Vandaag is het dan zover en we hebben afgesproken om 19.00 bij de kerk van Argassi, vandaar neemt hij ons dan mee naar hun huis dat wat verderop staat.
We vertrekken goed op tijd want we weten dat het daar heel druk kan zijn en de parkings zijn er schaars. Om 18.00 rijden we van onze oprit af en komen een half uurtje later al aan bij de kerk waar we zoals verwacht geen parkeerplaats vinden. Dan maar een zijstraat inrijden en daar kunnen we de auto veilig langs de weg achterlaten.
Als we flink doorstappen hebben we nog tijd genoeg om tot bij hun huis te lopen en dat doen we dan ook maar. We hebben op het internet de plaats opgezocht en het staat vlakbij de weide waar we vorig jaar bij de hondenshow van de dierenopvang waren.
De vrouw van onze huisbaas verhuurt hun grote huis aan vakantiegangers omdat het te groot werd voor hen. Zijzelf wonen nu in het naastgelegen gastenhuis dat nog even groot is dan het huisje waar wij nu wonen.
Onderweg komen we voorbij toeristenwinkeltjes, hier liggen knuffelschildpadden en daar moet ik straks op onze terugweg even naar kijken, ik wil zo'n knuffel kopen voor onze kleindochter. De knuffel die we enkele weken geleden op vraag van onze kleinzoon gekocht hebben is zo schattig dat we er ook haar eentje willen geven.
Tien minuten voor de afgesproken tijd bij de kerk komen we bij hun huis aan en we besluiten nog even te wachten bij de oprit. Een minuutje later komt onze huisbaas bij zijn auto, klaar om ons te gaan afhalen en hij is blij verrast om ons daar te zien, die rit hebben we hem bespaart. Hij neemt ons mee naar een gedekte tafel in de tuin en daar worden we hartelijk begroet door zijn vrouw en zoon.
Toen zijn vrouw eergisteren bij ons huisje was en onze tuin zag wilde ze graag dat we ook naar haar tuin in Argassi zouden gaan kijken, die ze eigenhandig gemaakt heeft. Dat doen we dan ook met veel plezier en hij ziet er heel mooi en gezellig uit.
Mijn man heeft in onze tuin natuurstenen rond de boomstammen gelegd en dat vond ze oraia, oraia, of wat in onze taal mooi, mooi betekent. Ze vraagt heel voorzichtig of mijn man dat ook rond haar bomen zou willen maken en wanneer hij ja zegt krijgt hij spontaan een klinkende zoen. Soms kan men iemand met heel weinig gelukkig maken en voor hem is het geen grote opgave want hij werkt heel graag in de tuin.
Daarna gaan we aan tafel en verwent ze ons met een lekkere maaltijd, ze heeft kokkinisto gemaakt omdat ze weet dat wij dat graag eten. Als nagerecht komt mijn favoriete Frigania op de borden en eigenlijk hebben we op het einde weer veel te veel gegeten, maar het was allemaal toch zo lekker...
Op de oprit van hun grote huis komen regelmatig toeristen foto's maken en onze huisbaas verteld ons dat het de ganse dag door gebeurd. Er staat een bougainvillea die men graag fotografeert en wanneer de toeristen weg zijn neemt zijn vrouw me mee naar de oprit.
Daar zie ik een mooie, grote bougainvillea met roze en witte bloemen en wanneer ze de lichten aansteekt is het ongelofelijk prachtig. Wat heb ik spijt dat het te donker is om ook een foto te maken, ik heb in de elf jaar hier op het eiland nog nooit zo'n prachtig exemplaar gezien. Wanneer mijn poging om het toch nog te proberen mislukt, krijg ik te horen dat ik er de volgende keer maar eentje moet maken.
Dan neemt ze me mee in het grote huis en het is er prachtig, iemand die hier zijn vakantie doorbrengt zal denk ik geen spijt hebben. Ze verteld dat de verhuur einde augustus gestopt is, maandag begint de school hier opnieuw en dan moet ze terug gaan werken.
We hadden wel gehoord dat ze lerares was, maar wij dachten dat ze dat in het verleden geweest was. Wanneer we even later horen dat ze al 67 is kijken we verbaasd op omdat ze op die leegtijd nog aan het werk is. Mijn gedachten gaan dadelijk naar België waar de leerkrachten soms op 56 of 58 met pensioen mochten en dan maar klagen als de pensioenleeftijd met een paar jaren verhoogd gaat worden. Daarbij komt dan nog dat hun lonen minstens vier keer hoger zijn dan in Griekenland.
Even na half tien nemen we afscheid en wandelen langs de hoofdstraat terug naar de auto, maar wat een drukte is het hier in Argassi! In de tavernes zit het boordevol toeristen en ik huiver al wanneer ik eraan denk dat we daar zouden moeten tussen zitten om te eten, mijn man denkt er hetzelfde over. Smalle voetpaden met veel toeristen en wanneer we mekaar kruisen moeten we op straat stappen waar de ene na de andere auto ons voorbij rijdt, veilig is dat ook niet. Dit is een plaats waar wij nooit zouden willen verblijven of wonen en waar we nu zo snel mogelijk doorheen willen zijn.
Bij de winkeltjes met de knuffelschildpadden vind ik helaas niet datzelfde schattige snoetje wat ik zoek, de kwaliteit is ook veel minder dan in Zakynthos stad. Dat betekent dat ik nog eens naar de winkelstraat moet in de hoop dat ik het daar nog wel vind.
We zijn blij wanneer we de drukte voorbij zijn en wanneer we bij de auto komen rijden we huiswaarts.
We willen nog even nagenieten op ons terras en dan merk ik een grote rode gloed bij de Skopos van Vasilikos, dat lijkt wel een brand? Even later zien we grote vlammen boven de lagere bergkam uitkomen en voor zover wij in het donker kunnen zien komen die van achter de bergen boven Kanalos, waar we al eens iets gaan eten. Merkwaardig dat we er niets van gemerkt hebben toen we op weg naar de auto waren, te druk op zoek naar een knuffeltje?
Later op de avond lees ik op het internetnieuws dat we goed geraden hebben. Er is een groot vuur in Vrysákia Argasiou, Lankádi tou Kánalou. In een onbereikbaar gebied van de bergen boven het aquaduct van Argassi en die bergen liggen boven het pad van Argassi naar Kanalos.
Onderstaande foto's komen van het internetnieuws.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten