24 juni 2017 - Verjaardag vieren

Pfff... Alweer een jaartje ouder vandaag!
Wanneer je nog heel jong bent zit je misschien op je verjaardag te wachten omdat je dan weer een beetje meer vrijheid krijgt van je ouders. Of omdat je weer een jaartje dichter bij het einde van je studies komt.
Maar wanneer je pensioenleeftijd aanbreekt is ieder jaar er eentje teveel. Ieder jaar weer wat minder tijd die je nog rest.
Voor langere tijd in Zakynthos verblijven was één van onze dromen die we hadden voor wanneer we met pensioen waren...
De laatste drie zomers hebben we onze droom al kunnen waarmaken en ook deze zomer zijn we weer aardig op weg. We kunnen alleen maar heel erg hopen dat we allebei gezond blijven en dat het ons gegund is om onze droom nog vele jaren te mogen beleven.

Genoeg nu met al die overpeinzingen en genieten van mijn verjaardag. Meestal wordt die dag gevierd met een etentje en dat zijn we vandaag ook van plan, maar we willen er toch nog iets anders aan koppelen.
We willen gaan eten bij Restaurant Agnadi in Vassilikos want daar zijn we dit jaar nog niet geweest. Daarom overleggen we wat we daar in de omgeving kunnen doen.
Foto's maken bij Porto Azuro staat nog op ons lijstje. Toen we daar in het voorjaar waren was het nog afgesloten, maar nu in het toeristische seizoen is het daar veel te druk en dan hoeft het niet voor ons. We kijken dan wel naar de foto's die op het internet staan.
Op alle andere stranden daar in de omgeving is het dezelfde drukte en dan blijft Porto Roma nog over. Porto Roma heeft ook een strand dat druk bezocht wordt, maar net voorbij het vissershaventje liggen rotsen in het water waar het mooi is om te snorkelen.

's Middags eten we thuis nog iets en dan worden de zwemvliezen en snorkel ingepakt en vertrekken we via Kalamaki en Argassi naar de uiterst zuidelijke punt van het eiland. Wanneer we voorbij Restaurant Agnadi komen zien we dat het er heel erg druk is, hopelijk is het straks wat rustiger wanneer het voor ons etenstijd is.
Bij Porto Roma aangekomen lopen we dadelijk langs de haven. Van dan af moeten we over rotsen en stenen tot op de plaats waar het ideaal is om te snorkelen. Hier is het meestal rustig want met slippers is het niet aan te raden om hier te lopen. De rotsen hebben scherpe kantjes en stevige schoenen zijn dus noodzakelijk. Vandaar dat mensen die hier naar het strand gaan meestal zo ver niet komen.

Mijn plaatsje op een rots, in de schaduw van een nog groter exemplaar is vrij en ik stap op de stenen die in het water liggen tot ik bij de rots ben. Hier zet ik mij neer terwijl mijn man gaat snorkelen. Ik ga nooit in het water maar geniet van de rust en het geluid van de golven die tegen de rotsen beuken.
De stilte wordt regelmatig onderbroken door motorbootjes die - vanaf het nabije St. Nicholas Beach - gillende mensen op speciale luchtmatrassen achter zich aan sleuren over de golven. Plezierbootjes, jachten, een grote toeristenboot en een jetski komen ook voorbij. Ze genieten allemaal van het mooie en warme weer.
Twee mensen die aan een soort valscherm hangen en langzaam voortgetrokken worden door een bootje, genieten van het uitzicht hoog boven het water.

Tegen etenstijd lopen we terug naar de auto en rijden tot op de parking van Restaurant Agnadi. De eigenaar herkent ons dadelijk en verwelkomt ons zoals altijd heel vriendelijk. Na de gebruikelijke vraag hoe het met ons gaat, zetten we ons aan een tafeltje waar we een mooi uitzicht hebben over de zee en de wijde omgeving. Het restaurant is hoog boven de zee gelegen. Aan de ene kant kijken we op de rotsen van Porto Azuro tot aan de punt voorbij Banana Beach. Aan de andere kant zien we in de verte de bergen van Kefalonia.
Mijn man bestelt een glaasje witte wijn en de eigenaar informeert of ik zoals altijd een Portokalada wil. Wat kent hij mij al goed... Om te eten kiezen we van de grill voor mij een Kotopoulo Fileto en voor mijn man een Kotopoulo Souvlaki.

Het eten wordt hier uitstekend bereid en het smaakt ons heel erg goed. Tijdens het eten ziet mijn man op een bord de aanbieding ' Gebakken appel met yoghurt' en we vermoeden dat dit wel lekker moet zijn.
Ook al heb ik meer dan genoeg gegeten, ik kan niet aan de verleiding weerstaan om het te bestellen. Niet dat ik een liefhebber ben van nagerechten - ik heb al moeite om een hoofdschotel op te krijgen - maar hier wil ik wel eens een uitzondering voor maken.
Het smaakt heerlijk, maar ook al eet mijn man nooit nagerecht, deze keer moet hij helpen om het op te krijgen. Dit is veel te lekker om niet alles op te eten. Wanneer we de rekening vragen krijgen we zoals altijd nog een degustiefje van het huis.
Daarna nemen we afscheid en rijden terug naar Agrilia...

Het vissershaventje van Porto Roma

Op die rots ga ik genieten

Uitzicht vanaf de rots

Mooi toch?

Terug op weg naar de auto 

Genieten van een portokalada en een wit wijntje

Uitzicht op de rotsen van Porto Azuro en Banana Beach vanaf het restaurant

Uitzicht naar het noorden met heel in de verte een mistig Kefalonia

Een Kotopoulo Souvlaki

En mijn Kotopoulo Fileto

De heerlijke gebakken appel met verse Griekse Yoghurt

22 juni 2017 - Kappertjes plukken

De tijd van de kappertjes is weer aangebroken. Overal staan de kappertjesplanten al naast de wegen en paden, tijd dus om onze voorraad aan te vullen.

Wij lusten het vooral op onze Griekse salades of op een toast met tomaten en feta in de oven. Sinds mijn schoonbroer en schoonzus vorig jaar mee gingen plukken en ze na hun vakantie een potje kappertjes mee naar huis namen, zijn ze ook liefhebbers geworden van deze lekkernij.

Gisteren is mijn man bij ons in de omgeving al op kappertjesjacht geweest, maar het resultaat was maar pover. Andere liefhebbers waren hem blijkbaar al voor geweest en hadden de meeste bruikbare bloemknopjes reeds geplukt.

Toen we zondag van Limni Keriou naar Marathia wandelden, hadden we ook daar langs de weg meerdere struiken gezien. Dat brengt ons op het idee om daar een keer te gaan plukken.

We hebben onze wekker gezet zodat we vroeg kunnen vertrekken en rijden naar Limni Keriou. Op de parking laten we onze auto achter en vertrekken op kappertjesjacht. Onderweg houden we halt bij iedere struik die we tegenkomen. Voor lekkere kappertjes mogen de bloemknopjes niet te groot zijn en dus staan er maar een paar aan ieder takje. Aan de jonge struiken staan er nog geen... en die komen we natuurlijk ook regelmatig tegen. Het plukken moet voorzichtig gebeuren want de struiken hebben scherpe doornen die werken als weerhaakjes als je de knopjes er af trekt.

Wanneer we voldoende knopjes verzameld hebben keren we terug naar de auto en rijden naar huis.  

Thuis gekomen worden de bloemknopjes gewassen en van hun steeltjes ontdaan en daarna in flessen gestopt, die dan aangevuld worden met water. Om de twee dagen moet het water vervangen worden en na een zestal dagen zullen de kappertjes in de zon gedroogd worden. 

Daarna kunnen ze in bokaaltjes, die vervolgens verder aangevuld worden met wijnazijn en water. Na een viertal weken kunnen ze dan gegeten worden...

De bloemknopjes zijn geplukt...

Van hun steeltjes ontdaan en gewassen...

En hier zitten ze in de flessen

20 juni 2017 - Met Matia stenen zoeken voor onze tuin

Het deel van de tuin dat mijn man een paar dagen geleden heraangelegd heeft is zo goed als klaar. De Yuka's zijn geplant, maar rond de Cactussen ontbreken nog een paar mooie natuurstenen.
De twee vorige jaren hebben we de nodige stenen voor de tuin, in de omgeving van Loucha en Gyri gehaald. We gaan vandaag dus even kijken of er nog iets geschikt te vinden is.

We zijn van plan om Matia mee te nemen omdat het maar een klein stukje lopen is. Met de warmte zal het niet aangenaam voor hem zijn om altijd in zijn draagmandje te zitten, dus wordt het ' wandel-harnasje' bovengehaald. Het is nog van Leni - ons andere Griekse vondelingetje - geweest maar die is het ondertussen al lang ontgroeit. Het sluit niet alleen rond de nek maar ook achter de voorste pootjes, zodat het niet hindert wanneer ze in het begin een keertje te hard trekken.
Het harnasje wordt na het ontbijt al even aangedaan zodat hij er kan aan wennen, wat niet echt naar zijn zin is. We zien grappige taferelen hier op ons terras, van bokkensprongen tot sluipen met zijn buikje over de grond, het kleine ding weet niet wat hem overkomt.
Na een vijftal minuutjes geeft hij het op en gaat spelen alsof er niets aan de hand is.

We rijden eerst naar Exo Chora voor honing. Bij het kraampje - aan de overkant van de bekende eeuwenoude olijfboom - kopen we ieder jaar onze honing omdat die ons tot nu toe het beste smaakt.
Daarna rijden we richting Loucha. Wanneer we uitstappen bevestig ik het lint aan het harnasje van Matia en dan kan hij beginnen lopen. Eerst hangt hij de koppige ezel uit en wil geen stap zetten, maar dan ziet hij zijn baasje voor hem uit lopen en gaat hij achter hem aan. Zoals bij alles wat hij al heeft moeten leren, is hij ook nu een voorbeeldige leerling en stapt vrolijk met ons mee.

Wanneer we de nodige stenen hebben rijden we terug naar huis en worden ze bij de cactussen gelegd. Alweer iets dat klaar is... Volgend jaar weer een stukje minder gras om te maaien en onkruid dat weelderig groeit tijdens onze afwezigheid. Weer wat minder gras dat in de zomer bruin kan worden door de waterschaarste en het gebrek aan regen in de bijna vier droge maanden...

Matia mee op wandel

Rond de cactussen de natuurstenen

Ons laatste heraangelegde deel in de tuin 

Onze tuin eventjes geleden... hier was het gras nog groen

18 juni 2017 - Limni Keriou- Marathia

Na al het werk dat we de laatste weken verricht hebben willen we vandaag nog eens een keertje gaan eten. We kiezen ervoor om naar de taverne van onze vrienden in Marathia te gaan.
Meestal koppelen we een wandeling aan een taverne-bezoek achteraf. Marathia ligt aan de voet van de Skopos van Keri, maar die beklimmen zien we met deze warmte niet echt zitten.
Omdat we toch een korte wandeling willen maken rijden we rond 16.00 naar Limni Keriou en parkeren de auto in de schaduw onder een boom.

Van daaruit wandelen we door de straat met supermarktjes en vakantiehuizen tot we bij de weg komen die tussendoor loopt naar de hoofdbaan van Zakynthos naar Keri. Het is merkelijk drukker op deze smalle weg dan toen we hier 5 weken geleden met onze familie doorwandelden. Het toeristische seizoen is blijkbaar volop bezig.
Wanneer we op de hoofdbaan naar Keri komen, volgen we die een honderdtal meter en slaan dan linksaf naar Marathia.
We hebben ervoor gekozen om via de omweg naar Marathia te wandelen. Langs deze weg is het wel twee kilometer verder ... maar het gaat langzamer omhoog. Er loopt ook een pad van het haventje binnendoor naar diezelfde weg, maar die is héél steil en vermoeiend, ook al is die maar kort. Met deze temperaturen doen we dat pad straks liever in tegenovergestelde richting.
Door de omweg te nemen hebben we onderweg ook meer mooie uitzichten over Limni Keriou, het schildpadeiland Marathonissi en de baai van Laganas. Wanneer het niet te mistig is kan je ook Gerakas zien.
We zijn hier al ontelbare keren geweest maar het blijft altijd even mooi en het verveeld ons nooit om er telkens weer naar te kijken. In deze omgeving hebben we diverse keren onze vakantie doorgebracht.
Omdat Marathia in beschermd natuurgebied ligt, is het sinds enkele jaren verplicht om minimaal 8000 m² grondoppervlakte bij een huis te hebben en is daardoor dus niet meer betaalbaar voor gewone mensen. Dat is de reden waarom wij hier geen huisje gekocht hebben, want ons hart blijft nog altijd op de eerste plaats in Marathia.

Wanneer we bij Taverna Marathia Star aankomen is het er al erg druk. Meestal is het rond dit uur nog heel rustig omdat de meesten pas later eten en dat bevalt ons eerlijk gezegd ook beter. Veruit de meeste klanten vandaag zijn Nederlanders en het doet goed om zo ver van huis je eigen taal te horen spreken.
We bestellen een 'Gyros Koutopoulo'  en een 'Souvlaki Koutopoulo' van de gril. Eigenares Katharina is een zeer goede kok maar haar man Dionisis is de man van de grill, een ware expert die zijn vak heel goed kent. Nergens in Zakynthos hebben we beter bereidde grillgerechten gegeten dan hier. Wanneer we in andere tavernes grillgerechten aten, vielen die iedere keer tegen en we zullen het daar in de toekomst ook niet meer bestellen.

