen een armbandje gemaakt van rode en witte draad, ' Martis' genoemd. Volgens de traditie zou dit hen beschermen tegen verbranding door de eerste zon van de lente.
De laatste dag van de maand wordt het armbandje in een rozenstruik gehangen, om zo de zwaluwen te helpen om hun nest te bouwen.

De traditie gaat terug tot het oude Griekenland en wordt gehouden in de hele Balkan.
Afhankelijk van de regio in Griekenland, zijn er verschillende varianten van deze traditie. Maar de Martis gaat terug naar een oude jaarlijkse rite om het voorjaar te vieren en te verwelkomen.
Volwassenen en kinderen zouden rode en witte armbanden gedragen hebben, gemaakt op de laatste dag van februari.
De kleur rood symboliseert 'leven en lijden', het wit staat voor 'zuiverheid'. De kleuren kunnen ook een verwijzing zijn naar het schoonheidsideaal uit de oudheid. Een bleke huid en roze wangen waren toen de norm.

In de oudheid geloofden de mensen dat de armband de persoon die het droeg beschermde tegen ziekten en tegen de lentezon die in maart heel sterk kan zijn. En zelfs nu wordt het beschouwd als een talisman die zonnebrand, het boze oog, ziekte en ongeluk weghoudt. Daarom wordt ook dikwijls een blauw oog aan de armband bevestigd. Een oud bijgeloof zegt dat een blauw oog het boze oog weghoudt.
De naam Martis of Martia is afgeleid van het Griekse woord 'Martios', dat is de maand maart.

In de meeste delen van Griekenland hangen de kinderen hun armbanden de laatste dag van maart in een rozenstruik, zodat de zwaluwen de draadjes kunnen gebruiken om hun nesten te maken. Wanneer de eerste zwaluw komt lijkt de lente te zijn begonnen.
Een andere traditie zegt dat een persoon die een armband draagt, bij het zien van de eerste bloeiende boom van de lente, de Martis rond de boom bindt om hem gezond te houden en een ​​goede oogst te bekomen.
Maar er is ook nog een andere optie. In sommige regio's wordt het armbandje om een waterkan gebonden om het water tegen de zon te beschermen en koel te houden.

Zo wordt de Martis gemaakt

Een Martis met een 'blauwe oog'

En hier hangen ze aan een boom