16 oktober 2015 - Terug naar België

Het kan geen betere dag zijn om terug naar huis te vliegen.
Wanneer ik ontwaak zie ik al meteen dat het buiten bewolkt is. Door de kieren van de luiken komt weinig licht naar binnen en wanneer de zon schijnt zijn die kieren helder verlicht. Een beetje later hoor ik regendruppels op de dakpannen vallen en weet ik zeker dat het geen al te best weer is, maar dat maakt het afscheid van ons droomeilandje minder zwaar.
Vorig jaar was het 32° en stralend weer toen we naar huis vlogen en dan is het niet leuk om dat allemaal achter te laten, wetende dat thuis de koude en het natte weer op ons wacht.

Na het middageten en de afwas is alles klaar om te vertrekken en in afwachting gaan we nog wat genieten op ons terras. De zon is weer regelmatig van de partij en we willen haar laatste stralen nog ten volle benutten.
Een uurtje voor de taxi komt maak ik - bij gebrek aan eetlust op dit moment - een lunchpakketje voor in de luchthaven. Dan nog eens een keertje door het huis wandelen om te zien of we niets vergeten zijn en dan is het wachten op de taxi.
Om 18.00 stopt hij voor de deur en daar komt het einde van zes maanden zon, rust en genieten. Hij brengt ons naar de luchthaven en na een vijftiental minuutjes wachten kunnen we inchecken.
Tot onze verbazing zien we in de rij wachtende mensen een bekend gezicht. De vriendelijke Griekse uitbater van restaurant 'Agnadi' in Xirokastello - waar we tien dagen geleden nog lekker gegeten hebben - reist zo te zien ook mee naar België, van toeval gesproken. Hij herkent ons dadelijk en verteld dat hij een dag in België wil doorbrengen, daarna begint de vakantie voor hem en zijn vrouw.

Om kwart na zeven landt Ryanair en begint het 'boarden' zodat we al snel kunnen instappen. Het wordt een probleemloze vlucht die sneller voorbij is dan verwacht. Doordat ik onderweg ijverig gelezen heb kijk ik verrast op wanneer de stewardes aankondigt dat we over 25 minuten gaan landen.
Wanneer we in Charleroi door de wolken duiken worden we verwelkomt door... regen, maar wat hadden we anders verwacht?
We moeten nog even op onze taxi wachten omdat we een half uur vroeger dan voorzien geland zijn, maar dan kunnen we toch vertrekken. Tijdens de anderhalf uur durende rit heeft het geen seconde opgehouden met regenen. Typisch Belgisch weer.
Thuis aangekomen is het reeds middernacht voorbij en moe van de lange dag zoeken we heel snel ons bed op, het uitpakken is voor morgen...

14 oktober 2015 - Zakynthos stad en haven

Na het ontwaken stop ik vlug een wasmachine vol en fiets dan naar de bakker voor een vers brood. Laganas lijkt wel uitgestorven nu het toeristisch seizoen voorbij is. Voor mij zou het zo altijd mogen zijn, maar ik vrees dat de handelaars daar anders over denken. Het rustige Laganas bevalt ons veel beter dan het drukke, met al die luidruchtige - vooral Engelse - jongeren, voor wie het nooit luid en gek genoeg kan zijn.

Wanneer mijn tweede lading was aan de droogdraad hangt, rijden we naar de stad om onze tickets te laten printen. Onze printer heeft zijn kuren en - ook al hebben we er een paar minuten daarvoor nieuwe inktpatronen gestoken -  hij vertikt het om ook maar iets op papier te zetten.
We hebben nu een stick bij en zijn op weg naar een kopiecenter, want zonder onze incheckformulieren wacht ons vrijdag een boete op de luchthaven. Daar is Ryanair heel streng in.

Met de kostbare formulieren in onze tas maken we nog een laatste rondwandeling langs de haven. De zon is weer volop van de partij en het zicht op de Peloponnesos is net als gisteren opnieuw uitstekend.
Er ligt een cruiseschip aangemeerd en bootjes varen af en aan om de passagiers aan land te brengen. Voorlopig kunnen de grote cruiseschepen nog niet de haven binnenvaren, maar er zijn plannen om dat in de nabije toekomst wel mogelijk te maken. Als er terug geld voorhanden is zeker?
We genieten nog even op een bank van het zonnetje en denken niet aan de 5° en de eerste sneeuw die gisteren in België al gevallen is. Hopelijk is het niet de voorbode van een strenge, koude winter...
Daarna wandelen we terug naar de auto en rijden huiswaarts. Ondertussen is de was droog en kan ik beginnen strijken.

Tot ons vertrek vrijdag zal onze tijd goed gevuld zijn, het briefje met alles wat nog moet gedaan worden ligt klaar. Het is heel belangrijk dat er niets vergeten wordt want we kunnen niet zomaar vlug over en weer komen als we iets over het hoofd gezien hebben. Er komen dus nog een paar stresserende dagen...  

De haven

Zicht op de stad

Zeilboten genoeg in de haven

Het cruiseschip met één van de pendelbootjes

13 oktober 2015 - Onze laatste dagen

Het weekend was niet fameus. Vrijdagnacht is het beginnen regenen en de ganse zaterdag waren er fikse regenbuien, onweer en vooral veel wind. Zaterdagavond brak er dan een heuse storm los die ons een zo goed als slapeloze nacht heeft bezorgd.
Gelukkig was het zondagochtend droog, maar nog altijd bewolkt. Pas tegen de middag brak de zon weer door en werd het toch nog een mooie namiddag. Ons ga je echter niet horen klagen, wie kan er zeggen dat hij in zes maanden amper vijf dagen met regen gehad heeft?

Wij hebben het slechte weer gebruikt om al een beetje voorbereidingen te treffen voor onze afwezigheid. Wanneer ons huisje zes maanden onbewoond is, zijn er een aantal dingen die moeten gebeuren. Zo is het aan te raden om textiel in plastiek te verpakken tijdens de vochtige wintermaanden.
Omdat de aarde hier al eens durft te beven, nemen we ook daarvoor onze voorzorgen. De TV wordt plat gelegd zodat die niet kan omvallen. Die dunne LED schermen hebben niet veel nodig om te kantelen en we nemen liever geen risico's. Niet dat we hem zouden missen want in de zes maanden dat we hier zijn heeft hij niet één keer aangestaan.

Vandaag beloofd het een mooie dag te worden, bij het ontwaken is de hemel al stralend blauw met hier en daar een sneeuwwit wolkje. Wat gaan we dat missen als we terug in België zijn... we verlangen nu al naar volgend voorjaar.

Tegen de middag rijden we naar Marathia om afscheid te gaan nemen van onze vrienden van taverna Marathia Star. We hopen dat de taverne nog open is zodat we er nog een laatste keer kunnen eten. Voor de tijd van het jaar is het er nog redelijk druk en daar heeft het mooie weer vast veel mee te maken.
De zee is ongelofelijk mooi en heeft een diepblauwe kleur die we tot nu toe nog weinig gezien hebben. Waarschijnlijk omdat de zon in dit seizoen al een stuk lager staat en een andere kleur aan het water geeft. Het zicht is heel helder, vanop het terras zien we duidelijk de hoge bergen van de Peloponnesos en die liggen vele kilometers verwijderd.
In de keuken is niet meer alles te verkrijgen en dat begrijpen wij maar al te goed, het zijn de laatste dagen dat de taverne open is. De meeste tavernes hier op het eiland zijn trouwens al gesloten. We kiezen voor de ' Beef in red sauce' en nemen daarbij nog een bordje 'tomaten-komkommer' en een rode wijn. Na het eten bestel ik nog een cappuccino, mijn laatste hier in Zakynthos voor dit jaar.
En dan is het tijd om afscheid te nemen. Er worden ons vele wensen meegegeven voor onze kinderen en kleinkinderen en ook wij worden met goede wensen overstelpt. De dochter beloofd ons om regelmatig langs ons huisje te rijden en een oogje in't zeil te houden.
Dan stappen we in onze auto en rijden terug naar Agrilia, waar we de namiddag genietend van onze laatste zon doorbrengen op ons terras.  

De mooie blauwe zee... spijtig geeft een foto niet de exacte kleuren weer die onze ogen zien

Uitzicht vanaf het terras van de taverne

Taverne Marathiastar

Mijn laatste cappuccino dit jaar in Zakynthos

  

8 oktober 2015 - Wandelen rond Agios Leon

Na een rustdag gaan we vandaag weer eens wandelen.
We zijn al heel vaak langs Agios Leon gereden, om naar het noorden van het eiland te rijden, bijvoorbeeld naar Limnionas, Porto Roxa of Kampi. Maar in of rond Agios Leon zelf hebben we nog nooit gewandeld en daar gaan we vandaag verandering in brengen.

Ik fiets na het ontwaken naar de bakker voor een lekker vers brood en na het eten maken we ons lunchpakketje klaar voor tijdens de wandeling.
Dan rijden we naar Agios Leon, een bergdorp dat op 390 meter hoogte gelegen is en ongeveer 500 inwoners telt, die voornamelijk leven van veeteelt en landbouw. Er zijn veel wijngaarden en het is omgeven door mooie dennenbossen. De unieke bel toren van de kerk bevindt zich in een voormalige windmolen.

We parkeren de auto bij het benzinestation in het dorp, rechtover het huis waar Amy woont, één van de drie puppy's die bij ons gedumpt werden en die we een tijdje hebben opgevangen. Voor het huis baten ze een shop uit met lokale producten.
Daar start onze wandeling die heel even over de asfaltweg gaat, tot we aan een pad afslaan, dat verder door de velden en de olijfgaarden loopt. De omgeving valt ons wel tegen en eigenlijk hadden we dat kunnen vermoeden. Er is hier enkele jaren geleden een zeer zware brand geweest die heel veel hectaren bos verwoest heeft. Overal tussen het frisse jonge groen staan nog altijd de zwart verbrande bomen en struiken en dat is geen mooi zicht.
We volgen het pad dat we op de GPS gezet hebben en wanneer het middag is zetten we ons in de schaduw onder een boom en genieten van ons lunchpakketje. Boterhammetjes met schijfjes banaan en Griekse tijmhoning ertussen... en het smaakt heerlijk.

Dan wandelen we verder en na een tijdje steken we de asfaltweg tussen Kiliomenos en Agios Leon over om aan de overkant onze wandeling verder te zetten. Aan deze kant heeft het toen niet gebrand en we komen in een mooie bosrijke omgeving terecht, met blijkbaar nog verschillende andere wandelwegen. Die gaan we vandaag zeker niet volgen want dan wordt onze wandeling te lang, maar tegen het voorjaar willen we aan deze kant eveneens een aantal langere wandelingen uittekenen.
We lopen langs dennenbossen en velden met olijfgaarden en druiven, tot we terug in het dorp komen. Hier nemen we de smalle weggetjes om het dorp te doorkruisen en zo tenslotte terug bij onze auto te belanden.

Bij het naar huis rijden doen we nog even Loucha aan en gaan in Café Loucha afscheid nemen van Maritza - de uitbaatster - en tegelijk iets fris drinken. Een glas aspro krasi - witte wijn - voor mijn man en een glas portokalada - vers geperst sinaasappelsap - voor mij. Tot onze verrassing krijgen we nog een bordje met olijven, schijfjes komkommer en fetakaas, wat heerlijk smaakt na onze wandeling.
Wanneer we de rekening betaald hebben en willen vertrekken, komt de vader van Maritza nog aandragen met een bordje druiven van eigen kweek. Dat is de typische vriendelijkheid en gastvrijheid die je bij de kleine plaatselijke uitbaters nog wel vindt maar bij de grote toeristische zaken ver te zoeken is.

Voor we terugkeren naar de auto, wandelen we nog een stukje over het pad dat naar het klooster in Kiliomenos gaat. Enkele weken geleden maakten we deze wandeling en proefden onderweg van de wilde druifjes die langs dit pad groeien. Die zijn ons toen heel goed bevallen en we willen even gaan kijken of er nog wat te vinden zijn.
Na een poosje ontdekken we inderdaad nog wilde druiven die klaar zijn om geplukt te worden, tussen de vele trossen die ondertussen reeds verdroogd of gerot zijn. Niet te geloven dat men de lekkernijen niet plukt en gewoon laat rotten.
We plukken een kleine voorraad voor bij een ijsje en ook bij Griekse yoghurt met honing zijn ze overheerlijk. In de velden of de tuinen van de boeren zullen we nooit iets plukken, maar wanneer het zomaar in het wild hangt willen wij er natuurlijk graag van genieten.
Deze avond staat er bij ons als nagerecht een ijsje met wilde druiven op het menu...

Ons picknickplaatsje

Grote bidsprinkhanen kruisten ons pad

Tussen velden en wijngaarden

Oude huizen en een smal straatje

De unieke bel toren in de voormalige windmolen... en de Elia shop aan het naftstation

De portokalada en de aspro krasi in Café Loucha... en de lekkere verrassing

Uitzicht vanaf het terras... en de druiven op het eind van ons bezoek 

De wilde druiven... en hier liggen ze op ons ijsje

Onze wandeling

 

6 oktober 2015 - Porto Roma en Gerakas

Gisteren is een collega van onze oudste dochter bij ons langsgekomen. Hij en zijn vrouw zijn de dag daarvoor met het vliegtuig aangekomen en waren op zoek naar enkele tips over de belangrijkste bezienswaardigheden op het eiland. Hopelijk hebben we hen kunnen helpen zodat hun verblijf op Zakynthos de moeite waard zal zijn.

Het beloofd vandaag een stralende dag te worden en we gaan onze benen nog eens strekken. We willen naar Porto Roma en Gerakas om daar wat rond te wandelen want het is al van vorig jaar juni geleden dat we er nog waren.

We rijden via Kalamaki en Argassi naar Vasilikos en nemen op het einde van de weg de afslag naar Porto Roma. Op de ons bekende parking laten we de auto achter en wandelen naar het strand, maar gaan meteen het vissershaventje voorbij en lopen over de rotsen de hoek om. De mooie rotspartijen in het water kunnen ons veel meer bekoren dan het kiezelstrand en men zal ons dan ook heel zelden op een strand aantreffen. Hier om de hoek genieten we van de rust en het prachtige uitzicht.
Wanneer we voldoende genoten hebben wandelen we vanaf de parking over een pad dat volgens de GPS naar Gerakas leidt. Sinds de kaart voor de GPS gemaakt werd lijkt er ondertussen al wel wat veranderd te zijn. Het pad slingert langs de kustlijn tot het doodloopt op de poorten van enkele villa's die daar inmiddels gebouwd werden. Dan maar terug en met de auto tot Gerakas waar we deze op de parking achterlaten.

We nemen het ons vertrouwde paadje dat door de heuvels loopt maar zijn eerder teleurgesteld. Men heeft er recent met een bulldozer het pad breder gemaakt en daarbij bijna alle struiken en aanplanting vernield. Zoals het er nu bij ligt lopen we snel door en blijven enkel even staan bij de krijtrotsen die van hierboven gezien een mooie aanblik geven.
Wanneer we bij de weg van Vasilikos naar Zakynthos komen besluiten we nog even naar Mavratzis Beach te wandelen. Toen we acht jaar geleden hier in Vasilikos een huisje huurden bij Logothetis Farm, maakten we enkele mooie foto's op onze wandeling naar Mavratzis. Maar wat een ontgoocheling nu... het is er vuil, grotendeels verwaarloosd en echt geen bezoek meer waard.
Teleurgesteld keren we terug en nemen aan het eind van de weg de afslag naar Gerakas en wie komen we op die weg tegen... onze bezoekers van gisteren met hun gehuurde scooter. Van een toeval gesproken. Na een korte babbel - zij komen van een bezoekje aan Gerakas - vervolgt ieder weer zijn eigen weg.

Terug in Gerakas gekomen bezoeken we nog een keertje het ' Turtle Rescue Center' dat vorig jaar nog niet helemaal klaar was. Gelukkig zijn er in de grote aquariums alleen maar vissen en geen schildpadden die gewond of ziek zijn en verzorging nodig hebben. Na ons bezoek genieten we in de bijhorende Bar-Taverne nog van iets fris en wandelen dan verder naar het strand van Gerakas.
We lopen langs de vloedlijn tot waar het strand overgaat in rotsen en klauteren hierover nog een eind verder. We komen een tiental torenmannetjes tegen die wandelaars hier eerder achtergelaten hebben en mijn man kan het niet laten om er ook eentje te maken. Dan genieten we vanop de rotsen van het verre uitzicht over zee en van de stilte... Tot een paar nudisten voorbij ons komen paraderen en in onze omgeving blijven rondhangen.
Door die pretbedervers krijgen we genoeg van het genieten en keren terug naar de auto.

Onderweg naar huis stoppen we in Xirokastello bij ' Restaurant Agnadi' dat hoog boven de zee gelegen is met een heel mooi uitzicht vanaf het terras. Onze jongste dochter was hier vijf jaar geleden ook al eens geweest tijdens een fietstocht en zij raadde ons dit restaurant aan. De uitbater is een heel vriendelijke man en het restaurant straalt gezelligheid uit. Nu nog hopen dat het eten ook zo goed meevalt... we bestellen beiden kippenfilet en een witte wijn. Er speelt Griekse muziek die het vakantiegevoel extra in de verf zet.
Bij het opdienen ziet het er alvast goed uit... en het smaakt ook heel lekker, een reden te meer dus om hier nog eens terug te komen. Samen met de rekening krijgen we nog een klein glaasje met een zoete alcoholische drank, geschonken door het huis... yamas!  

Het strand van Porto Roma... en het vissershaventje

Dit is voor ons Porto Roma

Aan de ingang van het turtle rescue center... en de buitenkant

Overblijfselen van schildpadden in het center te zien... en daar buiten groeien ook bananen

De krijtrotsen van Gerakas... en de ingang naar het strand

Het strand van Gerakas...

... en de rotsen waar wij de voorkeur aan geven

Restaurant Agnadi

Uitzicht vanaf ons tafeltje... en de kippenfilet waaraan ik al beginnen eten was voor ik aan de foto dacht

3 oktober 2015 - Limni Keriou

Na onze wandeling gisteren houden we het vandaag rustig. 's Middags rijden we naar Marathia voor een etentje bij onze vrienden van taverna Marathia Star. We waren hier vorige zondag ook maar omdat de moeder van Dionisos toen net overleden was, was de taverne gesloten.
Bij onze aankomst vragen we natuurlijk hoe het met hen gaat na de dood van hun geliefde moeder, schoonmoeder en grootmoeder. Ze heeft de leeftijd van 91 jaar bereikt en ook al zullen ze haar missen, ze hebben vrede met haar dood, ook al omdat ze de laatste 8 maanden haar bed niet meer uitkwam en bovendien heel vredig is gestorven.

Omdat het misschien ons laatste etentje hier is, bestellen we beiden nog eens Lamb Kleftico want dat kunnen we in België nergens eten. Het smaakt zoals altijd voortreffelijk en we moeten net als de vorige keren weer toegeven, Katherina kan prima koken en weet ons door haar kookkunst altijd opnieuw te overtuigen om terug te komen.
Bij Marathonissi ligt een supergroot jacht aangemeerd - speciaal, dat wel -  maar in onze ogen zeker niet mooi, het lijkt meer op een duikboot dan op een jacht. Tijdens het eten zien we een motorbootje dat uit het ruim komt gevaren en een tijdje daarna weer terug binnenvaart. Van de dochter des huizes vernemen we dat het jacht afkomstig is van Bermuda, het is 112 meter lang en telt alles samen 5 verdiepingen.
We zijn helemaal niet jaloers op de eigenaar, wij zijn meer voor het gewone en houden niet van al dat uiterlijk vertoon. Geef ons maar de eenvoud en zo weinig mogelijk opvallen, dan voelen wij ons op ons best.

Wanneer we ons buikje rond gegeten hebben rijden we naar Limni Keriou om er een beetje rond te wandelen. Telkens we hier komen lopen we vooral door de straat aan het haventje - waar ook de diverse tavernes en winkeltjes zich bevinden - en rond het opgedroogde meer.
Deze keer willen we eens de omgeving daarachter leren kennen. We wandelen eerst de heuvel op richting Agios Sostis - waar we voorheen al wel eerder opgewandeld zijn - en omdat het er zo mooi is willen we dit nog wel eens terug zien. Verder dan het laatste hotel en de taverne ' To Finale' loopt de weg niet en na even genieten van het mooie uitzicht moeten we dus terugkeren.
Daarna lopen we even langs het strand waar nog heel weinig toeristen te zien zijn en maken er enkele foto's. Bij onze eerdere bezoekjes lagen er heel veel mensen te zonnen en dan is het voor ons geen uitdaging om foto's te nemen.

Vervolgens nemen we een voor ons onbekend paadje - heel smal en rustig - dat tussen kleine veldjes doorloopt en aangenaam om wandelen is. Maar al gauw komen we tot de vaststelling dat we na enkele honderden meters bergop lopen uitkomen aan taverne Posseidon en via een steil paadje weer afdalen naar het strand.
We wandelen dan toch maar rond het meer en behalve een smalle asfaltweg naar Zakynthos, is er verder geen andere weg meer dan deze richting Lithakia waarlangs wij steeds rijden. Het is toch wel een teleurstelling om vast te stellen dat Limni Keriou eigenlijk niet zo groot is.
Voor toeristen die van rust houden is het ideaal. Er is een mooi strandje, enkele leuke hotelletjes, er kan lekker gegeten worden en vanuit de haven zijn er boottochten naar de Keri Caves. Men kan er ook een bootje huren om zelf op verkenning te gaan en dat het leuk is kunnen wij getuigen, gezien we vorig jaar met onze dochter en haar gezinnetje ook zo'n bootje gehuurd hebben.
Maar om er een ganse dag rond te wandelen - wat wij graag doen - is het in onze ogen niet echt geschikt.
We keren dan maar terug naar de auto en rijden huiswaarts, waar we op ons terrasje nog wat genieten van de zon en iets fris.

Het jacht gezien vanuit taverne Marathiastar

Taverna Marathia Star... en een heerlijke Lamb Kleftico

Zicht op de rotsen van Agios Sostis

Limni Keriou

Het strand van Limni Keriou met Marathonissi van hieruit gezien

Enkele hotels in Limni Keriou

2 oktober 2015 - Exo Chora - Mariés

De wandeling van vandaag - die mijn man gisteren heeft uitgestippeld - gaat van Exo Chora naar Maries en terug, maar zonder de hoofdbaan te nemen.
We rijden langs de weg die we ondertussen al van buiten kennen, via Lithakia, Kiliomenos en Agios Leon naar Exo Chora en parkeren de auto in het dorp.
Hier staat de oudste olijfboom van Zakynthos maar die hebben wij al zo dikwijls gezien dat we er niet meer blijven bij stilstaan. Volgens de reisgidsen is hij 1000 jaar oud en hij wordt precies maar niet ouder, maar bij een bezoek aan het olijvenmuseum in Lithakia hoorden wij dat de boom al 2000 jaar oud is. Dagelijks houden hier heel veel toeristen halt om een foto te nemen.

Aan de overzijde van de straat gaan we eerst bij een plaatselijke familie een voorraad honing kopen om mee naar België te nemen. Ze baten een kraampje uit met streekproducten waaronder honing, olijfolie, tsipouro, handgemaakte textiel, sieraden, zeep van olijfolie... teveel om op te noemen.
Vorig jaar hebben we er voor het eerst honing gekocht toen mijn zus en schoonbroer bij ons logeerden en sindsdien willen we eigenlijk enkel nog deze honing gebruiken. Mijn man verkiest die met bloemen en den, bij mij geniet de honing met tijm de voorkeur.
Het is heerlijk op pannenkoeken, maar vooral in Griekse yoghurt met daarbij vers fruit. Een ander lekker recept is Griekse yoghurt met deze honing en bevroren woudvruchten, gemixt in de blender en dadelijk opgediend, een heel fris nagerecht.
We worden heel vriendelijk verwelkomt want ook hier kent men ons ondertussen reeds. Er wordt dadelijk gevraagd hoe het met ons en de familie gaat en of we nog lang in Zakynthos blijven.
Tot mijn spijt is de honing met tijm niet meer in voorraad en we kopen dus enkel maar die met bloemen en den. Nog een paar kleine potjes om cadeau te doen en een klein flesje tsipouro voor mijn man.
Bij het betalen krijgen we nog een bokaaltje met rozijnen en een potje confituur van vijgen mee, die gaan we zeker uitproberen. Dan nemen we afscheid en we beloven in het voorjaar terug te komen, waarna ze ons veel geluk en een goede gezondheid toewensen.

We stoppen de aankopen in de auto, nemen onze rugzak en kunnen dan aan de wandeling beginnen. We volgen naast de kerk een smal straatje, dat tussen de huizen van het dorp steil de helling opgaat naar de velden. Wat later komen we tussen de dennenbomen, waar het even lekker ruikt als bij ons thuis in de dennenbossen en we genieten er van de rust en de stilte.
Bij het zoeken naar een picknickplaatsje om een croissant te eten, vergeten we even op de GPS te letten en wanneer we na een korte pauze verdergaan, merken we dat we een afslag gemist hebben. We keren op onze passen terug tot aan die bewuste afslag en moeten even later vaststellen dat een boer een deel van het pad mee omgeploegd heeft. Het gebeurt hier wel meer dat boeren telkens weer een stukje verder ploegen en zo verdwijnen sommige paden bij hun weiden of velden, gedeeltelijk of zelfs geheel.
We vervolgen ons pad, en doordat veel wandelaars denken dat het pad bij de olijfgaard ophoudt, wordt het nog heel weinig gebruikt. Het is echt de moeite waard om dit pad te nemen. We komen onderweg nog voorbij een vervallen molen om even later in het dorpje Mariés te belanden.
We lopen eerst even verkeerd maar ontdekken daardoor nog een gezellige taverne waar we in de toekomst wel eens willen gaan eten. Dan maar terug gekeerd en door de smalle straatjes van het dorp, tot aan de hoofdbaan die we oversteken, om vervolgens alweer door de velden terug te wandelen richting Exo Chora.

De rest van onze wandeling zien we veel olijfgaarden en velden met druiven. Dichter bij Exo Chora lopen we tussen berghellingen die met frisgroene dennenboompjes begroeid zijn. Ook hier woedde er enkele jaren geleden een heel zware brand die vele hectaren natuur verwoestte. Gelukkig overheerst het groen stilaan weer de verbrande bomen en struiken.
Van hieruit hebben we ook zicht op Shiza Bay in Kampi en op het grote witte kruis voor de gesneuvelde partizanen tijdens de burgeroorlog van vele jaren geleden.
En dan komen we via de andere kant van het dorpje terug in Exo Chora aan, waarna we huiswaarts rijden. Wanneer we in Agios Leon voorbij de nieuwe thuis van de kleine Amy - ons foster hondje - rijden, ligt ze heerlijk in het zonnetje te slapen voor het huis. Wat heeft ze het goed bij haar adoptiefamilie...

Het oude deel van Exo Chora

Door de olijfgaarden en de velden

Enkele frisgroene dennenbomen

Dit is ooit een molen geweest

Ook Mariés heeft nog oude huizen

Van Mariés terug naar Exo Chora

Onze wandeling

Onze honing, tsipouro en de gekregen confituur en rozijnen... en een ijsje met banaan, slagroom en enkele rozijnen

       

1 oktober 2015 - Er is iemand jarig

Wegens de weersvoorspellingen van gisteren - dat het deze voormiddag zou gaan regenen - hebben we onze plannen om vandaag te wandelen maar gewijzigd.
Bij het ontwaken echter schijnt de zon volop met een wolkeloze stralend blauwe hemel en het ziet er naar uit dat het een volkomen foute weersvoorspelling wordt. Doordat we wat langer geslapen hebben en geen voorbereidingen hebben getroffen is het te laat om nog te vertrekken en dus zal het een dagje thuisblijven worden.

De hele dag door komen er berichtjes met felicitaties voor de verjaardag van mijn man. Een mooie wandeling met een etentje zou mooi geweest zijn om dit te vieren, maar dat houden we dan voor morgen.
Er wordt gewassen en gestreken en ook nog een beetje in de tuin gewerkt. Daarna is het tijd om toch ook wat te genieten van onze laatste weken in de zon.

Terwijl ik me met het avondeten bezig hou, stippelt mijn man een wandeling voor morgen uit op Google Earth. We willen ergens wandelen op een plaats waar we nog niet gewandeld hebben.
Dan is het tijd om aan tafel te gaan voor een favoriet gerechtje van mijn man, scampi's in looksaus. Daarbij een glaasje lekkere witte Bergerac wijn en het smullen kan beginnen. De pan wordt tot het laatste stukje leeg gemaakt en met een stukje brood wordt de laatste druppel saus schoon geveegd.
Volgens mijn man is het een hele tijd geleden dat hij nog zo lekker gegeten heeft... dat zal ik dan maar als een compliment zien zeker?  Maar het was inderdaad heel lekker, al zeg ik het zelf... om je vingers bij af te likken...  

Scampi's in looksaus