Mijn man heeft zo zijn dagelijkse rituelen. Na het ontbijt wandelt hij op z'n gemak even door de tuin en om het huis heen. Daarbij bekijkt hij de bloemen en planten en verwijderd zo hier en daar wat onkruid van zodra het de kop opsteekt. Zo krijgt het geen enkele kans om te groeien.
Dat gebeurt ook vandaag weer. Terwijl ik nog wat na geniet aan de ontbijttafel loopt hij langs de voortuin. Lezend in mijn boek hoor ik hem terugkomen met de vraag of ik misschien nog wat eten teveel heb. Wanneer ik opkijk staat hij daar met een piepklein babypoesje in zijn armen. Meteen is mijn aandacht gewekt en ga ik het diertje van dichterbij bekijken. Wat een schatje!
Ik duik dadelijk in de koelkast op zoek naar wat vlees voor die kleine hongerlijder. Terwijl het zich te goed doet aan het eten gaan wij op zoek naar een nestje in de buurt. Nergens is er een spoor te vinden van een nest waaruit het ontsnapt zou zijn en ook mama poes is nergens te bespeuren. Waarschijnlijk het zoveelste onschuldige diertje dat gedumpt werd door de plaatselijke bevolking.
We leggen een dekentje op het terras in afwachting dat de mama toch nog zou opdagen of dat de kleine rakker zelf zijn nestje weer zou gaan opzoeken. Veel hoop hebben we echter niet want we hebben hier op Zakynthos al meer meegemaakt.
Met een gevulde maag nestelt het zich op het dekentje en valt tevreden in slaap.
Wanneer we tegen avond op het terras zitten horen we plotseling auto's claxonneren en staat er een file in onze straat. Een file in onze altijd zo rustige straat, wat is daar aan de hand? Mensen stappen uit en beginnen naar ons te roepen... zodat we even gaat kijken.
In het midden van de straat lopen twee kleine zwarte puppy's en ze zijn blijkbaar niet van plan om aan de kant te gaan. De mensen vragen of die misschien van ons zijn en wanneer we ontkennen, worden we toch gevraagd om de diertjes van straat te halen zodat ze kunnen doorrijden.
Alweer een paar sukkelaartjes die gedumpt werden en aan hun lot overgelaten. Ik ga nog maar eens op zoek naar wat eten in de koelkast en ze vallen aan als hongerige wolvenwelpen op hun prooi.
Onze voornemens indachtig dat we geen hondjes meer zouden opvangen, sturen we een e-mail naar de plaatselijke dierenorganisatie 'Zante Strays' met de vraag om de puppy's zo snel mogelijk te komen ophalen. Al snel komt er een antwoord... er is geen plaats meer vrij in het asiel en het geld is bovendien ook op. We moeten de hondjes maar ergens op een veilige plaats achterlaten luidt het advies.
Wat is dat voor een antwoord? Wanneer wij ze ergens naar een rustige plaats brengen en hen daar achterlaten, doen wij al net hetzelfde dan de eigenaars die ze hier bij ons gedumpt hebben. Maar bijhouden is ook geen optie. We maken van ons hart een steen en zetten hen achter het huis bij de inmiddels opgedroogde rivier. Stilletjes hopen we dat ze ergens een andere thuis zullen gaan zoeken. Ik heb zo'n medelijden met de arme diertjes en ben blij dat hun maagjes toch al wat gevuld zijn. We willen hen wel elke dag wat eten gaan geven zodat ze niet van honger moeten omkomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten