We zijn nu al een maand terug in België en vooral door het uitzonderlijk mooie en warme weer viel de aanpassing na bijna een jaar afwezigheid heel goed mee. De eerste dagen moesten we tegen een laag sneeuw aankijken, maar omdat we - ondanks dat we niet in quarantaine moesten - toch voor de veiligheid de eerste week binnen bleven hebben we daar weinig last van gehad.
Er is ondertussen vooral gewerkt en mijn man bracht ook ons voortuintje weer in orde. We hebben enkele mooie wandelingen in de buurt gemaakt want het kanaal is maar enkele honderd meters hier vandaan. Maar het is natuurlijk niet te vergelijken met ons eilandje, vooral dan de bloemen. Op onze wandelingen hier hebben we moeten zoeken om een wilde bloem te vinden, terwijl ik op foto's die voorbij komen op mijn Facebook-bloemengroep, kan zien dat het er in ons tweede thuisland al vol van staat. Dat missen we heel erg.
Wanneer we terug kunnen vliegen is nog een groot vraagteken, het vaccineren hier loopt vertraging op en Griekenland hecht veel belang aan veilige vliegreizen in de toekomst. Zolang de lockdown loopt is het ook verboden om het land binnen te komen als je er niet je vast adres hebt.
Ondertussen staat Griekenland er ook veel minder goed voor dan bij ons vertrek, de besmettingen gaan er fors de hoogte in en op dit moment hebben ze dagelijks evenveel nieuwe besmettingen dan hier en sommige dagen zelfs meer.
Ook ons eilandje doet het helemaal niet goed, bij ons vertrek was het juist van groen naar oranje gegaan, daarna ging het naar rood en nu staat het op een zucht van donkerrood. Iedere dag komen er - in verhouding met het aantal inwoners - veel nieuwe besmettingen bij. We zijn op het juiste moment vertrokken om niet in quarantaine te moeten bij onze thuiskomt.
Vandaag kreeg ik van onze Belgische vrienden in Keri foto's en filmpjes doorgestuurd. Ze zijn zo lief om de voederpijp van onze Rosseman regelmatig bij te vullen en het was voor het eerst dat ze op dat moment onze Rosseman bij ons huisje zagen.
Het doet zo goed om te weten dat hij er nog "woont" en er zo goed uitziet, dat is een teken dat we er goed aan gedaan hebben om de voederpijp voor hem te maken zodat hij geen honger moet lijden. Het viel niet mee om hem achter te laten en hem aan zijn lot overlaten was geen optie, daarvoor zijn wij te grote dierenvrienden. Hij zal ons wel missen en niet begrijpen waarom we zo ineens niet meer te zien zijn bij ons huisje.
Ik ben echt benieuwd hoe hij gaat reageren als we terug bij ons huisje aankomen.
Zoals we al wel verwacht hadden maken ook andere katten uit de buurt gebruik van het eten, maar die kunnen er dan maar goed mee zijn en hoeven ook geen honger te lijden...
Onze Rosseman op de foto's die we van onze vrienden kregen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten