Na de zware aardbeving die in de nacht van 26 oktober ons eilandje flink door elkaar heeft geschud waren er nog dagelijks naschokken. Meerdere naschokken waren zelfs zwaar te noemen maar gelukkig waren de meeste wat lichter.
Doordat ik ook in België het nieuws van Zakynthos op de voet volg, kreeg ik gisteren te zien dat er al 2700 naschokken zijn geweest sinds die beruchte beving nu bijna drie maanden geleden. De laatste dagen waren er weer enkele zwaardere die goed te voelen waren door de bevolking.
Nu ons vertrek al heel dichtbij komt ben ik toch benieuwd of er over enkele weken nog altijd naschokken zullen zijn en of we ze ook gaan merken daar op onze berg.
In ons huisje in Agrilia voelden we bijna elke beving die er was. Het is gebouwd in het vlakke deel van het eiland op de kleigrond aan een rivier en tussen olijfgaarden en velden. Ons huurhuisje in Marathia daarentegen is gebouwd op de rotsen van de Skopos van Keri en daar voelden we vorige zomer geen enkele beving.
In de eerste tijd na de zware beving maakten we ons weinig zorgen. Onze vrienden van de taverne zijn heel snel na de beving gaan kijken naar ons huisje in Agrilia en daar leek alles in orde. Ook in Marathia zijn ze voorbij ons huurhuisje gewandeld en dat zag er van beneden uit gezien in orde uit. Van onze huisbaas kregen we ook geen alarmerend nieuws, dus waren we gerustgesteld.
Voor zover het mogelijk was hebben we voor ons vertrek alles veilig gezet voor aardbevingen, zoals we ieder jaar doen voor we terug naar België vertrekken, dus geen paniek bij ons.
Tot ik enkele weken geleden nog eens een foto te zien kreeg van winkelrekken waarvan de ganse inhoud op de grond lag. Toen schoot het plotseling in een flits door mijn hoofd dat onze ganse voedselvoorraad in een schap staat zonder deur... en door de zware beving misschien ook uit het schap gevallen is en nu op de grond ligt.
Ik zie in gedachten onze glazen wijnflessen, mijn zelfgemaakte confituur, olijven, kappertjes, allemaal in glazen potjes kapot op de grond liggen... en dat al sinds bijna drie maanden! Ik mag er niet aan denken hoe het er daar nu zou kunnen bij liggen en ons vertrek kan niet snel genoeg daar zijn. Met een héél bang hart zal ik deze keer binnengaan.
Vragen of iemand even wou gaan kijken was niet mogelijk want we mochten onze sleutel aan niemand in bewaring geven en onze huisbaas wou zelf geen sleutel.
We kunnen nu alleen maar hopen dat het huis daar op de rotsen niet zo heel erg gebeefd heeft en alles mooi in het schap is blijven staan...
Antwoord hierop volgt over vier weken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten