Wanneer je zo'n piepkleine poesjes - niet groter dan een grote muis - gedumpt vindt langs de weg, meer dood dan levend, dan kan je het niet over je hart krijgen om hen daar zomaar te laten liggen. Tenminste niet wanneer je een dierenvriend bent, al denkt diegene die hen daar achtergelaten heeft er blijkbaar wel heel anders over.
Mijn eerste woorden toen mijn man ermee thuiskwam van zijn wandeling waren 'Die ga je nooit groot krijgen'. Maar het is ons gelukt, tenminste toch met ééntje van hen.
Wat we allemaal moesten doen om het in leven te houden heb ik op 23 april uitvoerig beschreven. Ook in de daaropvolgende dagen en tijdens onze wandelingen kwam het kleine ding regelmatig ter sprake. Het hier opnieuw allemaal beschrijven zou te gek zijn.
Wat ik nooit zal vergeten, is het feit dat de natuur alles toch mooi voor elkaar heeft. Zonder het voorbeeld van een mama, weten hoe je op de kattenbak moet gaan, hoe je je moet wassen en nog veel van die dingen, dat heeft me heel erg verrast. Ik ben dan ook heel blij dat ik dit mocht ervaren.
Matia hangt heel erg aan ons en hij wil altijd dicht bij ons zijn. Wanneer hij niemand van ons beiden ziet heerst er lichte paniek. Alleen al maar horen dat we in de buurt zijn stelt hem dan gerust.
Opgroeien zonder mama, broertjes en zusjes heeft wel één groot nadeel voor ons... hij oefent zijn bijttechnieken uit op onze vingers, handen en tenen.
Wanneer hij op onze schoot wil gebruikt hij onze benen soms als klimpaal, wat vooral bij mij al een waar slagveld heeft achtergelaten. Gezien de korte broeken met deze warme temperaturen, komen zijn nageltjes dan rechtstreeks in mijn vel terecht. Bij iedere 'misstap' van die kleine beenklimmer levert het één of meer nieuwe krabben op. Ik noem het al lachend mijn 'kattoos'... al ben ik fel tegen een echte tattoo.
Gelukkig heb ik het hem al een beetje kunnen afleren. Wanneer hij nu op mijn schoot wil komt hij naast me zitten en kijkt hij met smekende oogjes omhoog.
In de olijfbomen in onze tuin klimmen is één van zijn hobby's. Alleen weet hij nog niet goed hoe hij terug op de grond moet geraken. Dan begint hij zielig te miauwen en wacht hij tot iemand van ons hem veilig naar beneden helpt. Wat is het leven van een kleine babypoes toch ingewikkeld zal hij denken...
Na een telefoontje aan Transavia is zijn ticket voor de vlucht nu in orde. We moesten wel vroeg boeken want er mogen maar twee dieren mee in het vliegtuig. In het ruim bij de bagage mogen ook nog eens twee dieren mee maar dat kan je zo'n piepklein diertje niet aandoen. Snel zijn was dus de boodschap...
Nu nog ervoor zorgen dat zijn inentingen in orde zijn, de eerste heeft hij begin vorige week al gekregen. Verspreid over enkele weken volgen de rest van de inentingen die nodig zijn voor de wetten van Griekenland. De inentingen voor België en vooral Nederland - want we vliegen naar Schiphol - krijgt hij een paar weken voor de vlucht. Een chip die voor België noodzakelijk is, zal waarschijnlijk ook in Nederland wel verplicht zijn.
En volgend jaar kan hij dan weer samen met ons de zomer in Zakynthos doorbrengen...
Matia, pas bij ons en op sterven na dood
Om de paar uren een flesje geven
Mee op wandel
En naar het strand
Spelen in de tuin
In de olijfboom klimmen
Help... wie haalt mij hieruit?
Uitrusten na al die inspanningen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten