25 februari 2019 - Naar de boerenmarkt en Marathia Beach

Bij het ontwaken ziet het er heel wat minder grijs uit dan de vorige dagen, de zon is van de partij maar de wind ook nog altijd. Het stormt niet meer zo erg maar ondanks de zon is het toch nog altijd koud door de ijzige wind.
We rijden naar de boerenmarkt om vooral vers fruit van de boeren te gaan kopen, er gaat niets boven de citroenen, sinaasappelen en pompelmoezen die recht van de bomen komen. Eerst lopen we even tot op de scheepswerf waar een massa boten staan te wachten op hun onderhoud en tot ze weer in het water kunnen.
Voorbij de boten komen we aan de zee en kijken verbaasd naar de grote golven op het water, zo hebben we de zee hier nog nooit gezien. Lang blijven we niet staan kijken want ondanks mijn warme winterjas heb ik het toch koud door de wind die om onze oren blaast.
Dan maar snel terug tot aan de markt. Er zijn nog niet veel kraampjes open maar de boeren waar wij gewend zijn om te kopen zijn er wel, evenals de mevrouw met de kruiden. We zien voor het eerst mandarijntjes en die moeten we natuurlijk ook proberen, de vorige jaren waren die al niet meer te krijgen wanneer we op het eiland kwamen.
Met zwaar geladen zakken gaan we terug naar de auto en stoppen op weg naar huis ook nog bij AB, Lidl en de bakker.

In de namiddag zie ik door het keukenraam de zon schijnen op Marathia Beach en omdat we er gisteren niet naartoe gewandeld zijn besluiten we om nu maar te gaan. Het troebele water voor de kust heeft plaats gemaakt voor een melkachtige kleur in de blauwe zee.
Het kiezelpad naar de beach is op sommige plaatsen best steil en in slechte staat doordat het water van de vele regens bij zijn tocht naar beneden diepe geulen heeft gemaakt in het pad.
Al van ver horen we de golven tegen de rotsen beuken en beneden gekomen zien we de wilde zee, het anders zo rustige water spat nu hoog op en komt in een fijne mist over ons heen. We klimmen op onze favoriete rots en bekijken van daaruit het wilde water.
Dan wandelen we terug naar huis waar nog wat werk op ons wacht. Tegen avond wakkert de wind weer aan en krijgen we weer storm.
Heel Griekenland kreunt onder de uitzonderlijke koude met veel sneeuw op sommige plaatsen en overvloedige regen op andere. Bij ons blijft het bij stormweer en de regen van het weekend viel nog mee. Ondertussen is het in ons Belgenlandje volop lente met uitzonderlijk hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. De wereld staat op zijn kop...

Enkele foto's van Marathia Beach. Om mijn fototoestel voor de spatten te behoeden heb ik geen foto's gemaakt van de hoogste opspattingen.

Vanaf ons terras is het melkachtige in het blauw goed te zien

 

24 februari 2019 - Slecht weer

Na onze wandeling van donderdag hadden we plannen gemaakt om de volgende dag nog een keer te gaan wandelen in Agalas vóór het voorspelde slechte weer op zaterdag zou komen.
Vrijdagmorgen was het zwaarbewolkt maar we maakten toch onze rugzakken klaar, er was immers geen regen voorspelt voor die dag. We stapten in de auto om naar het vertrekpunt te rijden en toen we beneden aan onze poort kwamen kregen we toch een regenbui op ons dak.
Na eventjes overleggen besloten we om terug naar boven te rijden en er dan maar een poets dag van te maken. Achteraf gezien geen slechte beslissing want er kwamen nog meerdere fikse regenbuien en onze klaargemaakte picknick hebben we maar binnen in huis opgegeten.

Voor gisteren was er storm voorspelt vanaf de namiddag en bij het ontwaken regende het nog altijd, al kwam soms hier en daar de zon wel eens tussen de wolken piepen. Even na het middageten hoorden we een donderslag en wat later begon het flink te waaien, er kwam zelfs hagel aan te pas. Die wind groeide uit tot een storm van 80 km. per uur en hier vlakbij zee is dat flink te voelen.
De zee was wild met witte schuimkoppen en we zagen vanuit ons huisje de golven woest tegen de rotsen van Marathia Beach slaan en metershoog opspatten. 

Ook vanmorgen is er nog veel wind en een ruwe zee maar de regen laat het gelukkig afweten. Hier en daar is er soms een heel klein beetje blauwe lucht te zien en ik hoop op toch nog wat zon vandaag, want ik wil heel graag tot aan Marathia Beach wandelen om naar de golven te kijken. 
In de namiddag is de zon er nog altijd niet en ik ga het terras op om even te checken of we het toch maar gaan wagen om er zonder zon naartoe te wandelen. De koude wind gaat snijdend langs mijn aangezicht en mijn zin om de golven te zien is heel snel over.
Dan maar even een foto vanaf ons terras nemen van de beach, de golven hebben het anders zo kristalheldere water langsheen de kust overal troebel gemaakt.
Achter Gerakas zijn de hoge bergen van de Peloponnesos te zien, de zon schijnt op hun besneeuwde toppen en dat is ook wel een paar foto's waard. 

Na het avondeten wakkert de wind nog aan en het stormt weer even erg als gisteren. Voor de volgende week wordt terug mooi en warmer weer voorspelt en ik hoop dat de voorspellingen uitkomen want voor een koukleum als ik is dit verschrikkelijk weer...

De ganse kustlijn in troebel water door de storm

Ook Marathia Beach in troebel water

De besneeuwde bergtoppen van de Peloponnesos achter Gerakas

Even dichterbij halen... de zon schijnt op de besneeuwde bergtoppen

21 februari 2019 - Wandelen op de Skopos van Keri

De twee vorige dagen heeft mijn man op zijn eentje een paar korte wandelingen gemaakt hier in de omgeving, mijn kuiten hadden een beetje last van de afdalingen tijdens onze wandelingen van zondag en maandag. Ook mijn knie was de afdalingen niet meer gewoon en begon op te spelen. Dat komt ervan als je gedurende de wintermaanden liever niet door het koude of natte weer gaat lopen, mijn conditie was dan ook ondermaats.
Terwijl mijn man op pad was heb ik ondertussen wat gepoetst en de overgordijnen opgehangen die ik in de winter genaaid had voor onze eethoek, dat moest ook gebeuren.

Vandaag gaan we opnieuw samen wandelen en we willen een rondwandeling maken op de Skopos van Keri.
Bij ons vertrek in de voormiddag is het 7° en ik kleed me voor de veiligheid warm aan maar al snel gaat mijn jas in de rugzak want de zon geeft al veel warmte.
We nemen het pad vlakbij ons huisje en wanneer we bij één van de eerste huisjes komen zien we al van ver onze vriend de hond, die ons vorig jaar een paar keren vergezelde op enkele wandelingen. Het eerste moment begint hij te blaffen maar wat dichterbij gekomen herkent hij ons en worden we heel enthousiast begroet. Hij loopt meteen met ons mee en ook zijn maatje besluit om te volgen.
Bijna in Keri dorp aangekomen beginnen aan een boerderij verschillende honden te blaffen en dan merken we dat ze er niet meer gerust in zijn, ze blijven even achterop en keren dan terug huiswaarts. Eigenlijk zijn we er blij om want we vroegen ons al af wat ze zouden doen als we even verderop een stuk over de hoofdbaan moeten lopen.

Op de hoofdbaan gekomen volgen we die een eindje en slaan dan een smal pad in en komen even later aan het kerkhof van Keri. Hier besluiten we in het zonnetje onze boterhammen op te eten en even te rusten.
Daarna lopen we verder en steken de hoofdbaan over om het kiezelpad te nemen dat op de weg naar Marathia uitkomt. Onderweg horen we opeens de belletjes van naderende geiten. Een man met een Pick-up rijdt een eindje achter ons met achter zich een grote bende geiten. We gaan even naast het pad staan om hen door te laten en zeggen vriendelijk goedendag aan de voorbij rijdende man, maar de geiten denken er niet aan om hem te volgen wanneer ze ons in de gaten krijgen. Hoezeer hij ook roept... ze gaan geen meter verder.
We vinden er niets beter op dan op onze hurken tussen het lange gras te gaan zitten en ons zo klein mogelijk te maken. In looppas stormen ze dan de rijdende auto achterna en als ze voorbij zijn komen we terug te voorschijn en kunnen onze wandeling verder zetten. Wat men al niet moet doen voor een bange kudde geiten!

Op de weg naar Marathia gekomen lopen we richting huis, tevreden van de wandeling en van het mooie weer, in de zon lijkt het wel zomer. We hebben alweer enkele bloemen tegen gekomen die we nog niet eerder gezien hebben, de verzameling foto's kan weer aangevuld worden.

Wanneer de avond valt en ik begin met het bereiden van onze avondmaaltijd zie ik door het raam een mooi schouwspel. Het schildpadeiland Marathonisi ligt in de schijn van de ondergaande zon en dat wordt weerspiegeld in de zéér kalme zee. Daar moet ik toch eerst een foto van nemen voor ik verder ga met het eten bereiden...

Onze vriend wandelt samen met zijn kleine maatje met ons mee

Een grot op de Skopos van Keri

Himantoglossum Robertianum of Reuzenorchis

Ruïnes van wat waarschijnlijk eens een kerkje was

Iris Tuberosa of Slangenkop Iris van opzij en van boven gezien

Wij zagen ze voor het eerst

De witte bloemen lijken wel een sneeuwtapijt

Zicht op Limni Keri en omgeving

Vlakbij huis voor het eerst de lekker ruikende Mimosa-soort gezien... en geroken

En in onze tuin een Strelitzia

Onze wandeling

De hoogtemeter en de afstand

Marathonisi in de ondergaande zon weerkaatst in de spiegelgladde zee

18 februari 2019 - Wandelen in een ander deel van Keri

De wandeling die we vandaag gaan maken hebben we vorig jaar op 13 april ook al eens gedaan. Er stonden toen veel mini-orchideetjes en ook al vrezen we dat het nog wat vroeg is, we gaan toch even kijken.
Onze wandeling vertrekt aan het bruggetje bij Limni Keri bij het elektriciteitsgebouw. Enkele jaren geleden hebben we een hele tijd naar het smalle pad moeten zoeken omdat het helemaal overwoekerd was door hoog onkruid. Ondertussen weten we waar we moeten lopen en het is nu ook veel beter zichtbaar dan toen.
In tegenstelling tot de vorige keren groeit er nu veel mos op het paadje tussen de bomen en door de dauw van deze nacht moeten we toch wat oppassen om niet te gaan schuiven. Eenmaal aan het einde van het paadje gekomen ligt het bredere kiezelpad voor ons en wordt het lopen vergemakkelijkt.

We hebben onderweg zoveel interesse voor de bloemen dat we onze wandel-gps verwaarlozen en verwondert zijn over plekjes die ons niet bekent voorkomen. Even checken op de gps en dan ontdekken we dat we een afslag gemist hebben maar geen nood want nu hebben we deze omgeving ongewild ook gezien. We keren terug tot aan de juiste afslag en herkennen meteen weer de wandeling van vorige keer.
Even later zien we de eerste mini-orchidee en dat geeft ons hoop dat we er nog meer gaan tegenkomen. Voor de rest bijna alleen maar bloemen die we ook gisteren al zagen en wat verderop komen we tussen de olijfgaarden. Het pad kronkelt tussen ontelbare olijfbomen die prachtig gelegen zijn tussen een groen tapijt dat wordt opgefleurd door de frisse kleuren van de bloemen.
Dit moet echt wel één van de mooiste plekjes van het binnenland zijn, we vonden het hier vorig jaar al heel mooi maar nu is alles nóg groener en het is muisstil. Ik merk op dat genieten toch in een klein hoekje schuilt en meer moet dat echt niet zijn voor ons. Tussen al dat groen zetten we ons even op een steen en halen onze meegebrachte lunch uit de rugzak.

Dan wandelen we weer verder en aan de overkant van de baan van Keri naar Agalas komen we in een gans andere omgeving terecht. Hier is veel minder groen omdat het hoger gelegen is en de olijfbomen op rotsachtige bodem staan. We volgen het pad en komen na een grote boog weer terug bij de baan naar Agalas die we terug oversteken en nu een ander pad inslaan.
Op dit pad stonden vorig jaar heel veel mini-orchideetjes en hebben we zelfs exemplaren voor het eerst gezien. Spijtig genoeg zijn we nog te vroeg en vinden vandaag geen enkel orchideetje, enkel dezelfde grotere orchideeën die we gisteren ook al zagen zijn van de partij.
Een beetje teleurgesteld komen we terug aan het smalle paadje en gaan we daarlangs tot aan het beginpunt van onze wandeling. Het was weer een heerlijke wandeling met prachtige plekjes en voor de orchideetjes zullen we over een paar weken nog eens moeten terugkomen...

Zicht op Limni Keri en Marathonisi

Een Iris Unguicalaris of Winteriris

Onze eerste mini-orchidee dit jaar

Een groen tapijt tussen de olijfbomen

Heel oude olijfbomen

Overal groen

Een Himantoglossum Robertianum of Reuzenorchis

Een berm vol witte bloemen 

Anemonen tussen het groen

Nog meer witte bloemen

Bijna aan het einde en weer zicht op Marathonisi

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand

17 februari 2019 - Wandelen in Keri

Gisteren zijn we eerst gaan winkelen bij AB en Lidl en daarna heb ik me bezig gehouden met ons huisje in Marathia proper te maken, ondertussen heeft mijn man de terrassen voor zijn rekening genomen. De tuinmeubelen hebben tijdens onze afwezigheid binnen gestaan en moesten dringend terug buiten om een beetje normaal te kunnen wonen.
De potten met planten staan ook terug op hun plaats en zijn tot onze verwondering heel erg gegroeid. Onze tuin heeft nog een grondige opknapbeurt nodig maar dat is voor over een weekje of zo.
De eerste dag hier was winderig maar de zon scheen volop en dat geeft zin om te werken. Matia voelt zich meteen weer thuis en geniet er duidelijk van om weer buiten te kunnen lopen, al kwam hij regelmatig binnen om zich wat op te warmen bij de elektrische verwarming.

Bij het ontwaken deze morgen kunnen we al zien dat het een prachtige dag wordt, we gaan dan ook meteen een kleine wandeling maken hier vlakbij in Keri. De grote schoonmaak in huis en in de tuin zijn voor dagen dat het wat minder mooi weer is, maar zoals het er nu naar uitziet is dat nog niet voor de eerste week.
Eerst even verjaardagswensen naar onze jongste dochter sturen en dan rijden we tot aan het kerkhof in Keri en laten daar onze auto achter. Van daaruit wandelen we langs het huis van onze Belgische vrienden die binnenkort naar hier verhuizen, ze hadden ons gevraagd om eens te kijken of alles in orde is na de zware aardbeving van oktober.
Daarna willen we nog even tot aan Cape Keri wandelen en dan terug naar de auto en naar huis. Op weg naar Cape Keri merk ik op dat ik wel eens tot Mizithres wil lopen, om te zien hoe het er daar uitziet nadat er een groot stuk van de klif in het water viel door de zware aardbeving. Mijn man stelt voor om dan van daaruit door de bossen terug te gaan naar het dorp. Dat is een eind verder dan onze bedoeling was maar ik ga direct akkoord.

Bij Cape Keri staan nog altijd de hekken zodat we niet tot bij het uitzichtpunt kunnen, jammer want vanaf de hekken zijn de prachtige rotsen niet te zien. Gelukkig hebben wij in het verleden al veel mooie foto's gemaakt van die rotsen.
Bij de rots Mizithres zien we wat de aardbeving heeft aangericht, het uitkijkpunt waar we al een paar keer gestaan hebben is naar beneden gestort en in zee verdwenen. De witte kalksteen heeft nu een strand gevormd tussen de klif en de rots. We lopen verder via het wandelpad tot we bij het dorp komen en gaan door de smalle straatjes terug tot bij de auto en rijden huiswaarts.

We frissen ons wat op en wandelen dan zoals afgesproken naar onze vrienden van de taverne om de meegebrachte pralines, chocolade en nog enkele geschenkjes af te leveren. Omdat men in Griekenland later eet dan wij gewend zijn gaan we zeker op tijd zodat we voor het eten terug thuis zijn.
Bij onze aankomst zitten ze bij uitzondering veel vroeger aan tafel en we verontschuldigen ons en zeggen dat we later wel terugkomen. Dat is niet naar hun zin en ze staan erop dat we aanschuiven en samen met hen eten. Onze uitvlucht dat thuis een gebakken kip op ons ligt te wachten om gegeten te worden helpt niet, we moeten en zullen mee aanschuiven. Dat is weer die Griekse gastvrijheid die we al zovele keren ervaren hebben.
Het wordt een heel gezellige namiddag met onze vrienden en het gezinnetje van hun andere dochter, hen kennen we al van onze etentjes in de taverne. Zoiets is echt voor de Grieken, gastvrijere mensen bestaan niet.
Het is al donker wanneer we naar huis gaan samen met een konijn, olijfolie, eieren en natuurlijk wijn zoals altijd.

We verontschuldigen ons nogmaals en zeggen dat we ons heel schuldig voelen omdat we op het verkeerde moment langs gekomen zijn, maar dat wordt dadelijk door hen rechtgezet. Zij zijn óns dankbaar dat we meegegeten hebben van het varken van hun farm en het beste vinden ze nog dat we samen met de ganse familie hebben willen eten, want wij zijn toch familie nu... onbegrijpelijk voor ons Belgen.

Deze ganzen waren niet blij om ons te zien

Romulea Bulbocodium

Mizithres

Een file van rupsen op ons wandelpad

Een weide vol witte bloemen

Oxalis Pes-Caprea of Knikkende klaverzuring

Keri dorp met op de achtergrond de rotsen van Cape Keri

Cape Keri

We zagen voor het eerst Amandelbloesem

Eén van de smalle straatjes van Keri dorp

 

15 februari 2019 - Naar onze tweede thuis

Zondag hebben we nog genoten van een etentje met de kinderen en kleinkinderen, ook mijn zus en schoonbroer waren van de partij. Heerlijk om nog eens met z'n allen samen te zijn vóór ons vertrek.
De afgelopen week was best hectisch met inpakken en alle voorbereidingen op onze lange afwezigheid.
De laatste dag moest ik nog even langs de pralinewinkel. Bij ons vorige verblijf had ik in de taverne van onze vrienden aan de dochter des huizes vertelt dat ik onze Belgische chocolade wel miste. Ze vertelde dat ze gehoord had dat de Zwitserse chocolade zo lekker is, waarop ik antwoordde dat de Belgische nóg lekkerder is en wereldwijd bekent.
Ik beloofde haar dat ik de volgende keer chocolade en pralines zou meebrengen en belofte maakt schuld. Vandaar mijn bezoekje aan Leonidas, op wiens pralines ik ook verzot ben.

En nu is de dag van ons vertrek aangebroken.
Tegen 7.00 staat de taxi voor onze deur om ons naar de luchthaven te brengen, goed op tijd want met al die file's 's morgens weet je maar nooit.
Onze Matia is ook weer van de partij, wat zal hij tevreden zijn als hij weer kan ravotten in de tuin en op de berg achter ons huisje. Het binnen zitten op ons appartement begon hij stilaan beu te worden. Gisterenavond waren we nog bij de dierenarts voor een gezondheidscheck want zonder die check mag hij niet op het vliegtuig en hij werd goedgekeurd voor vertrek.

Bij de luchthaven gekomen hebben we nog ruim de tijd en ondanks de nationale staking van woensdag gaat alles heel vlot. Het vliegtuig van Aegean vertrekt op tijd en levert ons veilig en wel af op de luchthaven van Athene. Het weer is er niet zo fraai, het is heel grijs en het regent.
Omdat we een rechtstreekse vlucht naar Zakynthos geboekt hebben - weliswaar met tussenstop in Athene - gaat onze bagage rechtstreeks naar het aansluitende vliegtuig en moeten wij ons alleen maar naar de juiste gate begeven.
Nog altijd in de regen vertrekken we omstreeks 18.00 met het kleinste toestel van Olympic richting onze tweede thuis. Even voor we in Zakynthos landen zijn er geen wolken meer te bespeuren en komen we aan onder een open hemel vol sterren.
Dan met de bagage naar de taxi en die brengt ons naar ons huisje in Agrilia, waar we in oktober onze auto op de oprit achtergelaten hebben. Met dank aan onze batterijlader op zonne energie start hij meteen en kunnen we naar ons huurhuisje in Marathia.

Daar aangekomen openen we met een bang hart de voordeur... denkende aan onze voedselvoorraad in het schap, die door de zware aardbeving van 26 oktober op de grond beland kan zijn. Tot onze geruststelling staat alles nog netjes op zijn plaats, waarschijnlijk doordat de woning op rotsgrond gebouwd is en niet zo zwaar trilt bij een beving.
Matia is blij dat hij eindelijk na 13 uren zijn reismand mag verlaten, hij is zoals de vorige keren weer heel braaf geweest.
We gaan vroeg naar bed want het was een lange dag en de volgende dagen wacht ons nog veel werk.
Om 3.57 worden we wakker, de ramen en deuren rammelen en ons bed wordt door elkaar geschud. Onze eerste aardbeving voor dit jaar en we zijn nog maar pas aangekomen...

Deze keer was het 4.2 Richter en omdat het epicentrum maar een vijftiental kilometer van Marathia lag, op een geringe diepte, konden we het heel goed voelen. De naschokken gaan nog altijd door...