Morgen komt onze familie uit Duitsland voor vier weken bij ons logeren. De laatste dagen heb ik me dan ook vooral met de voorbereiding voor hun bezoek bezig gehouden, het huis nog eens extra gepoetst, de logeerkamer klaargemaakt en wat voorraad gehaald in de winkel.
Vorige week heb ik al een bezoek gebracht aan de kapper zodat ik daar tijdens hun verblijf geen tijd meer moet aan verspillen, want ik wil zoveel mogelijk genieten van hun aanwezigheid. De afgelopen dagen heb ik ook gezorgd dat alle was gedaan is en weer in de kasten zit. Laat ons nu maar hopen dat het weer wat meezit en regen of onweer niet teveel stokken in onze wielen gaan steken.
De vorige jaren waren ze altijd in het voorjaar op bezoek en dan was het zeewater nog koud en niet zo aangenaam om te zwemmen. Dat zal nu niet het geval zijn en ik vermoed dat daarvan gaat geprofiteerd worden de volgende vier weken.
Een uitstap naar de brouwerij van het eerste bier uit Zakynthos staat alvast als één van de dingen op ons lijstje. Laat de brouwer nu net ook een Duitser zijn, wat de interesse bij onze familie nog groter maakt.
Voor de rest laten we onze plannen afhangen van de warmte en de toestand van het weer, we gaan er in ieder geval een mooie maand van maken...
We hebben al bijna 3 maanden zeer warm en droog weer gehad en zakte de temperatuur niet onder 30°, deze maand was het meestal tussen 32 en 36°, met enkele uitschieters tot 37 en 39°. Maar in september wordt het hier ook herfst en kan er wel eens bewolking opzetten en regen- en onweersbuien meebrengen, voor onze tuin zou de regen heel welkom zijn.
Op dit moment woedt er een zware brand in het gemeentelijk gebouw waar het afval gerecycleerd wordt. Dit is vlakbij de luchthaven en we zien vanaf ons terras de rode gloed in het donker boven de bomen uitkomen. Gelukkig is ook het gebouw van de brandweer er heel dichtbij. Al moesten veel brandweerwagens van op verplaatsing komen, waar ze dag en nacht paraat staan omdat er nog altijd groot brandgevaar is voor bosbranden door de lange droogteperiode...
zaterdag 31 augustus 2019
donderdag 22 augustus 2019
22 augustus 2019 - Als het goed is mag het ook gezegd worden
Onze airco's worden hier bij ons zo goed als nooit gebruikt. Wij vinden het verschil met buiten - wanneer het heel warm is - veel te groot en dan lijkt het alsof we van de diepvriezer in de oven stappen. Gezond kan dat zeker niet zijn. Wij houden het voor onszelf liever op ventilatoren en zijn daar heel tevreden over.
Over een dag of negen komt onze familie uit Duitsland een maandje logeren en omdat ze hier nog nooit in september waren, willen we de airco's toch eens laten nakijken. De draagsteunen voor het deel dat buiten hangt zijn geroest door de zoute zeelucht en die willen we ook laten vervangen door roestvrije.
De steunen vervangen zou mijn man zelf wel kunnen, maar omdat airco's - zoals ook koelkasten - gas bevatten, wagen we ons er zeker niet aan om ze te demonteren om de steunen te vervangen. Daarom hebben we de voorbije weken uitgekeken naar een firma die dat voor ons zou willen doen.
Eerlijk gezegd waren we er niet gerust in, Grieken zijn veel nonchalanter en werken niet zo netjes en secuur als wij in België gewend zijn. We hebben ook al enkele maanden gezien hoe het bij onze nieuwe buurman verloopt, hij laat zijn pas aangekochte huis volledig renoveren. Wat we daar al gezien hebben en ook vorig jaar bij ons huurhuisje in Marathia, heeft ons gedacht over de Griekse werkmannen er zeker niet op verbetert.
Vandaag is het zover en om tien uur arriveren de twee mannen van het bedrijf in Gaitani. Ze nemen de delen die buiten hangen weg en bevestigen de roestvrije steunen netjes aan de muur. In tegenstelling tot de vorige worden er nu rubbers op de steunen geplaatst, zodat de airco als hij in werking is niet staat te daveren op de steunen, wat minder geluid zou geven.
In huis worden de airco's nagekeken, ze worden ontsmet en gereinigd en dan zit hun werk erop.
We zijn heel verrast door het mooie en nette werk dat ze geleverd hebben en bedanken hen er dan ook voor. Als het goed is mag het zeker gezegd worden...
Over een dag of negen komt onze familie uit Duitsland een maandje logeren en omdat ze hier nog nooit in september waren, willen we de airco's toch eens laten nakijken. De draagsteunen voor het deel dat buiten hangt zijn geroest door de zoute zeelucht en die willen we ook laten vervangen door roestvrije.
De steunen vervangen zou mijn man zelf wel kunnen, maar omdat airco's - zoals ook koelkasten - gas bevatten, wagen we ons er zeker niet aan om ze te demonteren om de steunen te vervangen. Daarom hebben we de voorbije weken uitgekeken naar een firma die dat voor ons zou willen doen.
Eerlijk gezegd waren we er niet gerust in, Grieken zijn veel nonchalanter en werken niet zo netjes en secuur als wij in België gewend zijn. We hebben ook al enkele maanden gezien hoe het bij onze nieuwe buurman verloopt, hij laat zijn pas aangekochte huis volledig renoveren. Wat we daar al gezien hebben en ook vorig jaar bij ons huurhuisje in Marathia, heeft ons gedacht over de Griekse werkmannen er zeker niet op verbetert.
Vandaag is het zover en om tien uur arriveren de twee mannen van het bedrijf in Gaitani. Ze nemen de delen die buiten hangen weg en bevestigen de roestvrije steunen netjes aan de muur. In tegenstelling tot de vorige worden er nu rubbers op de steunen geplaatst, zodat de airco als hij in werking is niet staat te daveren op de steunen, wat minder geluid zou geven.
In huis worden de airco's nagekeken, ze worden ontsmet en gereinigd en dan zit hun werk erop.
We zijn heel verrast door het mooie en nette werk dat ze geleverd hebben en bedanken hen er dan ook voor. Als het goed is mag het zeker gezegd worden...
zaterdag 17 augustus 2019
17 augustus 2019 - Van Alykes naar onze vrienden in Chartata
Het is nog altijd heel warm op ons eilandje, de hoogste temperatuur was een week geleden toen het op zaterdag 39° werd zonder ook maar het minste zuchtje wind erbij. Behalve het nodige werk in huis en in de tuin gebeurt er dan ook weinig bij ons, eindelijk tijd om mijn leesachterstand in te halen en daar geniet ik van.
Door de lange droogte en de hoge temperaturen is er een groot risico op bosbranden. Men heeft hier nu tot eind oktober een avondklok ingesteld voor de bossen op heel veel plaatsen. Tussen 18.00 en 6.00 is er een verbod voor voetgangers en verkeer om de wegen en paden in de bossen te gebruiken.
Op enkele eilanden in Griekenland zijn er al zeer zware branden geweest, maar behalve enkele kleinere branden is ons eilandje gelukkig gespaard gebleven. Donderdag ontstond er een bosbrand tussen Kiliomenos en Agalas, daar waar er twee jaar geleden al zeer zware branden waren. Een blushelikopter en twee blusvliegtuigen werden dadelijk mee ingezet want door de felle wind kon het vuur snel uitbreiden.
Enkele uren later zagen we de blusvliegtuigen over ons huisje vliegen, terug op weg naar de Peloponnesos, hun werk zat erop en de rook boven de bergkam was verdwenen.
Voor vandaag staat er een bezoek bij onze Nederlandse vrienden op ons programma. Eigenlijk hadden we dat vorige zaterdag gepland, maar de geboorte van hun kleinzoon - waarvoor ze vanzelfsprekend even over en weer naar Nederland vlogen - stelde die plannen een weekje uit.
Na het middageten rijden we richting Alykes en parkeren de auto op de parking bij de zoutmeren. Het is er behoorlijk druk maar augustus is in Griekenland dan ook de maand met de meeste toeristen omdat dan ook de Grieken vakantie hebben.
Zoals gewoonlijk wanneer we hen bezoeken doen we de weg tot bij hen tegen de berg in Chartata te voet, zo hebben we een kleine wandeling en we genieten ondertussen van de mooie omgeving. Bij een oud huis tussen de olijfgaarden komt een mama-poes met haar twee kleintjes op ons afgelopen, waarschijnlijk met het gedacht dat we eten bij hebben, maar helaas hebben we niets voor hen.
Daarna hebben we wat klimwerk voor de boeg en ik maak er mijn man attent op dat het nog een geluk was dat het vorige zaterdag niet doorgegaan is en we deze klim niet bij die 39° moesten maken.
Bij onze vrienden aangekomen worden we zoals altijd heel hartelijk verwelkomt en bij een fris drankje en een lekker hapje vliegt de tijd zo voorbij. Het is weer een gezellige namiddag en er wordt heel wat bijgepraat, maar dan is het tijd om op te stappen. Ons volgende weerzien zal - door drukke bezigheden aan beide zijden - waarschijnlijk voor volgend jaar zijn.
Wanneer we terug naar de auto wandelen schiet me ineens te binnen dat ik hen niet eens bedankt hebt voor de gezellige namiddag en de lekkere hapjes. Bij deze is dat dus nu gebeurd lieve vrienden!
Op weg naar huis stoppen we - even voorbij het drukke toeristische deel van Alykes - bij Taverna Potami dat zo mooi gelegen is aan de rivier. Hier komen we altijd graag iets eten wanneer we in de buurt zijn en de laatste twee jaar hebben we dat tot ons spijt niet meer gedaan.
Begin januari hebben ze door een zeer zware storm nog veel schade geleden. Toen de grote bomen op hun terras omwaaiden en in de naastgelegen rivier terechtkwamen, sleurden ze daarbij hun terras met zich mee. We zijn benieuwd of het er nog even gezellig is om te zitten.
Door het vroege uur is het er nog rustig en we zetten ons op ons vertrouwde plaatsje, alleen ontbreken nu de bomen. We zijn aangenaam verrast want het is er zelfs nog gezelliger geworden, de eigenaars hebben echt hun best gedaan na de storm. In plaats van de schaduw van de bomen is er nu een overkapping en dat is wel ideaal wanneer er eens een onverwacht regenbuitje zou vallen.
We bestellen allebei Potami Chicken en terwijl we wachten op ons eten krijgen we lookbroodjes van het huis. Onze bestelde schotel smaakt als altijd weer heerlijk en we vinden allebei dat we echt toch wel eens een keertje meer tot hier moeten komen.
Voor mij kan er daarna nog een huisgemaakt stuk appeltaart met een Cappuccino bij en bij de rekening krijgen we ook nog eens een stukje frisse taart van het huis. Mijn man mag ook mijn stukje opeten want dat is echt een beetje teveel na alles wat ik gegeten heb.
Na het eten rijden we tevreden huiswaarts, we hebben er een mooie namiddag en vooravond opzitten...
Door de lange droogte en de hoge temperaturen is er een groot risico op bosbranden. Men heeft hier nu tot eind oktober een avondklok ingesteld voor de bossen op heel veel plaatsen. Tussen 18.00 en 6.00 is er een verbod voor voetgangers en verkeer om de wegen en paden in de bossen te gebruiken.
Op enkele eilanden in Griekenland zijn er al zeer zware branden geweest, maar behalve enkele kleinere branden is ons eilandje gelukkig gespaard gebleven. Donderdag ontstond er een bosbrand tussen Kiliomenos en Agalas, daar waar er twee jaar geleden al zeer zware branden waren. Een blushelikopter en twee blusvliegtuigen werden dadelijk mee ingezet want door de felle wind kon het vuur snel uitbreiden.
Enkele uren later zagen we de blusvliegtuigen over ons huisje vliegen, terug op weg naar de Peloponnesos, hun werk zat erop en de rook boven de bergkam was verdwenen.
Voor vandaag staat er een bezoek bij onze Nederlandse vrienden op ons programma. Eigenlijk hadden we dat vorige zaterdag gepland, maar de geboorte van hun kleinzoon - waarvoor ze vanzelfsprekend even over en weer naar Nederland vlogen - stelde die plannen een weekje uit.
Na het middageten rijden we richting Alykes en parkeren de auto op de parking bij de zoutmeren. Het is er behoorlijk druk maar augustus is in Griekenland dan ook de maand met de meeste toeristen omdat dan ook de Grieken vakantie hebben.
Zoals gewoonlijk wanneer we hen bezoeken doen we de weg tot bij hen tegen de berg in Chartata te voet, zo hebben we een kleine wandeling en we genieten ondertussen van de mooie omgeving. Bij een oud huis tussen de olijfgaarden komt een mama-poes met haar twee kleintjes op ons afgelopen, waarschijnlijk met het gedacht dat we eten bij hebben, maar helaas hebben we niets voor hen.
Daarna hebben we wat klimwerk voor de boeg en ik maak er mijn man attent op dat het nog een geluk was dat het vorige zaterdag niet doorgegaan is en we deze klim niet bij die 39° moesten maken.
Bij onze vrienden aangekomen worden we zoals altijd heel hartelijk verwelkomt en bij een fris drankje en een lekker hapje vliegt de tijd zo voorbij. Het is weer een gezellige namiddag en er wordt heel wat bijgepraat, maar dan is het tijd om op te stappen. Ons volgende weerzien zal - door drukke bezigheden aan beide zijden - waarschijnlijk voor volgend jaar zijn.
Wanneer we terug naar de auto wandelen schiet me ineens te binnen dat ik hen niet eens bedankt hebt voor de gezellige namiddag en de lekkere hapjes. Bij deze is dat dus nu gebeurd lieve vrienden!
Op weg naar huis stoppen we - even voorbij het drukke toeristische deel van Alykes - bij Taverna Potami dat zo mooi gelegen is aan de rivier. Hier komen we altijd graag iets eten wanneer we in de buurt zijn en de laatste twee jaar hebben we dat tot ons spijt niet meer gedaan.
Begin januari hebben ze door een zeer zware storm nog veel schade geleden. Toen de grote bomen op hun terras omwaaiden en in de naastgelegen rivier terechtkwamen, sleurden ze daarbij hun terras met zich mee. We zijn benieuwd of het er nog even gezellig is om te zitten.
Door het vroege uur is het er nog rustig en we zetten ons op ons vertrouwde plaatsje, alleen ontbreken nu de bomen. We zijn aangenaam verrast want het is er zelfs nog gezelliger geworden, de eigenaars hebben echt hun best gedaan na de storm. In plaats van de schaduw van de bomen is er nu een overkapping en dat is wel ideaal wanneer er eens een onverwacht regenbuitje zou vallen.
We bestellen allebei Potami Chicken en terwijl we wachten op ons eten krijgen we lookbroodjes van het huis. Onze bestelde schotel smaakt als altijd weer heerlijk en we vinden allebei dat we echt toch wel eens een keertje meer tot hier moeten komen.
Voor mij kan er daarna nog een huisgemaakt stuk appeltaart met een Cappuccino bij en bij de rekening krijgen we ook nog eens een stukje frisse taart van het huis. Mijn man mag ook mijn stukje opeten want dat is echt een beetje teveel na alles wat ik gegeten heb.
Na het eten rijden we tevreden huiswaarts, we hebben er een mooie namiddag en vooravond opzitten...
De zoutmeren in Alykes
Een riviertje bij de zoutmeren
Mama poes met haar kleintje, een dubbelgangertje van onze Leni
En haar andere kleintje, zo schattig
Hibiscus in Chartata
En eentje in een andere kleur
Chartata
Terug op weg naar de auto
Op de achtergrond de bergen van buureiland Kefalonia
Potami na de storm begin januari
Zo jammer voor de eigenaars
Potami voor de storm
En Potami nu, alleen spijtig van de donkere foto
De lookbroodjes van het huis, alles was zo lekker dat ik vergat om foto's te maken van de rest
maandag 5 augustus 2019
5 augustus 2019 - Mieren... mijn ergste nachtmerrie
Ieder jaar rond deze tijd worden we geplaagd door mieren in huis en vooral in de keuken. Ik heb daarom sinds jaren mijn voorzorgen genomen en bewaar al het voedsel in de keukenkasten goed afgesloten in dozen.
Ergens achter de keukenkasten vinden ze blijkbaar een gaatje in de buitenmuur waardoor ze onder en achter de keukenkasten kunnen geraken en zo tussen de planken door in de kasten komen. Ieder jaar opnieuw was dat een dag, of twee dagen ergernis en extra poetswerk, maar dan waren we ervan verlost. Maar zoals alles het laatste jaar hier uitzonderlijk lijkt op het eiland, zo lijkt de mierenplaag dit jaar ook uitzonderlijk.
Het begon bijna 2 weken geleden met een aantal mieren in het kleine kastje waar ik mijn snijplanken en plastiek zakjes bewaar... en waar ze dus geen eten kunnen vinden. Ook de kookplaat van mijn elektrisch fornuis, dat naast die kast staat kreeg bezoek van hen, al was de plaat en de rest volledig proper. Het fornuis even tussen de kasten uitgehaald - wat ik zeer regelmatig doe om onder te poetsen - want je weet maar nooit wat eronder ligt. Daar zag ik een heel leger mieren kruipen, al was er nergens geen eten of wat dan ook te zien.
De mieren vernietigt, de kast uitgeladen en mieren vernietigt, kast en kookfornuis gepoetst... en klaar dacht ik. Vergeet het maar! De dag daarna hadden andere mieren mijn hoekkast met flessen water, drankblikjes en andere blikjes en glazen bokaaltjes met eten uitgekozen om op verkenning te gaan. Spijtig voor hen was er geen eten waar ze bij konden om er zich te goed aan te doen, maar ik wist wel wat te doen. Opnieuw alles uitladen, mieren vernietigen - in een met water gevulde afwasbak - poetsen en terug inladen.
Als ik dacht om er nu eindelijk vanaf te zijn dan zat ik er glad naast want binnen de kortste keer zaten er weer andere mieren in twee andere kasten. Deze keer was het mijn kast met koffie, thee en jawel koekjes... al konden ze daar niet bij wegens heel goed en veilig verpakt voor hen. Ook de hoekkast ernaast met mijn elektrische apparaten kreeg bezoek van hen.
Alweer hetzelfde gedaan als bij de andere kasten en dan ben ik op zoek gegaan op google naar hulpmiddelen om er volledig vanaf te geraken want ik was die beesten echt beu. Ze bezorgden me zelfs een obsessie, iedere keer ik langs de keukenkasten loop open ik ze één voor één om te zien of er geen mieren inzitten.
Daar vond ik verschillende middeltjes waar ik er dadelijk enkele van getest heb, alles was goed om van die vervelende beesten verlost te raken. Om te beginnen schaaltjes met babypoeder in de kasten gezet - ik zette er zelfs eentje op elk schab - want mieren zouden een hekel hebben aan die geur en blijven dan uit de buurt.
Als tweede optie zette ik schaaltjes met een mengsel van maïszetmeel vermengt met suiker op strategische plaatsen. Daar komen ze naartoe en nemen het mee naar hun nest, waar ze het dan verdelen onder de andere mieren. Het maïszetmeel zwelt op in hun maag en het hele nest sterft.
Een ander middel was op zoek gaan naar de plaats waar ze binnen komen, dat heb ik maar niet gedaan want de keukenkasten afbreken is geen optie!
Nog een andere optie is ervoor zorgen dat de keuken en de kasten proper zijn... wat ik een optie vind waar ik mee moet lachen. Ik ben een perfectionist wat poetsen betreft en het laatste anderhalf jaar is hier wel héél goed gepoetst, zowel in de kasten als er buiten.
Vorig jaar in het voorjaar heb ik grondige grote schoonmaak gehouden in gans het huis, ook in alle kasten. Een paar maanden later zijn we naar Marathia verhuist en heb ik alle kasten opnieuw uitgewassen toen ze leeg waren. Dit voorjaar zijn we terug naar hier komen wonen en zijn alle kasten nog eens uitgewassen voor ik ze terug ingeladen heb. Alles wat in de kasten moest is ook afgewassen voor ik het erin heb gezet... als dat niet proper genoeg is om de mieren buiten te houden dan weet ik het ook niet meer!
Met al die hulpmiddeltjes dacht ik nu wel van de mieren verlost te zijn. Maar toen we gisterenavond thuiskwamen na ons etentje en uitstapje in Marathia dacht ik dat ik compleet gek werd. In de hoekkast bij mijn elektrische apparaten zaten toch wel duizend mieren...
Blijkbaar hebben ze dan toch geen hekel aan babypoeder want ze liepen op enkele centimeters van de schaaltjes, terwijl ikzelf de geur van het poeder goed kon ruiken bij het openen van de kast. Nieuwsgierig ging ik dadelijk zien naar de plaatsen waar ik de schaaltjes met maïszetmeel en suiker gezet had. Nergens een mier te bespeuren, al zaten er een aantal dagen geleden een heel leger.
Het huilen was me heel nabij en in plaats van nog even na te genieten op ons terras, heb ik me alweer aan het opruimen van de mieren en het poetsen gezet. Hoelang gaat dit nog duren???
In België heb ik in het verleden goede resultaten geboekt toen we nog een vakantiehuisje aan zee hadden. We zetten daar een paar mieren-lokdozen waar ze binnen kwamen en er kwam geen enkele mier verder dan de dozen. Uitgeroeid was het nest en wij waren verlost van de mieren.
Dat hebben we hier jaren geleden ook geprobeerd, maar Griekse mieren hebben geen enkele interesse in die dozen en lopen er lustig omheen op weg naar meer interessante dingen voor hen...
Ergens achter de keukenkasten vinden ze blijkbaar een gaatje in de buitenmuur waardoor ze onder en achter de keukenkasten kunnen geraken en zo tussen de planken door in de kasten komen. Ieder jaar opnieuw was dat een dag, of twee dagen ergernis en extra poetswerk, maar dan waren we ervan verlost. Maar zoals alles het laatste jaar hier uitzonderlijk lijkt op het eiland, zo lijkt de mierenplaag dit jaar ook uitzonderlijk.
Het begon bijna 2 weken geleden met een aantal mieren in het kleine kastje waar ik mijn snijplanken en plastiek zakjes bewaar... en waar ze dus geen eten kunnen vinden. Ook de kookplaat van mijn elektrisch fornuis, dat naast die kast staat kreeg bezoek van hen, al was de plaat en de rest volledig proper. Het fornuis even tussen de kasten uitgehaald - wat ik zeer regelmatig doe om onder te poetsen - want je weet maar nooit wat eronder ligt. Daar zag ik een heel leger mieren kruipen, al was er nergens geen eten of wat dan ook te zien.
De mieren vernietigt, de kast uitgeladen en mieren vernietigt, kast en kookfornuis gepoetst... en klaar dacht ik. Vergeet het maar! De dag daarna hadden andere mieren mijn hoekkast met flessen water, drankblikjes en andere blikjes en glazen bokaaltjes met eten uitgekozen om op verkenning te gaan. Spijtig voor hen was er geen eten waar ze bij konden om er zich te goed aan te doen, maar ik wist wel wat te doen. Opnieuw alles uitladen, mieren vernietigen - in een met water gevulde afwasbak - poetsen en terug inladen.
Als ik dacht om er nu eindelijk vanaf te zijn dan zat ik er glad naast want binnen de kortste keer zaten er weer andere mieren in twee andere kasten. Deze keer was het mijn kast met koffie, thee en jawel koekjes... al konden ze daar niet bij wegens heel goed en veilig verpakt voor hen. Ook de hoekkast ernaast met mijn elektrische apparaten kreeg bezoek van hen.
Alweer hetzelfde gedaan als bij de andere kasten en dan ben ik op zoek gegaan op google naar hulpmiddelen om er volledig vanaf te geraken want ik was die beesten echt beu. Ze bezorgden me zelfs een obsessie, iedere keer ik langs de keukenkasten loop open ik ze één voor één om te zien of er geen mieren inzitten.
Daar vond ik verschillende middeltjes waar ik er dadelijk enkele van getest heb, alles was goed om van die vervelende beesten verlost te raken. Om te beginnen schaaltjes met babypoeder in de kasten gezet - ik zette er zelfs eentje op elk schab - want mieren zouden een hekel hebben aan die geur en blijven dan uit de buurt.
Als tweede optie zette ik schaaltjes met een mengsel van maïszetmeel vermengt met suiker op strategische plaatsen. Daar komen ze naartoe en nemen het mee naar hun nest, waar ze het dan verdelen onder de andere mieren. Het maïszetmeel zwelt op in hun maag en het hele nest sterft.
Een ander middel was op zoek gaan naar de plaats waar ze binnen komen, dat heb ik maar niet gedaan want de keukenkasten afbreken is geen optie!
Nog een andere optie is ervoor zorgen dat de keuken en de kasten proper zijn... wat ik een optie vind waar ik mee moet lachen. Ik ben een perfectionist wat poetsen betreft en het laatste anderhalf jaar is hier wel héél goed gepoetst, zowel in de kasten als er buiten.
Vorig jaar in het voorjaar heb ik grondige grote schoonmaak gehouden in gans het huis, ook in alle kasten. Een paar maanden later zijn we naar Marathia verhuist en heb ik alle kasten opnieuw uitgewassen toen ze leeg waren. Dit voorjaar zijn we terug naar hier komen wonen en zijn alle kasten nog eens uitgewassen voor ik ze terug ingeladen heb. Alles wat in de kasten moest is ook afgewassen voor ik het erin heb gezet... als dat niet proper genoeg is om de mieren buiten te houden dan weet ik het ook niet meer!
Met al die hulpmiddeltjes dacht ik nu wel van de mieren verlost te zijn. Maar toen we gisterenavond thuiskwamen na ons etentje en uitstapje in Marathia dacht ik dat ik compleet gek werd. In de hoekkast bij mijn elektrische apparaten zaten toch wel duizend mieren...
Blijkbaar hebben ze dan toch geen hekel aan babypoeder want ze liepen op enkele centimeters van de schaaltjes, terwijl ikzelf de geur van het poeder goed kon ruiken bij het openen van de kast. Nieuwsgierig ging ik dadelijk zien naar de plaatsen waar ik de schaaltjes met maïszetmeel en suiker gezet had. Nergens een mier te bespeuren, al zaten er een aantal dagen geleden een heel leger.
Het huilen was me heel nabij en in plaats van nog even na te genieten op ons terras, heb ik me alweer aan het opruimen van de mieren en het poetsen gezet. Hoelang gaat dit nog duren???
In België heb ik in het verleden goede resultaten geboekt toen we nog een vakantiehuisje aan zee hadden. We zetten daar een paar mieren-lokdozen waar ze binnen kwamen en er kwam geen enkele mier verder dan de dozen. Uitgeroeid was het nest en wij waren verlost van de mieren.
Dat hebben we hier jaren geleden ook geprobeerd, maar Griekse mieren hebben geen enkele interesse in die dozen en lopen er lustig omheen op weg naar meer interessante dingen voor hen...
Keukenkasten genoeg voor de mieren om op verkenning te gaan...
zondag 4 augustus 2019
4 augustus 2019 - Een korte wandeling in Marathia
Sinds 7 juni is de temperatuur hier niet meer onder 30° geweest met uitzondering van de twee regendagen enkele weken geleden. Bloemen zijn er nog weinig te vinden in onze tuin, die wachten op het najaar wanneer het opnieuw wat frisser en natter wordt.
Druiven en granaatappels hangen ook in onze tuin, maar als die worden zoals de vorige jaren, zullen we er niet van moeten eten.
De planten die tegen de droogte kunnen - zoals de yuka's en de cactussen - doen het uitstekend, als ik foto's van een jaar geleden vergelijk met nu, dan zijn die flink gegroeid. Een goed idee van mijn man, om in een land waar in de zomer droogte heerst, planten te zetten die daar tegen kunnen. Bij één van die yuka's komt voor het eerst een bloem naar boven, benieuwd hoe die er gaat uitzien als ze in bloei staat.
Tegen zaterdag voorspelt men opnieuw heel hoge temperaturen, lange wandelingen zullen dus nog niet voor dadelijk zijn. Maar ik amuseer me wel in de tuin met een goed boek en op tijd een fris drankje.
Na de 36° van een paar dagen terug waait er vandaag een flinke wind die voor afkoeling zorgt. Daar gaan we van genieten om heel even de skopos van Keri op te wandelen en naar de amandelbomen te gaan kijken. Toen we daar vorig jaar in de buurt woonden hebben we er veel amandelen geraapt op een plaats waar ze nooit geraapt worden.
In het voorjaar stonden de bomen vol bloesems en nu zijn we benieuwd of ze ook zoveel vruchten dragen dan vorig jaar.
We rijden wat vroeger dan andere zondagen naar de taverne van onze vrienden voor ons avondeten. Met het warme weer kies ik meestal voor een grill-gerecht en het wordt nog eens een Gyros Kotopoulo of kippen-gyros, voor mijn man wordt het een Kokkinisto of stoofvlees in rode saus.
Na het eten wandelen we richting skopos en alhoewel het sinds 18 april geleden is dat we nog een wandeling maakten, raken we zonder moeite de beruchte eerste steile helling op. Het verwondert me eigenlijk wel, want ik doe niet meer dagelijks de steile oprit van ons huurhuisje in Marathia. En nu we brood kopen in de nieuwe bakkerij vlakbij Lidl, rij ik ook niet meer met de fiets naar de bakker in Laganas. Ik fietste nog maar een drietal keren naar Lidl of AB en toch is mijn conditie veel beter dan ik verwacht had.
Het wandelen bevalt ons wel en we komen op het pad dat boven onze vorige woonplaats in Marathia loopt. We zien dat de eigenaar veel van het groen tegen zijn berg heeft laten omzagen. Mooier is het er niet op geworden want zoals altijd in het verleden laat hij het omgezaagde groen gewoon liggen, zodat het nu allemaal bruin geworden is langs de berg.
Wat later komen we aan de amandelbomen en er liggen er al enkele op de grond, wat vroeger is dan andere jaren. Als we kijken wat er nog aan de bomen hangt, is het niet de moeite om er te komen rapen. Het lijkt dit jaar geen amandeljaar te zijn, net zoals er twee jaar geleden ook heel weinig amandelen waren.
Bij het terug naar beneden wandelen lopen we nog een zijpad in en hebben daar een mooi zicht op Marathonisi. Van hieruit kijken we ook van bovenuit op het huisje waar we vorig jaar woonden en daarna wandelen we terug naar de taverne.
Ik heb daarstraks na het eten geen dessert genomen zoals ik meestal wel doe, omdat ik niet met een te volle maag de berg wou oplopen. Dat ga ik nu goedmaken en we worden uitgenodigd om bij de dochter des huizes aan tafel te gaan zitten. Met een lekkere chocoladecake, een cappuccino en een gezellige babbel is het zo avond en wordt het tijd om terug huiswaarts te rijden...
Druiven en granaatappels hangen ook in onze tuin, maar als die worden zoals de vorige jaren, zullen we er niet van moeten eten.
De planten die tegen de droogte kunnen - zoals de yuka's en de cactussen - doen het uitstekend, als ik foto's van een jaar geleden vergelijk met nu, dan zijn die flink gegroeid. Een goed idee van mijn man, om in een land waar in de zomer droogte heerst, planten te zetten die daar tegen kunnen. Bij één van die yuka's komt voor het eerst een bloem naar boven, benieuwd hoe die er gaat uitzien als ze in bloei staat.
Tegen zaterdag voorspelt men opnieuw heel hoge temperaturen, lange wandelingen zullen dus nog niet voor dadelijk zijn. Maar ik amuseer me wel in de tuin met een goed boek en op tijd een fris drankje.
Na de 36° van een paar dagen terug waait er vandaag een flinke wind die voor afkoeling zorgt. Daar gaan we van genieten om heel even de skopos van Keri op te wandelen en naar de amandelbomen te gaan kijken. Toen we daar vorig jaar in de buurt woonden hebben we er veel amandelen geraapt op een plaats waar ze nooit geraapt worden.
In het voorjaar stonden de bomen vol bloesems en nu zijn we benieuwd of ze ook zoveel vruchten dragen dan vorig jaar.
We rijden wat vroeger dan andere zondagen naar de taverne van onze vrienden voor ons avondeten. Met het warme weer kies ik meestal voor een grill-gerecht en het wordt nog eens een Gyros Kotopoulo of kippen-gyros, voor mijn man wordt het een Kokkinisto of stoofvlees in rode saus.
Na het eten wandelen we richting skopos en alhoewel het sinds 18 april geleden is dat we nog een wandeling maakten, raken we zonder moeite de beruchte eerste steile helling op. Het verwondert me eigenlijk wel, want ik doe niet meer dagelijks de steile oprit van ons huurhuisje in Marathia. En nu we brood kopen in de nieuwe bakkerij vlakbij Lidl, rij ik ook niet meer met de fiets naar de bakker in Laganas. Ik fietste nog maar een drietal keren naar Lidl of AB en toch is mijn conditie veel beter dan ik verwacht had.
Het wandelen bevalt ons wel en we komen op het pad dat boven onze vorige woonplaats in Marathia loopt. We zien dat de eigenaar veel van het groen tegen zijn berg heeft laten omzagen. Mooier is het er niet op geworden want zoals altijd in het verleden laat hij het omgezaagde groen gewoon liggen, zodat het nu allemaal bruin geworden is langs de berg.
Wat later komen we aan de amandelbomen en er liggen er al enkele op de grond, wat vroeger is dan andere jaren. Als we kijken wat er nog aan de bomen hangt, is het niet de moeite om er te komen rapen. Het lijkt dit jaar geen amandeljaar te zijn, net zoals er twee jaar geleden ook heel weinig amandelen waren.
Bij het terug naar beneden wandelen lopen we nog een zijpad in en hebben daar een mooi zicht op Marathonisi. Van hieruit kijken we ook van bovenuit op het huisje waar we vorig jaar woonden en daarna wandelen we terug naar de taverne.
Ik heb daarstraks na het eten geen dessert genomen zoals ik meestal wel doe, omdat ik niet met een te volle maag de berg wou oplopen. Dat ga ik nu goedmaken en we worden uitgenodigd om bij de dochter des huizes aan tafel te gaan zitten. Met een lekkere chocoladecake, een cappuccino en een gezellige babbel is het zo avond en wordt het tijd om terug huiswaarts te rijden...
Onze tuin vorig jaar in het voorjaar met enkele van de yuka's
Diezelfde yuka's vandaag
De Yuka's en cactussen vanuit een ander punt vorig jaar in het voorjaar
En vandaag
Een eerste bloem steekt de kop op in deze yuka
Nog enkele planten die droogte verdragen
Een druiventros in onze tuin
En één van de granaatappels die al wat dikker is
Marathonisi vanaf de skopos
Abonneren op:
Posts (Atom)