25 maart 2019 - Feest en wandelen naar Skopiotissa

Vandaag is het feest in Griekenland en dus ook in Zakynthos, het is de Nationale Feestdag van het land. Ze vieren dat ze bijna twee eeuwen geleden - na meer dan vierhonderd jaar onderdrukking door de Turken - eindelijk verlost waren van de Ottomanen. Het verhaal daarover heb ik vorig jaar op deze dag al eens geschreven.
In heel Griekenland en ook op ons eilandje wordt dit heel erg gevierd met optochten en feesten. Maar wij zijn geen liefhebbers van feesten en de optochten zeggen ons ook niets, dus maken wij er een rustige dag van met de wandeling die we gisteren al gepland hadden. Nu alleen maar hopen dat het pad voorbij de steengroeve nog begaanbaar is en we niet voor niets tot daar moeten klimmen.

We rijden net als gisteren naar de Cave Bar in Kalamaki en vertrekken op dezelfde plaats. Het eerste stuk van onze wandeling loopt gelijk op tot aan de splitsing naar Argassi, waar we de andere richting nemen hoger de bergen in.
Ook vandaag gaat de heerlijke geur van de Gaspeldoorn met ons mee en ook de zon staat weer stralend in een wolkenloze blauwe lucht. Het eerste deel na de splitsing is teleurstellend wat bloemen betreft, alleen een wild perenboompje fleurt de omgeving wat op met zijn mooie bloesems.
Door het gebrek aan bloemen wordt er goed doorgestapt ook al is het aan één stuk door flink klimmen, want we moeten van zeeniveau naar bijna vijfhonderd meter hoogte. Met de wandeling en het klimmen van gisteren in de benen worden die toch al wat sneller moe en ik zet er - na de helft van de hoogte te hebben overbrugt - een beetje de rem op.
Een eindje verder komen we aan de steengroeve en daar is de situatie nog dezelfde van vorig jaar. We moeten door een diepe geul die door het vele water in de winter altijd weer een klein beetje dieper wordt. Bij de volgende geul heeft men er met rotsblokken een pad overheen gemaakt, waar we heel dankbaar voor zijn.

Dan komt er een smal pad dat best te doen is en eventjes denk ik dat we achter de bocht het rechte stuk gaan krijgen naar het oude fabrieksgebouw. Ook al wist ik - voor we aan de wandeling begonnen - dat we een héél moeilijk stuk moeten overbruggen, op dit moment is het even uit mijn gedachten gegaan. Tot we op de plaats komen en me realiseer dat ik te vroeg gezegd heb dat de wandeling best meevalt.
Tegenover vorig jaar is er nog meer zand tussen de grote rotsen - die het pad vormen - weggespoeld en de geulen ernaast zijn nog wat dieper geworden. Het pad loopt hier ook flink omhoog maar met wat steun van mijn wandelstok gaat alles veel beter dan verwacht. Goed kijken waar we onze voeten zetten en we zijn er vlugger voorbij dan we vermoed hebben. En dan komt het laatste stuk tot aan het oude fabrieksgebouw, waar we onze boterhammetjes opeten want het is ondertussen middag geworden. Op dit laatste stuk hebben we enkele mini-orchideetjes gezien.

Na het eten wandelen we verder en vanaf hier wordt het een breed kiezelpad. Bijna boven zien we veel pasgeboren geitjes met hun mama, ik mag er niet aan denken dat deze schattige diertjes met Pasen in de kookpot of aan het spit belanden.
Bij de kantine net voor de top gekomen zien we dat het nog gesloten is, zo vroeg op het jaar verwacht men hier ook nog geen toeristen. We rusten er eventjes uit en eten een reep nougat om wat energie op te doen en dan beginnen we aan het laatste korte steile stukje naar de top waar de ruïnes van het oude klooster staan.
Hier heerst absolute stilte en dat is waar wij zo van houden, één met de natuur, hoog in de bergen met een schitterend uitzicht over het eiland. Ook hier vinden we enkele mini-orchideetjes.
Even later beginnen we terug aan de afdaling en dat gaat zoals altijd veel sneller en makkelijker dan omhoog. Ook bij het moeilijkste deel komen we zeer snel voorbij en bij het afdalen zien we verschillende bloemetjes die ondertussen door de warmte van de zon zijn opengegaan. De stralen van de zon schitteren op het water van de zee.
Wanneer we bij de auto komen rijden we tevreden terug naar Marathia...

Zicht over Kalamaki 

Aan de overkant van het water tegen de berg, achter het eilandje Marathonissi wonen wij

De ruïnes en overblijfselen van het klooster Skopiotissa

Nog meer van de ruïnes

De kerk en de toren van de ruïnes

Zicht vanaf de ruïnes op de haven en de stad in de verte

Aan de ruïnes zien we ook piepkleine mini-orchideetjes, de Ophrys Lutea of gele spiegelorchis

De ruïnes van een beetje verderaf bekeken

Op weg terug naar beneden zijn de Moraea Sisyrinchium of Dwergirissen 

ondertussen ook open door de warmte van de zon

De zonnestralen schitteren op het water

Onze wandeling

De hoogtemeter en de afstand

24 maart 2019 - Kalamaki-Argassi

Na enkele dagen nadenken over de vervanging van mijn laptop hebben we gisterenavond een andere besteld in België. Als alles volgens plan verloopt zou die binnenkort hier in Zakynthos moeten arriveren, hopelijk zorgt de post ervoor dat het in perfecte staat gebeurd.
Tot zolang zullen we onze wandelingen moeten aanpassen en op bekende paden blijven.

Na een paar dagen met frisse noordenwind beloofd het vandaag een prachtige dag te worden en daar gaan we van genieten. We hebben gekozen om nog eens van Kalamaki naar Argassi te lopen en we rijden tot aan de Cave Bar, even voorbij het rondpunt in Kalamaki. Daar begint onze wandeling en die loopt door de heuvels van de Skopos van Vassilikos met veel uitzicht op de zee.
Al van bij het begin zien we ook hier mini-orchideetjes, hun tijd is nu echt wel aangebroken.
Ook andere bloemen beginnen we nu stilaan te zien en overal langs de weg en in de bergen ziet het geel van de Gaspeldoorn. Nog nooit in al die jaren hebben we hier zoveel geel gezien en we zijn hier ondertussen toch al heel veel langs gekomen. Doordat we het eerste deel dicht bij de zee lopen en het hoger en hoger wordt, voelen we een briesje en dat brengt een heerlijke geur mee. Het is de gaspeldoorn die zo lekker ruikt, het lijkt alsof er kwistig met parfum gespoten werd.
We gaan ook even op het strand kijken en het valt ons op dat de zee heel laag staat, nooit eerder hebben we zoveel rotsen op het strand gezien omdat die anders onder water liggen.

Dan wandelen we verder tot aan de splitsing en slaan af richting Argassi. Een hondertal meter voorbij de splitsing komen we in verbrand gebied en herinneren we ons dat hier vorig jaar op het einde van juli een zware brand was. We hebben toen de blusvliegtuigen water zien scheppen voor onze deur in Marathia en met de verrekijker konden we toen het vuur langs dit wandelpad zien.
Het pad loopt helemaal door het verbrande tot aan het domein van Taverna Kanalos waar we wel eens iets gaan eten en drinken. Gelukkig is ondertussen de bodem alweer mooi groen en staan er ook weer veel bloemen tussen de zwart verbrande bomen en struiken.
Bij Kanalos gekomen zien we dat het al open is, het lijkt een goed idee om er op onze terugweg iets kleins te eten. De eigenaar begroet ons bij het voorbij gaan en op onze vraag of we straks iets kunnen eten, antwoord hij dat er al snacks en kleinigheden te verkrijgen zijn.

Bij de afslag naar Argassi volgen we het pad en nemen dan weer het eerste pad dat rechts afslaat. Zo dalen we steil af naar Argassi en lopen langs de weg waar verschillende hotels staan en nemen dan weer het pad terug naar Kalamaki. We gaan nog even tot aan het Venetiaans aquaduct en beginnen dan weer aan onze klim naar omhoog.
Terug bij Kanalos gekomen zetten we ons aan tafel en eten zoals gewoonlijk een Chef Salad. Ik drink mijn eerste vers geperste sinaasappelsap van dit jaar en we krijgen nog een Griekse yoghurt met walnoten en honing van het huis. Meer dan verzadigd omdat het nog maar namiddag is, wandelen we daarna verder tot aan de auto en rijden huiswaarts.
Morgen staat een wandeling naar het klooster van Skopiotissa op de top van diezelfde skopos op onze planning. Dat wordt minstens dubbel zo hoog klimmen maar met onze conditie lijkt het in orde te zijn en we hebben er zin in.

Asphodelus Ramosus of Affodil in bloei

Het strand bij de heuvels van Kalamaki

Zicht vanop het strand naar de heuvels

Nog eens het strand

Het kleurt geel van de Gaspeldoorn

Bloesems van wilde peertjes

Bijna in Argassi met in de verte de haven

Het eeuwenoude Venetiaanse aquaduct

Op de terugweg de resten van verbrande struiken en ook hier veel Gaspeldoorn

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand

 

21 maart 2019 - Naar Limni Keri

Al heel vroeg staat de zon aan een staalblauwe lucht en het beloofd weer een prachtige dag te worden.
Ik stel voor om naar Limni Keri te wandelen voor brood en wat groenten, zo hebben we gelijk een kleine wandeling van een zes- of zevental kilometer. De wind is ook weer van de partij en het ziet ernaar uit dat het goed gaat drogen, dus eerst nog mijn was op de draad hangen en dan kunnen we vertrekken.

Het is warm in de zon en de wind is welkom. We hebben nog maar een paar honderd meter gelopen als we de eerste orchideetjes zien. Ook hier staan de schattige Bombyliflora's en ook nog een soort die niet zoveel te zien is, de orchideeëntijd is aangebroken.
Bij de taverne van onze vrienden wordt ijverig gewerkt, alles moet klaar zijn tegen het seizoen dat begin mei bij hen start. Even goedendag zeggen tegen de heer des huizes die aan de oprit aan het werken is en dan weer verder wandelen.
Wat verder in de straat stopt er een auto en worden we begroet door de man, van wie we 11 jaar geleden een huisje huurden voor onze eerste vakantie hier in Marathia. Na de gebruikelijke begroeting vervolgen we ieder onze weg.   
We nemen ook deze keer de steile weg naast het haventje en wanneer we halfweg naar beneden even halt houden om van het uitzicht te genieten, stopt ook hier een auto en draait iemand zijn raam open. Dit keer is het een andere eigenaar van huurhuisjes, bij hem verbleven we de rest van onze korte vakanties in Marathia. Ondertussen zijn het sinds vorige zomer buren geworden en komen we elkaar wel vaker tegen op de één of andere plaats.
In Limni Keri wordt overal vlijtig gewerkt om alles op tijd klaar te krijgen. De meeste boten staan nog op de aanleg kade en moeten nog allemaal in het water tegen dat de toeristen komen.

We lopen tot bij de supermarkt en wandelen met onze inkopen langs de omweg via het bruggetje tot aan de weg naar Marathia. Nog enkele steile klimmen en afdalingen en we zijn weer thuis.
Tijdens het eten bespreken we waar we morgen willen gaan wandelen en na het eten wil mijn man even op de laptop kijken wat de weersvoorspelling voor morgen is. Maar dat is buiten de laptop gerekend want die heeft zijn kuren, na een tijdje proberen merken we dat we met hetzelfde probleem zitten van vorige week.
De harde schijf is kapot... dit kan toch niet waar zijn!!! De nieuwe schijf is pas 2 dagen in werking en de laptop weigert nog iets te doen. Heeft een virus dat in de laptop is genesteld toegeslagen en de twee schijven kapot gemaakt?
We zitten met onze handen in de haren want dit is een groot probleem voor onze wandelingen. Zonder Windows geen wandelingen op de gps en vallen al onze geplande wandelingen waar we nog niet zo goed bekent zijn in het water...

We breken ons hoofd over wat we kunnen doen maar eenvoudig is het niet. De reservelaptop van mijn man is te oud om nog met Windows te kunnen werken en hier een nieuwe kopen is ook geen optie. De laptops hier hebben een andere gebruikerstaal en ook geen Belgisch of Nederlands Azerty of Querty keyboard.
De enige oplossing zou zijn om in België een andere laptop te kopen en hem naar hier laten opsturen. Maar gaat die de vele kilometers onderweg naar hier overleven??? 

Ophrys Lutea of gele spiegelorchis langs de weg

En ook de schattige Ophrys Bombyliflora

Nog meer van die Bombyliflora's

Ophrys Fusca

En nog eens Ophrys Fusca

20 maart 2019 - Lente

Maandag was het eerste werk van mijn man... naar de computerwinkel rijden voor een nieuwe harde schijf. Hij heeft er voor gezorgd dat de programma's die ik gebruik er als eerste weer opstonden zodat ik verder kon en ik was heel blij om mijn vertrouwde laptop weer terug te hebben.

Gisteren en vandaag was het mooi weer en dat nodigde uit om in de tuin te werken, wat mijn man dan ook vlijtig gedaan heeft.
Er was vandaag wat meer wind, waar ik dan weer dankbaar gebruik van gemaakt heb om te wassen, de wind zorgde ervoor dat die rap droog was en ik hem gelijk ook kon strijken.
Nadat de tuin weer netjes was wandelde mijn man even de berg op, die bij onze tuin begint en riep van daaruit dat er een Tongorchis tussen het gras stond. Nieuwsgierig ging ik kijken en daarna wandelden we met ons tweetjes langs het pad van de berg omhoog. Twintig meter verder zagen we tot onze grote verrassing mini-orchideetjes staan. Minstens honderd van die piepkleine bloemetjes waar we tijdens onze wandelingen zo ijverig naar gezocht hebben, stonden hier zomaar voor onze neus in het domein waar ons huisje staat.
Eén soort - de schattige Ophrys Bombyliflora - hebben we vorig jaar pas voor het eerst gezien en dan nog maar op één bepaalde plaats, hier stonden ze met velen bij elkaar. Daar moest het fototoestel bijgehaald worden...

De lente is nu volop losgebroken, de perzikbomen en één van de twee abrikozenbomen staan vol bloesems. De knoppen van de notenboom en de bergamot staan op openbarsten, de granaatappelbomen hebben hun eerste blaadjes en aan de vijgenboom komen de eerste kleine vijgjes te voorschijn.
Ook onze Matia heeft lentekriebels en kwam met een vriendinnetje in de tuin aangelopen, het was mooi om te zien hoe hij de aandacht van die poes wou trekken. Normaal gezien is het niet gemakkelijk om een mooie foto van hem te maken, maar nu was hij zo verdiept in zijn verovering dat hij niet doorhad dat ik daar met mijn fototoestel stond.
De poes herinnerde ons heel erg aan de dag dat we onze Matia gevonden hebben langs de kant van de weg toen hij 7 dagen oud was. Hij lag daar samen met zijn broertje of zusje op sterven na dood en dat broertje of zusje was net hetzelfde poesje als het vriendinnetje dat hij meebracht. Helaas heeft dat kleintje toen de avond niet gehaald...

De Tongorchis begint zich te openen

Een Ophrys Bombyliflora, 

het schattigste mini-orchideetje van de familie spiegelorchis

Een Ophrys Lutea of gele spiegelorchis

Ohprys Sphegodes of Spinnenorchis

Nog eentje van de familie Spinnenorchis

Ook salie staat op onze berg, ruikt lekker en is heerlijk in het eten of als thee

Veel Oxalis Pes-caprea of knikkende klaverzuring in onze tuin, 

heeft altijd een mooie fris-gele kleur 

Abrikozenbloesems, worden later de lekkere Verikoko's (Grieks voor abrikozen) 

Perzikbloesems, de latere Rodakina (Grieks voor perzikken)

De eerste vijgjes zijn er ook

Matia en zijn vriendinnetje, wat kijkt hij toch schattig

17 maart 2019 - Wandelen in Kiliomenos

Gisteren kregen we bezoek van onze Nederlandse vrienden in Chartata. Het was alweer een half jaartje geleden sinds we elkaar nog eens zagen en we hadden weer heel wat bij te praten, het werd een gezellige namiddag met ons viertjes en de uren vlogen voorbij.

Vandaag willen we nog eens gaan wandelen maar dat wordt niet eenvoudig. Door de crash van de harde schijf van mijn laptop is het niet mogelijk om de wandelingen op onze wandel-gps te zetten. De laptop die we als reserve hier hebben voor noodgevallen werkt niet met Windows en laat het nu net dát zijn wat de gps nodig heeft om te functioneren.
Ik stel voor om ergens te gaan wandelen waar we al bekend zijn en de gps met de kaart erop meenemen als leidraad, voor als we twijfels mochten hebben welk pad we moeten nemen.
Mijn man had gisteren al laten horen dat we vandaag wel eens konden gaan eten bij Ampelostrates - een oude, rustieke taverne in Kiliomenos - die alleen in het weekend geopend is en waar het heel gezellig is en men lekker kan eten. Daar dichtbij hebben we al enkele keren gewandeld en vorig jaar stonden er ook mini-orchideetjes evenals grote orchideeën. Dit lijkt ons wel een goed idee.

We rijden tot aan het kerkhof in Kiliomenos en laten daar de auto achter. Het wandelpad start naast het kerkhof en loopt achter het dorp langs velden en dennenbossen. Vlakbij het dorp zien we een deel van de bergkam waar vorig jaar het vuur van de zware brand over de bergkam heen gekomen is. De inwoners van het dorp moeten heel ongerust geweest zijn toen de vlammen zo dichtbij kwamen.
Wat later komen we in het dorp en even voorbij de kerktoren slaan we een heel smal straatje in dat omhoog loopt naar de bossen. Daar kunnen we weer rustig wandelen en bijna aan het einde van onze wandeling, moeten we nog even de asfaltweg naar het dorp volgen tot we weer bij onze auto aankomen.

Dan lopen we door het dorp naar Ampelostrates, dat ligt afgelegen en heel rustig en we worden zoals altijd heel vriendelijk begroet. We doen er ons tegoed aan enkele verschillende kleine gerechtjes, maar meer dan genoeg voor ons, gezien het vroege tijdstip en we niet meer gewoon zijn om zo vroeg te eten.
Als we om de rekening vragen krijgen we nog een verse Griekse yoghurt van het huis met daarop zelf gekonfijte abrikozen, verbrokkelde koekjes en honing erover. Het smaakt heerlijk en meer dan voldaan nemen we afscheid en wandelen terug naar de auto.
Het was een geslaagde wandeling al hebben we ook hier maar een paar mini-orchideetjes gezien en nog geen enkel geel exemplaartje. Gisteren vertelde onze Nederlandse vriendin nog dat het misschien aan de koude winter ligt dat ze er nog niet echt zijn en ze zou wel eens gelijk kunnen hebben.
Het is tijdens de maand dat we hier zijn nog twee keer uitzonderlijk koud geweest en ik kan de bloemetjes geen ongelijk geven dat ze nog even warm onder de grond willen blijven zitten. Ze hebben behoorlijk vertraging opgelopen.

Als we thuis komen hebben we opnieuw een probleem met de gps en de wandeling. De gps heeft de wandeling wel opgenomen, maar zonder Windows kan onze wandeling niet op foto en krijgen we ook geen afdruk van de hoogtemeter.
Voor vandaag zal het een foto en de hoogtemeter van dezelfde wandeling van vorig jaar worden.
Het wordt hoog tijd dat we een nieuwe harde schijf vinden...

Een mini orchideetje

En nog eentje

Bijna in het dorp

Goudsbloemen langs de straatkant

Zicht op de kerktoren

Eén van de oude, smalle straatjes van het dorp

De brand kwam wel heel dichtbij de huizen van het dorp

Onze wandeling (foto van vorig jaar)

De hoogtemeter en afstand (foto vorig jaar)

14 maart 2019 - Sneeuw op de bergen bij onze buren

Op het geheugenkaartje van mijn fototoestel heb ik vandaag enkele foto's gevonden die ik gisteren gemaakt heb toen we thuiskwamen van de stad. Door alle problemen met mijn laptop was ik de foto's volledig vergeten.
Gisteren was het voor het grootste deel van de dag mooi en zonnig, al waaide er wel een fikse wind die maakte dat het wat minder aangenaam aanvoelde.
Toen we na het winkelen op ons terras kwamen scheen de zon op de besneeuwde bergtoppen van onze buren. Tijdens de storm en de vele regen van dinsdagavond en -nacht bij ons, kregen de Peloponnesos in het oosten en onze noorderburen op Kefalonia weer een laag sneeuw op hun hoogste bergen.
Vanaf ons terras zagen we de sneeuw op de bergen schitteren, door de zon die er haar stralen over uitspreidde. Ik moest er foto's van maken vóór ik mijn inkopen ging uitpakken, ook al laten die spijtig genoeg nooit de echte schoonheid zien die je met je ogen kan waarnemen.

Gisterenavond en ook deze namiddag en avond viel het water hier met bakken uit de lucht en we kunnen alleen maar hopen dat het binnenkort weer terug droog en mooi wordt.

In de verte de besneeuwde bergen van de Peloponnesos achter Vassilikos en Gerakas

Even wat dichterbij halen

Kefalonia in de verte met de sneeuw op de top tussen de groene bossen

Even wat dichterbij bekijken