Wandelen ... en verder alleen maar puur genieten

Pagina's

zaterdag 27 januari 2018

27 januari 2018 - Holocaust Memorial Day in Zakynthos

Twee jaar geleden wilden we al op zoek gaan naar de Joodse begraafplaats in de omgeving van Bochali. We kwamen op het idee door een artikel over een delegatie uit Israël die speciaal naar Zakynthos gekomen was om de Joden te herdenken. Om de één of andere reden is er echter niets van in huis gekomen.

In een bericht op mijn Facebook ontdek ik dat het vandaag ' Holocaust Memorial Day' is. Men herdenkt hierbij de Joden die omgekomen zijn in de concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog. In heel Griekenland overleefde 81% van de Joodse bevolking die wereldoorlog niet.
In de film Schindler's List zien we hoe een zakenman 1100 Joden van de gaskamers redde door ze op een lijst van werknemers in zijn fabriek te zetten. Ook in Zakynthos had men enkele mensen die een indrukwekkende prestatie leverden, zodat niemand van de 275 Joden die op het eiland leefden afgevoerd werd naar de concentratiekampen.

In mei 1941 werden de Ionische eilanden - waaronder ook Zakynthos - bezet door Italiaanse troepen en het regime van de bezetter was relatief mild. Dat veranderde toen de Duitsers het in 1943 - na de val van Mussolini - overnamen en er een schrikbewind voerden. Ze volgden de bevelen van Hitler maar al te graag op.
Aan het einde van het voorjaar van 1944 stuurden de Nazi's schepen naar de Ionische eilanden om Joden op te halen. Het doel was om alle Joden naar de havenstad Patras te brengen om ze vervolgens op de trein naar Auschwitz te zetten.
Toen de schepen koers zetten naar Zakynthos waren op buureiland Kefalonia al 400 Joden weggehaald. Op Corfu werden 2000 Joden ingescheept, waarna burgemeester Kollas zijn dank uitsprak aan de Duitsers omdat zij het eiland bevrijd hadden van de Joden. Ook op andere plaatsen in Griekenland werkten de autoriteiten en de Orthodoxe kerk samen met de bezetter bij het oppakken en deporteren van de Joden.

Maar op Zakynthos - waar de Joden al generaties lang deel uitmaakten van de bevolking - liep dat anders. Burgemeester Loukas Karrer moest - op bevel van de Duitse commandant - een lijst opstellen met de namen van alle Joden, wat hij weigerde. Onder bedreiging van een pistool droeg de commandant hem op om binnen de 72 uur de lijst aan te leveren. De burgemeester ging naar bisschop Chrysostomos om hem om hulp te vragen.
Chrysostomos besefte dat hij tijd moest winnen om de 275 Joden onder te brengen op veilige plaatsen op het eiland, wat in 3 dagen niet zou lukken. De bisschop ging naar de commandant om extra tijd te vragen, wat hem ook lukte.
Priesters en autoriteiten maakten intussen valse doopcertificaten en identiteitsbewijzen voor de Joodse Zakynthiërs en er werden schuilplaatsen geregeld.
Toen de deadline verstreken was overhandigde de bisschop aan de Duitsers een envelop. Op de lijst stonden slechts 2 namen, die van hem en de burgemeester. Dit zijn de Joden van het eiland verklaarde Chrysostomos, die ook een brief aan Hitler had geschreven waarin hij liet weten dat de Joden op Zakynthos onder bescherming van de bisschop stonden. De nazi-commandant stond perplex en vroeg Berlijn om nieuwe orders.
De Joden waren ondertussen ondergebracht in de bergdorpen, in huizen en op boerderijen van de Grieken. In de maanden die volgden tot het vertrek van de Duitse troepen in oktober 1944, heeft niemand van de 42.000 eilandbewoners hen verraden of iets gezegd over de plaatsen waar de Joden verborgen waren. Door deze zwijgzaamheid is niet één Jood van Zakynthos gedeporteerd naar een concentratiekamp.

De actie van de bisschop en de burgemeester maakte diepe indruk in Israël. Toen Zakynthos in 1953 getroffen werd door de vernietigende aardbeving, was het eerste schip met hulpgoederen afkomstig van Israël.
De Joden uit Zakynthos zijn nooit vergeten wat de geliefde bisschop en burgemeester voor hen hebben gedaan. In 1978 kregen Karrer en Chrysostomos de Yad Vashem-onderscheiding. De hoogste Israëlische onderscheiding voor niet-Joden, die tijdens de Tweede Wereldoorlog - met gevaar voor eigen leven - Joden hebben geholpen om te overleven.

Het verhaal klinkt als een filmscript en die film komt er ook. Momenteel wordt de laatste hand gelegd aan de opnamen van een docudrama ' Life will Smile', die later dit jaar in Zakynthos in première zal gaan en daarna zal vertoond worden op verschillende internationale filmfestivals.

Met wat opzoekwerk deze namiddag vond mijn man de exacte plaats van het Joodse kerkhof, alsook de plaats waar de Joodse Synagoge zich bevond. Deze laatste werd helaas door de zware aardbeving van 1953 verwoest.  Op die site staan nu twee herdenkingsplaten voor burgemeester Karrer en bisschop Chrysostomos.
Een wandeling naar beide plaatsen staat dit voorjaar beslist op onze planning...

Burgemeester Karrer en Bisschop Chrysostomos

De gedenkplaten op de site waar vroeger de Joodse Synagoge stond




zondag 14 januari 2018

14 januari 2018 - Onze spieren loslopen als voorbereiding op Zakynthos

Het is ondertussen 2018 geworden en nog acht weken aftellen tot ons vertrek naar ons eilandje.
Onze tickets zijn al lang geboekt en het grootste deel van wat we in onze koffers willen meenemen ligt ook al klaar.

De eerste weken sinds onze thuiskomst in België vielen best mee, het weer was mooi, droog en warmer dan het normaal zou moeten zijn. De aanpassing viel dan ook heel goed mee en we moesten niet meteen onze winterjassen gaan zoeken. Maar december en januari waren verschrikkelijk. Grijs weer, nat, veel wind en zelfs sneeuw kregen we te verwerken, alleen de zon kregen we niet te zien. Dat maakte dat we nog harder naar ons vertrek gingen uitkijken.
Het maakt ook dat mijn conditie de laatste tijd te wensen over laat, behalve fietsen om boodschappen te doen was er van beweging weinig sprake. Mijn man wandelt wel eens ergens naartoe, maar ik hou niet van grijs en koud weer om te wandelen en zeker niet bij regenweer.
Het wordt hoog tijd dat ik er toch eens werk van maak. Over twee maanden zijn we in Zakynthos en kan ik een goede conditie gebruiken om de bergen op te geraken bij onze wandelingen.
Voor vandaag werd voor het eerst sinds al die weken veel zon aangekondigd. Eerst zien of het ook waar is was mijn motto, want men had al eerder zon voorspelt terwijl we die dan toch niet gezien hebben. Wanneer de zon echt zou schijnen wilden we een flinke wandeling gaan maken.

Bij het ontwaken gaat mijn eerste gedachte dan ook naar het weer, zou de zon schijnen? En ja hoor, wanneer ik de overgordijnen open schijnt ze door de bomen en geen wolken te zien, eindelijk!!!
Broodjes worden klaargemaakt om mee te nemen en ook een flesje koffie en water gaan in de rugzak. Het heeft gevroren deze nacht en daarom vertrekken we pas even na tien uur richting Mol, we willen gaan wandelen aan de jachthaven en aan de Molse meren.
In de zes jaren voor ons huwelijk hebben we hier in de omgeving ontelbare keren gewandeld, maar veertig jaar later is er heel veel veranderd en dat willen we toch wel eens rustig bekijken.
We laten onze auto bij de brug aan het Zilvermeer achter en nemen het pad dat langs de jachthaven loopt. Daarna lopen we langs de zandputten, hier heeft men in het verleden het witte zand uit de grond gehaald om glas te maken en sindsdien zijn er overal grote meren ontstaan, die men nu de ' Molse Meren' noemt.
Met volle teugen genieten we van het weidse zicht over het water dat schittert in de zon, meerdere keren zeggen we mekaar hoe mooi het hier wel is. Regelmatig komen we wandelaars tegen, iedereen wil van de zon genieten die we zolang moesten missen.

Als het even twaalf uur voorbij is zetten we ons op een omgevallen boomstam in de zon om onze broodjes op te eten. Daarna lopen we verder langs de meren en komen na een tijdje aan het kanaal dat we even volgen tot aan de brug van Sas 3. Daar steken we het kanaal over en volgen het dan opnieuw, maar nu aan de andere zijde.
Even later komen we aan de Pannenkoekenboot en besluiten om er iets te drinken en ik lust ook wel een pannenkoek. Het is er heel druk en wanneer ons drankje en mijn pannenkoek op is gaan we verder, want de tafels zijn nu allemaal bezet en er komen nog mensen binnen die een plaats zoeken.
Vlakbij de boot - aan Sas 4 - staat een hoge uitkijktoren en nu we toch hier zijn willen we die ook wel eens beklimmen. Hij is 37 meter hoog en de trap telt 217 treden. Heel gerust voel ik me niet met mijn hoogtevrees, maar wanneer we boven zijn geniet ik toch van het mooie uitzicht over de ganse omgeving. Terug beneden gekomen steken we het Sas over, op deze plaats komen twee kanalen samen en we moeten het andere kanaal volgen om terug bij onze auto te komen.
Het is nog een heel eind langs het kanaal tot bij onze auto en na de twaalf kilometer die we gelopen hebben ben ik toch blij wanneer ik in de auto stap. Een eerste lange wandeling na zo lange tijd heeft mijn spieren toch een beetje stijf gemaakt.
Een heel warm bad bij onze thuiskomst zal mijn spieren snel weer soepel maken.

Het was alvast een heel goede voorbereiding op onze wandelingen over enkele maanden. De natuur in Zakynthos is natuurlijk niet te vergelijken met ons Belgenlandje. Maar hier zijn ook prachtige stukjes natuur en dat hebben we vandaag weer gezien, dit was dan ook voor herhaling vatbaar...

Het wandelpad langs de meren

Ook hier lopen we erlangs

Nog een zeldzame paddenstoel op onze wandeling 

Het gebouw van een visserssclub

Zicht op een eilandje in één van de meren

Mooi toch
 
Bijna aan het kanaal

Een lekkere Cappuccino voor mij op de Pannenkoekenboot

En een pannenkoek met bruine suiker kan er ook nog wel bij

De Sas 4-Toren, 37 meter hoog en 217 treden

De Pannenkoekenboot gezien van ergens halfweg de trap van de toren

Een deel van het uitzicht van boven op de toren, spijtig dat het wat mistig is

Onze wandeling