20 juli 2016 - Het beroemde scheepswrak van Zakynthos

Er is de laatste tijd weer heel wat te doen omtrent het beroemde scheepswrak in de baai van Navagio. Eerst even een woordje uitleg over het schip misschien.
Op 14 januari 1937 werd het schip op een scheepswerf in Glasgow gedoopt onder de naam ' Saint Bedan', het werd daarna meerdere keren verkocht en kreeg daarbij telkens een nieuwe naam. In 1975 kreeg het als thuishaven Piraeus en werd er de naam ' Panagiotis' aan gegeven.
In oktober 1980 liep het op de klippen op het strand in een baai in het noordwesten van Zakynthos. Het schip werd door de bemanning verlaten en het zou gaan om een smokkelaarsschip waarmee sigaretten van Turkije naar Italië gesmokkeld werden. Mogelijk werd het achterna gezeten door de Griekse kustwacht.
Sindsdien ligt het nog altijd op het strand in de baai, omgeven door metershoge kalkstenen rotsen en de baai kreeg de naam 'Navagio Beach', navagio betekent in het Grieks scheepswrak. Het strand is alleen per boot te bereiken, maar vanaf een ijzeren platform - dat boven op de kliffen gemaakt is - kan men het wrak ver beneden op het strand zien liggen.

Tijdens het toeristisch seizoen krioelt het op het strand van de mensen. Ook boven op het platform is het dan in rijen aanschuiven om een foto te kunnen maken. Het zou één van de meest gefotografeerde plekjes zijn en is wereldwijd bekend. Het staat trouwens in de top 3 van mooiste stranden ter wereld.
Het strand met het scheepswrak is ook het decor van de populaire Koreaanse dramaserie ' Descendants of the Sun'. Het trekt daardoor veel toeristen uit Zuid-Korea aan die het beslist ook eens in het echt willen zien.

Een vereniging van Base Jumpers probeert al minstens sinds vorig jaar een vergunning te krijgen, om legaal met een parachute van de kliffen te springen. Ze komen dan op het strand terecht en willen bijgevolg dat de burgemeester een deel van het strand afbakent en ter hunner beschikking stelt. Dat deel van het strand moet dan voor de toeristen verboden terrein worden. Om de burgemeester over de streep te trekken, stelt men voor om er een attractie voor de toeristen van te maken door hen ook te laten springen. Gezien het een levensgevaarlijke sport betreft is die vergunning er tot op heden nog niet gekomen.
Drie jaar geleden verongelukte nog een 42-jarige Britse toerist toen hij er van een klif sprong. Hij bleef met zijn parachute aan een rotspunt op zo'n zestig meter hoogte haken. Vanuit zijn benarde positie kon hij nog naar zijn vriendin bellen, om haar te zeggen dat hij alleen gewond was aan zijn been. Hij vroeg haar om de hulpdiensten te bellen.
De reddingsdiensten konden hem niet bereiken en voor er gespecialiseerde hulp van het vasteland ter plaatse was stortte hij op het strand te pletter. De man was een Base Jumper met heel veel ervaring, het was zijn derde sprong bij Navagio en helaas ook zijn laatste.

Het wrak dat daar al 36 jaar ligt te roesten vormt een gevaar voor het milieu en de toeristen. Ze gaan in het wrak en breken er stukken af, die ze dan mee naar huis nemen als souvenir. Er gebeuren dan ook regelmatig ongevallen met toeristen, soms zo erg dat ze in het ziekenhuis moeten worden opgenomen.
De burgemeester wil nu het scheepswrak, dat een handelsmerk voor Zakynthos is geworden, laten herstellen en er een hek rond laten maken. Hij vindt het zijn plicht om alles te doen met betrekking tot het milieu en de veiligheid van de toeristen.
Samen met de Griekse staat en de lokale Technische school van Zakynthos, worden er plannen gemaakt om het wrak te restaureren. Er zou een 'discrete' omheining van touwen rond gemaakt worden, om het te beschermen tegen de vele toeristen die het strand bezoeken. Er zouden ook bordjes worden geplaatst met informatie over het schip en er zou een strandwacht komen.
Het is de bedoeling dat het project klaar is voor het einde van het toeristisch seizoen in 2017...

De originele Saint Bedan

Hetzelfde schip als wrak

Base Jumpers aan het werk, foto's van internet

Gezien vanaf het platform bovenop de klif

Vanaf een toeristenboot voor het strand, foto gemaakt door onze dochter

17 juli 2016 - Een korte wandeling in Loucha

We hebben alweer een week achter ons liggen waarin de temperaturen vlot over de 30° gingen, zonder een briesje erbij voelt het dan nog warmer aan dan de thermometer aangeeft. Het zweet heeft dan ook rijkelijk gevloeid.
Sinds gisteren is het een beetje afgekoeld - tenminste als je 29° afgekoeld kan noemen - en is de wind wat gaan waaien.
Door het warme weer is het al eventjes geleden sinds we nog gingen wandelen en al dat genieten komt onze conditie ook niet ten goede. Dus hoog tijd om de spieren nog eens los te lopen.
We kiezen vandaag voor een korte wandeling met niet veel hoogteverschil.

Tegen het middaguur rijden we eerst naar Marathia, want we willen er gaan eten bij onze vrienden van Taverna Marathia Star. Zo vroeg op de middag is het nog rustig op het terras en daar houden wij wel van.
Terwijl we genieten van het lekkere eten wordt het alsmaar drukker en wanneer onze borden leeg zijn nemen we afscheid en rijden verder.

We rijden richting Keri en even voor het dorp slaan we de weg in naar Agalas. Het is een rustige weg in een mooie omgeving en ik stel voor om ook hier op een keer eens te gaan wandelen, wat dadelijk goed onthaalt wordt door mijn man.
In Agalas rijden we door de smalle straatjes van het dorp op weg naar Kiliomenos. Gelukkig dat we hier al wat bekend zijn, want wegwijzers kennen ze hier blijkbaar nog niet. Iemand die hier voor het eerst komt, neemt beslist al eens de verkeerde weg... net zoals wij voorheen al een paar keer gedaan hebben.
In Kiliomenos slaan we achter de toren linksaf en even voor het dorp van Agios Leon nemen we de weg naar Loucha. Even het dorp voorbij, richting Gyri, begint het wandelpad en we laten onze auto daar achter.

Hier zijn we al meerdere keren komen wandelen. Vorig jaar nog met de kleine Olive, één van de drie Cocker Spaniel puppy's die we opgevangen hebben na dat ze bij ons gedumpt waren. Die heeft nu een liefdevolle thuis gevonden bij een adoptiegezin in Engeland. Via facebook krijg ik regelmatig nieuws en foto's doorgestuurd... en ze is al lang geen puppy meer. Maar wat we horen en zien is alleen maar goed nieuws.
Tijdens het eerste deel van onze wandeling herinneren veel plekjes nog aan onze kleine vriend en het tovert een glimlach op ons gelaat wanneer we mekaar attent maken op een bijzonder plekje of een leuke anekdote.

Onderweg valt het ons op dat er ondanks de hitte en de droogte zoveel wilde tijm in bloei staat. De paarse kleur van de kleine bloempjes is de enige die nog te zien is. Van andere bloemen is amper nog een spoor te bekennen.
In de plaats van het wandelpad naar Gyri te volgen, nemen we een pad dat naar links afslaat. Dit pad hebben we twee jaar geleden eens verkeerdelijk genomen, toen we met onze Duitse gasten de wandeling van Gyri naar Loucha liepen. In plaats van in Loucha kwamen we toen via een deel van de Vrachionas, in de buurt uit waar de weg naar Kampi afslaat. We moesten toen via een omweg naar Loucha en liepen 17 km in plaats van de voorziene 7 km. De reden van de vergissing was een overlapping van twee wandelingen op onze wandel-gps. Sindsdien staat alleen nog de wandeling die we gaan lopen op de gps en niet meer alle wandelingen in de onmiddellijke omgeving. Gelukkig was het toen nog voorjaar en een aangename temperatuur.
Vandaag raadplegen we bij iedere splitsing en kruispunt de gps - een deel van deze wandeling lopen we voor het eerst - en we komen via het juiste pad terug bij de auto aan.
Het was een korte wandeling maar we hebben heel erg van de omgeving en de rust genoten...

Het wandelpad

Een bosje wilde tijm

Nog een ander soort tijm

In het dal liggen de velden

Uitzicht op de bergen van Loucha

Even achterom kijken van waar we komen

Nog even achterom kijken naar de Vrachionas

Onze wandeling

12 juli 2016 - Gewonde Careta Careta schildpad terug in zee

Een maand geleden werd in de haven van Agios Sostis een Careta Careta schildpad aangetroffen die met één van haar voorflippers verstrikt zat in de netten van een visser. Ze heeft die flippers nodig om te kunnen zwemmen en daarom werd de gewonde schildpad overgebracht naar het rescue center voor zeeschildpadden in Athene.

De Careta Careta is een bedreigde diersoort en staat in Zakynthos onder de bescherming van de mensen van Archelon, die hier heel goed werk verrichten. De vrijwilligers kijken op de stranden, waar er 's nachts schildpadden hun eieren gelegd hebben en zetten een beschermhutje over het nest.
Ze bewaken de stranden om ervoor te zorgen dat de toeristen niet te dicht bij de nesten komen. Wanneer mensen na 19.00 nog naar de stranden willen gaan waar nesten zijn, worden ze onverbiddelijk terug gestuurd. Als de tijd daar is dat de kleine schildpadjes gaan uitkomen, houden ze een oogje in't zeil dat ze veilig hun weg naar de zee vinden.
De schildpadden gaan altijd terug naar hun geboorteplaats om zelf hun eieren te leggen wanneer ze volwassen zijn, ook al zijn ze mijlen ver van die plaats verwijderd. Spijtig genoeg overleven maar heel weinig kleine schildpadjes en door veel verschillende redenen is het geluk maar voor weinigen onder hen weggelegd om ooit zelf een nest te maken.

De gewonde schildpad herstelde snel en vandaag was het moment daar dat ze terug in haar natuurlijke omgeving werd vrijgelaten. Op het strand van Kalamaki werd ze onder ruime belangstelling uit haar transportbak gehaald en in het zand gezet. Vrijwilligers, bewoners en toeristen, samen met de mensen die het project gesteund hebben, vormden een haag en zagen hoe ze haar weg naar het vertrouwde water vond.
Het was voor allen een blijde gebeurtenis en een unieke ervaring waar men niet zo vaak getuige van kan zijn. Hopelijk is haar nog een lang leven gegund zodat ze voor nog veel kleine schildpadjes mag zorgen.

Net vrijgelaten uit de transportbak 

Op weg naar de zee

Missie volbracht

10 juli 2016 - Naar de Elia Shop in Agios Leon en een etentje in Maries

De afgelopen week was het hier heel warm en geen weer om veel te doen. Zeker niet om lange wandelingen te maken. Heel ander weer dan wat we over het weer in België horen. Maar dat is dan ook één van de voornaamste redenen waarom we naar ons droomeilandje komen, het slechte weer thuis ontvluchten en de zon opzoeken.

We zijn een paar dagen om zes uur opgestaan om wat in de tuin te werken - vooral mijn man dan - zodat het meeste werk klaar was wanneer het te warm werd. Wanneer het 's nachts nog 24° is, zit je tegen tien uur al vlug aan 30° en meer en dan wordt het hoog tijd om het werk te staken.
Daarna was het genieten geblazen onder één van onze olijfbomen, want zelfs op ons terras was het te warm. Het briesje dat onder de olijfboom waaide, maakte het aangenaam en met een fris drankje en een boek erbij was het zalig vertoeven.

Gisterenvoormiddag reden we nog even naar de boerenmarkt aan de haven voor een lading tomaten en sinaasappelen. De Griekse tomaten zijn heel erg gegeerd voor hun lekkere zoete smaak en ook wij zijn grote fan. Je proeft er de zon in en de tomaten in de winkels zijn lang niet zo lekker omdat die geplukt worden voor ze rijp zijn.
Zeker een rit waard naar de boerenmarkt. Voor nog geen euro krijg je een kilo tomaten en wij eten er met dit warme weer heel veel. Een kilo sinaasappelen kost zestig cent en ik kan een versgeperste portokalada wel appreciëren, dus hiervan werden er dan ook voldoende gekocht om een klein weekje verder te kunnen.

Vandaag wordt er even niet aan koken gedacht en plannen we een etentje.
Even voor het middaguur rijden we via Lithakia en Kiliomenos naar Agios Leon. Daar laten we onze auto even bij het benzinestation achter en steken de baan over tot bij de Elia Shop. De zelfgemaakte aardbeien confituur van de shop valt heel erg in onze smaak en we zijn aan onze laatste bokaal begonnen. Nu we hier toch passeren maken we van de gelegenheid gebruik om een paar bokaaltjes te kopen.
Tegelijk kunnen we Amy nog even zien. Ze is de puppy die vorig jaar samen met haar broertje en zusje bij ons huisje gedumpt werd en die wij alle drie een tijdje opgevangen hebben. Ze werd geadopteerd door de mensen van de shop en kreeg hier een heel liefdevolle thuis. Ondertussen is ze al een jaar oud en een heel mooie hond geworden.
We worden heel vriendelijk begroet door de man des huizes, waarna hij Amy gaat roepen terwijl wij de confituur uitkiezen, alsook een fles zelfgemaakte rosé wijn. En dan is Amy daar, ze krijgt er niet genoeg van om zich te laten knuffelen en strelen. Ze is nog altijd even aanhankelijk en lief dan toen ze nog een puppy was. Ook Aris, de oude labrador wil een knuffel en die krijgt hij ook.
Nog een praatje slaan met de vrouw des huizes. Ze stelt ons voor om Amy op te halen wanneer we in de buurt gaan wandelen en dat voorstel nemen we graag aan.

Dan is het tijd om verder te rijden naar Maries. In het dorpje gekomen houden we halt in de buurt van taverne Olive Tree en lopen de laatste meters tot aan de taverne. De eigenares verwelkomt ons als altijd heel vriendelijk, voor het eerst zijn we maar met ons tweetjes. De vorige keren waren onze Duitse gasten erbij tijdens onze bezoekjes.
We vragen haar wat de pot schaft en ze antwoord dat ze al vier dagen niet gekookt heeft. Ze had vijf dagen geleden een aantal gerechten klaargemaakt en een enkele klant bestelde dan slechts een omelet of iets wat niet in de potten zat. Ze heeft dan vier dagen lang samen met de familie haar zorgvuldig klaargemaakte eten zelf moeten opeten. Daarom heeft ze besloten om alleen eten aan te bieden dat ze niet moet voorbereiden.
Ze verteld ons dat de mensen met dit warme weer weinig uit eten gaan en liever aan het water doorbrengen. Voor ons geen enkel probleem dat er minder keuze is, we begrijpen haar heel goed en leven met haar mee.
Om onze dorst te lessen gaat mijn voorkeur naar een versgeperste portokalada en mijn man neemt een glaasje witte wijn. Dan bestellen we beiden een Chicken Souvlaki en daarbij nog een bord tomaten-komkommer. Tijdens het eten heb ik het met mijn man over de problemen die in de kleine dorpjes heerst in de drank- en eetgelegenheden.
De toeristen verblijven meer en meer in een all-in hotel en dat is de doodsteek voor de kleine lokale zaken, die één voor één hun deuren moeten sluiten, of slechts alleen nog in juli en augustus geopend zijn.
We hopen van ganser harte dat we binnenkort ook deze gezellige taverne - met een vriendelijke eigenares die voortreffelijk kookt - niet van ons lijstje met favorieten moeten schrappen.

Ook al is het heel warm, hier op het terras waait een lekker briesje en hebben we totaal geen last van de warmte. We genieten van het lekkere eten en om af te sluiten drink ik nog een cappuccino.
We kopen nog een fles zelfgemaakte witte en rode wijn voor thuis en krijgen er een zakje vers gedroogde oregano uit de tuin bij. Ondanks al hun problemen door de crisis, behouden de plaatselijke bewoners hun Griekse gastvrijheid, waar de kleine lokale zaken zo voor gekend zijn. Bij het betalen van onze rekening geven wij dan ook heel graag een mooie fooi.
We nemen afscheid met een welgemeend tot ziens. Over twee weken is het feest in Maries en dan komen we zeker terug om te eten.
Via een ommetje langs Loucha rijden we terug naar ons huisje.

Heerlijk in de schaduw onder onze olijfboom 

Een digitaal boek en een frisse portokalada... meer moet dat voor mij niet zijn 

De Elia Shop in Agios Leon

Taverne Olive Tree in Maries

Een rustig plaatsje op het terras

Een ander deel van het terras 

  

3 juli 2016 - Op zoek naar het verplaatste standbeeld van Andreas Vesalius

In de krant van Zakynthos las ik het bericht dat het beeld van onze wereldberoemde landgenoot Andreas Vesalius sinds dinsdagmorgen verplaatst is.
De mensen van Zakynthos hebben er altijd een probleem mee gehad dat het beeld vlakbij het beeld van hun dierbare St. Dionysius geplaatst werd. Velen onder hen weten waarschijnlijk niet van welke onschatbare waarde de uitvindingen van Vesalius zijn geweest.
Sinds ik in september 2014 vernam dat hij in Zakynthos begraven ligt en men op het Solomosplein een standbeeld ter ere van hem onthuld had, was mijn interesse dadelijk gewekt. Ik had - net als vele andere Belgen - al veel over hem gehoord, maar het feit dat hij op ons geliefde eilandje begraven ligt gaf er nog een meerwaarde aan.
Ik ben dadelijk van alles over hem gaan opzoeken en heb een e-book gekocht dat een tijdje daarvoor uitgebracht was, want ik wou zo veel mogelijk over hem te weten komen.  

Andreas Vesalius werd in Brussel geboren op 31 december 1514 en was een wereldberoemde anatoom, die het menselijke lichaam volledig ontleed heeft. Hij is gestorven in Zakynthos op 15 oktober 1564. Het schip waarmee hij van Jeruzalem naar Venetië voer, leed schipbreuk tijdens een zware storm en spoelde aan in de baai van Laganas. Enkele dagen later overleed onze landgenoot aan de gevolgen van scheurbuik. Zijn lichaam werd begraven in Zakynthos, maar sinds de zware aardbeving van 12 augustus 1953 - waarbij de ganse stad vernield werd - weet men niet meer waar zijn overblijfselen zich exact bevinden.
Gedurende vele jaren is men in Zakynthos niet vergeten welke belangrijke man op hun eiland begraven lag. Er werden pleinen en straten naar hem vernoemd en er werd een gedenkteken geplaatst op het strand van Laganas, op de plaats waar het schip vermoedelijk aanspoelde. Op die plaats is zelfs een restaurant en een beach bar naar hem vernoemd, alsook een supermarkt. Voor nog meer informatie verwijs ik naar het verhaal dat ik op 11 september 2014 schreef.

Op 4 september 2014 werd in aanwezigheid van enkele belangrijke mensen van de Universiteit Antwerpen en van de beeldhouwster, een bronzen beeld ingehuldigd ter ere van zijn 500ste geboortejaar. Het stond sindsdien op het Solomosplein aan de haven. Tijdens de werken aan het plein - die meer dan anderhalf jaar duurden - heeft het beeld de ganse tijd onafgedekt tussen het puin en de machines gestaan.
De bevolking kreeg uiteindelijk gehoor en het beeld staat sinds een aantal dagen op een andere plaats. En naar die plaats gaan wij vandaag op zoek.

We rijden in de voormiddag naar de haven en laten onze auto achter op de parking aan de scheepswerf, waar ook 3x per week de boerenmarkt is. Vandaar wandelen we langs de haven met zijn prachtige smaragdgroene water. Er liggen weer veel grote jachten aangemeerd, het toeristisch seizoen is duidelijk in volle gang.
Omdat het zondagvoormiddag is, is het heel rustig aan de haven. De toeristen zijn blijkbaar nog niet wakker en wij houden van die rust om hier te wandelen. Aan het einde van de haven komen we aan het vernieuwde Solomosplein, waar de werken eindelijk zo goed als klaar zijn. Het is een prachtig plein geworden en we wandelen er even over. Bij ons laatste bezoek ontbrak er nog heel wat, maar nu kunnen we het plein in volle glorie bewonderen. Ik neem een paar foto's en dan wandelen we in de richting waar we het beeld zouden moeten vinden.

Wanneer we de kerk - op de hoek van het plein - voorbij zijn, zien we even verderop het beeld staan. Het bevindt zich in een klein driehoekig parkje, waar tot onze verrassing nog een marmeren borstbeeld van Vesalius staat. Dat beeld hadden wij nog niet eerder opgemerkt, al staat het er al sinds 1964. Het werd toen ingehuldigd in aanwezigheid van vertegenwoordigers van de Belgische regering, naar aanleiding van het 400ste sterftejaar van onze landgenoot.
Wij komen hier regelmatig, wanneer we onze waterrekening komen betalen in het gebouw ' Xenia' dat achter het parkje gelegen is. Er staan op werkdagen altijd zoveel wagens geparkeerd, dat het beeld ons tot nog toe niet was opgevallen. Naast dat beeld staat nu ook het bronzen beeld dat eerst op het Solomosplein stond. Het oogt zeker niet beter dan op zijn vroegere plaats. Het enige goede eraan is, dat beide beelden nu bij elkaar staan. Het staat een beetje in een verloederde en erg verwaarloosde buurt die niet aantrekt om er wat te blijven rondhangen. Het beeld heeft intussen ook zijn mooie bruine bronskleur verloren.

Dan wandelen we tot aan de aanlegsteiger van de haven, waar we op een bank genieten van het prachtige zicht over het water, met daarachter de stad en de heuvel van Bochali. Wanneer we uitgekeken zijn wandelen we langs het water terug naar de auto en rijden huiswaarts.

In de namiddag rijden we naar Marathia, mijn man wil beneden aan de taverne van onze vrienden gaan snorkelen. We parkeren onze auto bij taverna Marathia Star, zeggen eerst even goedendag bij onze vrienden en gaan dan naar de beach. Terwijl mijn man snorkelt geniet ik op de rotsen van een boek.
Voor het schildpaddeneiland Marathonissi ligt een immens groot jacht aangemeerd. Het behoort toe aan een rijke Rus, het is 115 meter lang, telt 9 dekken en een zwembad. Er is plaats voor 2 helikopters waarvan er eentje op het jacht staat te pronken. Veel kleine plezierbootjes varen uit nieuwsgierigheid langs het jacht, het is niet vaak mogelijk om zo dicht bij een jacht te komen dat meer dan 400 miljoen euro gekost heeft.
Vergis je niet, wij zijn absoluut niet jaloers op de eigenaar. Wij zijn méér dan tevreden met ons klein vakantiehuisje op ons droomeilandje, meer hoeft echt niet voor ons. Eigenlijk kan je je geen groter contrast indenken. Een jacht van bijna een half miljard euro, hier in de wateren van een land, waar een groot deel van de bevolking door de crisis zelfs geen geld genoeg heeft om eten te kopen...
Ik vraag me af of de eigenaar er ooit eens bij stilstaat, dat zóveel mensen hier honger lijden terwijl hij daar met zijn pracht en praal ligt te pronken. Ikzelf zou me daar in ieder geval niet goed bij voelen.
  
Na het snorkelen zetten we ons op het terras bij taverne¨Marathia Star. Ik bestel ' Papoutsakia', of in het Nederlands 'kleine schoentjes'. Dat zijn gevulde aubergines en omdat het op schoentjes lijkt wordt het zo genoemd. Mijn man gaat voor de Stifado, een rundstoofschotel met kleine ajuintjes in een rode saus. Wij zijn grote fan van de kookkunst van Katharina en ook nu laten we het ons weer heerlijk smaken.
Meer dan voldaan rijden we terug naar Agrilia en brengen de rest van de avond door op ons terras.

De kerk van Dionysius aan het begin van de haven 

Een deel van het vernieuwde Solomosplein

De kerk op de hoek van het Solomosplein  

Het verplaatste beeld van Andreas Vesalius met daarachter zijn marmeren beeld

Het beeld bijna 2 jaar geleden in zijn oorspronkelijke kleur

Het standbeeld zoals het onbeschermd tijdens de werken op het Solomosplein stond 

Zeilboten in de haven

Het jacht van de Rus voor Marathonissi 

De papoutsakia of kleine schoentjes... lekker!