De mensen van Zakynthos hebben er altijd een probleem mee gehad dat het beeld vlakbij het beeld van hun dierbare St. Dionysius geplaatst werd. Velen onder hen weten waarschijnlijk niet van welke onschatbare waarde de uitvindingen van Vesalius zijn geweest.
Sinds ik in september 2014 vernam dat hij in Zakynthos begraven ligt en men op het Solomosplein een standbeeld ter ere van hem onthuld had, was mijn interesse dadelijk gewekt. Ik had - net als vele andere Belgen - al veel over hem gehoord, maar het feit dat hij op ons geliefde eilandje begraven ligt gaf er nog een meerwaarde aan.
Ik ben dadelijk van alles over hem gaan opzoeken en heb een e-book gekocht dat een tijdje daarvoor uitgebracht was, want ik wou zo veel mogelijk over hem te weten komen.
Andreas Vesalius werd in Brussel geboren op 31 december 1514 en was een wereldberoemde anatoom, die het menselijke lichaam volledig ontleed heeft. Hij is gestorven in Zakynthos op 15 oktober 1564. Het schip waarmee hij van Jeruzalem naar Venetië voer, leed schipbreuk tijdens een zware storm en spoelde aan in de baai van Laganas. Enkele dagen later overleed onze landgenoot aan de gevolgen van scheurbuik. Zijn lichaam werd begraven in Zakynthos, maar sinds de zware aardbeving van 12 augustus 1953 - waarbij de ganse stad vernield werd - weet men niet meer waar zijn overblijfselen zich exact bevinden.
Gedurende vele jaren is men in Zakynthos niet vergeten welke belangrijke man op hun eiland begraven lag. Er werden pleinen en straten naar hem vernoemd en er werd een gedenkteken geplaatst op het strand van Laganas, op de plaats waar het schip vermoedelijk aanspoelde. Op die plaats is zelfs een restaurant en een beach bar naar hem vernoemd, alsook een supermarkt. Voor nog meer informatie verwijs ik naar het verhaal dat ik op 11 september 2014 schreef.
Op 4 september 2014 werd in aanwezigheid van enkele belangrijke mensen van de Universiteit Antwerpen en van de beeldhouwster, een bronzen beeld ingehuldigd ter ere van zijn 500ste geboortejaar. Het stond sindsdien op het Solomosplein aan de haven. Tijdens de werken aan het plein - die meer dan anderhalf jaar duurden - heeft het beeld de ganse tijd onafgedekt tussen het puin en de machines gestaan.
De bevolking kreeg uiteindelijk gehoor en het beeld staat sinds een aantal dagen op een andere plaats. En naar die plaats gaan wij vandaag op zoek.
We rijden in de voormiddag naar de haven en laten onze auto achter op de parking aan de scheepswerf, waar ook 3x per week de boerenmarkt is. Vandaar wandelen we langs de haven met zijn prachtige smaragdgroene water. Er liggen weer veel grote jachten aangemeerd, het toeristisch seizoen is duidelijk in volle gang.
Omdat het zondagvoormiddag is, is het heel rustig aan de haven. De toeristen zijn blijkbaar nog niet wakker en wij houden van die rust om hier te wandelen. Aan het einde van de haven komen we aan het vernieuwde Solomosplein, waar de werken eindelijk zo goed als klaar zijn. Het is een prachtig plein geworden en we wandelen er even over. Bij ons laatste bezoek ontbrak er nog heel wat, maar nu kunnen we het plein in volle glorie bewonderen. Ik neem een paar foto's en dan wandelen we in de richting waar we het beeld zouden moeten vinden.
Wanneer we de kerk - op de hoek van het plein - voorbij zijn, zien we even verderop het beeld staan. Het bevindt zich in een klein driehoekig parkje, waar tot onze verrassing nog een marmeren borstbeeld van Vesalius staat. Dat beeld hadden wij nog niet eerder opgemerkt, al staat het er al sinds 1964. Het werd toen ingehuldigd in aanwezigheid van vertegenwoordigers van de Belgische regering, naar aanleiding van het 400ste sterftejaar van onze landgenoot.
Wij komen hier regelmatig, wanneer we onze waterrekening komen betalen in het gebouw ' Xenia' dat achter het parkje gelegen is. Er staan op werkdagen altijd zoveel wagens geparkeerd, dat het beeld ons tot nog toe niet was opgevallen. Naast dat beeld staat nu ook het bronzen beeld dat eerst op het Solomosplein stond. Het oogt zeker niet beter dan op zijn vroegere plaats. Het enige goede eraan is, dat beide beelden nu bij elkaar staan. Het staat een beetje in een verloederde en erg verwaarloosde buurt die niet aantrekt om er wat te blijven rondhangen. Het beeld heeft intussen ook zijn mooie bruine bronskleur verloren.
Dan wandelen we tot aan de aanlegsteiger van de haven, waar we op een bank genieten van het prachtige zicht over het water, met daarachter de stad en de heuvel van Bochali. Wanneer we uitgekeken zijn wandelen we langs het water terug naar de auto en rijden huiswaarts.
In de namiddag rijden we naar Marathia, mijn man wil beneden aan de taverne van onze vrienden gaan snorkelen. We parkeren onze auto bij taverna Marathia Star, zeggen eerst even goedendag bij onze vrienden en gaan dan naar de beach. Terwijl mijn man snorkelt geniet ik op de rotsen van een boek.
Voor het schildpaddeneiland Marathonissi ligt een immens groot jacht aangemeerd. Het behoort toe aan een rijke Rus, het is 115 meter lang, telt 9 dekken en een zwembad. Er is plaats voor 2 helikopters waarvan er eentje op het jacht staat te pronken. Veel kleine plezierbootjes varen uit nieuwsgierigheid langs het jacht, het is niet vaak mogelijk om zo dicht bij een jacht te komen dat meer dan 400 miljoen euro gekost heeft.
Vergis je niet, wij zijn absoluut niet jaloers op de eigenaar. Wij zijn méér dan tevreden met ons klein vakantiehuisje op ons droomeilandje, meer hoeft echt niet voor ons. Eigenlijk kan je je geen groter contrast indenken. Een jacht van bijna een half miljard euro, hier in de wateren van een land, waar een groot deel van de bevolking door de crisis zelfs geen geld genoeg heeft om eten te kopen...
Ik vraag me af of de eigenaar er ooit eens bij stilstaat, dat zóveel mensen hier honger lijden terwijl hij daar met zijn pracht en praal ligt te pronken. Ikzelf zou me daar in ieder geval niet goed bij voelen.
Na het snorkelen zetten we ons op het terras bij taverne¨Marathia Star. Ik bestel ' Papoutsakia', of in het Nederlands 'kleine schoentjes'. Dat zijn gevulde aubergines en omdat het op schoentjes lijkt wordt het zo genoemd. Mijn man gaat voor de Stifado, een rundstoofschotel met kleine ajuintjes in een rode saus. Wij zijn grote fan van de kookkunst van Katharina en ook nu laten we het ons weer heerlijk smaken.
Meer dan voldaan rijden we terug naar Agrilia en brengen de rest van de avond door op ons terras.
De kerk van Dionysius aan het begin van de haven
Een deel van het vernieuwde Solomosplein
De kerk op de hoek van het Solomosplein
Het verplaatste beeld van Andreas Vesalius met daarachter zijn marmeren beeld
Het beeld bijna 2 jaar geleden in zijn oorspronkelijke kleur
Het standbeeld zoals het onbeschermd tijdens de werken op het Solomosplein stond
Zeilboten in de haven
Het jacht van de Rus voor Marathonissi
De papoutsakia of kleine schoentjes... lekker!
1 opmerking:
Beste Liliane, heel aangenaam verrast met je blog.
Neem zeker eens een kijkje op: www.facebook.com/zakynthos.vesalius.triennial2017
Misschien zien we elkaar hier eind mei 2017! Ik hoop het van harte, want ook voor ons is Zakynthos een droomeiland.
Een reactie posten