28 oktober 2017 - Al twee weken thuis

Het is alweer twee weken geleden sinds we ons eilandje verlaten hebben.
De aanpassing aan ons koudere en nattere thuisland is onverwacht heel goed verlopen doordat het de eerste anderhalve week bijzonder warm weer was voor de tijd van het jaar. We kregen temperaturen tot 26° en veel zon, wat door ons heel erg op prijs werd gesteld.
Deze keer moesten we onze winterjas niet dadelijk uit de kast halen. We hebben zelfs de ramen en deuren nog regelmatig kunnen open zetten want in ons appartement steeg de temperatuur - zonder verwarming - tot 25°. Wat een verschil met de vorige jaren en heel wat aangenamer om op die manier thuis te komen.

Het waren drukke weken. Veel inkopen doen want voor ons vertrek in het voorjaar hebben we onze voorraad natuurlijk opgemaakt, in het andere geval zou het nu niet meer eetbaar zijn geweest.
Ik had ook enkele afspraken na te komen. Een bloedafname bij de huisarts stond als eerste op het programma, voor mijn hart moet mijn cholesterol laag blijven. Tot mijn eigen verbazing is die nog nooit zo laag geweest, 145 terwijl de limiet 199 is voor een gezond cholesterolgehalte. Ik kreeg van mijn huisarts een 10 op 10.
Het wekelijks stukje Chocolatopita of ander gebakje, dat ik de laatste maanden op ons eiland bij onze vrienden van Marathia Star bestelde, hebben dus geen invloed gehad. Goed nieuws want het betekent dat ik van dat lekkere stukje Griekenland in de toekomst mag blijven genieten.
Bij de tandarts ben ik ook langs geweest voor een nazicht, alles in orde.
Als laatste was eergisteren een controle bij mijn Cardioloog gepland, ook daar was alles in orde, mijn toestand is perfect stabiel gebleven. Licht op groen dus voor ons vertrek naar ons eilandje volgend voorjaar...

Matia heeft zich dadelijk aangepast aan zijn leven op ons appartement. Soms vergeet hij wel eens dat hij niet meer in een tuin aan het ravotten is en raast hij als een sneltrein door de kamers. We moeten hem dan intomen en hij zal nog even geduld moeten hebben, over een kleine vijf maanden kan hij weer in zijn geliefde olijfbomen klimmen en ravotten in de tuin... 

Matia rustend bij de knuffel 

28 oktober 2017 - Ochi-dag

In Griekenland en dus ook op Zakynthos is het vandaag een officiële Feestdag.
Op 28 oktober 1940 werd door de Italiaanse ambassadeur in Griekenland een ultimatum overhandigd aan dictator Ioannis Metaxas. In het ultimatum werd door Italië geëist dat Griekenland de troepen van Italië zou toelaten op Grieks grondgebied, anders werd Griekenland de oorlog verklaard.
Metaxas zei resoluut 'OCHI' -  wat in het Nederlands neen betekent - tegen Mussolini van Italië en een paar uur later vielen troepen vanuit Albanië Griekenland binnen. Hierbij raakte Griekenland betrokken bij de tweede wereldoorlog.
In de loop van de ochtend trokken Grieken in heel Griekenland al 'ochi' roepend door de straten. Vele Grieken hebben zich toen spontaan bij het leger aangemeld.
Griekenland bleef dapper weerstand bieden maar op 6 april 1941 kwamen ook de Duitsers het land binnen.
Sinds 1942 wordt Ochi-dag door Grieken overal ter wereld herdacht en na de oorlog werd 28 oktober tot nationale gedenkdag uitgeroepen. In het hele land vinden herdenkingen en parades plaats en ziet men op zowel overheidsgebouwen als woningen de Griekse vlag hangen.

Ook in Zakynthos wordt deze dag ieder jaar herdacht, kinderen moeten niet naar school en de meeste bedrijven zijn gesloten.
De festiviteiten begonnen gisteren al toen studenten een krans ging leggen bij het monument van de gesneuvelden, daarbij begeleid door de fanfare. Deze voormiddag was er een misviering waarna er opnieuw kransen bij het monument gelegd werden, deze keer door de overheid en andere instanties. Dan volgde nog een optocht en later een receptie voor het volk en de autoriteiten.

Het boek en de film 'Captain Corelli's Mandolin' vertelt het hele gebeuren van de inval van de Italianen en later ook de Duitsers op het eiland Kefalonia.

Het monument met de kransen

Orthodoxe Priesters

De optocht door de straten van de stad

14 oktober 2017 - Terug naar België

Het is vroeg dag vandaag. De taxi komt even na acht uur om ons naar de luchthaven te brengen en er moet toch altijd nog het één en ander gebeuren vooraleer we kunnen vertrekken.
Mama zwerfpoes en haar kleintje krijgen nog een voorraad eten en drinken en daarna zullen ze voor zichzelf moeten zorgen. Vorige winter is het voor de mama gelukt en we zijn er zeker van dat ze ook goed voor haar kleintje zal zorgen. Hopelijk zien we beiden terug wanneer we in het voorjaar terugkomen.
Matia voelt ook dat er iets gaande is. Ze begrijpt natuurlijk niet goed waarom alles zo anders is dan andere dagen. Waarom mag ze niet buiten en krijgt ze geen eten en drinken?
Als laatste wordt Matia in zijn transportmandje gestopt en dan kunnen de koffers buiten, deur sluiten en dat is het einde van alweer meer dan zes mooie maanden.

