28 juli 2019 - Registratie van ons huisje en allerlei

Toen we iets meer dan een week geleden bij onze advocaat waren om de nieuwe bankkaart van mijn man af te halen - die wordt nog altijd naar haar gestuurd - vertelde ze dat we eens moesten langskomen voor de registratie van ons huisje.
Het lijkt vreemd maar in Griekenland zijn de huizen niet geregistreerd. Bij de aankoop wordt door de advocaat nagekeken of alles in orde is - wat in België allemaal door de notaris gedaan wordt - en maakt de akte op. Daarna gaat alles naar de notaris en daar wordt er door alle partijen getekend.
Alles wordt dan in orde gemaakt bij het kadaster en de belastingen, maar registreren was er tot nu toe niet bij. Daar komt nu verandering in want Griekenland wil dat iedere eigendom ook geregistreerd wordt. Het wordt op ons eilandje regio per regio gedaan en voorlopig moeten wij het nog niet laten registreren.
Maar onze advocaat vindt dat we het best nu al laten in orde brengen, dan zijn we er klaar mee wanneer ook onze regio verplicht wordt om te registreren. Wie niet registreert is zijn eigendom kwijt. Voor ons lijkt dit het beste want de termijn voor onze regio zou best kunnen komen in de periode wanneer wij in België verblijven en dan hebben we een probleem.

Donderdagmorgen hadden we een afspraak bij haar en we gingen op weg met onze kaft vol documenten voor de registratie. We lieten de auto zoals gewoonlijk bij de scheepswerf achter en wandelden langs het water in de richting van het grote plein.
Al van ver zagen we een reuzegroot yacht liggen waarbij de andere, ook niet zo'n kleine yachten in het niets verzonken. Dichterbij gekomen zagen we een helikopter op het dek staan en een paar boten verder lag een tweede, iets kleiner yacht met eveneens een helikopter op het dek. De rijken waren weer goed aanwezig in de haven en ze hadden natuurlijk veel bekijks. Het grootste van de twee - de Cloudbreak - zou 120 miljoen dollar gekost hebben en is eigendom van een Rus.
Die rijkdom zien, moet toch geen goed gevoel geven bij een groot deel van de Zakyntische bevolking, die voor zeshonderd of zevenhonderd euro een ganse maand moeten gaan werken. Wij voelen ons zelfs niet goed tegenover hen als we moeten zeggen dat we hier ons eigen huisje hebben, want zelfs dat kunnen héél veel mensen zich hier niet permiteren.

We zijn eerst even langs de water companie gelopen om onze waterrekening te betalen en waren op het afgesproken tijdstip bij onze advocaat. Ze gaat nu alles klaar maken voor de registratie, dan volgt er een nieuwe afspraak en gaat ze met ons langs de kantoren voor de laatste verrichtingen. Volgens haar zal het - Griekenland kennende - over tien jaar wel geregistreerd zijn. Hopelijk heeft ze het mis en gaat het wat sneller, over tien jaar wonen wij er misschien al niet meer als onze gezondheid ons begint parten te spelen.
Na het bezoek aan de advocaat gingen we nog even langs de My Market aan de haven, om te kijken of ze daar de saus verkopen voor een chef salad en die vonden we daar. Op de boerenmarkt nog een grote zak perssinaasappelen en tomaten gekocht, nog even langs Lidl en we konden weer naar huis.

Gisteren probeerde ik voor het avondeten een chef salad te maken met de meegebrachte cocktailsaus en tot mijn eigen verbazing smaakte die helemaal zoals bij Kanalos. Ben ik blij dat ik de juiste smaak van saus gevonden heb, want de meeste cocktailsauzen hier smaken niet zo lekker. Dat gaat er bij ons dus nog vaker op het menu staan.

Vandaag was het rustdag en die begon om acht uur toen ik in mijn bed van links naar rechts en terug begon te zweven. Een aardbeving van 3.9 was daarvan de oorzaak en vijf minuten later nog eentje van 2.9 die ons heel even deed beven.
Zoals iedere zondag reden we ook vandaag voor ons avondeten naar onze vrienden van taverna Marathia Star. We waren pas aangekomen toen we zagen dat er brand ontstond op de Skopos van Vasilikos. Gelukkig was die een paar uur later zo goed als geblust.
We hoorden er ook dat de 19 jarige jongen die zaterdag vroeg in de morgen met zijn motorfiets verongelukte in Argassi, de zoon was van het bekende Solomos wijnhuis op het eiland. Onze vrienden kennen zijn ouders en verkopen hun wijnen in hun taverne.

Terwijl we zaten te eten maakten we nog iets eigenaardigs mee. Een man en een jongen kwamen aan een tafel naast ons zitten, ondertussen brachten de vrouw en het meisje een bezoek aan het toilet. De mannen waren al ijverig aan het bespreken wat ze wilden eten en daarbij hoorden we dat het Nederlanders waren. Toen de vrouw en het meisje wat later aan de tafel kwamen zei de vrouw doodleuk dat ze nu wel verder konden rijden. De mannen stonden trouw recht en volgden de vrouwen, zonder ook maar iets te gebruiken.
Wij keken hen vol verbazing na, dit moet je maar durven... doen alsof je iets gaat bestellen en als de vrouwen hun toiletbezoek achter de rug hebben, gewoon verder gaan. Geen haar op mijn hoofd dat dit zou durven, ik zou dan tenminste toch een drankje kopen. Maar blijkbaar zijn er mensen die geen schaamte kennen.
Wij hadden jaren geleden met onze logés een keertje plannen gemaakt om ergens te gaan eten waar we voorheen al lekker gegeten hadden met andere logés. Toen we er kwamen merkten we dat ze ondertussen geen warm eten meer serveerden maar alleen snacks. Wij zijn toen zo beleefd geweest om allemaal een koffie te bestellen en daarna pas verder te rijden naar een andere taverne om warm te eten. Wij zijn goed opgevoed zeker?

De Cloubreak met zijn helikopter

En nog een foto van het internet

Vanuit een andere kant gezien

En van nog een andere kant

Het kleinere yacht met helikopter toen het in Marathia voorbij vaarde, 

foto gemaakt door onze vroegere onderbuurman

Mijn Chef Salad

Het begin van de brand op de skopos vanaf het terras van onze vrienden

Even wat dichterbij halen

21 juli 2019 - Bezoek aan de Blue Panda van het WWF

Een tweetal weken geleden zag ik op het Zante news de vermelding dat de "Blue Panda", de zeilboot van het WWF, naar Zakynthos zou komen.
Sinds gisteren ligt die Blue Panda bij ons in de haven en hij is daar nog tot morgenavond te bezoeken. Sinds we het nieuws zagen stond het al vast dat we er naartoe willen en het werd dadelijk op de kalender geschreven.

Omdat we dit jaar nog zo weinig gedaan hebben en ook weinig uit eten zijn geweest, beslisten we gisteren dat we - voor ons bezoek aan de haven - naar de taverne in Mariés zouden rijden.
We vertrekken goed op tijd via Macherado, om in Loucha de weg naar Exo Chora te nemen en vervolgens in het dorp van Mariés te komen. Die weg is steil en met veel bochten, maar zo heerlijk rustig om te rijden. In het dorp parkeren we onze auto en gaan het kleine stukje te voet tegen de steile helling op tot aan de taverne.
Groot is onze teleurstelling als we voor een gesloten deur staan, ook de poort naast het huis is gesloten. Hier is men zo te zien niet thuis, ook al staan de tafeltjes op de terrassen. Dan maar terug richting huis rijden en onderweg een andere taverne opzoeken, de taverne van onze vrienden ligt te ver uit de buurt om langs daar te rijden.

Als Kampi in zicht komt stelt mijn man voor om bij Kampi Cross iets te gaan eten, daar hebben we enkele jaren geleden met onze dochter en haar gezinnetje lekker gegeten. Daar boven aangekomen is er geen enkele plaats meer vrij om onze auto te parkeren. Met zoveel auto's op de parking zal het er beslist heel druk zijn en ons daar ergens tussen wringen om te eten is echt niet ons ding.
We rijden dan maar terug naar de hoofdbaan en als we Agios Leon voorbij zijn besluiten we om in Kiliomenos bij Ampelostrates langs te gaan, daar is het in het weekend open vanaf 16.00. De auto laten we aan het kerkhof achter en lopen door de smalle straatjes. Als we vlakbij zijn zien we dat er geen enkele auto op de parking staat en dat gebeurt niet vaak. Het zal hier toch ook niet gesloten zijn zeker?
Bij de taverne gekomen staat de baas bij de tafeltjes in de tuin en wanneer we vragen of we iets kunnen eten zegt hij dat het pas over een uur open gaat. De openingstijden zijn blijkbaar veranderd en zolang kunnen we niet wachten want we willen op tijd aan de haven zijn.

Terug in de auto stel ik voor om dan maar naar Kanalos te rijden, tussen Kalamaki en Argassi. Dat is niet zover van de haven en we zijn er bijna zeker van dat het daar wel open zal zijn. Het lijkt vandaag wel de tour van de tavernes te worden. Zoveel kilometers rijden en zoveel omwegen maken, om dan uiteindelijk in een taverne vlakbij huis te belanden...
Zoals ik verwacht had is het er inderdaad open en we worden vriendelijk verwelkomt door de eigenaar die ons al heel goed kent. Voor mij wordt het een glas versgeperst sinaasappelsap en de Chef Salad, waarbij de eigenaar moet lachen omdat hij dat al wel vermoed had.

Na het eten rijden we richting haven en parkeren de auto bij de scheepswerf. Het is nog altijd heel warm - vandaag werd het 35° - en de zon schijnt nog volop. We wandelen langs het water dat weer zijn mooi groen-blauwe kleur heeft en kijken of we de zeilboot ergens zien liggen. Het is heel druk in de haven, we hebben er nog nooit zoveel zeilboten en jachten bij elkaar gezien. Ze liggen letterlijk tegen elkaar aan, gelukkig hebben ze stootkussens langs hun flanken zodat ze elkaar niet kunnen beschadigen. Maar de Blue Panda zien we nergens, we vragen ons af of we voor niets naar hier zijn gekomen...
Wanneer we in de richting van de aanlegsteiger met de bogen lopen, zien we een paar masten boven de kademuur, van een zeilboot die de haven gaat binnenvaren en die zeilboot heeft de vlag met de panda. Hij heeft waarschijnlijk een rondvaart gemaakt en komt nu met wat vertraging terug binnen. We kijken even waar hij gaat aanleggen en lopen er dan naartoe.
Het is nog even wachten tot de mensen van WWF hun spulletjes voor de campagne opgezet hebben en dan beginnen ze hun informatie te geven:

Met de zeilboot - die vaart op recycleerbare energie, wat blijkt uit de hoge zeilen om de wind op te vangen - varen ze o.a. langs de eilanden in de Ionische zee.
Daar willen grote olieraffinaderijen in de toekomst gaan boren naar koolwaterstoffen, die komen voor in de vorm van fossiele grondstoffen zoals aardolie en aardgas. In sommige gebieden hebben ze daarvoor al toestemming gekregen, in de omgeving van Ithaka, Kefalonia en Zakynthos staat men op het punt om hun toestemming te geven.
Het boren naar koolwaterstoffen heeft heel wat nadelen voor de natuur.
De Ionische zee vormt een ecosysteem van wereldwijde ecologische waarde. Dat wordt bedreigd vanaf de allereerste fase van seismisch onderzee-onderzoek, omdat dit wordt gedaan door massaal luide geluiden te veroorzaken. Daardoor worden de mariene wezens in het gebied gedesoriënteerd en belemmerd en dat leidt vaak tot hun dood. Dit gebeurt o.a. bij zeedieren met blaasgaten zoals walvissen, dolfijnen, schildpadden enz.
Om nog maar te zwijgen van eventuele ongelukken die enorme milieuschade meebrengt met alle gevolgen voor de mensen en het toerisme.
Een andere bedreiging zijn de aardverschuivingen met bijkomende aardbevingen die de drilboringen teweeg brengen en daar heeft men in de Ionische zee al genoeg mee te maken. Bijna iedere dag worden we wel door elkaar geschud wanneer de aarde beeft, nog meer hoeft echt niet.

Na de informatie krijgen we een stoffen boodschappentas met de beroemde panda en een kalender. We zijn dan ook vrij om onze handtekening te zetten onder de petitie, om de politici te vragen om niet in te gaan op het verzoek om drilboringen uit te voeren.
Met de begeleider kunnen we dan aan boord gaan, maar de bemanning laat weten dat ze nog niet klaar zijn met poetsen. Om 21.00 zouden we aan boord kunnen, dat is nog anderhalf uur wachten en om hier nog zolang rond te lopen hebben we geen zin.
We wandelen dan maar terug naar de auto en rijden huiswaarts...

De Blue Panda vaart de haven binnen

En legt aan

Een deel van de informatiestand van het WWF

De geschenkjes die we kregen 

Op de terugweg nog even een foto van de zeilboot gemaakt

En wat dichterbij

De Blue Panda op volle zee (foto van het internet) 

Op onze terugweg enkele vissersbootjes op de foto gezet

Op de achtergrond de Skopos van Vasilikos

20 juli 2019 - Slecht weer en bezoek van een vriend

Behalve onze dagelijkse bezigheden en wat nodige werken uitvoeren, gebeurt er de laatste weken hier nog weinig, vandaar dat er zo weinig geschreven wordt op mijn blog. Het zou maar een saaie bedoening worden moest ik dat allemaal opschrijven.

Sinds begin juni hadden we ononderbroken mooi en warm weer - soms zelfs een beetje té warm - zonder ook maar één druppel regen.
Maar in tegenstelling tot de vorige jaren ziet ons gras toch nog groen, waarschijnlijk door de vele regenbuien in het voorjaar. De bloemen daarentegen lijken dan weer veel sneller uitgebloeid dan andere jaren. De oleanders zijn bijna uitgebloeid en de Campsis Radicans krijgt, nadat hij helemaal uitgebloeid was, hier en daar nog een nieuwe bloem.
Onze Bougainvillea staat als enige nog boordevol bloemen, al had mijn man hem begin mei helemaal kaal gezet omdat ons huisje een nieuwe verflaag nodig heeft en hij tegen de gevel staat. Die nieuwe verflaag zal voor het volgende voorjaar zijn, door het vele werk met de verhuis is daar nog niet van gekomen en door de warmte nu, zou de verf véél te snel drogen.

Maandag heeft het voor een groot deel van de dag licht geregend, maar helaas niet genoeg voor de planten in onze tuin. Voor dinsdag werd gewaarschuwd voor zware regenval met onweersbuien en storm in de avonduren en de nacht.
De zon scheen al van vroeg in de morgen en na het middaguur kwam er lichte bewolking opzetten. Om drie uur in de namiddag begon het licht te onweren en niet veel later ook lichtjes te regenen. Doordat er geen wind was leek het of alles enkele uren boven ons bleef hangen, maar we konden gewoon op ons terras blijven zitten.
Tegen het voorspelde tijdstip kwam er wat meer wind opzetten en kregen we een flinke donderslag, vergezeld van een fikse regenbui. Eindelijk genoeg water voor onze planten en moesten we de eerste dagen niet meer gieten. Alles in de tuin stond er weer mooi en fris bij, de regen had het vele stof van de planten en de bloemen gespoeld.
Een uur later scheen de zon alweer boven ons. Gelukkig was het slechte weer over zee gegaan en had ons eilandje zo goed als met rust gelaten.

Voor de rest van de week ben ik zoet geweest met een aantal machines was en de daarbij behorende strijk. Ook ons huisje kreeg nog een grondige poetsbeurt, want het droge weer brengt veel stof mee dat door de kieren van de luiken naar binnen komt. Een fietstochtje naar Lidl kon er donderdag ook nog bij.
Mijn man hield zich vooral in de tuin bezig en hij had nog enkele klusjes op te knappen in de berging.

