~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 17 april 2020

Bijna dag op dag drie jaar geleden kwam mijn man van een wandeling thuis met twee pasgeboren poesjes. Die had hij bij het wandelen gevonden, gedumpt naast de weg, het leken twee muisjes zo klein waren ze.
Tegen dat de raadpleging om 18.00 begon reden we ermee naar de dierenarts, die we al kenden van de tijd dat we nog gedumpte puppy's opvingen tot ze geadopteerd werden. We hoorden van haar dat ze maximum zeven dagen oud waren en om de twee uur een flesje nodig hadden, toch heb ik besloten om het te proberen en we reden met de melkpoeder en een klein papflesje terug naar huis.
Onderweg naar huis heeft het roodharige poesje het opgegeven en konden we het alleen nog maar begraven toen we thuis kwamen.

Met weinig hoop heb ik een flesje klaargemaakt voor het andere en was heel blij toen het dadelijk begon te eten. Kleine poesjes kunnen niet zelf naar het toilet gaan en we moesten het buikje masseren om de ontlasting te stimuleren, die taak nam mijn man op zich.
Na het eten en het masseren werden twee waterflessen gevuld met warm water en in een doos gelegd. Een oude fleecetrui van mij werd erover gelegd zodat het veilig in het holletje tussen de twee warme flessen lag, ze kunnen zelf hun lichaam niet op temperatuur houden als ze zo klein zijn. Ook in de nacht moest het doorgaan en telkens werd mijn wekker naar een paar uur later gezet, zodat het regelmatig zijn flesje kreeg en de flessen weer met warm water werden gevuld.
Het werd al snel een routine en het poesje wist al heel vlug dat het na het flesje overgedragen werd aan mijn man. Van zodra hij het van me overnam, draaide het zich spontaan op de rug om het buikje te laten masseren. Het nestelde zich heel diep in ons hart en toen het voor het eerst de oogjes opende en we in die stralende oogjes keken gaven we het de naam Matia, wat in het Grieks 'ogen' betekent.

Toen het vier weken oud was kwam onze familie uit Duitsland op bezoek, we zouden zoals altijd samen gaan wandelen. Met de kleine Matia erbij zou dat moeilijk worden, hij kon ondertussen al op de kattenbak gaan maar moest nog altijd om de drie uur zijn eten hebben. Dat zou thuisblijven worden voor mij... tot ik op het idee kwam om een klein draagmandje te kopen en hem mee te nemen op onze wandelingen.
Het flesje ging in een isolatie tasje en kleine kattenbrokjes kon hij ook al eten. Tijdens het wandelen sliep hij rustig in zijn draagmandje en als het etenstijd was voor hem, dan hielden wij een picknick en kreeg hij zijn eten. Hij genoot ervan om daarna nog even vlakbij ons te mogen rondlopen in het gras en dan ging hij weer in zijn mandje. We hebben een onvergetelijke tijd overgehouden aan de wandelingen en aan zijn capriolen.
Hij is bij ons gebleven en reist met ons mee op en af tussen België en zijn geboorteland.

Gisteren kwam de hond van de buurman - die een paar huizen verder woont - zoals wel meer gebeurd langs onze privé weg gelopen. We hadden hem niet zien komen maar plots zat hij in onze tuin, waarna we hem terug buiten de poort hebben gezet. Voor we de poort konden sluiten zag hij opeens Matia op de oprit zitten, stormde terug de tuin in en viel hem aan. Matia kon zich losrukken en met een razende hond achter zich aan kon hij net voor hij opnieuw wou aanvallen over de omheining bij de buren naast ons klauteren.
De hond hebben we weggejaagd en van Matia was geen spoor meer te bekennen. De ganse dag hebben we in de omgeving van ons huisje rondgelopen en zijn naam geroepen, maar hij bleef onvindbaar. Omdat we niet wisten of hij gewond was, was het verschrikkelijk om in het ongewisse te zijn. Lag hij ergens gewond, of was hij alleen maar geschrokken en durfde hij niet terug naar huis komen?
Toen het donker werd kwamen allerlei gedachten naar boven. Hij heeft zo snel kou en kruipt zelfs in huis onder een dekentje en nu lag hij misschien de ganse nacht in de kou. Ik besliste om de nacht op de zetel in de woonkamer door te brengen, zodat de deur op een kier kon blijven en hij binnen kon als hij toch terug zou komen.
Rond middernacht stond hij opeens in de woonkamer. Ik heb hem in mijn armen genomen en ben beginnen huilen, enerzijds van puur geluk en anderzijds van opluchting door de spanning die plots van me afviel.
Hoe erg we ons aan hem gehecht hebben weten we sinds gisteren, dit willen we geen tweede keer meemaken.
Velen zullen denken, het is toch maar een kat. Maar voor ons is hij véél meer, waarschijnlijk omdat we hem met de fles groot brachten. Ook hij is heel erg aan ons gehecht, hij is altijd bij één van ons beiden te vinden en volgt ons overal waar we gaan of zitten.

Vandaag was hij nog altijd heel erg bang, hij kroop boven op de keukenkast en zat vanaf het veilige plekje bang door de ramen naar de tuin te kijken. Daarna wou hij in de logeerkamer waar ik dan voor hem een warm nestje gemaakt heb zodat hij tot rust kon komen.
Twee keer is hij voor een paar minuten op het terras gekomen, maar altijd met zijn bange ogen op de tuin gericht. Heel snel verdween hij dan terug naar de logeerkamer waar hij zo goed als de ganse dag in zijn nestje lag.
In eten of drinken had hij sinds zijn terugkomst geen enkele interesse, zelfs zijn favoriete kattensnoepjes wou hij niet. Hij wou alleen rust en heel veel knuffels om de enge gebeurtenis te verwerken.
In de late avond is hij voor het eerst gaan eten en drinken en nu ligt hij op zijn vertrouwde plekje naast mijn laptop terwijl ik dit schrijf, hopelijk is het ergste nu voorbij...