De taxi is stipt op tijd en tien minuutjes later staan we voor de deur van de luchthaven. Bij het uitzoeken waar we moeten zijn voor de vlucht van Transavia, komt iemand van hun stewards vragen of we vluchtbegeleider willen zijn voor geadopteerde zwerfhonden die naar hun nieuwe baasje moeten. We herkennen ook de man van de dierenopvang ZAWF die twee honden bij zich heeft.
Ik ben wel bereid om het te doen maar mijn man heeft toch zijn twijfels. Eigenlijk moeten we weinig doen, de dierenorganisatie zorgt voor alles. Na het inchecken worden de honden dadelijk meegenomen door iemand van de luchthaven omdat ze in het ruim van het vliegtuig moeten. Ze worden daar in een verwarmde ruimte vervoerd en niet bij de koffers zoals velen - en ook wij tot voor kort - denken.
Het enige wat wij moeten doen is hen vanaf de bagageband in de luchthaven van Schiphol meenemen tot aan de uitgang, waar iemand van de opvang hen van ons overneemt. Maar we hebben onze koffers, onze handbagage en het transportmandje van onze Matia, daarbij nog de honden is toch wel veel om te vervoeren. Mijn man besluit om het niet te doen.

We gaan in de rij staan om in te checken en praten ondertussen over de honden. Wanneer ik zeg dat de honden nu niet naar hun baasjes kunnen zie ik mijn man twijfelen. Hij is een grote dierenvriend en wil ook alleen maar het beste voor hen.
Dan ziet hij iemand lopen met een puppy die ook graag naar zijn baasje zou willen en zie ik zijn twijfel groter worden. Hij vraagt mij wat ik ervan denk om hem mee te nemen en juist op het moment dat het onze beurt is om in te checken gaat hij er naartoe. Gelukkig staat er nog niemand achter ons zodat we niemand storen wanneer we terug draaien. De transportmand van de puppy is heel wat kleiner dan die van de andere honden en kan er nog wel bij.
Tot onze verbazing is het Jamie van de dierenopvang Zante Strays en haar kennen we van de Duitse Herder-puppy Rex, die wij drie jaar geleden een tijd opgevangen hebben nadat mijn man hem uitgehongerd in een gracht had gevonden. Zij is hem toen bij ons komen ophalen toen we naar huis moesten en heeft hem nog even opgevangen tot hij naar zijn adoptiegezin in Engeland kon.

Er moeten nog papieren voor de puppy klaargemaakt worden en zolang moeten we wachten, maar we hebben nog tijd genoeg. Wanneer Jamie samen met ons in de rij gaat staan om in te checken gaat mij ineens een licht op.
Toen ik bij Transavia informatie opzocht om Matia mee te nemen op de vlucht, las ik dat er alleen stevige transportkennels in het ruim toegelaten zijn en het mandje van de kleine Rattatui zet mij aan het denken. Wanneer ik mijn man er op wijs, vraagt hij of de puppy in het ruim gaat en mijn vermoeden wordt bevestigd... hij gaat mee in het vliegtuig met ons.
Daar hadden we ons niet aan verwacht en eventjes heeft Jamie schrik dat we afhaken, maar we hebben toegezegd en dus houden we ons eraan. Het schijnt een heel rustig hondje te zijn en omdat hij nog maar 4 maanden oud is slaapt hij nog veel.
Na het inchecken nemen we afscheid van Jamie en begeven ons naar de douane waarna we bij de gate gaan wachten tot het tijd is om te vertrekken. Bij het bekijken van onze boarding-passen merken we dat we in het vliegtuig gescheiden zitplaatsen hebben en dat bevalt ons minder goed.

De vlucht verloopt zonder enig probleem en Matia en Rattatui zijn voorbeeldige passagiers. Gedurende de ganse vlucht horen we hen geen van beide.
Zoals meestal het geval is komt ook nu onze bagage als één van de laatste op de band. Aan de uitgang staat Astrid ons op te wachten en neemt de puppy van ons over. We nemen nog afscheid van hem en dan kunnen we op weg naar het treinstation dat niet veraf is.
Tegenover vorig jaar verloopt de treinreis niet zo voorbeeldig. Er zijn werken op het spoor waardoor we de rechtstreekse internationale trein van Amsterdam naar Antwerpen niet kunnen nemen. We moeten nu van Amsterdam naar Breda, overstappen op de trein naar Roosendaal en daar nog een andere naar Antwerpen. Van Antwerpen kunnen we met een comfortabele trein verder naar huis. Na een lange dag komen we behoorlijk moe thuis aan.
Matia gaat dadelijk op verkenning in het appartement. Het zal nog wel even wennen zijn en hij zal de tuin en ook mama poes en haar kleintje beslist missen, hij was dikke vriendjes met het kleintje...