Vandaag verwachten we bezoek van onze Belgische vriend die in Keri woont. Door het vele werk dat we beiden hadden met zijn en onze verhuis is er van een eerdere ontmoeting bij ons thuis nog niets in huis gekomen, maar daar brengen we nu verandering in. Tegen het afgesproken tijdstip zien we hem arriveren en het worden gezellige uurtjes waarop weer heel wat wordt bijgepraat.
Er wordt een afspraak gemaakt voor september wanneer zijn vrouw er ook is.  En dan is het tijd voor hem om terug naar Keri te rijden waar onze vriend Hub - de hond - op zijn baasje wacht voor zijn dagelijkse wandeling.

Tegen het avondeten rijden we naar onze vrienden in Marathia waar we ons weer tegoed doen aan het lekkere eten in hun taverne. Daarna keren we huiswaarts en genieten nog wat na op ons terras... 

Onze Bougainvillea in volle bloei

Tussen het gras in onze tuin, 

Cichorium Intybus, in het Nederlands Wegenwachter of Wilde Cichorei

De Campsis Radicans toen hij nog in volle bloei stond

13 juli 2019 - Bekende Griekse toestanden bij werken in huis

Het weer bereikte in het begin van de week nog vlotjes de 35° en ging zelfs een keertje over de 36°, maar er kwam wind opzetten en dat maakte alles een beetje aangenamer. Nu is temperatuur gezakt tot rond de 30° en dat zou zo nog eventjes blijven.

De matrassen die we twee weken geleden besteld hebben werden geleverd en goedgekeurd.
In huis moesten ook nog enkele reparaties gebeuren en die hebben we deze week voor onze rekening genomen.
Het toilet in de kleine badkamer - die bij de logeerkamer hoort - lekt sinds enige tijd. Omdat we die eigenlijk alleen maar gebruiken als we logé's hebben, hebben we gewacht tot de verhuis helemaal achter de rug was, want onze Duitse familie komt pas op 1 september voor een maandje logeren.
Mijn man heeft in het verleden al enkele keren tevergeefs geprobeerd om het lek te dichten, maar is er niet in gelukt omdat de nodige dichting hier niet te verkrijgen is. Het toilet heeft waarschijnlijk ook bij de vorige eigenaars gelekt en zij - of een loodgieter - zijn er ook niet in geslaagd om het te dichten. Men heeft er dan niets beter op gevonden dan tussen de waterbak en het toilet een laag siliconen te spuiten en dan was het probleem bij hen opgelost. Maar wanneer siliconen oud worden - en zeker met het zoutrijke water van het eiland - begeven ze het na een tijd en is het probleem er terug. 
Wij wilden er een blijvende oplossing voor vinden en gingen dan maar voor een nieuw binnenwerk met bijbehorende dichting en gingen aan het werk. Omdat het toilet een uitzonderlijke inkeping heeft aan de waterafvoer onder de waterbak, paste ook die dichting niet en het lek bleef. Het opnieuw opspuiten met siliconen zagen we echt niet zitten en zijn dan maar voor een nieuw toilet gegaan...
In de eerste winkel had men alleen toiletten met diezelfde inkeping, dan maar naar de grote winkel aan de dubbele baan.

Zo vaak komen we ook niet in die omgeving en toen we vanuit de binnenweg de baan opreden, zagen we dat we de verkeerde kant uitgingen. Even een plekje gezocht waar we makkelijk konden terugkeren. Toen we daarvoor de parking van een winkel gebruikten, zag ik toiletten en badkamermeubelen voor de ramen staan... van toeval gesproken.
Het was nog een redelijk recente winkel en men verkocht er bekende merken, maar vooral toiletten zonder die inkeping. We kozen voor een merk dat men ook in België verkoopt en we konden weer aan de slag gaan. Maar als we gedacht hadden dat het vanaf toen vanzelf ging gaan dan hadden we ons toch vergist.
De afvoer naar de septische put was niet dezelfde maat, dus nog maar eens terug naar de winkel voor eentje die wel paste. Ook de aansluitingen voor de watertoevoer pasten niet, maar de juiste maat verkoopt men niet in die winkel, dus nog maar even een andere winkel opzoeken.
Daar kregen we te horen dat die maat op het eiland niet verkocht wordt. Dat is weer op z'n Grieks... toiletten verkopen waarvoor men geen wateraansluitingen verkoopt... Na veel rondlopen door de verkoper vond hij - gelukkig voor ons - enkele koppelstukken waarmee we de aansluiting passend konden maken. Eindelijk hadden we een tijd later een toilet zonder lek.

's Anderendaags hebben we ook nog de kraan van de lavabo in de grote badkamer vervangen , dat werd een Gröhe kraan, want de Griekse kranen zijn van slechte kwaliteit. We hebben dan ook maar gelijk de shell-kraantjes vervangen en de slangetjes voor de watertoevoer, zodat we hopelijk voor enkele jaren gerust mogen zijn...

7 juli 2019 - Onze vrienden uit Chartata op bezoek en nog altijd heel warm weer

De afgelopen weken was het nog altijd heel warm en donderdag ging de thermometer weer eventjes boven de 37°. Te warm voor zwaar werk, maar wassen, strijken, poetsen en koken moeten nu eenmaal altijd gebeuren en dan ben ik blij dat ik zeker bij het strijken en de afwas de airco kan aanzetten.
Wanneer het noodzakelijke werk achter de rug was kon ik er heel erg van genieten om onder één van onze olijfbomen te gaan zitten om wat te lezen. Mijn man is iemand die niet goed kan stilzitten en hij vond toch nog altijd wel de één of andere bezigheid in de tuin, of hij wandelde even naar de duinen hier wat verderop.
Lange wandelingen met deze temperaturen zien we niet zo zitten, zeker niet omdat we door onze verhuis al zolang niet meer gewandeld hebben en dan is het in deze hitte zeker niet aan te raden. Daarbij komt dat het kurkdroog is en men waarschuwt al verschillende weken voor het verhoogde risico op branden. In de bosrijke omgevingen waar we het liefste wandelen, blijven we dan ook beter weg. Maar naar een korte wandeling zonder al te veel klimwerk kijken we toch echt wel uit.

Gisteren kregen we bezoek van onze Nederlandse vrienden uit Chartata, na hun recente Amerika-reis en onze verhuis hadden we heel wat bij te praten.
We hadden na een heel lange tijd onze grote parasol nog eens opgesteld in de tuin omdat het veel te warm was om op het terras te zitten. Met een hapje en een drankje werd het een heel gezellige namiddag die weer veel te snel voorbij ging.

Ook vandaag is het heel warm, op het middaguur staat de thermometer op ons terras al bijna aan 31° en daar zal nog wel wat bijkomen in de loop van de dag.
Van ons plan om in de namiddag naar Limni Keri te rijden en van daaruit te voet naar de taverne van onze vrienden in Marathia te wandelen, zal niet veel in huis komen. Vooral de toch wel pittige hellingen waar we onderweg tegenop moeten lopen schrikken ons af bij deze temperatuur. We komen nu ook niet graag helemaal bezweet bij hen aan om ons dan aan een tafeltje tussen de andere klanten te zetten.
Daarom rijden we tegen het avondeten met de auto tot bij de taverne en genieten van enkele gerechten die de heer des huizes vanop de grill op onze borden tovert. Zijn grill-kunsten overtreffen moet zo goed als onmogelijk zijn...
Na het eten volgt nog mijn gebruikelijke Frigania met een Cappuccino en bij de rekening krijgen we nog een presentje van het huis, een bord met Karpouzi of watermeloen.
Daarna rijden we voldaan naar huis en genieten nog een tijdje op ons terras, waar de temperatuur na het ondergaan van de zon heel wat aangenamer wordt...