Onze Engelse buurman kwam bij het begin van de lockdown via Nederland terug en bleef trouw nog 14 dagen in opgelegde quarantaine. Voor de rest van de tijd hield hij zich rustig gezien zijn favoriete pubs nog gesloten bleven.
Het huisje naast ons is sinds een week weer tijdelijk bewoond door de Griek die dat huisje - evenals het onze - vele jaren geleden laten bouwen heeft. Na het seizoen wil hij weer verhuizen.
Bij onze Zwitserse buren werd iedere week de tuin een beetje onderhouden en daar bleef het bij. Sinds vanmorgen is er één en al bedrijvigheid, de tuinmannen zijn er maar ook een poetsploeg. Het huisje wordt verlucht en grondig gepoetst, toen dat vorig jaar gebeurde arriveerden de eigenaars een dag later.
Een blik op de aankomsten op de luchthaven vertelt dat er morgenavond een vlucht uit Zwitserland verwacht wordt.
Aan de overkant van de straat is er een benzinestation dat sinds vele jaren gesloten is. Makkelijk voor ons als iemand bij ons moest zijn, het gesloten benzinestation kon iedereen vinden. De dorpjes hier hebben namelijk geen straatnamen of huisnummers, je moet dus altijd weten uit te leggen waar ze je kunnen vinden.
Toen we in maart hier kwamen was de merknaam verdwenen en de drie benzinepompen hadden plaatsgemaakt voor eentje zonder merk. De carwash achteraan was al die jaren knalblauw met een felrood dak. Vanop de luchthaven konden we al in het vliegtuig zien waar ons huisje stond. Ook tijdens wandelingen in de bergen moesten we het blauw-rode gebouw maar zoeken om ons te situeren.
Bij onze aankomst was het gebouw wit geverfd en met het rode dak was het zelfs geen afzicht meer op foto's die we in onze tuin maakten. Voor de rest gebeurde er de hele tijd niets meer mee.
Tot ongeveer een week geleden er opeens met bosmaaiers en boomzagen gewerkt werd. Even later zagen we autobussen van een bepaalde firma langskomen en gisteren werd de benzinepomp gevuld. Mijn gedacht werd waarheid, het wordt een stelplaats voor de firma. Voor hen is het ideaal met een benzinepomp en een carwash, de autoshop kan als bureel dienen, voor ons zal het vooral hinder en lawaai meebrengen.
Gisteren stond een bus een uur lang met draaiende motor voor onze privé weg en dat zal nog meer gebeuren, dat weten we van een andere stelplaats hier honderd meter verderop. Gelukkig stond de wind deze keer in de goede richting voor ons en kwamen de uitlaatgassen niet onze kant op.
De bussen worden gebruikt om toeristen van het vliegveld af te halen en naar hun hotel te brengen en omgekeerd, maar ook om een eiland tour te maken met hen. In de drukke maanden landen en vertrekken er meer dan 70 vluchten, sommige vluchten komen dan al voor 6.00 aan en dat gaat door tot een heel eind na 22.00. De toeristen moeten minstens twee uur op voorhand op de luchthaven zijn waardoor de bussen bijna midden in de nacht moeten vertrekken.
Gelukkig is mijn man een goede slaper maar voor een lichte slaper als ik wordt dit vast een probleem.
Mijn heimwee naar ons droomplekje in Marathia wordt er alleen maar groter door. Bij het terugzien van foto's van ons verblijf daar, komen de tranen altijd spontaan in mijn ogen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten