Wat een jaar geleden als een droom begon is voorbij!
Gisteren reden we met poetsgerief naar ons huurhuisje in Marathia om het een laatste poetsbeurt te geven en nog een tweetal van onze planten - die we in onze tuin in Agrilia willen zetten - op te halen.
Zoals al zo vaak gebeurd is wanneer we bij de poort aankwamen, stapte ik uit om ze te openen en reed mijn man met de auto de steile helling naar ons huisje op. Na de poort gesloten te hebben wandelde ik de helling op en realiseerde ik me dat dit de laatste keer was dat ik deze oprit zou oplopen. Zonder het te willen kwamen de tranen in mijn ogen, want ondanks alles doet het afscheid me pijn.
We hebben hier een heel mooie tijd beleefd en dachten dat onze mooie droom nog lang zou duren... tot de huisbaas zijn ware gezicht liet zien en onze mooie droom kapot maakte.
Meer en meer krijgen we te horen van inwoners hoe slecht hij wel is. Buren willen niets meer met hem te maken hebben, klusjesmensen willen niet meer voor hem werken, watertrucks willen geen water meer aan hem leveren en vrienden heeft hij bijna niet meer... Fraai is dit alles niet en wij zijn er met onze ogen open ingetrapt, omdat hij bij aanvang zó vriendelijk was dat we dachten dat we het winnende lotje uit de loterij getrokken hadden.
Voor vandaag hebben we op het middaguur afgesproken om de sleutels te gaan afleveren nadat hij het huisje geïnspecteerd en in orde bevonden heeft.
Even voor twaalf uur komen we aan en omdat de poort al open staat kunnen we recht naar boven rijden. Vanwege alles wat we met hem de laatste maanden hebben meegemaakt, kijken we er niet naar uit om hem terug te zien, maar we moeten door de zure appel heen.
Hij wacht ons al op in de tuin en samen gaan we naar het huisje waar ik de deur open en hem binnen laat om zijn inspectietocht te beginnen. Zoals we al wel vermoed hadden, kan hij geen minpunten vinden. We hebben alles in perfect propere staat en zonder de minste beschadiging achter gelaten...
Al vind hij het toch nog nodig om op te merken dat de stand van de elektriciteitsmeter - sinds de laatste opname begin mei - te weinig is volgens hem. Nu we door het warmere weer geen elektrische verwarming meer nodig hadden en we de laatste maand bijna altijd in Agrilia bezig waren, is dat niet verwonderlijk. We waren er alleen nog om te slapen en we wonen al twee weken terug in ons eigen huisje.
Of denkt hij misschien dat we de stand van de meter teruggedraaid hebben! Wij zijn eerlijke mensen en betalen wat we verbruikt hebben. We zijn niet zoals hij... die de verzegeling van de watermeter gebroken heeft en hem op de één of andere manier bewerkt heeft - of heeft laten bewerken - zodat die aftelt in plaats van optelt als er water van de stad in zijn waterput loopt.
Omdat we de laatste maanden ervaren hebben dat hij voor geen meter te vertrouwen is, hadden we per mail gevraagd of hij een geschreven bevestiging zou bij zich hebben, dat alles in orde bevonden is en al het door ons verschuldigde geld betaald is en het was ons eveneens per mail beloofd... niet dus!
Eigenlijk verwondert ons dat zelfs niet na wat hij ons de laatste maanden allemaal aandeed... hadden we nu echt gedacht dat hij zou veranderd zijn???
Diep teleurgesteld verlaten we het huisje en rijden tot bij onze vrienden van de taverne. Hun liefdevolle ontvangst maakt veel goed en tussen het bedienen van hun klanten door, hebben we een goed gesprek met hen.
Na iets te hebben gegeten rijden we terug naar Agrilia, blij dat alles achter de rug is en in de hoop dat we onze ex-huisbaas nooit meer tegenkomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten