29 augustus 2014 - Hoog bezoek in Zakynthos

We hebben dit keer een rustige week achter de rug. Wat in de tuin gewerkt, gewassen, gestreken en gepoetst... want dat moet hier tussendoor ook gebeuren. Ons leventje hier op Zakynthos is natuurlijk niet alleen maar genieten en lekker lui niets doen.

Gisteren ben ik met de fiets gaan winkelen naar de Lidl en AB Market en in deze laatste zag ik tot mijn grote verbazing witloof - ook Brussels lof genoemd bij ons - liggen tussen de groenten. Het blijkt hier voor de eerste keer verkocht te worden en volgens onze vrienden van de taverne is het helemaal niet gekend bij de plaatselijke bevolking. Ik moest niet lang nadenken wat er die avond bij ons op het menu zou staan. En het heeft erg gesmaakt na zovele maanden zonder 'typisch Belgisch' voedsel op tafel.

Deze voormiddag is mijn man in zijn eentje de duinen van Kalamaki in gewandeld terwijl ik me met de strijk bezig hou. Het is de bloeitijd van de zeenarcissen en hij wou er wat foto's van gaan maken. Het is een prachtige witte bloem die tussen het mulle zand groeit, blijkbaar zonder een druppel water te krijgen. En toch staat ze opmerkelijk fris te pronken alsof ze regelmatig een bui regen krijgt... wat hier momenteel helemaal niet het geval is. Vanaf eind mei tot ergens in september valt er op Zakynthos helemaal geen regen en schijnt de zon onafgebroken vanaf s' morgens als ze opkomt tot ze s' avonds weer ondergaat.

Vandaag is er heel hoog bezoek in Zakynthos. De Emir van Qatar is voor 24 uur met zijn vloot in de haven aangemeerd en daar kan je niet naast kijken. Zijn monsterlijk luxe jacht van zeven verdiepingen - samen met nog een hele reeks aan veiligheidsboten en speedboten - vullen bijna de ganse haven. Helikopters vliegen constant af en aan.
Misschien is hij wel hier in verband met zijn omstreden aankoop van een 15.000 hectaren groot gebied in de heuvels van het noorden van Zakynthos. Daartoe behoort ook het zeer bekende Navagio met zijn drukbezochte scheepswrak. Men vreest dat hij met al zijn rijkdom de plaatselijke bewoners zover kan brengen om hem de meest interessante gronden te verkopen. Daarom wil men nu de wet veranderen om precies dat te verhinderen en dus het gebied te vrijwaren voor de toeristen. Er is een procedure opgestart om de verkoop nietig te laten verklaren... benieuwd hoe dat zal aflopen.
Zijn bezoek levert in elk geval een paar mooie foto's op.

Zeenarcissen

Een heerlijke 'Belgische' schotel met witloof en frietjes... en Zakynthos bij avond

De vloot van de Emir van Qatar

24 augustus 2014 - Onze pergola

In de afgelopen week hebben we ondanks de hoge temperaturen van een stuk boven de 30° toch heel wat werk verzet in de tuin. Het hout voor de pergola werd geleverd en die hebben we dan ook maar meteen gemaakt. Al zeg ik het zelf... het resultaat mag er zijn. Nu kan onze bougainvillea er naar hartelust tegenop beginnen groeien en hopelijk over een paar jaren voor een weelderige bloemenpracht boven de oprit zorgen.

Tussen de aanplanting hebben we gronddoek aangebracht die het onkruid moet tegenhouden en waarop we dan vervolgens ettelijke zakken witte grind gestrooid hebben. Verder hebben we alles afgeboord met sierstenen en zo is er alweer een stukje van de tuin klaar.

We vinden van onszelf dat we daarom een extra etentje dubbel en dik verdiend hebben en rijden naar onze geliefde taverna Marathia Star in Marathia. Zoals altijd worden we er bijzonder vriendelijk ontvangen en na de overheerlijke maaltijd worden we alweer voorzien van een fles zelfgemaakte wijn en een zakje verse eieren van hun kippen. En weigeren is geen optie want ze praten net zolang op ons in tot we het toch maar weer aannemen. We zullen op onze beurt volgend jaar in april maar weer wat van hun favoriete producten uit België meebrengen.

Onze pergola

De pergola met bougainvillea

Passieflora... met lekkere passievruchten

17 augustus 2014 - Keri Skopos

Tot nu toe zijn we bijna ieder weekend gaan eten in taverna Marathia Star in Marathia. Deze middag willen we voor de verandering eens naar de taverne 'Lighthouse' gaan nabij Cape Keri. Een aantal weken geleden hebben we er na een wandeling rond Keri een ijsje gegeten en hadden toen het plan opgevat om er ook eens warm te gaan eten.

Het is nog heel rustig als we arriveren en we zetten ons aan een tafeltje met een prachtig uitzicht op Myzithres. De vorige keer was het ons al opgevallen dat de bediening niet zo vriendelijk verloopt maar dachten aanvankelijk dat het was omdat we geen warme maaltijd bestelden. Ook vandaag echter merken we geen verschil met toen en dat verbaasd ons toch wel. Het is een heel mooie en gezellig ingerichte taverne met een schitterend uitzicht en uitstekend gelegen. Dan je zou dus van de uitbater en het personeel hetzelfde verwachten.
In al de jaren dat we naar Zakynthos komen is er ons echter opgevallen dat wanneer je ergens komt op een rustige of afgelegen plaats, de bewoners en uitbaters van eet- en drankgelegenheden er altijd heel vriendelijk en attent zijn. Maar op de meer gekende toeristische plaatsen is er door de band weinig vriendelijkheid te bespeuren. Daar ben je blijkbaar een toevallige toerist die meestal maar één keer naar het eiland komt en die men dus waarschijnlijk toch nooit meer zal terugzien.
De gerechten die we besteld hebben vallen echt niet in onze smaak, ze zien er niet alleen niet lekker uit maar ze smaken ook helemaal niet lekker. Dit is tot dusver de eerste taverne op Zakynthos waar we niet lekker gegeten hebben... en hopen dat het ook de laatste zal zijn.
Als we hier nog eens naartoe komen met gasten zal het zeker niet om te eten zijn. Het is absoluut de moeite waard om van de rust en het uitzicht te genieten, maar dan enkel met een drankje.

Na het eten nemen we nog eens het wandelpad via Myzithres naar Keri dorp. Onderweg zien we mooie denappels en we rapen een zakje bij elkaar om ze thuis in een aarden schaal in de tuin te leggen. Nog een paar mooie stenen gezocht en we zijn klaar. Na onze wandeling keren we terug naar de auto en rijden huiswaarts.

Myzithres gezien vanuit taverne Lighthouse... en het wandelpad

Zicht op taverne Lighthouse... en het binnenland

Onze schaal met denappels en stenen

16 augustus 2014 - Naar het olijvenmuseum

De afgelopen week hebben we niet veel ondernomen. Met temperaturen van 38° en meer was rustig aan doen de boodschap. De parasol in onze tuin heeft zijn dienst al vaak bewezen nu het op het terras te heet is geworden. Gelukkig waait er af en toe een zuchtje wind onder de parasol door.
Onze Eleni blijft mooi in de schaduw want ze durft haar pootjes niet op de hete vloer zetten waar de zon de ganse dag door op schijnt. Telkens wanneer we een speeltje weg gooien stopt ze op de schaduwlijn in plaats van er achterna te lopen. De arme stakker wordt nog het liefst gedragen zodat de kussentjes onder haar pootjes niet kunnen verbranden van de hitte.

Vandaag gaan we een ritje met de fiets maken naar het olijvenmuseum in Lithakia. Men voorspelt 33° en dan is een fietstochtje best te doen. Voor het eerst moet Eleni lange tijd alleen blijven en we glippen langs de voordeur buiten. Hopelijk blijft ze nog even slapen en komt ons niet achterna wanneer ze ons ziet wegrijden. We kijken regelmatig achterom maar ze is gelukkig niet te zien.

We nemen een weg door de olijfgaarden en velden om zo rustig mogelijk te kunnen fietsen. Deze weg kennen we al van een wandeling die we hier vorig jaar maakten. Ik ervaar dat wandelen gemakkelijker gaat dan fietsen wanneer er hellingen zijn. Alhoewel ik in België al mijn boodschappen met de fiets doe en ook hier bijna dagelijks fiets, moet ik soms afstappen als de helling wat te lang of te steil is. Maar de warmte zal vermoedelijk ook wel een rol spelen. Te voet of met de fiets genieten we veel meer van de mooie natuur onderweg dan met de auto.

Aan het museum gekomen staat er juist een gids klaar om een rondleiding te geven. Met een groepje van 8 mensen horen we hoe olijfolie gemaakt wordt en hoe dat vroeger gebeurde met meer primitieve middelen. Twee jaar geleden hebben onze buren de olijven van onze bomen geplukt en naar het museum / fabriekje gebracht. Daar kregen we toen 6 flessen van anderhalve liter olie voor in de plaats die we nu nog altijd in de keuken gebruiken.
Van het bezinksel dat onder in de ketel achterblijft wordt zelfs zeep gemaakt.
We hoorden nog een heleboel andere interessante dingen. Zo is de ouderdom van een olijfboom te meten aan de stam, de omtrek in centimeters komt ongeveer overeen met het aantal jaren. De oudste olijfboom van het eiland staat in Exo Chora en is volgens de gids circa 2000 jaar oud en dus geen 1000 jaar zoals bijna overal geschreven staat. Als we straks thuiskomen gaan we onze olijfbomen ook eens meten en dan weten we meteen hoe oud ze zijn.

Op de terugweg naar huis rijden we langs de ruïnes van de 'Sarakina Mansion'. Het is het laatste overgebleven herenhuis uit de Italiaanse architectuur. Toen we vorig jaar tijdens onze wandeling hier langs kwamen was de toegang afgesloten. Ook nu zijn we er voor niets langs gereden want we staan alweer voor een gesloten poort.
Terug in onze straat gekomen houden we even halt bij een kraampje dat plaatselijke boeren tijdelijk opgesteld hebben om hun groenten en fruit te verkopen. We kopen er lekkere zoete tomaten, ajuin, een watermeloen en een galia meloen. Dagelijks eten we 's middags een kom vol zoete en sappige meloenen. Aan vitamientjes ontbreekt het ons hier niet.

Thuis gekomen ligt Eleni rustig op het terras en we zijn opgelucht dat ze er nog is. En ja... onze olijfbomen zijn gemiddeld circa 65 jaar oud.

De primitieve olijfpersen van vroeger

8 augustus 2014 - Naar het tuincenter

We hebben deze week nog wat plannen gemaakt voor de verdere aanleg van onze tuin. Tegen de omheining mogen nog wat klimplanten komen en boven de poort zou een pergola ook niet misstaan.
In de voormiddag rijden we naar het tuincenter en bestellen hout voor de pergola. Dat moet van Athene komen en het zal nog een weekje duren voor het geleverd kan worden. Maar de Passieflora klimplanten nemen we onmiddellijk mee, die kunnen vandaag nog geplant worden.

Na het middageten beginnen we vol goede moed de gaten te graven. Het is vandaag maar 31° en dan kunnen we wel een tijdje in de tuin werken.
We krijgen meteen 'hulp' van de kleine poes die ons overal achterna huppelt. In de tuin werken staat bij haar gelijk aan spelen. Ze springt naar alles wat beweegt of rolt en het is een plezier om haar bezig te zien. Ze kruipt in de olijfbomen en begint dan klagerig te miauwen omdat ze er niet meer durft uit te komen. Zo te zien is ze niet van plan om ons te verlaten, overal volgt ze ons.

We hebben besloten om haar maar bij ons te houden en aan de buurman te vragen om ze eten te geven wanneer we in de winter terug in België verblijven. Dat heeft een poes voor op een hond, ze kan gedeeltelijk in haar eigen eten voorzien. We zien haar dan ook regelmatig een sprinkhaan of kever vangen die ze vervolgens smakelijk opeet. Iets wat ik niet zo graag zie maar het is nu eenmaal de aard der natuur...
Ze heeft inmiddels ook een naam gekregen en heet voortaan ' Eleni'. Deze naam hebben we op het internet gevonden als één van de meest geliefde namen voor poezen in Griekenland.

De twee zwarte puppy's die een paar dagen geleden hier op straat werden achtergelaten hebben een voorlopig onderkomen gevonden bij onze buurman. Hij zoekt een nieuwe thuis voor hen als ze wat bekomen zijn en niet meer zo ondervoed. Dat is een pak van ons hart want als dierenvrienden willen we alleen maar het beste voor alle dieren. Als we ons hart moesten volgen dan hadden we hier vast een hele dierentuin aan verlaten honden en poezen.

Eleni in de olijfboom

In de bloempot

Aan het drinken in het voederbakje van de vogels... en op haar lievelingsplekje

5 augustus 2014 - Dierenleed

Het is hier volop zomer en voor ons Belgen is het een droom om 's morgens vroeg al buiten op het terras te kunnen ontbijten bij circa 30° en we genieten er dan ook met volle teugen van.
Mijn man heeft zo zijn dagelijkse rituelen. Na het ontbijt wandelt hij op z'n gemak even door de tuin en om het huis heen. Daarbij bekijkt hij de bloemen en planten en verwijderd zo hier en daar wat onkruid van zodra het de kop opsteekt. Zo krijgt het geen enkele kans om te groeien.

Dat gebeurt ook vandaag weer. Terwijl ik nog wat na geniet aan de ontbijttafel loopt hij langs de voortuin. Lezend in mijn boek hoor ik hem terugkomen met de vraag of ik misschien nog wat eten teveel heb. Wanneer ik opkijk staat hij daar met een piepklein babypoesje in zijn armen. Meteen is mijn aandacht gewekt en ga ik het diertje van dichterbij bekijken. Wat een schatje!
Ik duik dadelijk in de koelkast op zoek naar wat vlees voor die kleine hongerlijder. Terwijl het zich te goed doet aan het eten gaan wij op zoek naar een nestje in de buurt. Nergens is er een spoor te vinden van een nest waaruit het ontsnapt zou zijn en ook mama poes is nergens te bespeuren. Waarschijnlijk het zoveelste onschuldige diertje dat gedumpt werd door de plaatselijke bevolking.
We leggen een dekentje op het terras in afwachting dat de mama toch nog zou opdagen of dat de kleine rakker zelf zijn nestje weer zou gaan opzoeken. Veel hoop hebben we echter niet want we hebben hier op Zakynthos al meer meegemaakt.
Met een gevulde maag nestelt het zich op het dekentje en valt tevreden in slaap.

Wanneer we tegen avond op het terras zitten horen we plotseling auto's claxonneren en staat er een file in onze straat. Een file in onze altijd zo rustige straat, wat is daar aan de hand? Mensen stappen uit en beginnen naar ons te roepen... zodat we even gaat kijken.
In het midden van de straat lopen twee kleine zwarte puppy's en ze zijn blijkbaar niet van plan om aan de kant te gaan. De mensen vragen of die misschien van ons zijn en wanneer we ontkennen, worden we toch gevraagd om de diertjes van straat te halen zodat ze kunnen doorrijden.
Alweer een paar sukkelaartjes die gedumpt werden en aan hun lot overgelaten. Ik ga nog maar eens op zoek naar wat eten in de koelkast en ze vallen aan als hongerige wolvenwelpen op hun prooi.

Onze voornemens indachtig dat we geen hondjes meer zouden opvangen, sturen we een e-mail naar de plaatselijke dierenorganisatie 'Zante Strays' met de vraag om de puppy's zo snel mogelijk te komen ophalen. Al snel komt er een antwoord... er is geen plaats meer vrij in het asiel en het geld is bovendien ook op. We moeten de hondjes maar ergens op een veilige plaats achterlaten luidt het advies.
Wat is dat voor een antwoord? Wanneer wij ze ergens naar een rustige plaats brengen en hen daar achterlaten, doen wij al net hetzelfde dan de eigenaars die ze hier bij ons gedumpt hebben. Maar bijhouden is ook geen optie. We maken van ons hart een steen en zetten hen achter het huis bij de inmiddels opgedroogde rivier. Stilletjes hopen we dat ze ergens een andere thuis zullen gaan zoeken. Ik heb zo'n medelijden met de arme diertjes en ben blij dat hun maagjes toch al wat gevuld zijn. We willen hen wel elke dag wat eten gaan geven zodat ze niet van honger moeten omkomen...