De kogel is door de kerk, volgende maandag is het gedaan met de complete lockdown en krijgen we een beetje vrijheid terug. We moeten niet meer op pad met het vooraf ingevulde formulier en we mogen weer over het ganse eiland rijden en wandelen.
Wie zin heeft om in het frisse zeewater te springen mag dat ook terug doen want het zwemverbod wordt maandag eveneens opgeheven.
De kappers en kleinere winkels mogen ook weer open. Maar waar we vroeger gewoon bij de kapper konden binnen springen voor een knipbeurt als we in de buurt waren, moeten we nu eerst een afspraak maken en het dragen van een mondmasker is verplicht. Ook wanneer we ons in andere afgesloten ruimtes begeven wordt voortaan een masker en handschoenen verplicht.
Een week later versoepelen dan weer andere dingen en de scholen gaan één voor één ook weer open. Begin juni openen café's, bars en restaurants die buiten zitplaatsen hebben, binnen mogen geen klanten bediend worden. De uitbaters worden verplicht om de tafels verder uit mekaar te zetten en moeten handschoenen en mondmaskers dragen. Tafeltjes en stoelen moeten ontsmet worden voor er nieuwe klanten plaats nemen, wat natuurlijk vanzelfsprekend is.
Het zal raar zijn om op die manier uit eten te gaan maar de lokale bevolking heeft al zo zwaar geleden en we gaan ze dan ook extra steunen.
Begin juli zou men dan van plan zijn om ook weer toeristen toe te laten in het land, maar niet van alle landen. Welke landen wel toelating krijgen hangt af van de toestand waarin de landen zich op dat moment bevinden.
Griekenland heeft het zo goed gedaan in de aanpak van het virus en een groot deel van de bevolking is terecht ongerust dat de toeristen uit erg besmette landen het virus hier massaal gaan binnen brengen.
De versoepeling wordt om de 24 uur beoordeeld en van zodra de curves van besmettingen en doden terug de hoogte ingaan, wordt alles terug stopgezet en komt er terug een einde aan onze vrijheid.
woensdag 29 april 2020
zondag 26 april 2020
26 april 2020 - Google geeft mij veel werk
Enkele dagen geleden ontdekte ik iets heel onaangenaams op mijn blog, iets wat mijn man bij het lezen ook al gemerkt had. Er zijn namelijk heel wat foto's verdwenen die ik bij onze belevenissen en wandelingen geplaatst had.
Naar de reden daarvan is het even raden want er is geen verband te vinden tussen de foto's die nog wel zijn blijven staan en degene die weg zijn. Er stond gewoon een klein vierkantje of een horizontale streep op de plaats waar eerst de foto's stonden. Bij sommige dagen zijn alle foto's blijven staan en bij andere dagen zijn er enkele tussenuit of ze zijn allemaal weg.
Ik heb me gisteren en ook vanmorgen al bezig gehouden om de verdwenen foto's terug op te zoeken bij de foto's op mijn laptop, heb ze terug in de juiste maat gezet en terug geplaatst.
Mijn man ging vandaag op zoek op het internet en vond een forum waar nog heel veel anderen het probleem aankaarten. Ze hebben allemaal hetzelfde voor en volgens sommige zou het al dateren van midden 2019! Google reageert al die tijd niet op hun probleem en dus blijft het raden naar de reden.
Wanneer iemand foto's van het internet gebruikt is het te begrijpen want veel foto's zijn auteursrechtelijk beschermd en mogen niet gebruikt worden. Maar de foto's die bij mij verdwenen, zijn mijn eigen foto's die ik zelf gemaakt heb.
Ondertussen staan mijn foto's van dit jaar terug op hun plaats. Of er van vorig jaar verdwenen zijn ga ik vandaag nog uitzoeken en tegelijk één voor één mijn gepubliceerde pagina's kopiëren en op mijn harde schijf zetten. De zon schijnt en ik zet me rustig met mijn laptop op ons terras.
Ik was anderhalf jaar geleden in de winter al begonnen met kopiëren toen ik gelezen had dat verschillende mensen een waarschuwing kregen - niet bij Google - dat vanaf een bepaalde datum hun blog zou verdwijnen. Dat wou ik vermijden omdat ik mijn blog eigenlijk als een soort dagboek begonnen ben en die wil ik niet kwijt.
Door onze verhuis heb ik vorige winter niet verder gekopieerd maar daar ga ik nu toch werk van maken. Ik ga van achter naar voren kopiëren en dan kom ik bij het vorige jaar misschien nog meer plaatsen tegen waar foto's verdwenen zijn.
Dank u wel Google om mij al dat extra werk te bezorgen... ik weet andere en leukere bezigheden die ik liever wil doen!
Naar de reden daarvan is het even raden want er is geen verband te vinden tussen de foto's die nog wel zijn blijven staan en degene die weg zijn. Er stond gewoon een klein vierkantje of een horizontale streep op de plaats waar eerst de foto's stonden. Bij sommige dagen zijn alle foto's blijven staan en bij andere dagen zijn er enkele tussenuit of ze zijn allemaal weg.
Ik heb me gisteren en ook vanmorgen al bezig gehouden om de verdwenen foto's terug op te zoeken bij de foto's op mijn laptop, heb ze terug in de juiste maat gezet en terug geplaatst.
Mijn man ging vandaag op zoek op het internet en vond een forum waar nog heel veel anderen het probleem aankaarten. Ze hebben allemaal hetzelfde voor en volgens sommige zou het al dateren van midden 2019! Google reageert al die tijd niet op hun probleem en dus blijft het raden naar de reden.
Wanneer iemand foto's van het internet gebruikt is het te begrijpen want veel foto's zijn auteursrechtelijk beschermd en mogen niet gebruikt worden. Maar de foto's die bij mij verdwenen, zijn mijn eigen foto's die ik zelf gemaakt heb.
Ondertussen staan mijn foto's van dit jaar terug op hun plaats. Of er van vorig jaar verdwenen zijn ga ik vandaag nog uitzoeken en tegelijk één voor één mijn gepubliceerde pagina's kopiëren en op mijn harde schijf zetten. De zon schijnt en ik zet me rustig met mijn laptop op ons terras.
Ik was anderhalf jaar geleden in de winter al begonnen met kopiëren toen ik gelezen had dat verschillende mensen een waarschuwing kregen - niet bij Google - dat vanaf een bepaalde datum hun blog zou verdwijnen. Dat wou ik vermijden omdat ik mijn blog eigenlijk als een soort dagboek begonnen ben en die wil ik niet kwijt.
Door onze verhuis heb ik vorige winter niet verder gekopieerd maar daar ga ik nu toch werk van maken. Ik ga van achter naar voren kopiëren en dan kom ik bij het vorige jaar misschien nog meer plaatsen tegen waar foto's verdwenen zijn.
Dank u wel Google om mij al dat extra werk te bezorgen... ik weet andere en leukere bezigheden die ik liever wil doen!
vrijdag 24 april 2020
24 april 2020 - De natuur zit niet stil in onze tuin
Er staan nog veel wilde bloemen tussen het gras in onze tuin en tot zolang wordt onze grasmachine niet boven gehaald.
Drie jaar geleden bracht mijn man piepkleine plantjes mee die hij gevonden had op een wandeling in de duinen. Helaas zijn die niet in gang geraakt en na de winter waren ze weg. Hij gaf niet op en twee jaar geleden bracht hij nieuwe mee en die verhuisden met ons naar ons huurhuisje in Marathia.
Daar werden ze vóór de winter uitgeplant en als bij wonder overleefden ze de winter en waren mooie sterke planten geworden. Ze leken op de Perzische slaapboom met zijn mooie roze bloemen en we waren benieuwd naar de eerste bloem.
Toen we door alle leugens van onze huisbaas vorig jaar in mei terug naar ons huisje hier verhuisden, wilden we die planten niet daar laten en ze werden terug uit de grond gehaald. Met weinig hoop werden ze hier in de tuin geplant want de kleigrond is niet geschikt voor alle planten en bloemen.
Om een beetje zeker te zijn werden de twee planten niet bij elkaar gezet en zoals verwacht heeft eentje het begeven. De andere groeide verder en na de winter was hij er nog altijd, al zag hij er niet echt mooi meer uit.
Al snel ontdekte mijn man in een oksel een bloemknop en van dan af gingen we iedere dag even kijken, heel nieuwsgierig om te weten of het inderdaad een Perzische slaapboom zou zijn.
Vandaag werd ons geduld eindelijk beloond en was de knop ontloken. Tot onze verrassing zagen we een prachtige wit-gele bloem die heel erg lijkt op de roze van de slaapboom en na wat opzoekwerk vond ik de naam. Het is een Albizium Kalkora, in het Nederlands Kalkora Slaapboom of Kalkora Mimosa genoemd.
Nu maar hopen dat de boom - die ondertussen toch al bijna anderhalve meter hoog is - het goed blijft doen en volgend jaar nog meer van die bloemen geeft.
Drie jaar geleden bracht mijn man piepkleine plantjes mee die hij gevonden had op een wandeling in de duinen. Helaas zijn die niet in gang geraakt en na de winter waren ze weg. Hij gaf niet op en twee jaar geleden bracht hij nieuwe mee en die verhuisden met ons naar ons huurhuisje in Marathia.
Daar werden ze vóór de winter uitgeplant en als bij wonder overleefden ze de winter en waren mooie sterke planten geworden. Ze leken op de Perzische slaapboom met zijn mooie roze bloemen en we waren benieuwd naar de eerste bloem.
Toen we door alle leugens van onze huisbaas vorig jaar in mei terug naar ons huisje hier verhuisden, wilden we die planten niet daar laten en ze werden terug uit de grond gehaald. Met weinig hoop werden ze hier in de tuin geplant want de kleigrond is niet geschikt voor alle planten en bloemen.
Om een beetje zeker te zijn werden de twee planten niet bij elkaar gezet en zoals verwacht heeft eentje het begeven. De andere groeide verder en na de winter was hij er nog altijd, al zag hij er niet echt mooi meer uit.
Al snel ontdekte mijn man in een oksel een bloemknop en van dan af gingen we iedere dag even kijken, heel nieuwsgierig om te weten of het inderdaad een Perzische slaapboom zou zijn.
Vandaag werd ons geduld eindelijk beloond en was de knop ontloken. Tot onze verrassing zagen we een prachtige wit-gele bloem die heel erg lijkt op de roze van de slaapboom en na wat opzoekwerk vond ik de naam. Het is een Albizium Kalkora, in het Nederlands Kalkora Slaapboom of Kalkora Mimosa genoemd.
Nu maar hopen dat de boom - die ondertussen toch al bijna anderhalve meter hoog is - het goed blijft doen en volgend jaar nog meer van die bloemen geeft.
Het plantje voor het in Marathia werd uitgeplant
De bloemknop barstte vandaag open
Een prachtige gele bloem tot onze verrassing, de Albizium Kalkora
24 april 2020 - Na regen... zonneschijn
Na een mooie periode kwamen er weer dikke grijze wolkenpakken met regelmatig regenbuien en terwijl het in ons Belgenlandje zomers aanvoelde zaten wij in de regen.
Dinsdag is het geen minuut gestopt met regenen, het hing als een sluier over ons eilandje.
Ons huisje staat in het vlakke gedeelte met aan de oostkant de Skopos van Vasilikos en aan de westkant een aaneensluitende bergketen van Cape Marathia in het zuiden tot de Vrachionas in het noorden. Dinsdag leek het echter of we ons in ons eigen Vlaanderen bevonden want er waren de ganse dag geen bergen te bespeuren en de temperatuur bleef steken bij 14°.
Een dag later was het zonnig maar daar maakten de wolken gisteren alweer een einde aan en hoger dan 16° kwam de thermometer niet.
Met de stralende zon die vanmorgen scheen zou er nu een betere periode moeten aanbreken, weliswaar nog niet met wolkeloze dagen, maar het zou toch een hele verbetering moeten zijn.
In Centraal en Noord-Griekenland had men echter nog meer te klagen van het weer, er viel op sommige plaatsen tot 15 centimeter sneeuw en de temperatuur daalde onder nul.
Daar sprak men van wintertaferelen laat in april, maar het leverde wel mooie foto's op.
Ondertussen gaat het leven hier zijn gewone gang, we blijven nog altijd thuis. Met de zon erbij is het toch al een minder zware opdracht, er wordt wat in de tuin gewerkt en ik hou me met het huishouden bezig.
Zo dadelijk ga ik onze lunch klaarmaken en daarna gaan de ramen weer open en mag de frisse lucht binnenstromen. Ondertussen voltooi ik nog een stukje van de grote schoonmaak en zo raakt die beetje bij beetje voltooid.
Er zijn vooruitzichten dat de strenge regels rond vier mei zouden versoepelen.
Griekenland doet het bijzonder goed en krijgt grote bewondering voor hun vroege en strenge optreden en hun goede resultaten van overal in de wereld. Ik ben dan ook trots op ons tweede thuisland, dat men ondanks de schamele gezondheidszorg door de jarenlange crisis, zo'n prestatie geleverd heeft bij de aanpak van het virus. Ik heb me hier nog geen moment onveilig gevoeld, wat zeker niet het geval zou geweest zijn als we nu in ons thuisland zouden zijn, na alles wat we dagelijks van daar te horen krijgen.
Hopelijk mogen we na vier mei weer verder van huis zodat we eindelijk nog eens naar hartelust kunnen wandelen...
Enkele foto's van het internet.
Dinsdag is het geen minuut gestopt met regenen, het hing als een sluier over ons eilandje.
Ons huisje staat in het vlakke gedeelte met aan de oostkant de Skopos van Vasilikos en aan de westkant een aaneensluitende bergketen van Cape Marathia in het zuiden tot de Vrachionas in het noorden. Dinsdag leek het echter of we ons in ons eigen Vlaanderen bevonden want er waren de ganse dag geen bergen te bespeuren en de temperatuur bleef steken bij 14°.
Een dag later was het zonnig maar daar maakten de wolken gisteren alweer een einde aan en hoger dan 16° kwam de thermometer niet.
Met de stralende zon die vanmorgen scheen zou er nu een betere periode moeten aanbreken, weliswaar nog niet met wolkeloze dagen, maar het zou toch een hele verbetering moeten zijn.
In Centraal en Noord-Griekenland had men echter nog meer te klagen van het weer, er viel op sommige plaatsen tot 15 centimeter sneeuw en de temperatuur daalde onder nul.
Daar sprak men van wintertaferelen laat in april, maar het leverde wel mooie foto's op.
Ondertussen gaat het leven hier zijn gewone gang, we blijven nog altijd thuis. Met de zon erbij is het toch al een minder zware opdracht, er wordt wat in de tuin gewerkt en ik hou me met het huishouden bezig.
Zo dadelijk ga ik onze lunch klaarmaken en daarna gaan de ramen weer open en mag de frisse lucht binnenstromen. Ondertussen voltooi ik nog een stukje van de grote schoonmaak en zo raakt die beetje bij beetje voltooid.
Er zijn vooruitzichten dat de strenge regels rond vier mei zouden versoepelen.
Griekenland doet het bijzonder goed en krijgt grote bewondering voor hun vroege en strenge optreden en hun goede resultaten van overal in de wereld. Ik ben dan ook trots op ons tweede thuisland, dat men ondanks de schamele gezondheidszorg door de jarenlange crisis, zo'n prestatie geleverd heeft bij de aanpak van het virus. Ik heb me hier nog geen moment onveilig gevoeld, wat zeker niet het geval zou geweest zijn als we nu in ons thuisland zouden zijn, na alles wat we dagelijks van daar te horen krijgen.
Hopelijk mogen we na vier mei weer verder van huis zodat we eindelijk nog eens naar hartelust kunnen wandelen...
Enkele foto's van het internet.
Winter in april in Noord-Griekenland
Een leeg Solomosplein door de lockdown
Hier ook leeg
Een lege winkelstraat
Een leeg St. Marcosplein
En nog eens het Solomosplein
Onze lunch is klaar
zondag 19 april 2020
19 april 2020 - Een vreemde Pasen dit jaar
De Grieken vieren Orthodox Pasen vandaag, dat valt meestal op een andere zondag dan bij ons. Maar dit jaar wordt Pasen in Griekenland door het virus niet gevierd, ook al is het hun belangrijkste feest van het jaar.
De Grieken hebben de regels nog strenger gemaakt dan al het geval was om de mensen te beletten om toch stiekem te gaan vieren met de familie. Vanaf gisterenavond 21.00 tot en met morgenavond middernacht is het verboden om met de auto op straat te komen, behalve om mensen in nood te helpen.
Hier in Zakynthos zijn er toch weer mensen die de regels aan hun laars lappen ondanks de hoge boete van 300 euro. Gedurende de ganse dag hebben we veel auto's door onze straat zien passeren.
Sinds gisteren om klokslag middernacht wordt er ook weer lustig op los geschoten met de jachtgeweren. De eerste schoten werden heel dichtbij afgevuurd want enkele seconden later hoorde ik de hagel bolletjes uit hun geweren op ons dak terecht komen.
Ook vandaag gaat het schieten volop door. Iemand begint te schieten en één voor één wordt er door de anderen op gereageerd, regelmatig horen we de hagel op het dak van ons terras vallen en op de tuintegels.
Door de strenge regels is Griekenland koploper in de strijd tegen het virus en daar zijn we blij om, met 113 doden en 2235 besmettingen op dit moment doen ze het een pak beter dan andere Europese landen. Het aantal besmettingen begint af te nemen en waarschijnlijk komt er in mei een versoepeling maar dat moeten we nog afwachten.
Hopelijk komt er snel een einde aan de lockdown zodat we weer vrij kunnen gaan waar we willen. Dan kan eindelijk ook onze auto worden geleverd, wat altijd weer opnieuw is uitgesteld omdat men de papieren niet in orde kan laten maken. Eerst werd het half april en dan weer eind april.
Onze Matia heeft de aanval van de hond van de buren nog niet verwerkt. Ook gisteren heeft hij bijna de ganse dag in zijn nestje in de logeerkamer doorgebracht. Even is hij in de tuin met mij komen spelen en heeft wat rondgelopen in de tuin. Terwijl wij 's middags op het terras zaten te eten, zat hij hoog op de balk onder het dak van het terras alles in de gaten te houden in de tuin en op de weg.
Hij heeft op zijn achterbil een kale plek gekregen die groter wordt. Door een vroegere ervaring met een andere kat die we hadden, weet ik dat het van de stress is door wat hij meegemaakt heeft met de hond.
Vandaag ging het hem iets beter, hij begon stilaan rond het huis te lopen, maar bij het minste vreemde geluid spurtte hij het huis in en sprong weer hoog op de keukenkast waar hij zich veilig voelde. Vreemd dat hij vooral onze tuin als gevaarlijk lijkt te aanzien, wellicht omdat hij daar werd aangevallen...
De Grieken hebben de regels nog strenger gemaakt dan al het geval was om de mensen te beletten om toch stiekem te gaan vieren met de familie. Vanaf gisterenavond 21.00 tot en met morgenavond middernacht is het verboden om met de auto op straat te komen, behalve om mensen in nood te helpen.
Hier in Zakynthos zijn er toch weer mensen die de regels aan hun laars lappen ondanks de hoge boete van 300 euro. Gedurende de ganse dag hebben we veel auto's door onze straat zien passeren.
Sinds gisteren om klokslag middernacht wordt er ook weer lustig op los geschoten met de jachtgeweren. De eerste schoten werden heel dichtbij afgevuurd want enkele seconden later hoorde ik de hagel bolletjes uit hun geweren op ons dak terecht komen.
Ook vandaag gaat het schieten volop door. Iemand begint te schieten en één voor één wordt er door de anderen op gereageerd, regelmatig horen we de hagel op het dak van ons terras vallen en op de tuintegels.
Door de strenge regels is Griekenland koploper in de strijd tegen het virus en daar zijn we blij om, met 113 doden en 2235 besmettingen op dit moment doen ze het een pak beter dan andere Europese landen. Het aantal besmettingen begint af te nemen en waarschijnlijk komt er in mei een versoepeling maar dat moeten we nog afwachten.
Hopelijk komt er snel een einde aan de lockdown zodat we weer vrij kunnen gaan waar we willen. Dan kan eindelijk ook onze auto worden geleverd, wat altijd weer opnieuw is uitgesteld omdat men de papieren niet in orde kan laten maken. Eerst werd het half april en dan weer eind april.
Onze Matia heeft de aanval van de hond van de buren nog niet verwerkt. Ook gisteren heeft hij bijna de ganse dag in zijn nestje in de logeerkamer doorgebracht. Even is hij in de tuin met mij komen spelen en heeft wat rondgelopen in de tuin. Terwijl wij 's middags op het terras zaten te eten, zat hij hoog op de balk onder het dak van het terras alles in de gaten te houden in de tuin en op de weg.
Hij heeft op zijn achterbil een kale plek gekregen die groter wordt. Door een vroegere ervaring met een andere kat die we hadden, weet ik dat het van de stress is door wat hij meegemaakt heeft met de hond.
Vandaag ging het hem iets beter, hij begon stilaan rond het huis te lopen, maar bij het minste vreemde geluid spurtte hij het huis in en sprong weer hoog op de keukenkast waar hij zich veilig voelde. Vreemd dat hij vooral onze tuin als gevaarlijk lijkt te aanzien, wellicht omdat hij daar werd aangevallen...
Matia onder de pannen van het terras, zijn blik op de tuin gericht
vrijdag 17 april 2020
17 april 2020 - Gisteren was een rotdag
Bijna dag op dag drie jaar geleden kwam mijn man van een wandeling thuis met twee pasgeboren poesjes. Die had hij bij het wandelen gevonden, gedumpt naast de weg, het leken twee muisjes zo klein waren ze.
Tegen dat de raadpleging om 18.00 begon reden we ermee naar de dierenarts, die we al kenden van de tijd dat we nog gedumpte puppy's opvingen tot ze geadopteerd werden. We hoorden van haar dat ze maximum zeven dagen oud waren en om de twee uur een flesje nodig hadden, toch heb ik besloten om het te proberen en we reden met de melkpoeder en een klein papflesje terug naar huis.
Onderweg naar huis heeft het roodharige poesje het opgegeven en konden we het alleen nog maar begraven toen we thuis kwamen.
Met weinig hoop heb ik een flesje klaargemaakt voor het andere en was heel blij toen het dadelijk begon te eten. Kleine poesjes kunnen niet zelf naar het toilet gaan en we moesten het buikje masseren om de ontlasting te stimuleren, die taak nam mijn man op zich.
Na het eten en het masseren werden twee waterflessen gevuld met warm water en in een doos gelegd. Een oude fleecetrui van mij werd erover gelegd zodat het veilig in het holletje tussen de twee warme flessen lag, ze kunnen zelf hun lichaam niet op temperatuur houden als ze zo klein zijn. Ook in de nacht moest het doorgaan en telkens werd mijn wekker naar een paar uur later gezet, zodat het regelmatig zijn flesje kreeg en de flessen weer met warm water werden gevuld.
Het werd al snel een routine en het poesje wist al heel vlug dat het na het flesje overgedragen werd aan mijn man. Van zodra hij het van me overnam, draaide het zich spontaan op de rug om het buikje te laten masseren. Het nestelde zich heel diep in ons hart en toen het voor het eerst de oogjes opende en we in die stralende oogjes keken gaven we het de naam Matia, wat in het Grieks 'ogen' betekent.
Toen het vier weken oud was kwam onze familie uit Duitsland op bezoek, we zouden zoals altijd samen gaan wandelen. Met de kleine Matia erbij zou dat moeilijk worden, hij kon ondertussen al op de kattenbak gaan maar moest nog altijd om de drie uur zijn eten hebben. Dat zou thuisblijven worden voor mij... tot ik op het idee kwam om een klein draagmandje te kopen en hem mee te nemen op onze wandelingen.
Het flesje ging in een isolatie tasje en kleine kattenbrokjes kon hij ook al eten. Tijdens het wandelen sliep hij rustig in zijn draagmandje en als het etenstijd was voor hem, dan hielden wij een picknick en kreeg hij zijn eten. Hij genoot ervan om daarna nog even vlakbij ons te mogen rondlopen in het gras en dan ging hij weer in zijn mandje. We hebben een onvergetelijke tijd overgehouden aan de wandelingen en aan zijn capriolen.
Hij is bij ons gebleven en reist met ons mee op en af tussen België en zijn geboorteland.
Gisteren kwam de hond van de buurman - die een paar huizen verder woont - zoals wel meer gebeurd langs onze privé weg gelopen. We hadden hem niet zien komen maar plots zat hij in onze tuin, waarna we hem terug buiten de poort hebben gezet. Voor we de poort konden sluiten zag hij opeens Matia op de oprit zitten, stormde terug de tuin in en viel hem aan. Matia kon zich losrukken en met een razende hond achter zich aan kon hij net voor hij opnieuw wou aanvallen over de omheining bij de buren naast ons klauteren.
De hond hebben we weggejaagd en van Matia was geen spoor meer te bekennen. De ganse dag hebben we in de omgeving van ons huisje rondgelopen en zijn naam geroepen, maar hij bleef onvindbaar. Omdat we niet wisten of hij gewond was, was het verschrikkelijk om in het ongewisse te zijn. Lag hij ergens gewond, of was hij alleen maar geschrokken en durfde hij niet terug naar huis komen?
Toen het donker werd kwamen allerlei gedachten naar boven. Hij heeft zo snel kou en kruipt zelfs in huis onder een dekentje en nu lag hij misschien de ganse nacht in de kou. Ik besliste om de nacht op de zetel in de woonkamer door te brengen, zodat de deur op een kier kon blijven en hij binnen kon als hij toch terug zou komen.
Rond middernacht stond hij opeens in de woonkamer. Ik heb hem in mijn armen genomen en ben beginnen huilen, enerzijds van puur geluk en anderzijds van opluchting door de spanning die plots van me afviel.
Hoe erg we ons aan hem gehecht hebben weten we sinds gisteren, dit willen we geen tweede keer meemaken.
Velen zullen denken, het is toch maar een kat. Maar voor ons is hij véél meer, waarschijnlijk omdat we hem met de fles groot brachten. Ook hij is heel erg aan ons gehecht, hij is altijd bij één van ons beiden te vinden en volgt ons overal waar we gaan of zitten.
Vandaag was hij nog altijd heel erg bang, hij kroop boven op de keukenkast en zat vanaf het veilige plekje bang door de ramen naar de tuin te kijken. Daarna wou hij in de logeerkamer waar ik dan voor hem een warm nestje gemaakt heb zodat hij tot rust kon komen.
Twee keer is hij voor een paar minuten op het terras gekomen, maar altijd met zijn bange ogen op de tuin gericht. Heel snel verdween hij dan terug naar de logeerkamer waar hij zo goed als de ganse dag in zijn nestje lag.
In eten of drinken had hij sinds zijn terugkomst geen enkele interesse, zelfs zijn favoriete kattensnoepjes wou hij niet. Hij wou alleen rust en heel veel knuffels om de enge gebeurtenis te verwerken.
In de late avond is hij voor het eerst gaan eten en drinken en nu ligt hij op zijn vertrouwde plekje naast mijn laptop terwijl ik dit schrijf, hopelijk is het ergste nu voorbij...
Tegen dat de raadpleging om 18.00 begon reden we ermee naar de dierenarts, die we al kenden van de tijd dat we nog gedumpte puppy's opvingen tot ze geadopteerd werden. We hoorden van haar dat ze maximum zeven dagen oud waren en om de twee uur een flesje nodig hadden, toch heb ik besloten om het te proberen en we reden met de melkpoeder en een klein papflesje terug naar huis.
Onderweg naar huis heeft het roodharige poesje het opgegeven en konden we het alleen nog maar begraven toen we thuis kwamen.
Met weinig hoop heb ik een flesje klaargemaakt voor het andere en was heel blij toen het dadelijk begon te eten. Kleine poesjes kunnen niet zelf naar het toilet gaan en we moesten het buikje masseren om de ontlasting te stimuleren, die taak nam mijn man op zich.
Na het eten en het masseren werden twee waterflessen gevuld met warm water en in een doos gelegd. Een oude fleecetrui van mij werd erover gelegd zodat het veilig in het holletje tussen de twee warme flessen lag, ze kunnen zelf hun lichaam niet op temperatuur houden als ze zo klein zijn. Ook in de nacht moest het doorgaan en telkens werd mijn wekker naar een paar uur later gezet, zodat het regelmatig zijn flesje kreeg en de flessen weer met warm water werden gevuld.
Het werd al snel een routine en het poesje wist al heel vlug dat het na het flesje overgedragen werd aan mijn man. Van zodra hij het van me overnam, draaide het zich spontaan op de rug om het buikje te laten masseren. Het nestelde zich heel diep in ons hart en toen het voor het eerst de oogjes opende en we in die stralende oogjes keken gaven we het de naam Matia, wat in het Grieks 'ogen' betekent.
Toen het vier weken oud was kwam onze familie uit Duitsland op bezoek, we zouden zoals altijd samen gaan wandelen. Met de kleine Matia erbij zou dat moeilijk worden, hij kon ondertussen al op de kattenbak gaan maar moest nog altijd om de drie uur zijn eten hebben. Dat zou thuisblijven worden voor mij... tot ik op het idee kwam om een klein draagmandje te kopen en hem mee te nemen op onze wandelingen.
Het flesje ging in een isolatie tasje en kleine kattenbrokjes kon hij ook al eten. Tijdens het wandelen sliep hij rustig in zijn draagmandje en als het etenstijd was voor hem, dan hielden wij een picknick en kreeg hij zijn eten. Hij genoot ervan om daarna nog even vlakbij ons te mogen rondlopen in het gras en dan ging hij weer in zijn mandje. We hebben een onvergetelijke tijd overgehouden aan de wandelingen en aan zijn capriolen.
Hij is bij ons gebleven en reist met ons mee op en af tussen België en zijn geboorteland.
Gisteren kwam de hond van de buurman - die een paar huizen verder woont - zoals wel meer gebeurd langs onze privé weg gelopen. We hadden hem niet zien komen maar plots zat hij in onze tuin, waarna we hem terug buiten de poort hebben gezet. Voor we de poort konden sluiten zag hij opeens Matia op de oprit zitten, stormde terug de tuin in en viel hem aan. Matia kon zich losrukken en met een razende hond achter zich aan kon hij net voor hij opnieuw wou aanvallen over de omheining bij de buren naast ons klauteren.
De hond hebben we weggejaagd en van Matia was geen spoor meer te bekennen. De ganse dag hebben we in de omgeving van ons huisje rondgelopen en zijn naam geroepen, maar hij bleef onvindbaar. Omdat we niet wisten of hij gewond was, was het verschrikkelijk om in het ongewisse te zijn. Lag hij ergens gewond, of was hij alleen maar geschrokken en durfde hij niet terug naar huis komen?
Toen het donker werd kwamen allerlei gedachten naar boven. Hij heeft zo snel kou en kruipt zelfs in huis onder een dekentje en nu lag hij misschien de ganse nacht in de kou. Ik besliste om de nacht op de zetel in de woonkamer door te brengen, zodat de deur op een kier kon blijven en hij binnen kon als hij toch terug zou komen.
Rond middernacht stond hij opeens in de woonkamer. Ik heb hem in mijn armen genomen en ben beginnen huilen, enerzijds van puur geluk en anderzijds van opluchting door de spanning die plots van me afviel.
Hoe erg we ons aan hem gehecht hebben weten we sinds gisteren, dit willen we geen tweede keer meemaken.
Velen zullen denken, het is toch maar een kat. Maar voor ons is hij véél meer, waarschijnlijk omdat we hem met de fles groot brachten. Ook hij is heel erg aan ons gehecht, hij is altijd bij één van ons beiden te vinden en volgt ons overal waar we gaan of zitten.
Vandaag was hij nog altijd heel erg bang, hij kroop boven op de keukenkast en zat vanaf het veilige plekje bang door de ramen naar de tuin te kijken. Daarna wou hij in de logeerkamer waar ik dan voor hem een warm nestje gemaakt heb zodat hij tot rust kon komen.
Twee keer is hij voor een paar minuten op het terras gekomen, maar altijd met zijn bange ogen op de tuin gericht. Heel snel verdween hij dan terug naar de logeerkamer waar hij zo goed als de ganse dag in zijn nestje lag.
In eten of drinken had hij sinds zijn terugkomst geen enkele interesse, zelfs zijn favoriete kattensnoepjes wou hij niet. Hij wou alleen rust en heel veel knuffels om de enge gebeurtenis te verwerken.
In de late avond is hij voor het eerst gaan eten en drinken en nu ligt hij op zijn vertrouwde plekje naast mijn laptop terwijl ik dit schrijf, hopelijk is het ergste nu voorbij...
Matia tijdens één van zijn voedingen
Door zijn lieve oogjes kreeg hij zijn naam
Hij zorgde ervoor dat we hem niet vergaten mee te nemen op onze wandelingen
In zijn draagmandje mee op wandel
Even rondlopen tijdens de picknick
En op het strand
Zijn ogen doen zijn naam ook nu nog alle eer aan
De boze hond van de buren, op foto lijkt hij kleiner dan in werkelijkheid
Matia vandaag in zijn veilige nestje in de logeerkamer
Dekentjes en kussen zijn van hem, niet van het bed
woensdag 8 april 2020
8 april 2020 - Slecht weer en een huwelijksverjaardag in coronatijden
Sinds een hele tijd is het erg wisselvallig op ons eilandje en door het verplichte thuis blijven werden we het toch wel stilaan beu. Het aan huis blijven op zich vormt niet zo'n groot probleem, we hebben een grote tuin en nu het terras voor een deel winddicht gemaakt is vertoeven we daar graag.
Alleen is het weer een grote spelbreker geweest. We kregen de laatste week - en ook regelmatig in de tijd daarvoor - heel wat grijs en regen te verteren. Daarbij constant een harde tot zeer harde wind. Vooral zaterdag was het geen weer om een hond door te jagen, de ganse dag viel er veel regen die door de stormachtige wind hard tegen vensters en deuren kletterde.
Samen met de aanvang van de nieuwe week verdwenen de wolken en werd het droog. De zon was weer van de partij, maar de harde wind bleef en kwam daarbij uit het koude noorden wat het niet aangenaam maakte.
Ook vandaag schijnt de zon en hebben we een mooie blauwe lucht. Het was helemaal perfect geweest als de wind was weggebleven, maar die is er nog altijd ook al blaast hij een beetje minder. Ondanks de wind is het vooral in de namiddag heerlijk op ons terras en dat nodigt uit om lekker buiten te vertoeven.
Wij hebben vandaag twee dingen te vieren. Als eerste zijn we achtenveertig jaar samen maar we zijn ook nog eens tweeënveertig jaar getrouwd. Wat vliegt de tijd!
Andere jaren vieren we dit met een etentje in één of andere taverne op ons eilandje, maar daar heeft het virus dit jaar een stokje voor gestoken. Vandaag zal ik zelf voor chef kok moeten spelen en ik ga vanavond scampi's in looksaus maken, één van de favoriete gerechten van mijn man.
Het etentje houden we nog tegoed...
Alleen is het weer een grote spelbreker geweest. We kregen de laatste week - en ook regelmatig in de tijd daarvoor - heel wat grijs en regen te verteren. Daarbij constant een harde tot zeer harde wind. Vooral zaterdag was het geen weer om een hond door te jagen, de ganse dag viel er veel regen die door de stormachtige wind hard tegen vensters en deuren kletterde.
Samen met de aanvang van de nieuwe week verdwenen de wolken en werd het droog. De zon was weer van de partij, maar de harde wind bleef en kwam daarbij uit het koude noorden wat het niet aangenaam maakte.
Ook vandaag schijnt de zon en hebben we een mooie blauwe lucht. Het was helemaal perfect geweest als de wind was weggebleven, maar die is er nog altijd ook al blaast hij een beetje minder. Ondanks de wind is het vooral in de namiddag heerlijk op ons terras en dat nodigt uit om lekker buiten te vertoeven.
Wij hebben vandaag twee dingen te vieren. Als eerste zijn we achtenveertig jaar samen maar we zijn ook nog eens tweeënveertig jaar getrouwd. Wat vliegt de tijd!
Andere jaren vieren we dit met een etentje in één of andere taverne op ons eilandje, maar daar heeft het virus dit jaar een stokje voor gestoken. Vandaag zal ik zelf voor chef kok moeten spelen en ik ga vanavond scampi's in looksaus maken, één van de favoriete gerechten van mijn man.
Het etentje houden we nog tegoed...
De scampi's
8 april 2020 - Opnieuw een besmetting op ons eilandje
Gisteren kwam er een bericht van één van de informatiegroepen hier op het eiland. Na de vijf besmettingen van een hele tijd geleden en een periode zonder nieuwe officiële besmettingen, heeft opnieuw iemand positief getest, een lokale vrouw van 30 jaar.
Vandaag werd meer nieuws vrijgegeven. De twee personen met wie ze samen leeft zijn getest en de mensen waarmee ze al zeker contact heeft gehad zijn opgespoord en eveneens getest, de resultaten worden nog verwacht. Gelukkig heeft de vrouw maar milde symptomen en kan voorlopig thuis in quarantaine uitzieken, haar huisgenoten en contacten kregen ook huisarrest.
Ze ging niet werken en is niet teruggekomen van een reis, dat verklaart dat er hier toch besmette personen rondlopen waarvan men het niet weet. Volgens het artikel was men al langer bang voor nieuwe besmettingen.
Doordat er geen nieuwe besmettingen bekend gemaakt werden begonnen de mensen terug wat vrijer te leven en wat meer rond te rijden en te wandelen omdat de angst weg was. Ondanks de boetes die men kan krijgen zien we in onze straat bijna het normale verkeer van vroeger. Men is ervan overtuigd dat er veel meer besmette mensen zijn, maar omdat ze geen symptomen vertonen zien we het niet. Ze kunnen anderen daardoor wel ongewild besmetten en er wordt nogmaals op gedrukt om thuis te blijven wil men veilig en gezond blijven.
Wij proberen - zoals we tot nu toe gedaan hebben - een voorraad in te slaan voor twee weken zodat we zo weinig mogelijk moeten rondrijden en het contact met anderen tot een absoluut minimum kunnen beperken. Na onze wandeling van vorige week dinsdag zijn we niet meer gaan wandelen en ondertussen weten we dat we toen zelfs de regels hebben overtreden door een kleine twee uur onderweg te zijn geweest. We hadden ons wel gehouden aan de zone die we rond ons huis mogen wandelen, maar door onderweg wat teveel van de bloemen te genieten is de tijd uitgelopen.
Van een gecontacteerde politieagent weten we nu wel zeker dat wandelen alleen in de dichte nabijheid van je huis mag, met een tijdsduur van maximum één uur. Oeps... we zijn eventjes ongehoorzaam geweest zonder het te willen. Volgens de woorden van de agent telt die regel voor heel Griekenland en vormen de eilanden geen uitzondering. En hij kan het weten want hij is één van de mensen die erop toe moeten zien dat de regels gerespecteerd worden en zo niet de boetes moeten uitschrijven.
Wij en waarschijnlijk nog vele anderen zijn van mening dat er niets verkeerds is om te wandelen op verlaten plaatsen waar geen huizen staan of mensen zijn. En gelijk hebben we allemaal want in de nabije omgeving van je huis ontmoet je meer mensen dan op die verlaten plaatsen, maar de wet is de wet.
Ons voorjaar is nu wel om zeep en al onze wandelplannen vallen in het water - als de crisis voorbij is zijn de meeste bloemen weg - maar we houden ons toch aan de regels. De gezondheid komt op de eerste plaats en van de boetes die het zou kunnen opleveren kunnen we na de crisis verschillende keren uit eten gaan in één van de tavernes hier...
Vandaag werd meer nieuws vrijgegeven. De twee personen met wie ze samen leeft zijn getest en de mensen waarmee ze al zeker contact heeft gehad zijn opgespoord en eveneens getest, de resultaten worden nog verwacht. Gelukkig heeft de vrouw maar milde symptomen en kan voorlopig thuis in quarantaine uitzieken, haar huisgenoten en contacten kregen ook huisarrest.
Ze ging niet werken en is niet teruggekomen van een reis, dat verklaart dat er hier toch besmette personen rondlopen waarvan men het niet weet. Volgens het artikel was men al langer bang voor nieuwe besmettingen.
Doordat er geen nieuwe besmettingen bekend gemaakt werden begonnen de mensen terug wat vrijer te leven en wat meer rond te rijden en te wandelen omdat de angst weg was. Ondanks de boetes die men kan krijgen zien we in onze straat bijna het normale verkeer van vroeger. Men is ervan overtuigd dat er veel meer besmette mensen zijn, maar omdat ze geen symptomen vertonen zien we het niet. Ze kunnen anderen daardoor wel ongewild besmetten en er wordt nogmaals op gedrukt om thuis te blijven wil men veilig en gezond blijven.
Wij proberen - zoals we tot nu toe gedaan hebben - een voorraad in te slaan voor twee weken zodat we zo weinig mogelijk moeten rondrijden en het contact met anderen tot een absoluut minimum kunnen beperken. Na onze wandeling van vorige week dinsdag zijn we niet meer gaan wandelen en ondertussen weten we dat we toen zelfs de regels hebben overtreden door een kleine twee uur onderweg te zijn geweest. We hadden ons wel gehouden aan de zone die we rond ons huis mogen wandelen, maar door onderweg wat teveel van de bloemen te genieten is de tijd uitgelopen.
Van een gecontacteerde politieagent weten we nu wel zeker dat wandelen alleen in de dichte nabijheid van je huis mag, met een tijdsduur van maximum één uur. Oeps... we zijn eventjes ongehoorzaam geweest zonder het te willen. Volgens de woorden van de agent telt die regel voor heel Griekenland en vormen de eilanden geen uitzondering. En hij kan het weten want hij is één van de mensen die erop toe moeten zien dat de regels gerespecteerd worden en zo niet de boetes moeten uitschrijven.
Wij en waarschijnlijk nog vele anderen zijn van mening dat er niets verkeerds is om te wandelen op verlaten plaatsen waar geen huizen staan of mensen zijn. En gelijk hebben we allemaal want in de nabije omgeving van je huis ontmoet je meer mensen dan op die verlaten plaatsen, maar de wet is de wet.
Ons voorjaar is nu wel om zeep en al onze wandelplannen vallen in het water - als de crisis voorbij is zijn de meeste bloemen weg - maar we houden ons toch aan de regels. De gezondheid komt op de eerste plaats en van de boetes die het zou kunnen opleveren kunnen we na de crisis verschillende keren uit eten gaan in één van de tavernes hier...
Abonneren op:
Posts (Atom)