Na het eten wandelen we terug naar Limni Keriou, op de terugweg nemen we deze keer het steile pad naar de haven. Vervolgens rijden we huiswaarts, waar kleine Matia braaf in zijn bench op ons gewacht heeft...

Zicht op het opgedroogde meer en een deel van Limni Keriou

Het schildpadeiland Marathonissi

Mijn Souvlaki Koutopoulo

En de Gyros Koutopoulo

Zicht op de haven van Limni Keriou

16 juni 2017 - Er wordt hier ook gewerkt

Tijdens de drie weken dat mijn schoonbroer en schoonzus bij ons logeerden hebben we vooral van hun gezelschap genoten en alleen maar het hoognodige werk verricht. Er moest de voorbije weken dan ook heel wat werk ingehaald worden. Wassen, strijken, poetsen, de tuin...

Dadelijk na hun vertrek heb ik het gras nog eens een laatste keer gemaaid. In tegenstelling tot in België moet hier in de zomer niet meer gemaaid worden maar wel gedurende de ganse winter. De laatste dagen verdwijnt de groene kleur van het gras om stilaan plaats te maken voor een bruinachtige tint.
De zon brandt er genadeloos op los en water sproeien op een eiland met een grote waterschaarste is niet aan te raden. De periode dat de toevoer van water sterk verminderd wordt breekt aan en dan moeten we zelfs heel zuinig omspringen met het water voor onszelf.

Mijn man heeft de tuin nog eens grondig onder handen genomen en een deel ervan heraangelegd. We proberen zo weinig mogelijk gras te behouden, zodat we na de winter geen oerwoud terugvinden met onkruid dat meer dan een meter hoog staat.
De laatste winter is ons dat aardig gelukt door onze aanpassingen de jaren voordien en vorige week moest er nog een klein gedeelte van het gras aan geloven.
Een gronddoek om het onkruid tegen te houden, met daarover een soort grindlaag die men hier uit de bergen haalt, vergemakkelijkt ons werk na de winter aanzienlijk. De aanplanting wordt dan ook niet in zijn groei belemmert door het onkruid.
Al bij al een zware klus met de temperaturen van nu, maar het resultaat mag gezien worden.

De bomen en struiken in onze tuin doen het goed. Aan onze olijfbomen hebben nooit méér bloemetjes gestaan dan dit jaar met als resultaat dat er veel kleine olijfjes aanhangen. Spijtig dat we tijdens de olijvenoogst terug in België zijn. We zouden er beslist een heel aantal flessen olijfolie aan overhouden.
De druivenplanten die we twee jaar geleden geplant hebben, beschutten ons al voor inkijk vanaf de straat. De vele trossen met kleine druifjes beloven dat we in september kunnen genieten van onze lekkere druiven. Vorig jaar konden we al enkele trossen plukken en ze smaakten heerlijk zoet.

De eerste lading vijgen hangt al rijp aan onze vijgenboom, de zoete zongerijpte vruchten zorgen ervoor dat we in België geen vijgen meer eten. Wat daar te koop is wordt afgeplukt voor het rijp is en mist daardoor de lekkere zoete smaak van hier. Eind augustus is de tweede lading rijp en kunnen we opnieuw smullen.
Onze granaatappelboom heeft verschillende bloemen, maar voor granaatappels is het nog een paar jaren te vroeg. Er komen wel kleine granaatappeltjes aan maar ze vallen jammer genoeg nog allemaal af.

Veel struiken staan nu in volle bloei. De Oleander-struiken torenen al boven ons uit en sommige van hen - die met dubbele bloem - verspreiden een zalige geur. Een zuchtje wind is genoeg om ons van een heerlijk parfum te laten genieten. De Jasmijnstruik die eveneens een zoete geur verspreid staat ook vol met witte bloempjes.
We kunnen de ganse dag genieten van het geluid van de bijen en hommels die vooral afkomen op de Bougainvillea's en de Campsis Radicans met hun vele kleurrijke bloemen.

Wanneer we foto's terugzien van de beginperiode dat we hier verbleven, dan verbazen we ons er steeds weer over hoe groot en mooi de struiken geworden zijn. Alleen onze fruitbomen willen maar niet groeien, ze gaan niet kapot, maar groter worden doen ze ook niet echt. Waarschijnlijk is de zware kleigrond hier niet geschikt voor hen.
Onze drie palmen hebben de aanval van de palmkevers niet overleefd. Ieder jaar ging er eentje kapot, een echte plaag hier in Griekenland.

Zittend op ons terras of onder een olijfboom, onder een blauwe lucht en de ganse dag een stralende zon, met zicht op al die mooie bloemen in onze tuin... Dat is puur genieten!

Witte en roze Oleanders, een rode Bougainvillea tegen ons huisje

De Bougainvillea even van dichterbij

Een paarse Bougainvillea aan de achterkant

Een heerlijk ruikende Oleander bij de Bananenplant

Een Geranium en een Papyrusplant tussen ons en de buren

Nog een Oleander en de Campsis Radicans of trompetbloem

Heerlijk om te zitten tussen de oleanders en in de schaduw van de olijfboom

6 juni 2017 - Ticket voor Matia

Na wekenlang onze kleine Matia met de papfles gevoed te hebben en ons even lang te hebben afgevraagd wat we met hem uiteindelijk zullen gaan doen, hebben we een paar dagen geleden de knoop doorgehakt... Hij gaat mee naar België in oktober.

Wanneer je zo'n piepkleine poesjes - niet groter dan een grote muis - gedumpt vindt langs de weg, meer dood dan levend, dan kan je het niet over je hart krijgen om hen daar zomaar te laten liggen. Tenminste niet wanneer je een dierenvriend bent, al denkt diegene die hen daar achtergelaten heeft er blijkbaar wel heel anders over.
Mijn eerste woorden toen mijn man ermee thuiskwam van zijn wandeling waren 'Die ga je nooit groot krijgen'. Maar het is ons gelukt, tenminste toch met ééntje van hen.
Wat we allemaal moesten doen om het in leven te houden heb ik op 23 april uitvoerig beschreven. Ook in de daaropvolgende dagen en tijdens onze wandelingen kwam het kleine ding regelmatig ter sprake. Het hier opnieuw allemaal beschrijven zou te gek zijn.

Wat ik nooit zal vergeten, is het feit dat de natuur alles toch mooi voor elkaar heeft. Zonder het voorbeeld van een mama, weten hoe je op de kattenbak moet gaan, hoe je je moet wassen en nog veel van die dingen, dat heeft me heel erg verrast. Ik ben dan ook heel blij dat ik dit mocht ervaren.
Matia hangt heel erg aan ons en hij wil altijd dicht bij ons zijn. Wanneer hij niemand van ons beiden ziet heerst er lichte paniek. Alleen al maar horen dat we in de buurt zijn stelt hem dan gerust.

Opgroeien zonder mama, broertjes en zusjes heeft wel één groot nadeel voor ons... hij oefent zijn bijttechnieken uit op onze vingers, handen en tenen.
Wanneer hij op onze schoot wil gebruikt hij onze benen soms als klimpaal, wat vooral bij mij al een waar slagveld heeft achtergelaten. Gezien de korte broeken met deze warme temperaturen, komen zijn nageltjes dan rechtstreeks in mijn vel terecht. Bij iedere 'misstap' van die kleine beenklimmer levert het één of meer nieuwe krabben op. Ik noem het al lachend mijn 'kattoos'... al ben ik fel tegen een echte tattoo.
Gelukkig heb ik het hem al een beetje kunnen afleren. Wanneer hij nu op mijn schoot wil komt hij naast me zitten en kijkt hij met smekende oogjes omhoog.

In de olijfbomen in onze tuin klimmen is één van zijn hobby's. Alleen weet hij nog niet goed hoe hij terug op de grond moet geraken. Dan begint hij zielig te miauwen en wacht hij tot iemand van ons hem veilig naar beneden helpt. Wat is het leven van een kleine babypoes toch ingewikkeld zal hij denken...

Na een telefoontje aan Transavia is zijn ticket voor de vlucht nu in orde. We moesten wel vroeg boeken want er mogen maar twee dieren mee in het vliegtuig. In het ruim bij de bagage mogen ook nog eens twee dieren mee maar dat kan je zo'n piepklein diertje niet aandoen. Snel zijn was dus de boodschap...
Nu nog ervoor zorgen dat zijn inentingen in orde zijn, de eerste heeft hij begin vorige week al gekregen. Verspreid over enkele weken volgen de rest van de inentingen die nodig zijn voor de wetten van Griekenland. De inentingen voor België en vooral Nederland - want we vliegen naar Schiphol - krijgt hij een paar weken voor de vlucht. Een chip die voor België noodzakelijk is, zal waarschijnlijk ook in Nederland wel verplicht zijn.

En volgend jaar kan hij dan weer samen met ons de zomer in Zakynthos doorbrengen...

Matia, pas bij ons en op sterven na dood

Om de paar uren een flesje geven

Mee op wandel

En naar het strand

 

Spelen in de tuin

In de olijfboom klimmen

Help... wie haalt mij hieruit?

Uitrusten na al die inspanningen