Rattatui, onze reisgezel gedurende de vlucht 

Matia, verstopt in haar transportmadje

9 oktober 2017 - Wandelen in de omgeving van Anafonitia

We maken vandaag onze laatste wandeling voor dit jaar op ons eilandje want over een paar dagen vliegen we weer naar huis.
Ook al waren we van plan om de eerste jaren niet meer in de verbrande gebieden te gaan wandelen, we willen er toch eens een keertje rondlopen voor we naar huis gaan.
Met de auto zijn we er al een paar keren doorheen gereden, maar het moet nog een heel ander zicht geven wanneer we er doorwandelen en volgend voorjaar ziet het er alweer heel anders uit als het jonge groen terug begint te groeien.
We hebben een wandeling in de omgeving van Anafonitria - het meest door de branden getroffen dorp - uitgetekend waar we voorheen nog niet hebben gelopen.

Even na tien uur rijden we via Lithakia naar Anafonitria en zetten de auto juist voor de splitsing naar Volimes langs de kant van de weg. We lopen voorbij enkele winkeltjes en tavernes en slaan rechts een weg in die door het dorp richting Volimes gaat. Overal waar we in het dorp om ons heen kijken zien we op de achtergrond de zwart verbrande bergtoppen. Het moet voor de mensen van het dorp erg zijn om dagelijks die verbrande bergen om zich heen te hebben en altijd weer opnieuw geconfronteerd te worden met de verschrikking die ze hebben meegemaakt. Sommige huizen staan letterlijk volledig tussen het zwart.
Wanneer we buiten het dorp zijn is alles alleen maar zwart om ons heen. Als het niet zo triest was, zou ik nog durven zeggen dat het eigenlijk wel een mooi beeld is, al die zwart verbrande bomen met daartussen die mooie blauwe lucht. Maar er is hoop want op vele plaatsen beginnen onderaan de verbrande struiken alweer groene scheuten op te schieten.
Soms zien we ook groene olijfgaarden die men tijdens de brand beschermd heeft. Het is hen redelijk goed gelukt maar we komen toch ook meerdere verbrande en verschroeide olijfbomen tegen. Na een lange weg komen we eindelijk daar waar het vuur gestopt is en zien we hoe mooi het overal moet geweest zijn vóór de brand.

We lopen nog even door het groen en komen dan aan een pad wat ik dadelijk herken als de fietsweg van één van onze vorige wandelingen. Deze keer moeten we hem echter in de tegenovergestelde richting volgen. De zitbank langs deze weg is een ideaal plaatsje om onze sandwiches uit de rugzak te halen en even te genieten van een rust- en lunchpauze.
Daarna lopen we door tot we bijna op de hoofdbaan van Volimes naar Navagio komen en nemen daar een binnenweg, om zo weinig mogelijk over de drukke wegen te moeten lopen. Niet veel later komen we terug in het verbrande gebied en dat blijft zo tot op de plaats waar de weg naar Navagio - het wereldberoemde scheepswrak - afslaat. 
Daar gaan we niet naartoe maar lopen verder door het verbrande gebied naar het klooster van Agios Georgios Krimnon. We reden hier al een paar keren voorbij op weg naar Navagio maar zijn nooit eerder tot bij het klooster gegaan. Nu we er toch voorbij wandelen wil ik het wel eens bezoeken.
De fruitkraam staat nog altijd bij de ingang en de man roept nog altijd even hard, een microfoon heeft hij niet nodig om de mensen te lokken. Ook ons probeert hij bij zijn kraam te krijgen, maar hij heeft ons jaren geleden al eens in het zak gezet en een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Van ezels gesproken... zijn ezel staat er nog steeds en heeft ondertussen zelfs een kleintje gekregen.

In de binnentuin van het klooster kunnen we foto's maken en een priester geeft ons wat nadere uitleg. We gaan ook even binnen in de kerk waar het verboden is om foto's te maken en daar houden we ons dan ook aan. Wanneer we met onze Duitse familie een kerk bezoeken, branden ze steeds een kaarsje voor mijn schoonmoeder en schoonvader. Nu ze er niet bij zijn doen wij het dan maar in hun plaats en ook mijn ouders worden niet vergeten.
Ik koop nog twee bokaaltjes 'handgemaakte' confituur om de verbouwing van het klooster te steunen en dan gaan we weer verder. Vlakbij is nog een uitkijktoren waar we nu een zicht hebben over het verbrande gebied rond het klooster. Het vuur kwam tot aan de overkant van de straat en men heeft het domein maar op het nippertje kunnen redden.

Dan wandelen we verder richting Anafonitria via de hoofdbaan die naar Navagio loopt en dat hebben we geweten. Ook al is het oktober, de ene na de andere auto, quad en zelfs bussen rijden ons voorbij. Na een tijdje nemen we een binnenweg die terug op onze aanvangsweg naar Volimes uitkomt, om zo de drukke weg te vermijden. We lopen liever via een omweg terug langs de rustige weg, die we dan voor een deel twee keer moeten lopen, zij het in omgekeerde richting.
In het dorp nemen we terug de uitgetekende weg tot aan de auto en rijden huiswaarts. Twee derde van onze wandeling ging door verbrand gebied maar het was de moeite waard om te zien hoe de mooie natuur er uitziet vlak na een zware brand...

Even buiten het dorp... zwarte bomen en blauwe lucht

De verbrande struiken komen opnieuw tot leven

Zwart verbrande dennenappels laten hun ongeschonden binnenkant zien

Ook paddenstoelen steken hun kop boven de grond 

De ezeltjes van de fruitman bij het klooster

Het klooster

Bij het uitzichtpunt 

Deze steen lijkt wel op een verbrande schildpad

Terug op weg naar Anafonitria, met zicht op de zwarte bergen achter het dorp

De eerste Sternbergia's of herfstnarcissen

Hier zagen we voor het eerst een boom met Kaki's

Onze wandeling

8 oktober 2017 - Kalamaki-Argassi en dog-show

Gisteren maakten we reeds plannen om vandaag nog eens naar de haven en de stad te gaan.
Wanneer ik na het ontwaken aan mijn man vertel dat er in Argassi een dog-show van de dierenopvang ZAWF doorgaat, besluiten we om dan toch maar eerder tot daar te wandelen.
ZAWF heeft twee jaar geleden adoptiegezinnen gezocht voor de drie Cocker Spaniel puppy's die bij ons aan huis gedumpt werden. Ik heb ook vernomen dat de nieuwe ZAWF kalender van 2018 er is en ik wil er wel eentje kopen om hen te steunen.

Even voor de middag rijden we naar de Cave Bar in Kalamaki en wandelen van daaruit de heuvels in, richting Argassi. Onderweg komen we tamelijk veel wandelaars tegen, het is dan ook prima wandelweer. De zon schijnt volop maar het is niet te warm en er staat een beetje wind.
De regen van de vorige week heeft er voor gezorgd dat de losse kiezelsteentjes van het wandelpad wat vast geregend zijn, zodat het veel beter loopt dan de vorige keren. We zijn verrast dat we zo snel opschieten en daar hebben het beter begaanbare pad en het minder warme weer veel mee te maken. Wanneer we bij Taverna Kanalos voorbij komen worden we heel vriendelijk begroet door de eigenaar. We vertellen hem dat we straks wel weer een keer langskomen en wandelen verder.

Een eindje voorbij de taverne slaan we het pad naar Argassi in en even voor de ruïnes van het oude kerkje slaan we nog eens af. Normaal gezien nemen we dit pad niet maar lopen we langs het oude kerkje. Dit pad hebben we voor het eerst in het voorjaar gevolgd tijdens een wandeling met onze Duitse familie en loopt meer in de richting waar de dog-show plaatsvindt.
Wanneer we op het hoogste punt van onze wandeling komen, zien we in de verte de bergen van de Peloponnesos en het buureiland Kefalonia bijzonder helder liggen. Zo helder zagen we ze nog nooit, het lijkt wel alsof het een deel van ons eilandje is en we zien zelfs de huizen op de Peloponnesos staan. We maken foto's maar helaas geeft een foto lang niet weer wat we met onze ogen kunnen zien.
Vanaf hier gaat het steil naar beneden want we moeten natuurlijk terug op zeeniveau komen. Het pad is mooier om te wandelen dan het andere en we vinden dat we in de toekomst meer langs hier moeten komen wanneer we nog eens naar Argassi wandelen. 

In Argassi komen we door een drukke straat met veel vakantieverblijven, tavernes en supermarkten, die uitkomt op de hoofdbaan. In al de jaren dat we door Argassi rijden, hebben we altijd gedacht dat de hoofdbaan de enige belangrijke straat was... niet dus.
Nog even een stukje hoofdbaan en dan zijn we bij de dog-show. Het is er druk en de honden zijn al bezig met hun nummertjes op te voeren. Er zijn eigenaars met hun hond, maar er doen ook honden mee van de organisatie zelf, die dus geadopteerd kunnen worden. Het gaat hier niet echt om een belangrijke show, het voornaamste doel is om geld in het laatje van de organisatie te brengen. Daarmee kunnen dan weer de meest noodzakelijke dingen gebeuren voor de zwerfhonden.
Bij het op zoek gaan naar de stand van de kalenders, stoten we op onze dierenarts, die ons heel vriendelijk begroet en dadelijk naar Matia vraagt. Wanneer we een kalender te pakken hebben gaan we tot bij de show en ontmoeten er twee jonge meisjes uit Brussel die in Argassi in een hotel verblijven. We slaan gezellig een praatje met hen en wat later komen we nog tot een gesprek met één van de deelneemsters. Maar dan wordt het tijd om terug richting huis te wandelen. We hebben nog een eind te lopen en we willen ook nog bij de taverne stoppen.

We lopen terug langs dezelfde weg en bij Taverna Kanalos eten we een 'Chef Salad' voor we verder wandelen naar de auto en weer huiswaarts rijden...

De zon op het water bij Vrondonero Beach in Kalamaki

Het pad naar Argassi

Buureiland Kefalonia achter de stad en de haven

Ook riet kan mooi zijn

De bladeren van de cactusvijg hangen door onder het gewicht van de vijgen

Hibiscus

De zon op zee, gezien van aan Taverna Kanalos

Op de achtergrond de bergen van Keri met Marathonissi 

Het strand van Kalamaki

Een deel van de Skopos in Kalamaki

Onze wandeling

Het hoogteverschil en de afstand

5 oktober 2017 - Snorkelen in Porto Roma

Gisteren hebben we bezoek gehad van onze Nederlandse vrienden. Na hun vakantie in Nederland komen ze even goeiedag zeggen en tevens afscheid nemen voor een paar maanden, want volgende week is onze laatste week op ons eilandje.
Ze moeten hun tuin nog aanplanten en bij ons moet er dringend wat gesnoeid worden in de tuin. De gesnoeide 'takken' gaan met hen mee om in hun tuin gestekt te worden, zodat ze volgend jaar hopelijk mooie planten worden.
Bij een hapje en een drankje beleven we samen nog een paar gezellige uurtjes op het terras.

Na een minder goede week schijnt de zon nu weer volop en daar willen we vandaag gebruik van maken om nog eens te gaan snorkelen. Onze vorige snorkelplannen zijn door het grijze weer die dag letterlijk in het water gevallen.
Zwemvliezen, zwembril en snorkel gaan bij het zwemgerief en dan worden ook de wandelschoenen klaargezet. We moeten over scherpe rotsen om bij ons geliefde snorkelplaatsje te komen en daar kunnen we stevige schoenen bij gebruiken.
Wanneer ik mijn schoenen aantrek zie ik Matia reeds braaf in zijn bench liggen. Wat hebben wij toch een slimme poes... dit is geen toeval meer. Het is al twee keer gebeurd dat hij in zijn bench lag wanneer we gingen vertrekken om te wandelen of een uitstap te maken. Nu het vandaag weer gebeurd, is dit echt wel een teken dat hij weet dat we weg gaan wanneer we onze schoenen klaarzetten.
Sinds Matia in april bij ons kwam als kitten van één week oud - en we hem tussen de flessen, gevuld met warm water op temperatuur moesten houden - is hij het gewoon om in een afgesloten ruimte te zitten.
Wanneer we gaan wandelen of voor langere tijd van huis zijn en ook 's nachts zit hij in de bench. Er is voldoende water en eten voorhanden en hij kan op zijn kattenbak wanneer het nodig is. Hij is er blijkbaar tevreden mee omdat hij er uit zichzelf in gaat net voor ons vertrek. En hij weet ook heel goed dat hij dan een kattensnoepje krijgt, hij zorgt er wel voor dat we het zeker niet vergeten...

We rijden via Kalamaki en Argassi in de richting van Vassilikos, maar in Xiricastello houden we even halt aan hotel Matilda.
Sinds het voorjaar reeds willen we een kijkje nemen bij de rotsen van Porto Zorro, maar we konden er toen niet geraken omdat de toegang via Porto Azzuro buiten het seizoen afgesloten is.
Mijn man zag enige tijd geleden op Google Earth dat we via de weg aan hotel Matilda, langs het strand misschien wel tot daar kunnen geraken en dat willen we nu dus even uitzoeken.
Dat het pad vanaf het hotel naar het strand heel steil is wisten we al van bij een vorig bezoekje - enkele jaren geleden kwamen we hier al eens snorkelen - maar het is echt wel super-steil en we moeten ons inhouden om niet te snel bergaf te gaan.
Aan het strand is het rustig en geen mens te zien. Om rechts bij Porto Zorro te komen moeten we over de rotsen die in het water liggen, maar dat geeft niet want het zijn mooie, natuurlijke rotsen en we hebben stevige schoenen aan.
Bijna bij het strand van Porto Zorro gekomen zien we dat het nog druk bevolkt is en de bekende rotspartij ligt helemaal aan het einde van het strand. Om daarbij te komen moeten we voorbij al die zonnekloppers en met onze wandelkleding en wandelschoenen vallen we daar echt wel uit de toon. Dat is iets voor het voorjaar wanneer er nog geen toeristen zijn en dus keren we terug naar het strand bij Matilda.
Daar wandelen we ook even in de andere richting over de rotsen maar komen even later in de buurt van een privé strandje en daar willen we liever niet storen.
Voor we weer het steile pad opgaan naar de auto, bewonderen we op het strand nog een zonnewijzer. Iemand heeft die daar een week geleden gemaakt van allemaal kleine steentjes en heeft daar veel tijd ingestoken. Het uur klopt trouwens ook nog.

Dan rijden we verder tot in Porto Roma en daar moeten we opnieuw over de rotsen tot aan ons favoriete snorkelplaatsje. Het valt ons op dat het water van de zee veel lager staat dan bij de vorige keren, we lopen nu op plaatsen tussen de rotsen waar het anders niet mogelijk is. Dat doet ons even bedenken of het wel mogelijk zal zijn om in het voorjaar van Matilda naar Porto Zorro te wandelen. Wanneer ook daar het water dan wat hoger staat valt er misschien niet meer te lopen... maar dat zien we dan wel.
Op ons plaatsje gekomen zet ik me in het zonnetje op een rots terwijl mijn man al snorkelend de omgeving verkent.
Na het snorkelen blijven we nog een tijd op de rots in de zon zitten en genieten van de absolute rust. In tegenstelling met de vorige keren horen we alleen maar het geluid van het water tegen de rotsen.
Geen bootjes die van die speciale luchtmatrassen verder trekken met daarop gillende toeristen, geen motorbootjes die tegen hoge snelheid voorbij varen en geen overvolle toeristenboten met hun drijvende discotheek aan boord die hun ronde langs het eiland maken... alleen dat zalige gevoel dat stilte kan geven!
Hier op dit moment spreken we af om in het voorjaar ook wat meer van die rust en het zonnetje te komen genieten. Om te snorkelen is het water dan nog te koud, maar de rust en de stilte maken dat allemaal goed.

Wanneer de zon achter de rotsen verdwijnt lopen we terug naar de auto en stoppen onderweg naar huis nog in Xiricastello bij Restaurant Agnadi. We kunnen niet naar België terug zonder afscheid te nemen van Harris en zijn vrouw.
Zoals altijd worden we hartelijk verwelkomt en we bestellen eens wat anders dan we gewoon zijn. We nemen 'Lam in de oven met champignons en frietjes' wat ons heerlijk smaakt en voor mij kan er daarna nog een stukje ' Karidopita' of walnotencake bij.
Met een welgemeend ' Tot volgend jaar' nemen we afscheid en rijden weer huiswaarts...

Op weg naar Porto Zorro

Een blik op het strand van Porto Zorro

Weer terug aan het strand bij Matilda

En nog eens het strand

Het strand vanuit een andere hoek gezien

De zonnewijzer

onze snorkelplaats bij de rotsen van Porto Roma

Een fris drankje bij Restaurant Agnadi

En onze heerlijke lamsschotel

2 oktober 2017 - Matia is klaar voor de reis

Onze Matia moet nog gechipt worden voor hij mee op het vliegtuig mag en daar gaan we vandaag werk van maken.
Hij wordt in zijn transportbox gestopt en dan de auto in, maar hij lijkt autorijden niet zo leuk te vinden. Vreemd... want toen hij klein was heeft hij zoveel ritjes meegemaakt telkens wanneer hij mee ging op onze wandelingen.
De dierenarts kijkt hem met verbaasde ogen aan wanneer ze hem na meer dan drie maanden terugziet. Ze vind dat hij heel groot is voor zijn leeftijd en ook wij hebben dat al vaak gedacht. Wanneer we hem niet zelf gevonden hadden als een kitten van maximum zeven dagen, dan hadden we nu niet geloofd dat hij nog zeven maanden moet worden.
Bij ons loopt een mama-zwerfpoes rond die iedere dag haar eten en drinken komt halen. Ook vorig jaar kwam ze regelmatig langs om te eten. Ze is dus een volwassen kat en ze is maar even groot dan onze Matia.

De chip inbrengen is maar een kleinigheid en verloopt volledig pijnloos. Nu is Matia klaar om als Grieks exportproduct naar België - met tussenstop in Amsterdam - te reizen.
Zijn internationaal paspoort ben ik vergeten mee te brengen, maar we beloven om er zo snel mogelijk mee langs te komen.
Wanneer we 's middags gegeten hebben, fiets ik snel naar de dierenarts om het paspoort te laten invullen. Klaar voor de reis...

Matia, mama-poes en haar kitten spelend onder de rozemarijnstruik in onze tuin

Mama-zwerfpoes en haar schattige kitten

 

1 oktober 2017 - Verjaardag vieren

De afgelopen week was het niet al te best met het weer. Iedere dag waren er wolken en viel er wel een regenbui, maar tussendoor kregen we ook blauwe lucht en behoorlijk wat zon. Zoals altijd hadden we in het vlakke deel van het eiland geluk met de zon, terwijl de meeste wolken weer voor de bergstreken waren.
Voor onze tuin viel er tot donderdag nog lang niet voldoende water, maar een zware onweersbui met heel veel regen donderdagnamiddag en de nacht daarop bracht eindelijk het hoognodige water. Ons hoor je zeker niet klagen, maar de toeristen zullen minder blij geweest zijn.
Door de regen zijn de planten - na een lange droogte - uit hun zomerslaap ontwaakt en beginnen nieuwe scheuten te krijgen. Hier is het net omgekeerd dan thuis, waar de planten en bomen in de winter hun rust nemen door de koude.

Voor ons waren de minder goede dagen ook meteen een gelegenheid om al wat voorbereidingen te treffen voor onze afwezigheid. Over net geen twee weken vliegen we weer naar ons Belgenlandje.
Sinds gisteren is het droog en ook de zon is weer volop van de partij. Hopelijk mogen we tijdens onze laatste weekjes hier nog van veel zon genieten.

We kregen afgelopen week zo goed als iedere dag een aardbeving, waarvan er twee heel duidelijk voelbaar waren. Op dinsdag werden we door elkaar geschud bij 3.6 op de Richterschaal, op donderdag schudde het nog wat meer bij 4.1. Daar het epicentrum dicht bij Keri lag - niet zover van ons huisje - was het zeer goed te voelen.
Wij hebben het al zo vaak meegemaakt dat ik de voortekenen al wat begin te kennen. Wanneer het stil is herken ik het gerommel dat te horen is een paar seconden voor de beving en dat is niet slecht, want dan ben ik niet meer zo verrast door de schok zelf.

Na een week aan huis te hebben doorgebracht trekken we er vandaag weer eens op uit. Mijn man is jarig en dat gaan we vieren. Hij kiest ervoor om naar ons meest favoriete plekje te gaan, naar de omgeving van Marathia.
We rijden even na de middag naar Limni Keriou en wandelen rond het meer, in de hoop een paar bloemen te zien die ook al hun kop opsteken na de regen. Het is een tegenvaller en we krijgen er maar weinig te zien, maar we zien wel onze eerste paddenstoelen dit jaar.
Aan het strand is het nog behoorlijk druk en we keren snel terug naar de auto.

Dan rijden we door naar onze vrienden in Marathia en laten onze auto achter bij de taverne. Na de begroeting wandelen we richting Marathia Beach, één van de mooiste plekjes van de omgeving. Tot onze teleurstelling staan er op de parking - aan het begin van de weg er naartoe - heel veel auto's. Uit ervaring weten we dat de mooiste plekjes op de rotsen druk bezet zullen zijn en besluiten om niet naar de beach te gaan. Ook hier schuift het toeristische seizoen alsmaar verder op naar een later tijdstip. We zijn vastbesloten om ieder jaar heel vroeg naar ons eilandje te komen zodat we de mooiste plekjes kunnen bezoeken vóór de toeristen er zijn.
We lopen door tot waar de weg stopt en keren dan terug naar Taverna Marathia Star. Daar laten we ons nog eens verwennen met hun lekkere gerechten. Het zal één van onze laatste bezoekjes zijn voor dit jaar.
Na het eten rijden we huiswaarts en genieten nog wat na op ons terras...

De eerste paddenstoelen in Limni Keriou

Bij Taverna Marathia Star

24 september 2017 - Wandelen bij Cape Skinari en Korithi

Gisteren maakten we maar een korte wandeling en daarom hebben we voor vandaag een wat langere gepland. De echt lange wandelingen in de bossen en de bergen maken we nog niet zolang er niet voldoende regen gevallen is om het risico op bosbranden te voorkomen.
Er wordt in de loop van de week meer regen en ook onweer voorspelt en dat zou de situatie dan helemaal kunnen omgooien.
De brand van donderdag bij het Yperagatou klooster is onder controle en redelijk beperkt gebleven omdat men er snel bij was en dadelijk hulp heeft gekregen van blustoestellen en een blushelikopter.
Ik heb vernomen dat de branden niet alleen de natuur en op vele plaatsen de kostwinning van de mensen hebben verwoest, het is op termijn ook een ramp voor het milieu. Door het verbranden van alles wat aanwezig is komen er zware metalen vrij die na een tijd in het grondwater doorsijpelen.
Maar ook het risico op overstromingen wordt door de branden sterk vergroot. Doordat de struiken en bomen de regen niet meer opnemen en tegenhouden, komt er meer water uit de bergen naar beneden met alle gevolgen van dien.

Tot dat de regen de bossen van een flink nat pak heeft voorzien, rijden we maar naar een bezienswaardigheid en koppelen daar een kortere wandeling aan vast.
We rijden langs de oostkust helemaal naar het noorden en wanneer we aankomen bij de plaats waar we bij dezelfde wandeling twee jaar geleden onze auto hebben geparkeerd, zien we dat men de parkeerruimte helemaal heeft uitgegraven zodat we op zoek moeten naar een andere plek. Dan maar verder rijden richting Cape Skinari en onze wandeling vanaf een ander punt beginnen.
Even voorbij het dorpje Korithi vinden we een geschikte parkeerplaats onder een grote boom, heerlijk in de schaduw want de de zon is volop van de partij. Nog even beslissen in welke richting we gaan lopen en we zijn weg.

We lopen in de richting van het dorpje en de één na de andere huurauto rijdt ons voorbij. Een groot verschil met de vorige keer toen het veel rustiger was. Daarna wandelen we via de hoofdweg tot aan onze vorige parkeerplaats. Dan slaan we de weg in die langs de zee loopt met een mooi zicht op het eiland Kefalonia - waar we nu heel dichtbij zijn - en op de oostkust. Hier halen we onze boterhammetjes boven en zetten ons onder een Eucalyptusboom naast de weg.
Wat verder gaat het asfalt over in een witte kiezelweg. Door de lange droogte heeft het stof van die weg, de ganse omgeving er rondom in een wit kleedje gestopt en het mooie van onze vorige wandeling is helemaal verdwenen. Dat weten we ook alweer... hier moeten we in het najaar niet meer wandelen. Weer een reden te meer om vroeger op het jaar naar Zakynthos te komen.
We zien van ver de windmolens die bij Cape Skinari staan en de top van Kefalonia ligt in een mooie wolkenband, terwijl wij een stralend blauwe lucht hebben.

Bij Cape Skinari gekomen lijkt het wel het toeristische hoogseizoen. Het staat er vol geparkeerde huurauto's, wat een verschil met onze vorige wandeling toen we in mei hier waren. Vroeger was het in september - en toch zeker op het einde van de maand - ook heel rustig, maar die tijd is merkelijk voorbij. Goed om te weten voor ons, zo kunnen we onze wandelingen naar toeristische plaatsen vroeg op het jaar plannen en niet meer in het najaar.
Gelukkig zitten veel van die mensen op de terrassen van de tavernes, zodat wij toch nog enigzins rustig de trap naar het water kunnen nemen. Het water is hier zó zuiver dat je tot op de bodem kan zien. De bootjes lijken wel op het water te zweven.
We genieten even van al het moois en beginnen dan aan de 235 treden terug naar boven. Gelukkig wordt de trap onderbroken door terrasjes met overkapping, even een minuutje van het uitzicht genieten en dan weer verder tot het volgende terrasje. Met trappen heb ik als hartpatiënte het meeste moeite, maar het is er te mooi om zomaar links te laten liggen.
We wandelen daarna naar beneden bij de vuurtoren en ook daar staan er heel wat huurauto's. Hier kan men een bootje nemen naar het scheepswrak en de Blue Caves. Nog even wat bij het rustige gedeelte rondwandelen en dan weer naar boven tot bij de auto.

Het is nog te vroeg voor het avondeten en rijden nog even naar Agios Nicholaos, waar we parkeren aan het einde van de haven. We wandelen kort langs de haven en bij de tavernes en winkeltjes gekomen kunnen we niet geloven dat hier zoveel mensen op de terrasjes zitten. Het stinkt hier letterlijk naar de brandstof van de boten die af en aan varen. Wij kunnen niet geloven dat men hier met smaak kan zitten eten bij die stank.
We wandelen nog wat door tot aan het andere eind van de haven maar keren snel terug, het valt ons allemaal heel erg tegen. Terug bij de auto gekomen lopen we nog even door tot aan het kleine strandje bij het kleine haventje waar we al een paar keren eerder waren.
Hier is het zoveel mooier dan bij de grote haven en we hebben wel zin om in de taverne iets te gaan drinken. Het terras heeft een mooi uitzicht op het blauwe water en het strandje. Spijtig genoeg is hier net een kleine toeristenbus gestopt en ook al reizen ze samen met één bus, op het terras gedragen ze zich heel asociaal. Aan ieder tafeltje van vier zitten telkens twee personen waardoor het terras behoorlijk vol zit. Ons daar tussen zetten is niet ons ding en we besluiten om door te rijden naar Mariés.

We nemen de afslag naar Volimes en zien even later dat we de volgende afslag hadden moeten nemen. Nu rijden we via Askos Stone Park naar Volimes en maken een hele omweg voor we in Mariés komen, maar we hebben tijd en dan hebben we die omgeving ook nog eens gezien.
Bij taverne Olive Tree in Mariés houden we halt en worden zoals altijd heel hartelijk ontvangen door Vassiliki, de vrouw des huizes en tevens de kok. Het zal ons laatste etentje hier zijn en bij het afscheid nemen wordt ons gezegd om te bellen wanneer we volgend jaar willen langskomen... of gewoon op de huisdeur te kloppen wanneer we onverwachts passeren. In maart zijn veel tavernes nog niet open omdat er dan ook zo goed als geen toeristen zijn.

Het verslag en de foto's die we bij onze vorige wandeling in Skinari en bij het haventje in Agios Nicholaos maakten, zijn te vinden bij 24 mei 2015. Foto's en verslag van een ander bezoek aan deze twee plaatsen bij 26 mei 2016.

De eerste molen bij Cape Skinari

En hier de tweede molen

De trappen van ergens halfweg gezien

We moeten nog wat lager

Zicht op de rotsen vanop de trap

Een zwevende boot

Bijna terug boven

De vuurtoren en op de achtergrond de top van Kefalonia onder een wolkenband

Het rustige deel van Skinari

Toch een mooi exemplaar 

Dit deel van de grote haven valt nog mee

Het mooie stukje strand aan Taverne Madrakia