Regelmatig komen er reacties op mijn blog, zo ook nu weer van Tobias en Mayke.
Het is interessant voor mij om te vernemen wat de lezers van mijn blog vinden, of wanneer ze vragen hebben over ons droomeilandje of omdat ze willen emigreren naar hier en met vragen zitten.
Helaas kan ik alleen maar antwoord geven of reageren als ik het openbaar doe op mijn blog en ik denk dat het niet hun bedoeling is dat - bij manier van spreken - de hele wereld het antwoord op hun vragen kan meelezen.
Daarom wil ik vragen om bij reacties ook een e-mailadres achter te laten, zodat ik een antwoord kan geven dat voor hen alleen bestemd is. De e-mailadressen kunnen alleen door mij gezien worden en ze mogen er op vertrouwen dat ik ze nooit zal misbruiken of doorgeven.
Dus Tobias en Mayke, als je antwoord of een reactie wil, graag nog even je mailadres bij de reacties zetten... Ik heb geen Instagram, via die weg kan ik jullie dus niet bereiken. Sorry ook dat ik jullie reactie pas na twee weken gezien heb.
Vroeger kreeg ik van Google altijd een e-mail wanneer er een reactie kwam van een lezer, dat is helaas sinds enige tijd veranderd. Nu moet ik er zelf aan denken dat ik even bij de reacties - die alleen ik ergens in de achtergrond van mijn blog kan zien - ga kijken en soms vergeet ik dat wel eens, zeker nu met al die drukte van de verhuis.
Even iets rechtzetten... Met dank aan mijn man die mijn instellingen even heeft nagekeken, krijg ik nu opnieuw een e-mail wanneer iemand een reactie post. Google had bij zijn aanpassingen van een tijd geleden de instellingen gewijzigd, waarbij mijn e-mailadres verwijderd werd. Mijn man heeft het opnieuw ingevuld en bevestigd via een ontvangen mail van Google. Hij heeft het meteen uitgetest door een reactie te posten, het resultaat was onmiddellijk een mail om te melden dat er een reactie was. Missie geslaagd...
Waarom moet men altijd alles veranderen? Of indien men iets veranderd, kan men dan ook niet gewoon laten weten dat we het opnieuw moeten aanpassen? Eind goed, al goed... maar een e-mailadres doorgeven blijft nog altijd nodig wanneer een antwoord of een reactie van mij verwacht wordt...
zondag 19 mei 2019
zaterdag 18 mei 2019
18 mei 2019 - Druk, druk, druk...
De laatste twee weken waren bijzonder druk en zwaar. We hebben de meeste dingen al verhuisd en waar we vorig jaar - bij onze verhuis van Agrilia naar Marathia - een verhuiswagen hebben ingehuurd voor de grote stukken, hebben we het nu in de omgekeerde richting allemaal met ons tweetjes gedaan.
De grotere dingen die uit elkaar te halen waren hebben we in onze auto vervoerd. De dingen die te groot zijn om erin te kunnen, gaan de komende twee weken op de bagagedrager mee, met dank aan onze Belgische vriend in Keri die hem met zijn verhuiswagen meegebracht heeft.
Voor de zware stenen tuinpotten kregen we hulp van onze vrienden van de taverne en hun 4x4 en ook voor de verhuis van de wasmachine en het elektrisch kookfornuis gaan zij zorgen.
Mijn man heeft voornamelijk het zware werk voor zijn rekening genomen, ook het werk in de tuin was voor hem. Ook al heb ik alleen de zware dingen maar helpen dragen en het inpakken, uitpakken en poetsen voor mijn rekening genomen, we zijn beiden doodop... mijn man al wat meer dan ik en het is nog niet gedaan.
Daarbij hadden we ook nog eens heel wat pech. Na de pech met mijn laptop - in het begin van ons verblijf hier - was nu de auto aan de beurt.
Vorige week maandag merkten we plots dat er van de elektronica een heleboel niet meer werkte, de ruitenwissers, de elektrische buitenspiegels en ruiten en de kilometerteller hadden het opgegeven. Daarbij gaf het lampje van de remmen en de handrem aan dat ze defect waren, maar dat was vals alarm want die deden het nog wel.
Bij de garage konden ze ons pas op donderdag helpen en bijgevolg moesten we ervoor zorgen dat we niet onderweg waren tijdens een regenbui, of we konden aan de kant gaan staan tot de bui over was. Ook al was er regelmatig een bui, we hadden het geluk aan onze kant dat we altijd tijdens de droge momenten konden rijden.
Gek genoeg schoot alles opeens terug in werking als we bijna op onze bestemming waren, maar na de auto ter plaatse te hebben stilgelegd, zaten we bij het starten terug met hetzelfde probleem. Zo ging het iedere dag tot we op donderdag naar de garage konden, waar ze een kapotte zekering en een vals contact in de zekeringskast vonden. We hebben hem toen ook maar meteen zijn jaarlijks nazicht laten geven.
Alsof dat nog niet genoeg was kregen we deze week maandag een lekke band. Nog een geluk dat de auto bij ons huisje in Agrilia stond en mijn man hem snel kon vervangen door het reservewiel. Dan dadelijk naar de bandencentrale waar men het lek gedicht heeft en tot onze grote verbazing moesten we daarvoor maar vijf euro betalen... dit zou ons in België toch meer kosten vermoeden we. Achteraf hoorden we van onze vrienden dat het hier een normale prijs is.
Tijdens het verhuiswerk hebben we ook positieve dingen ontdekt over het internet. Als ik denk aan de problemen die we vorig jaar na de verhuis, wekenlang hadden met het internet, krijg ik er nog koude rillingen van.
Sinds we een mobiele internetmodem hebben, waren er na de kleine mankementen in het begin, geen problemen meer. Om te testen of we onze mobiele modem gewoon konden mee verhuizen en in Agrilia installeren, namen we hem de eerste keer dat we er gingen werken mee om het uit te proberen. En ja hoor, geen enkel probleem... gewoon in het stopcontact steken, enkele seconden wachten en klaar. Nu nemen we hem iedere keer mee op en af en moeten we ons internet geen moment missen. Dit is veel beter dan onze vorige vaste internetaansluiting.
Het weer is ook nog altijd wisselvallig met regelmatig regenbuien, die soms heel hevig kunnen zijn. We hebben wel het geluk dat de regen de laatste weken meestal in de avond of de nacht komt, zodat het overdag toch nog mooi werd met heel wat zon en temperaturen rond 21°, gisteren kregen we 23°.
's Morgens en 's avonds konden we vaak genieten van een mooie zonsopgang en -ondergang. Dat gaan we toch heel erg missen als we terug in Agrilia wonen...
Onze Matia is zijn vorige woonplaats nog niet vergeten, hij mocht een dagje mee om het al een beetje gewoon te worden. Eerst ging hij op verkenning en ging al snuffelend doorheen het huisje, op zoek naar herkenbare plekjes. Dan nestelde hij zich op een doek in de zetel om zijn dutje te doen terwijl ik bij hem in de buurt mijn werk deed.
Wanneer het middag was ging hij buiten, waar hij al heel snel in zijn vertrouwde olijfbomen en tussen het lange gras ging ravotten. Daarna maakte hij zijn vertrouwde wandeling in de buurt en kwam even later weer terug om dicht bij ons te blijven.
Dat beloofd geen problemen te geven wanneer we over enkele weken voorgoed verhuizen. Ik hou alleen mijn hart vast voor de weg die dicht bij ons huisje ligt, die is heel wat drukker dan de weg in Marathia waar amper een auto over rijdt. Hopelijk blijft hij er zoals vroeger uit de buurt en begeeft hij zich naar de andere kant bij de rivier waar het heel wat rustiger is...
De grotere dingen die uit elkaar te halen waren hebben we in onze auto vervoerd. De dingen die te groot zijn om erin te kunnen, gaan de komende twee weken op de bagagedrager mee, met dank aan onze Belgische vriend in Keri die hem met zijn verhuiswagen meegebracht heeft.
Voor de zware stenen tuinpotten kregen we hulp van onze vrienden van de taverne en hun 4x4 en ook voor de verhuis van de wasmachine en het elektrisch kookfornuis gaan zij zorgen.
Mijn man heeft voornamelijk het zware werk voor zijn rekening genomen, ook het werk in de tuin was voor hem. Ook al heb ik alleen de zware dingen maar helpen dragen en het inpakken, uitpakken en poetsen voor mijn rekening genomen, we zijn beiden doodop... mijn man al wat meer dan ik en het is nog niet gedaan.
Daarbij hadden we ook nog eens heel wat pech. Na de pech met mijn laptop - in het begin van ons verblijf hier - was nu de auto aan de beurt.
Vorige week maandag merkten we plots dat er van de elektronica een heleboel niet meer werkte, de ruitenwissers, de elektrische buitenspiegels en ruiten en de kilometerteller hadden het opgegeven. Daarbij gaf het lampje van de remmen en de handrem aan dat ze defect waren, maar dat was vals alarm want die deden het nog wel.
Bij de garage konden ze ons pas op donderdag helpen en bijgevolg moesten we ervoor zorgen dat we niet onderweg waren tijdens een regenbui, of we konden aan de kant gaan staan tot de bui over was. Ook al was er regelmatig een bui, we hadden het geluk aan onze kant dat we altijd tijdens de droge momenten konden rijden.
Gek genoeg schoot alles opeens terug in werking als we bijna op onze bestemming waren, maar na de auto ter plaatse te hebben stilgelegd, zaten we bij het starten terug met hetzelfde probleem. Zo ging het iedere dag tot we op donderdag naar de garage konden, waar ze een kapotte zekering en een vals contact in de zekeringskast vonden. We hebben hem toen ook maar meteen zijn jaarlijks nazicht laten geven.
Alsof dat nog niet genoeg was kregen we deze week maandag een lekke band. Nog een geluk dat de auto bij ons huisje in Agrilia stond en mijn man hem snel kon vervangen door het reservewiel. Dan dadelijk naar de bandencentrale waar men het lek gedicht heeft en tot onze grote verbazing moesten we daarvoor maar vijf euro betalen... dit zou ons in België toch meer kosten vermoeden we. Achteraf hoorden we van onze vrienden dat het hier een normale prijs is.
Tijdens het verhuiswerk hebben we ook positieve dingen ontdekt over het internet. Als ik denk aan de problemen die we vorig jaar na de verhuis, wekenlang hadden met het internet, krijg ik er nog koude rillingen van.
Sinds we een mobiele internetmodem hebben, waren er na de kleine mankementen in het begin, geen problemen meer. Om te testen of we onze mobiele modem gewoon konden mee verhuizen en in Agrilia installeren, namen we hem de eerste keer dat we er gingen werken mee om het uit te proberen. En ja hoor, geen enkel probleem... gewoon in het stopcontact steken, enkele seconden wachten en klaar. Nu nemen we hem iedere keer mee op en af en moeten we ons internet geen moment missen. Dit is veel beter dan onze vorige vaste internetaansluiting.
Het weer is ook nog altijd wisselvallig met regelmatig regenbuien, die soms heel hevig kunnen zijn. We hebben wel het geluk dat de regen de laatste weken meestal in de avond of de nacht komt, zodat het overdag toch nog mooi werd met heel wat zon en temperaturen rond 21°, gisteren kregen we 23°.
's Morgens en 's avonds konden we vaak genieten van een mooie zonsopgang en -ondergang. Dat gaan we toch heel erg missen als we terug in Agrilia wonen...
Onze Matia is zijn vorige woonplaats nog niet vergeten, hij mocht een dagje mee om het al een beetje gewoon te worden. Eerst ging hij op verkenning en ging al snuffelend doorheen het huisje, op zoek naar herkenbare plekjes. Dan nestelde hij zich op een doek in de zetel om zijn dutje te doen terwijl ik bij hem in de buurt mijn werk deed.
Wanneer het middag was ging hij buiten, waar hij al heel snel in zijn vertrouwde olijfbomen en tussen het lange gras ging ravotten. Daarna maakte hij zijn vertrouwde wandeling in de buurt en kwam even later weer terug om dicht bij ons te blijven.
Dat beloofd geen problemen te geven wanneer we over enkele weken voorgoed verhuizen. Ik hou alleen mijn hart vast voor de weg die dicht bij ons huisje ligt, die is heel wat drukker dan de weg in Marathia waar amper een auto over rijdt. Hopelijk blijft hij er zoals vroeger uit de buurt en begeeft hij zich naar de andere kant bij de rivier waar het heel wat rustiger is...
Bellardia Viscosa of kleverige ogentroost in onze tuin in Agrilia,
te mooi om daar onze grasmachine in te zetten...
Eén van de mooie zonsondergangen die we zo gaan missen
Nog één van die mooie avonden met rood water aan het strand van Marathia Beach
En de zonsondergang die Marathonissi een gouden kleur geeft
Met dank aan onze goede vriendin van de taverne voor de foto die ik vergat te maken
zaterdag 11 mei 2019
11 mei 2019 - Naar Limni Keri voor de Vesal Cup
Onze wereldberoemde landgenoot, de Belgische anatoom Andreas Vesalius, is in Zakynthos gestorven en ligt hier ook begraven. Dat is al héél lang geleden en hoe dat gebeurde en alles eromheen heb ik al meerdere keren in mijn blog beschreven.
Om hem bij de Zakynthische bevolking een beetje onder de aandacht te houden wordt ieder jaar een sportevenement gehouden. Het gebeurt dit jaar al voor de derde keer in Limni Keri en er komt ook een Belgische delegatie naar hier afgezakt.
Eén van hen leerde ik kennen via mijn blog, ze ontdekte dat ik daarin over Vesalius geschreven had en contacteerde mij. Het was al langer het plan om eens kennis te maken met elkaar, maar tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Daar gaan we vandaag wat aan doen en daarom gaan we zoals de twee vorige jaren naar de Vesal Cup in Limni Keri, waar we haar en de andere Belgen gaan ontmoeten.
De voorbije week was het alweer heel wisselvallig weer. Grijs, wind en ook regen, met tussendoor wat zon, maar echt warm werd het niet en de wind bleef koud. Vandaag echter begint de dag met stralend weer en men voorspelt 24°, eindelijk!
Als we 's middags onze boterhammen gegeten hebben wandelen we richting Limni Keri, voor het eerst dit voorjaar ga ik in korte mouwen en we genieten van de warmte. Daarvoor komen we in hoofdzaak ook naar hier, al hebben we dit voorjaar de zon nog maar weinig gezien.
In Limni Keri gekomen zien we de drukte al van ver. Het zwemmen is al achter de rug en de zeilboten zijn aan de beurt. Dan volgt een toespraak om de link te leggen tussen Zakynthos en België.
De Belgische delegatie wordt niet vergeten en ze gaan over enkele dagen met enkele geschenkjes terug naar België. Zo dadelijk mogen ze al de eerste medailles uitreiken aan de atleten die op de drie eerste plaatsen van hun discipline eindigden, de medailles met Belgische linten liggen al op hen te wachten.
Na de toespraak kunnen we even babbelen met de Belgen en dan is het tijd om de medailles te gaan uitreiken, ondertussen praten wij wat verder met de mensen die met hen meegekomen zijn uit België.
Wanneer het tijd voor hen is om te gaan eten wandelen wij nog eens rond het meer en gaan dan via de omweg terug naar Marathia. Bij de taverne van onze vrienden gekomen zetten we ons aan een tafeltje voor een lekkere maaltijd. Na zoveel maanden zijn we blij om weer van onze vertrouwde gerechten te kunnen genieten.
Later dan verwacht wandelen we het laatste stukje naar huis en genieten dan nog even op ons terras tot het te koud wordt om buiten te zitten...
Om hem bij de Zakynthische bevolking een beetje onder de aandacht te houden wordt ieder jaar een sportevenement gehouden. Het gebeurt dit jaar al voor de derde keer in Limni Keri en er komt ook een Belgische delegatie naar hier afgezakt.
Eén van hen leerde ik kennen via mijn blog, ze ontdekte dat ik daarin over Vesalius geschreven had en contacteerde mij. Het was al langer het plan om eens kennis te maken met elkaar, maar tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Daar gaan we vandaag wat aan doen en daarom gaan we zoals de twee vorige jaren naar de Vesal Cup in Limni Keri, waar we haar en de andere Belgen gaan ontmoeten.
De voorbije week was het alweer heel wisselvallig weer. Grijs, wind en ook regen, met tussendoor wat zon, maar echt warm werd het niet en de wind bleef koud. Vandaag echter begint de dag met stralend weer en men voorspelt 24°, eindelijk!
Als we 's middags onze boterhammen gegeten hebben wandelen we richting Limni Keri, voor het eerst dit voorjaar ga ik in korte mouwen en we genieten van de warmte. Daarvoor komen we in hoofdzaak ook naar hier, al hebben we dit voorjaar de zon nog maar weinig gezien.
In Limni Keri gekomen zien we de drukte al van ver. Het zwemmen is al achter de rug en de zeilboten zijn aan de beurt. Dan volgt een toespraak om de link te leggen tussen Zakynthos en België.
De Belgische delegatie wordt niet vergeten en ze gaan over enkele dagen met enkele geschenkjes terug naar België. Zo dadelijk mogen ze al de eerste medailles uitreiken aan de atleten die op de drie eerste plaatsen van hun discipline eindigden, de medailles met Belgische linten liggen al op hen te wachten.
Na de toespraak kunnen we even babbelen met de Belgen en dan is het tijd om de medailles te gaan uitreiken, ondertussen praten wij wat verder met de mensen die met hen meegekomen zijn uit België.
Wanneer het tijd voor hen is om te gaan eten wandelen wij nog eens rond het meer en gaan dan via de omweg terug naar Marathia. Bij de taverne van onze vrienden gekomen zetten we ons aan een tafeltje voor een lekkere maaltijd. Na zoveel maanden zijn we blij om weer van onze vertrouwde gerechten te kunnen genieten.
Later dan verwacht wandelen we het laatste stukje naar huis en genieten dan nog even op ons terras tot het te koud wordt om buiten te zitten...
De affiche ter plaatse
Enkele deelnemende zeilbootjes
De twee standbeelden van Vesalius in de stad vlakbij de haven
Een munt met Vesalius
Schildpadjes genietend in het zonnetje in Limni Keri
zondag 5 mei 2019
5 mei 2019 - Rozen in de tuin
Bij het ontwaken is het alweer grijs en regenachtig, we kunnen amper de bergen en Marathonissi zien, een dikke mistlaag hangt boven het water.
Enige tijd later klaart het wat op en trekt de mist weg, de zon onderneemt zelfs pogingen om door te breken, al lukt dat nog niet al te best.
Ik maak een wandelingetje door de tuin met mijn fototoestel want de rozenstruiken staan volop in bloei. Nog wat herinneringen opslaan voor als we hier niet meer wonen...
Enige tijd later klaart het wat op en trekt de mist weg, de zon onderneemt zelfs pogingen om door te breken, al lukt dat nog niet al te best.
Ik maak een wandelingetje door de tuin met mijn fototoestel want de rozenstruiken staan volop in bloei. Nog wat herinneringen opslaan voor als we hier niet meer wonen...
zaterdag 4 mei 2019
4 mei 2019 - Slecht weer en werken in Agrilia
Na een paar mooie en warme dagen hebben we alweer grijs weer en regen, het wil hier dit jaar niet mooi blijven en we snakken zo naar het mooie weer. Het wisselvallige weer heeft gans Griekenland dit voorjaar in zijn greep en het wil niet wijken.
De vorige dagen zijn zeer druk geweest. Inpakken... naar ons huisje in Agrilia brengen en weer uitpakken. Terwijl ik de verhuisdozen uitpak, de kasten uitwas en alles erin stop, neemt mijn man de tuin onder handen. Zijn arme handen hebben het zwaar te verduren met al die zware tuinpotten die weer op hun plaats in de tuin moeten en weer terug aangeplant moeten worden.
Het gras heeft dit jaar nog geen grasmachine gezien en het staat nog vol wilde bloemen. Voor het eerst staat er een mooie, grote Tongorchis te pronken. De roze Carpobrotus heeft meer dan honderd bloemen en ook bij de gele komen de eerste bloemen kijken.
De twee bougainvillea's tegen ons huisje zijn helemaal kaal gesnoeid. Ons huisje heeft dringend een nieuwe verflaag nodig en daarvoor moeten ze tot bijna aan de grond weggesnoeid worden. Na de verfbeurt kunnen ze dan weer naar hartelust groeien. Het viel niet mee om die mooie bloemen te verwijderen, gelukkig waren ze nog maar juist beginnen bloeien.
Ook in Agrilia hebben we ondertussen de eerste aardbevingen meegemaakt, sinds we in februari hier kwamen is het bijna dagelijkse kost. Het verbaast ons als we eens een dag niet door elkaar geschud zijn, dat komt dan doordat ze lichter zijn en niet direct voelbaar.
Vandaag kreeg ik een artikel onder ogen. Daarin vermeld een seismoloog dat zeven maanden na de zware aardbeving van 26 oktober de post-seismische sequentie intens is en continu. Er zijn volgens hem tot nu toe al 6.700 aardbevingen geregistreerd en dit aantal neemt met de dag toe.
Ik ben benieuwd of er nog eens een zware gaat komen... Dat had ik vorige zomer ook gezegd, nadat er dagelijks ten zuid-westen van ons eilandje meerdere lichtere bevingen waren. En zie... op 26 oktober was het zover. Afwachten dus!
Wij maken er ons weinig zorgen over, de huizen en gebouwen zijn na de heel zware aardbeving van 1953 gebouwd volgens strikte regels en die zouden zelfs een beving zoals in 1953 goed moeten kunnen doorstaan.
De vorige dagen zijn zeer druk geweest. Inpakken... naar ons huisje in Agrilia brengen en weer uitpakken. Terwijl ik de verhuisdozen uitpak, de kasten uitwas en alles erin stop, neemt mijn man de tuin onder handen. Zijn arme handen hebben het zwaar te verduren met al die zware tuinpotten die weer op hun plaats in de tuin moeten en weer terug aangeplant moeten worden.
Het gras heeft dit jaar nog geen grasmachine gezien en het staat nog vol wilde bloemen. Voor het eerst staat er een mooie, grote Tongorchis te pronken. De roze Carpobrotus heeft meer dan honderd bloemen en ook bij de gele komen de eerste bloemen kijken.
De twee bougainvillea's tegen ons huisje zijn helemaal kaal gesnoeid. Ons huisje heeft dringend een nieuwe verflaag nodig en daarvoor moeten ze tot bijna aan de grond weggesnoeid worden. Na de verfbeurt kunnen ze dan weer naar hartelust groeien. Het viel niet mee om die mooie bloemen te verwijderen, gelukkig waren ze nog maar juist beginnen bloeien.
Ook in Agrilia hebben we ondertussen de eerste aardbevingen meegemaakt, sinds we in februari hier kwamen is het bijna dagelijkse kost. Het verbaast ons als we eens een dag niet door elkaar geschud zijn, dat komt dan doordat ze lichter zijn en niet direct voelbaar.
Vandaag kreeg ik een artikel onder ogen. Daarin vermeld een seismoloog dat zeven maanden na de zware aardbeving van 26 oktober de post-seismische sequentie intens is en continu. Er zijn volgens hem tot nu toe al 6.700 aardbevingen geregistreerd en dit aantal neemt met de dag toe.
Ik ben benieuwd of er nog eens een zware gaat komen... Dat had ik vorige zomer ook gezegd, nadat er dagelijks ten zuid-westen van ons eilandje meerdere lichtere bevingen waren. En zie... op 26 oktober was het zover. Afwachten dus!
Wij maken er ons weinig zorgen over, de huizen en gebouwen zijn na de heel zware aardbeving van 1953 gebouwd volgens strikte regels en die zouden zelfs een beving zoals in 1953 goed moeten kunnen doorstaan.
Een grote Tongorchis in onze tuin
De roze Carpobrotus volop in bloei
Ook de gele heeft zijn eerste bloem
Zo was onze Bougainvillea 2 jaar geleden
En dit was de andere
Abonneren op:
Posts (Atom)