Onze Eleni blijft mooi in de schaduw want ze durft haar pootjes niet op de hete vloer zetten waar de zon de ganse dag door op schijnt. Telkens wanneer we een speeltje weg gooien stopt ze op de schaduwlijn in plaats van er achterna te lopen. De arme stakker wordt nog het liefst gedragen zodat de kussentjes onder haar pootjes niet kunnen verbranden van de hitte.
Vandaag gaan we een ritje met de fiets maken naar het olijvenmuseum in Lithakia. Men voorspelt 33° en dan is een fietstochtje best te doen. Voor het eerst moet Eleni lange tijd alleen blijven en we glippen langs de voordeur buiten. Hopelijk blijft ze nog even slapen en komt ons niet achterna wanneer ze ons ziet wegrijden. We kijken regelmatig achterom maar ze is gelukkig niet te zien.
We nemen een weg door de olijfgaarden en velden om zo rustig mogelijk te kunnen fietsen. Deze weg kennen we al van een wandeling die we hier vorig jaar maakten. Ik ervaar dat wandelen gemakkelijker gaat dan fietsen wanneer er hellingen zijn. Alhoewel ik in België al mijn boodschappen met de fiets doe en ook hier bijna dagelijks fiets, moet ik soms afstappen als de helling wat te lang of te steil is. Maar de warmte zal vermoedelijk ook wel een rol spelen. Te voet of met de fiets genieten we veel meer van de mooie natuur onderweg dan met de auto.
Aan het museum gekomen staat er juist een gids klaar om een rondleiding te geven. Met een groepje van 8 mensen horen we hoe olijfolie gemaakt wordt en hoe dat vroeger gebeurde met meer primitieve middelen. Twee jaar geleden hebben onze buren de olijven van onze bomen geplukt en naar het museum / fabriekje gebracht. Daar kregen we toen 6 flessen van anderhalve liter olie voor in de plaats die we nu nog altijd in de keuken gebruiken.
Van het bezinksel dat onder in de ketel achterblijft wordt zelfs zeep gemaakt.
We hoorden nog een heleboel andere interessante dingen. Zo is de ouderdom van een olijfboom te meten aan de stam, de omtrek in centimeters komt ongeveer overeen met het aantal jaren. De oudste olijfboom van het eiland staat in Exo Chora en is volgens de gids circa 2000 jaar oud en dus geen 1000 jaar zoals bijna overal geschreven staat. Als we straks thuiskomen gaan we onze olijfbomen ook eens meten en dan weten we meteen hoe oud ze zijn.
Op de terugweg naar huis rijden we langs de ruïnes van de 'Sarakina Mansion'. Het is het laatste overgebleven herenhuis uit de Italiaanse architectuur. Toen we vorig jaar tijdens onze wandeling hier langs kwamen was de toegang afgesloten. Ook nu zijn we er voor niets langs gereden want we staan alweer voor een gesloten poort.
Terug in onze straat gekomen houden we even halt bij een kraampje dat plaatselijke boeren tijdelijk opgesteld hebben om hun groenten en fruit te verkopen. We kopen er lekkere zoete tomaten, ajuin, een watermeloen en een galia meloen. Dagelijks eten we 's middags een kom vol zoete en sappige meloenen. Aan vitamientjes ontbreekt het ons hier niet.
Thuis gekomen ligt Eleni rustig op het terras en we zijn opgelucht dat ze er nog is. En ja... onze olijfbomen zijn gemiddeld circa 65 jaar oud.
De primitieve olijfpersen van vroeger
Geen opmerkingen:
Een reactie posten