Mama zwerfpoes en haar kleintje krijgen nog een voorraad eten en drinken en daarna zullen ze voor zichzelf moeten zorgen. Vorige winter is het voor de mama gelukt en we zijn er zeker van dat ze ook goed voor haar kleintje zal zorgen. Hopelijk zien we beiden terug wanneer we in het voorjaar terugkomen.
Matia voelt ook dat er iets gaande is. Ze begrijpt natuurlijk niet goed waarom alles zo anders is dan andere dagen. Waarom mag ze niet buiten en krijgt ze geen eten en drinken?
Als laatste wordt Matia in zijn transportmandje gestopt en dan kunnen de koffers buiten, deur sluiten en dat is het einde van alweer meer dan zes mooie maanden.
De taxi is stipt op tijd en tien minuutjes later staan we voor de deur van de luchthaven. Bij het uitzoeken waar we moeten zijn voor de vlucht van Transavia, komt iemand van hun stewards vragen of we vluchtbegeleider willen zijn voor geadopteerde zwerfhonden die naar hun nieuwe baasje moeten. We herkennen ook de man van de dierenopvang ZAWF die twee honden bij zich heeft.
Ik ben wel bereid om het te doen maar mijn man heeft toch zijn twijfels. Eigenlijk moeten we weinig doen, de dierenorganisatie zorgt voor alles. Na het inchecken worden de honden dadelijk meegenomen door iemand van de luchthaven omdat ze in het ruim van het vliegtuig moeten. Ze worden daar in een verwarmde ruimte vervoerd en niet bij de koffers zoals velen - en ook wij tot voor kort - denken.
Het enige wat wij moeten doen is hen vanaf de bagageband in de luchthaven van Schiphol meenemen tot aan de uitgang, waar iemand van de opvang hen van ons overneemt. Maar we hebben onze koffers, onze handbagage en het transportmandje van onze Matia, daarbij nog de honden is toch wel veel om te vervoeren. Mijn man besluit om het niet te doen.
We gaan in de rij staan om in te checken en praten ondertussen over de honden. Wanneer ik zeg dat de honden nu niet naar hun baasjes kunnen zie ik mijn man twijfelen. Hij is een grote dierenvriend en wil ook alleen maar het beste voor hen.
Dan ziet hij iemand lopen met een puppy die ook graag naar zijn baasje zou willen en zie ik zijn twijfel groter worden. Hij vraagt mij wat ik ervan denk om hem mee te nemen en juist op het moment dat het onze beurt is om in te checken gaat hij er naartoe. Gelukkig staat er nog niemand achter ons zodat we niemand storen wanneer we terug draaien. De transportmand van de puppy is heel wat kleiner dan die van de andere honden en kan er nog wel bij.
Tot onze verbazing is het Jamie van de dierenopvang Zante Strays en haar kennen we van de Duitse Herder-puppy Rex, die wij drie jaar geleden een tijd opgevangen hebben nadat mijn man hem uitgehongerd in een gracht had gevonden. Zij is hem toen bij ons komen ophalen toen we naar huis moesten en heeft hem nog even opgevangen tot hij naar zijn adoptiegezin in Engeland kon.
Er moeten nog papieren voor de puppy klaargemaakt worden en zolang moeten we wachten, maar we hebben nog tijd genoeg. Wanneer Jamie samen met ons in de rij gaat staan om in te checken gaat mij ineens een licht op.
Toen ik bij Transavia informatie opzocht om Matia mee te nemen op de vlucht, las ik dat er alleen stevige transportkennels in het ruim toegelaten zijn en het mandje van de kleine Rattatui zet mij aan het denken. Wanneer ik mijn man er op wijs, vraagt hij of de puppy in het ruim gaat en mijn vermoeden wordt bevestigd... hij gaat mee in het vliegtuig met ons.
Daar hadden we ons niet aan verwacht en eventjes heeft Jamie schrik dat we afhaken, maar we hebben toegezegd en dus houden we ons eraan. Het schijnt een heel rustig hondje te zijn en omdat hij nog maar 4 maanden oud is slaapt hij nog veel.
Na het inchecken nemen we afscheid van Jamie en begeven ons naar de douane waarna we bij de gate gaan wachten tot het tijd is om te vertrekken. Bij het bekijken van onze boarding-passen merken we dat we in het vliegtuig gescheiden zitplaatsen hebben en dat bevalt ons minder goed.
De vlucht verloopt zonder enig probleem en Matia en Rattatui zijn voorbeeldige passagiers. Gedurende de ganse vlucht horen we hen geen van beide.
Zoals meestal het geval is komt ook nu onze bagage als één van de laatste op de band. Aan de uitgang staat Astrid ons op te wachten en neemt de puppy van ons over. We nemen nog afscheid van hem en dan kunnen we op weg naar het treinstation dat niet veraf is.
Tegenover vorig jaar verloopt de treinreis niet zo voorbeeldig. Er zijn werken op het spoor waardoor we de rechtstreekse internationale trein van Amsterdam naar Antwerpen niet kunnen nemen. We moeten nu van Amsterdam naar Breda, overstappen op de trein naar Roosendaal en daar nog een andere naar Antwerpen. Van Antwerpen kunnen we met een comfortabele trein verder naar huis. Na een lange dag komen we behoorlijk moe thuis aan.
Matia gaat dadelijk op verkenning in het appartement. Het zal nog wel even wennen zijn en hij zal de tuin en ook mama poes en haar kleintje beslist missen, hij was dikke vriendjes met het kleintje...
Rattatui, onze reisgezel gedurende de vlucht
Matia, verstopt in haar transportmadje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten