~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 17 februari 2019

Gisteren zijn we eerst gaan winkelen bij AB en Lidl en daarna heb ik me bezig gehouden met ons huisje in Marathia proper te maken, ondertussen heeft mijn man de terrassen voor zijn rekening genomen. De tuinmeubelen hebben tijdens onze afwezigheid binnen gestaan en moesten dringend terug buiten om een beetje normaal te kunnen wonen.
De potten met planten staan ook terug op hun plaats en zijn tot onze verwondering heel erg gegroeid. Onze tuin heeft nog een grondige opknapbeurt nodig maar dat is voor over een weekje of zo.
De eerste dag hier was winderig maar de zon scheen volop en dat geeft zin om te werken. Matia voelt zich meteen weer thuis en geniet er duidelijk van om weer buiten te kunnen lopen, al kwam hij regelmatig binnen om zich wat op te warmen bij de elektrische verwarming.

Bij het ontwaken deze morgen kunnen we al zien dat het een prachtige dag wordt, we gaan dan ook meteen een kleine wandeling maken hier vlakbij in Keri. De grote schoonmaak in huis en in de tuin zijn voor dagen dat het wat minder mooi weer is, maar zoals het er nu naar uitziet is dat nog niet voor de eerste week.
Eerst even verjaardagswensen naar onze jongste dochter sturen en dan rijden we tot aan het kerkhof in Keri en laten daar onze auto achter. Van daaruit wandelen we langs het huis van onze Belgische vrienden die binnenkort naar hier verhuizen, ze hadden ons gevraagd om eens te kijken of alles in orde is na de zware aardbeving van oktober.
Daarna willen we nog even tot aan Cape Keri wandelen en dan terug naar de auto en naar huis. Op weg naar Cape Keri merk ik op dat ik wel eens tot Mizithres wil lopen, om te zien hoe het er daar uitziet nadat er een groot stuk van de klif in het water viel door de zware aardbeving. Mijn man stelt voor om dan van daaruit door de bossen terug te gaan naar het dorp. Dat is een eind verder dan onze bedoeling was maar ik ga direct akkoord.

Bij Cape Keri staan nog altijd de hekken zodat we niet tot bij het uitzichtpunt kunnen, jammer want vanaf de hekken zijn de prachtige rotsen niet te zien. Gelukkig hebben wij in het verleden al veel mooie foto's gemaakt van die rotsen.
Bij de rots Mizithres zien we wat de aardbeving heeft aangericht, het uitkijkpunt waar we al een paar keer gestaan hebben is naar beneden gestort en in zee verdwenen. De witte kalksteen heeft nu een strand gevormd tussen de klif en de rots. We lopen verder via het wandelpad tot we bij het dorp komen en gaan door de smalle straatjes terug tot bij de auto en rijden huiswaarts.

We frissen ons wat op en wandelen dan zoals afgesproken naar onze vrienden van de taverne om de meegebrachte pralines, chocolade en nog enkele geschenkjes af te leveren. Omdat men in Griekenland later eet dan wij gewend zijn gaan we zeker op tijd zodat we voor het eten terug thuis zijn.
Bij onze aankomst zitten ze bij uitzondering veel vroeger aan tafel en we verontschuldigen ons en zeggen dat we later wel terugkomen. Dat is niet naar hun zin en ze staan erop dat we aanschuiven en samen met hen eten. Onze uitvlucht dat thuis een gebakken kip op ons ligt te wachten om gegeten te worden helpt niet, we moeten en zullen mee aanschuiven. Dat is weer die Griekse gastvrijheid die we al zovele keren ervaren hebben.
Het wordt een heel gezellige namiddag met onze vrienden en het gezinnetje van hun andere dochter, hen kennen we al van onze etentjes in de taverne. Zoiets is echt voor de Grieken, gastvrijere mensen bestaan niet.
Het is al donker wanneer we naar huis gaan samen met een konijn, olijfolie, eieren en natuurlijk wijn zoals altijd.

We verontschuldigen ons nogmaals en zeggen dat we ons heel schuldig voelen omdat we op het verkeerde moment langs gekomen zijn, maar dat wordt dadelijk door hen rechtgezet. Zij zijn óns dankbaar dat we meegegeten hebben van het varken van hun farm en het beste vinden ze nog dat we samen met de ganse familie hebben willen eten, want wij zijn toch familie nu... onbegrijpelijk voor ons Belgen.