~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 18 mei 2019

De laatste twee weken waren bijzonder druk en zwaar. We hebben de meeste dingen al verhuisd en waar we vorig jaar - bij onze verhuis van Agrilia naar Marathia - een verhuiswagen hebben ingehuurd voor de grote stukken, hebben we het nu in de omgekeerde richting allemaal met ons tweetjes gedaan.
De grotere dingen die uit elkaar te halen waren hebben we in onze auto vervoerd. De dingen die te groot zijn om erin te kunnen, gaan de komende twee weken op de bagagedrager mee, met dank aan onze Belgische vriend in Keri die hem met zijn verhuiswagen meegebracht heeft.
Voor de zware stenen tuinpotten kregen we hulp van onze vrienden van de taverne en hun 4x4 en ook voor de verhuis van de wasmachine en het elektrisch kookfornuis gaan zij zorgen.
Mijn man heeft voornamelijk het zware werk voor zijn rekening genomen, ook het werk in de tuin was voor hem. Ook al heb ik alleen de zware dingen maar helpen dragen en het inpakken, uitpakken en poetsen voor mijn rekening genomen, we zijn beiden doodop... mijn man al wat meer dan ik en het is nog niet gedaan.

Daarbij hadden we ook nog eens heel wat pech. Na de pech met mijn laptop - in het begin van ons verblijf hier - was nu de auto aan de beurt.
Vorige week maandag merkten we plots dat er van de elektronica een heleboel niet meer werkte, de ruitenwissers, de elektrische buitenspiegels en ruiten en de kilometerteller hadden het opgegeven. Daarbij gaf het lampje van de remmen en de handrem aan dat ze defect waren, maar dat was vals alarm want die deden het nog wel.
Bij de garage konden ze ons pas op donderdag helpen en bijgevolg moesten we ervoor zorgen dat we niet onderweg waren tijdens een regenbui, of we konden aan de kant gaan staan tot de bui over was. Ook al was er regelmatig een bui, we hadden het geluk aan onze kant dat we altijd tijdens de droge momenten konden rijden.
Gek genoeg schoot alles opeens terug in werking als we bijna op onze bestemming waren, maar na de auto ter plaatse te hebben stilgelegd, zaten we bij het starten terug met hetzelfde probleem. Zo ging het iedere dag tot we op donderdag naar de garage konden, waar ze een kapotte zekering en een vals contact in de zekeringskast vonden. We hebben hem toen ook maar meteen zijn jaarlijks nazicht laten geven.

Alsof dat nog niet genoeg was kregen we deze week maandag een lekke band. Nog een geluk dat de auto bij ons huisje in Agrilia stond en mijn man hem snel kon vervangen door het reservewiel. Dan dadelijk naar de bandencentrale waar men het lek gedicht heeft en tot onze grote verbazing moesten we daarvoor maar vijf euro betalen... dit zou ons in België toch meer kosten vermoeden we. Achteraf hoorden we van onze vrienden dat het hier een normale prijs is.

Tijdens het verhuiswerk hebben we ook positieve dingen ontdekt over het internet. Als ik denk aan de problemen die we vorig jaar na de verhuis, wekenlang hadden met het internet, krijg ik er nog koude rillingen van.
Sinds we een mobiele internetmodem hebben, waren er na de kleine mankementen in het begin, geen problemen meer. Om te testen of we onze mobiele modem gewoon konden mee verhuizen en in Agrilia installeren, namen we hem de eerste keer dat we er gingen werken mee om het uit te proberen. En ja hoor, geen enkel probleem... gewoon in het stopcontact steken, enkele seconden wachten en klaar. Nu nemen we hem iedere keer mee op en af en moeten we ons internet geen moment missen. Dit is veel beter dan onze vorige vaste internetaansluiting.

Het weer is ook nog altijd wisselvallig met regelmatig regenbuien, die soms heel hevig kunnen zijn. We hebben wel het geluk dat de regen de laatste weken meestal in de avond of de nacht komt, zodat het overdag toch nog mooi werd met heel wat zon en temperaturen rond 21°, gisteren kregen we 23°.
's Morgens en 's avonds konden we vaak genieten van een mooie zonsopgang en -ondergang. Dat gaan we toch heel erg missen als we terug in Agrilia wonen...

Onze Matia is zijn vorige woonplaats nog niet vergeten, hij mocht een dagje mee om het al een beetje gewoon te worden. Eerst ging hij op verkenning en ging al snuffelend doorheen het huisje, op zoek naar herkenbare plekjes. Dan nestelde hij zich op een doek in de zetel om zijn dutje te doen terwijl ik bij hem in de buurt mijn werk deed.
Wanneer het middag was ging hij buiten, waar hij al heel snel in zijn vertrouwde olijfbomen en tussen het lange gras ging ravotten. Daarna maakte hij zijn vertrouwde wandeling in de buurt en kwam even later weer terug om dicht bij ons te blijven.
Dat beloofd geen problemen te geven wanneer we over enkele weken voorgoed verhuizen. Ik hou alleen mijn hart vast voor de weg die dicht bij ons huisje ligt, die is heel wat drukker dan de weg in Marathia waar amper een auto over rijdt. Hopelijk blijft hij er zoals vroeger uit de buurt en begeeft hij zich naar de andere kant bij de rivier waar het heel wat rustiger is...