28 april 2019 - Pasen vieren bij onze vrienden

We hebben een drukke week achter de rug. Er is veel ingepakt en naar Agrilia gebracht en mijn man heeft onze zware plantenpotten leeggemaakt zodat die ook terug konden.
Donderdag en vrijdag ging mijn man helpen in de taverne van onze vrienden. De dochter des huizes heeft een cactusverzameling in de tuin en die moesten dringend omgeplant worden in grotere potten. Dat moet mijn man maar eenmaal horen en hij is dadelijk bereidt om mee te helpen, wat met dank aanvaardt werd.
Vrijdagavond kwam de dochter dan met haar vriend, met de 4x4 pick up van haar vader en nog een aanhangwagen er achteraan, naar ons huurhuisje. De zware potten en de grote planten werden opgeladen en naar ons huisje in Agrilia gebracht. Dat ging een pak beter dan toen wij ze vorige zomer met ons tweetjes, per twee stuks in onze auto vervoerd hebben en we waren hen heel dankbaar voor hun hulp.
Het weer is deze week eindelijk weer beter geworden, de zon scheen volop, de wind kwam vanuit een warmere hoek en het werd 26°. Zo herkennen we ons mooie eilandje weer.

Vandaag is het in Griekenland Pasen en we zijn uitgenodigd om het samen met onze Griekse vrienden van de taverne te vieren, we worden helemaal tot de familie gerekend. Vorige week nog zei de dochter dat ze ons als haar tweede ouders ziet... en wij zien haar als onze derde dochter.
Het orthodox Pasen valt op een andere datum dan het Katholieke Paasfeest. Beide feesten zijn op een zondag, maar de data verschillen. Orthodox Pasen is op de eerste zondag na volle maan na het begin van de lente. Het verschil in data is te verklaren doordat de Orthodoxe kerk rekent met de Juliaanse kalender en bij ons is de Gregoriaanse kalender sinds 1582 de leidraad.
Er zijn uitzonderingen op deze regel en het komt wel eens voor dat de beide vieringen op dezelfde data plaatsvinden. In 2017 was dat het geval en ook in 2021 worden beide Paasfeesten op dezelfde datum gevierd.
De dagen voor Pasen zijn er allerhande vieringen, maar daar doen wij niet aan mee, in België houden wij ons ook ver van vieringen en feesten.
Pasen is voor de Grieken het grootste feest van het jaar en er wordt altijd buiten gegeten, de ganse familie eet samen en daarvoor is het binnen bij de meeste mensen te klein. Gelukkig is het weer omgeslagen en is het al een paar dagen mooi en warm.

Wanneer het twaalf uur is begeven we ons naar onze vrienden en worden er heel hartelijk begroet, de andere familieleden zijn ook al aangekomen. Er wordt met Pasen traditioneel Katsiki of geit gegeten en terwijl die hangt te bakken aan het spit, worden er kleine hapjes geserveerd en zitten we gezellig samen.
Er is nog een andere traditie... die van de rode eieren. We horen het verhaal van die traditie en er wordt verteld hoe de eieren aan hun rode kleur komen, dat is best interessant. Om de mooie tekeningen op de eieren te krijgen is de vrouw des huizes allerlei blaadjes van bomen en bloemen gaan zoeken. Die legt men op de eieren en daar wordt een panty heel strak overheen getrokken en vastgemaakt.
Dan kookt men water met daarin de buitenste laag van rode uien. Wanneer de eieren daarin gekookt worden krijgen ze die mooie rode kleur. De rode kleur symboliseert het bloed van Jezus.
Op de plaats waar de blaadjes zaten staat dan een mooie tekening op de eieren. Heel vernuftig en gezond door de natuurlijke kleuring van de uien. Veel gezonder dan de verf die men bij ons gebruikt en die soms doordringt tot in het eiwit.
De traditie van de eieren wil dat men met elkaar met de eieren moet tikken. Men neemt ieder een ei en tikt die tegen elkaar. Diegene wiens eierschaal niet gebarsten is, is gewonnen en zou in het komende jaar meer geluk hebben dan zijn verloren tegenstander.

Als de Katsiki klaar is gaan we aan tafel en wordt er gegeten. De gelovige Grieken hebben hun vastenperiode achter de rug en dat betekent dat er nu veel gegeten wordt. Ieder krijgt een vol bord met vlees, waar wij drie dagen van kunnen eten. Daarbij over de tafel verspreid nog allerlei groenten, aardappelen, kaas en charcuterie en we weten niet waar we eerst aan moeten beginnen.
We hadden al gehoord dat er veel gegeten wordt en we hadden met opzet héél weinig gegeten deze morgen, maar het is echt teveel voor ons. 
Na het eten komt nog een lekkere Griekse koek op tafel, gebakken door de andere dochter des huizes. De toekomstige schoonmoeder van "onze" derde dochter heeft gezorgd voor lekker eigengemaakte ijscrème. Natuurlijk moeten we ook daar nog wat van eten, maar dan is het echt genoeg geweest, we kunnen niet meer.

Na een tijdje gaan we met zijn allen met de kleintjes naar het water en het is er zo heerlijk en rustig. Voor ons nog altijd het mooiste plekje van het eiland, waar we bij onze eerste vakantie in Marathia - nu al elf jaar geleden - verliefd op werden.
Wat gaan we dit plekje missen wanneer we terug in Agrilia wonen, maar we gaan nog héél vaak terugkomen.
We zouden hier nog uren kunnen blijven zitten, maar het wordt stilaan tijd om terug te keren. Nog even napraten op het terras en dan neemt iedereen afscheid van elkaar met een welgemeend Kali Chronia of Goed Jaar en keert men terug naar zijn eigen stekje.
Het was een heel gezellige dag en we zijn blij dat we het mogen meebeleven hebben met de familie.
Volgend weekend gaat de taverne weer open voor een nieuw seizoen en als het weer meezit gaan we dan zeker eten...

De katsiki is nog aan het bakken

 

Een deel van de grote tafel

De traditionele rode eieren met de tekeningen

Het uitzicht vanaf het terras

Enkele schotels

Nog meer schotels,

De vleesschotels zijn voor één persoon

En nog meer schotels

Na het eten even verpozen aan het water 

24 april 2019 - Einde van onze mooie droom

Wat op twee juni vorig jaar als een wondermooie droom begon, eindigt nu spijtig genoeg in mineur.
Een ganse zomer hebben we mogen genieten van al het mooie hier in Marathia en ook van een uiterst vriendelijke huisbaas. Het leek bijna te mooi om waar te zijn wat we hier mochten beleven en ons geluk kon dan ook niet op.

Bij onze aankomst half februari voelden we al dadelijk dat de man niet meer was zoals vorige zomer. De vele mondelinge afspraken die in juni gemaakt waren, werden van het ene moment op het andere teniet gedaan. De broer van mijn man en zijn vrouw die ieder jaar bij ons komen logeren en waar onze huisbaas naar uitkeek - omdat hij met hen Duits zou kunnen praten - mochten ineens niet meer bij ons komen logeren.
De ons in juni toegewezen berging werd ons vorige week plots ontzegt en moesten we ontruimen. Daar stonden we dan met al ons tuingerief, het hobbygereedschap van mijn man en nog wat van die dingen. Met geen énkele vierkante meter berging meer voor ons eigen, konden we niets anders doen dan alles op het terras zetten. Mijn man heeft het dan de dag daarna maar naar ons huisje in Agrilia gebracht.
Wat een geluk dat het huisje vorige zomer, door een tekort aan tijd, niet verkocht raakte. Toen we een tijdje na onze aankomst in februari, argwaan begonnen te krijgen door de vreemde gedragingen van onze oude huisbaas - die toch al de tachtig gepasseerd is - hebben we voor de zekerheid de verkoop dadelijk stopgezet.

Toen we vorige week de berging moesten ontruimen hebben we de knoop doorgehakt. We hernieuwen ons huurcontract na half juni niet meer en keren terug naar Agrilia. We hebben bij onze Belgische vrienden in Keri een stapel verhuisdozen geleend en het grijze weer van de afgelopen dagen was ideaal om te beginnen met inpakken. Wat we tot ons vertrek niet meer nodig hebben gaat de dozen in en verschillende daarvan zijn ondertussen al naar Agrilia gebracht.
Vorige maandag zijn we dan met een koffer vol potten met planten naar daar gereden. Mijn man is de tuin weer wat mooier beginnen maken en ik heb de inhoud van de dozen in de kasten geladen. De lege dozen gingen dan weer mee naar Marathia om terug volgeladen te worden.
Ons huisje gaan we wat verfraaien, het krijgt een nieuwe verflaag en meer van die dingen.

We hebben ons er al mee verzoent dat we teruggaan naar ons eigen huisje. Het was een heel mooie tijd die we tussendoor even mochten beleven. Maar nu starten we opnieuw en we verheugen ons al op de vier weken die we er in het najaar weer mogen doorbrengen met onze Duitse familie.
Als we in het afgelopen jaar iets geleerd hebben, dan is het wel dat je niemand kan vertrouwen, hoe vriendelijk en sympathiek ze ook zijn.
We zijn té goedgelovig geweest en hebben ons laten inpakken door de mooie praatjes van de oude man. Wat er hem doen veranderen heeft weten we nog altijd niet, op onze herhaalde vragen naar de reden krijgen we geen antwoord.
Heeft zijn geheugen hem in de steek gelaten of is het met opzet gedaan? We weten het echt niet.

Een héél goede les hebben we wel gekregen... wat je ook maar afspreekt met een verhuurder, verkoper of gelijk wie... laat alles op papier zetten, hoe klein het ook is. Want voor je het weet zetten ze je in het zak en je hebt geen been om op te staan.
Dan krijg je te horen dat ze het nooit gezegd hebben en ze je nooit ergens toestemming voor gegeven hebben.
Er is een gezegde " Als iets te mooi is om waar te zijn, dan is het ook niet waar ", dat is een waarheid die klopt als een bus...

23 april 2019 - En toen kwam er Saharastof

Dat het weer dit voorjaar helemaal van slag is in Zakynthos hebben we al langer ervaren.  De laatste dagen waren alweer grijs, helemaal geen lenteweer. Vandaag komt er ook nog eens een lading Saharastof bij.
Het begint met een geel-bruine wolk die van over de berg ons huisje over trekt en al heel snel is de hele lucht geel-bruin gekleurd. Het geeft een onwezenlijk zicht bij het buiten komen, net alsof er een waas voor je ogen hangt. Zelfs de huizen en de zee onder ons krijgen een bruinachtige kleur.
Onze mooi gepoetste witte tuinstoelen en het wit-grijze terras zitten in een mum van tijd onder het stof, een paar regendruppels maken alles compleet.
We hebben nog dringend werk in de tuin en na een tijdje begint het stof ook onze ademhaling te irriteren, er wordt geniest en gehoest...

Aan de hoge golven van de zee zien we dat het flink moet waaien. Gelukkig voor ons komt de wind niet van over zee en hebben wij er voor het eerst in twee maanden geen last van. Het mag ook eens meevallen zeker?

Daar komt de wolk met het Saharastof

Al snel kleurt alles geel-bruin rondom ons

Dit waren onze mooi gepoetste witte stoelen en terras

Dat betekent opnieuw poetsen

 

18 april 2019 - Wandelen naar Agios Sostis

Een wandeling naar Agios Sostis, die we vorige week door het slechte weer hebben uitgesteld, gaan we vandaag maken. De vorige jaren vertrokken we aan ons huisje in Agrilia en wandelden zo tot in Agios Sostis, maar nu moeten we eerst een stukje met de auto rijden.
We rijden via de hoofdstraat van Lithakia richting Zakynthos stad en slaan de baan naar Laganas in. Op het punt waar we vroeger die baan te voet overstaken, zoeken we een plaatsje om de auto te parkeren en beginnen aan onze wandeling.
Onderweg is men overal nog druk bezig om de hotels en pensions te renoveren of gewoon wat op te knappen, van toeristen is nog weinig te zien. Ook bij het bekende Cameo Island, aan het haventje van Agios Sostis, is het heel rustig. Hier en daar zien we een enkele toerist - vooral Koreanen - met hun fototoestel rondlopen. Cameo Island werd vorig jaar gesloten en ook dit jaar blijft het nog dicht tot eind oktober, een tegenvaller voor de vele toeristen die het willen bezoeken.

Vanaf daar wandelen we verder langs de zee naar het toeristische deel van Agios Sostis en het wordt even opletten waar we lopen. De golven hebben tijdens de stormen het grootste deel van het kiezelpad weggespoeld. De rotsen waar we langs lopen, hebben op een bepaalde plaats een flinke barst gekregen en ik loop snel de plaats voorbij. Vroeg of laat komt dat deel wel eens naar beneden en dan wil ik niet in de buurt zijn. We zien overal stukken rots - sommige met scherpe punten - die tijdens de wintermaanden naar beneden gekomen zijn.
Even verder heeft men een betonnen muur gebouwd, om het vele water dat er naar beneden stroomt wat tegen te houden.

Aan het einde van het pad lopen we naar omhoog en wandelen door de smalle straten, tussen de hotels en de tavernes verder. Via een omweg komen we wat later weer terug op het eerste deel van onze wandeling. Vandaar wandelen we terug naar de auto en rijden dan naar ons huisje in Agrilia om nog wat op te halen.
Nog even langs Lidl en AB en we kunnen weer huiswaarts rijden...

Een mama met haar veulen

Een bijna verlaten haventje in Agios Sostis

De achterkant van de haven met links Cameo Island

Cameo Island met een gesloten poort

Mooie kleuren overal

Ook deze poes mag op de foto

17 april 2019 - Wandelen rond Mariés en de Vrachionas

Het slechte weer is voorbij en het wordt hoog tijd dat we onze wandelschoenen nog eens aantrekken. Nu we weer wandelingen op onze wandel-gps kunnen zetten kiezen we natuurlijk voor eentje die we nog niet gelopen hebben, er is nog een stuk onbekend terrein bij deze wandeling. Mijn man had ze vorig jaar al uitgetekend maar er is toen niet van gekomen om onze plannen uit te voeren, daarom gaan we dat vandaag doen.

We wachten langer dan gepland om te vertrekken omdat Matia niet op tijd naar huis komt om hem binnen te laten. Pech voor hem maar nog langer wachten gaat niet meer en hij zal buiten moeten blijven tot we terug zijn deze namiddag. Ik zet eten en drinken op het terras achteraan en dan vertrekken we.
We rijden tot Mariés en slaan de straat in aan onze favoriete taverne daar, hier eten zal nog niet voor vandaag zijn want alles is nog dicht. Even verder zien we een ideaal plekje om de auto achter te laten, de afstand tot het beginpunt van onze wandeling leggen we dan maar te voet af.
Van zodra we uitgestapt zijn zien we heel veel mini-orchideetjes en ook de Italica's zijn talrijk aanwezig.
Het begin van onze wandeling is een asfaltweg die naar de steengroeve loopt en we worden onderweg regelmatig gepasseerd door vrachtwagens die van of naar de groeve rijden. Dit is een beetje een teleurstelling door het zware verkeer op de smalle baan.
Op een hoger punt gekomen hebben we uitzicht over de streek tussen Mariés, Anafonitria en Volimes. Daar zien we hoe groot het gebied is waar bijna twee jaar geleden de vreselijke brand heeft gewoed. Het is ondertussen al terug wat groener geworden maar de vele verbrande bomen van de bossen kunnen niet verstoppen wat hier toen gebeurde.
Omdat we later vertrokken zijn is het sneller middag dan we verwachten en in de buurt van de steengroeve slaan we eventjes een rustig pad in, dat niet bij de wandeling hoort, om iets te eten.

Dan wandelen we verder langs de steengroeve waar het even flink klimmen is tot we bijna bij de top van de Vrachionas komen. In tegenstelling tot anders hebben we niet op voorhand gekeken hoe groot het hoogteverschil van de wandeling is. Eigenlijk wou ik een niet te groot hoogteverschil voor onze eerste wandeling, na twee weken zonder beweging, maar dat valt dus wel even tegen.
Zodra we aan het pad komen dat naar het hoogste punt van de Vrachionas gaat is het klimmen voorbij en vergeet ik al snel de vermoeidheid tijdens die laatste klim. We gaan niet naar dat hoogste punt, daar waren we jaren geleden al eens en ook twee jaar geleden met onze Duitse gasten.
We nemen het pad richting Loucha en Gyri, tot aan de splitsing naar Liva en beginnen aan het voor ons onbekende deel. We komen langs de nieuwe afvalplaats en hebben tegenslag dat de wind uit de verkeerde richting waait, zo hebben we toch heel wat geurhinder.
Achter de omheining van de afvalplaats zit een grote hond die ons blijkbaar wel ziet zitten. Hij vindt ergens een gat in de draad en komt ons enthousiast begroeten. Ook al wordt hij door één van de werknemers teruggefloten, hij heeft er geen oren naar en loopt met ons mee.
We wandelen rond de bergkam en langs de rand lopen we omhoog en genieten van het uitzicht over de oostkust met de baai van Alykes en de zoutmeren. Even later zien we ook uit op het zuiden met de Skopos van Vassilikos.

De hond loopt nog altijd met ons mee en wat we ook proberen, hij keert niet terug. Bij de splitsing van het pad naar Katastari, nemen wij de andere richting want wij moeten terug naar Mariés. Nog altijd krijgen we het gezelschap van de hond, ook als we terug op de asfaltweg komen. Hij bezorgt ons enkele bange momenten wanneer hij van de ene kant van de weg naar de andere loopt terwijl er af en toe toch auto's komen.
Dan komen we terug bij de auto en we vragen ons bezorgt af wat het beest nu gaat doen. Gaat hij zijn weg wel terugvinden, want hij is toch vele kilometers van zijn vertrekplaats verwijderd. 
Onze wandeling is bijna vier kilometer langer geworden dan gepland door onze auto op die plek achter te laten. Maar we hebben ervan genoten en rijden voldaan terug naar Marathia...

Al meteen veel mini-orchideetjes, de Ophrys Tenthredinifera 

Veel dennenbossen op aan het begin van onze wandeling

De Orchis Quadripunctata of Viergevlekte Orchis

Orchis Italica of Italiaanse Orchidee

Van dichtbij lijken de bloemen van de Italica wel op mannetjes

De afvalplaats bij Liva

De lieve hond die ons gezelschap hield

Uitzicht op de baai van Alykes en de zoutmeren

Een beetje mistig voor de foto's

Uitzicht op Agios Nicholaos in het noorden, 

met de top van Kefalonia die van tussen de wolken komt piepen

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand,

met de hoogtemeter die op het einde ongewild de dieperik indook

16 april 2019 - Nederlands bezoek en slecht weer

Gans Griekenland had sinds eind maart te maken met uitzonderlijk slecht weer voor deze tijd van het jaar. In Athene lag een dikke witte laag in de straten, geen sneeuw deze keer maar grote hagelbollen. Ook op sommige plaatsen op ons eilandje kleurde het eventjes wit van de hagel. De lokale bevolking klaagde er allemaal over omdat ze zoveel koud, nat en winderig weer niet gewoon zijn rond deze tijd.
Tussendoor scheen de zon ook wel eens en maakten we gebruik van die momenten om te genieten.

We hebben ook bezoek gekregen van een Nederlands echtpaar die graag informatie wilden, omdat ze er ook aan denken om naar Zakynthos te emigreren en waar we kunnen willen we altijd wel helpen. Spijtig voor hen was het toen juist een regendag en van het mooie uitzicht hier hebben ze niet veel kunnen genieten.
Er stond ook een gezellige namiddag bij onze vrienden van de taverne op het programma. We waren uitgenodigd op een etentje met de familie, voor de drukke voorbereidingen voor hen begonnen voor het toeristische seizoen. We hebben genoten van onze namiddag samen en veel te veel gegeten, er stond een reuzen souvlaki op het menu met vlees van hun eigen varken.

Gisteren hebben we nog een gezellige namiddag beleefd met een Nederlandse vriendin die ons enkele jaren geleden voor het eerst bezocht met haar man, sindsdien komen ze bij iedere vakantie even langs. Deze keer was ze vergezeld van haar vriendin omdat ze heimwee had en niet wou wachten tot ze met haar man in oktober langskomt.
Morgen wordt er opnieuw gewandeld...

Athene onder een laag dikke hagelbollen

9 april 2019 - Slecht weer maar mijn laptop is er

Sinds donderdagavond is het weer hier een pak minder goed geworden. Wat een verschil met vorig jaar, toen er de ganse maand april geen druppel water viel en het uitzonderlijk droog was, zelfs 30° werd het toen.  Tegenover onze vorige voorjaren is het dit jaar al veel natter en tussendoor ook veel kouder geweest.
De vorige dagen was het de meeste tijd zwaarbewolkt, wanneer we rondom ons keken leek het soms alsof de wolken in de verte tot op de grond hingen, wat natuurlijk gezichtsbedrog zal geweest zijn. Het water kwam al met bakken uit de lucht en daarbij meestal ook nog zware wind.
Tussendoor kwam de zon al wel eens piepen en van die gelegenheid wilde mijn man gisteren gebruik maken om naar de duinen in Kalamaki te rijden. Ik had in huis nog wat te doen en daarom vertrok hij maar in zijn eentje.
Toen hij even weg was zag ik een heel donkere regensliert van over de bergen naar de baai van Laganas opschuiven. Eventjes was alleen het schildpadeiland Marathonissi te zien, daarachter alleen nog zware regenslierten. Bij ons huisje scheen de zon en ik kon alleen maar hopen dat het in Kalamaki ook droog bleef.

Toen mijn man later thuiskwam vernam ik dat het begon te regenen toen hij bij de duinen uit de auto wou stappen. Van het ene op het andere moment viel het water met bakken uit de lucht en het regende zó erg dat er zelfs niet aan te denken viel om terug naar huis te rijden, de overkant van de weg was niet meer te zien. Bijna een uur heeft het zo geregend en het resultaat zagen we later op foto's en video's.
Niet te geloven dat er bij ons sinds de vroege voormiddag geen enkele druppel meer gevallen is en men een paar kilometers verder een halve zondvloed over zich heen kreeg.

In de late namiddag kwam de dochter van onze vrienden van de taverne bij ons aan met mijn langverwachte laptop. Omdat men hier geen straten heeft en dus ook geen echte adressen, kregen we van hen de toestemming om onze post naar hun te laten sturen. Hun taverne is gekend en de postbode laat hun post altijd achter bij de supermarkt in Limni Keri. Zo ook nu mijn pakje, met natuurlijk onze naam extra op de verpakking.
Heel nieuwsgierig werd het geopend want het had toch een reis van bijna 3000 km achter de rug, maar mijn laptop kwam in perfecte staat uit de doos. Onze verkoper had heel goed naar mijn man geluisterd om hem te versturen in een doos, midden in nog een doos en daartussen extra schok werend materiaal. En het heeft geloond, want na al onze software en andere privé zaken er terug op te hebben gezet, kan ik nu naar hartelust werken met mijn nieuwe speelgoedje. Ook onze wandelingen kunnen weer op onze wandel-gps en wanneer het beter weer wordt kunnen we opnieuw aan wandelen gaan denken.

Tegelijk met mijn laptop brachten onze vrienden ook een paar uitnodigingen over. Overmorgen donderdag zijn we bij hen uitgenodigd voor het eten. Begin mei gaat hun taverne weer open en hebben ze geen tijd meer voor samen eten met de familie. Daar willen ze nu nog van genieten om vlees van hun eigen varken aan een groot spit te bakken en wij mogen komen mee eten met de familie.
Zondag 28 april is het Grieks Pasen en dat is in Griekenland het grootste familiefeest van het jaar. Omdat ze er zeker van wilden zijn dat we niets anders zouden plannen, werden we gisteren al uitgenodigd om het met hun familie te komen vieren.
Er wordt die dag een grote tafel buiten gezet, waar men met de ganse familie gaat rond zitten en men viert dan allemaal samen Pasen met heel veel eten. Dionisos ging gisteren al vlees bestellen om zeker te zijn dat hij nog van het beste vlees zou hebben. We gaan dan allemaal samen Katsíka - of geit - eten en er een heel gezellige dag van maken.
Traditiegetrouw is er ook het breken van de rode eieren, dat zijn hardgekookte eieren die men rood geverfd heeft. Wat die traditie inhoudt zullen we dan wel leren kennen.
Na het eten staat er een gezamenlijke wandeling op het programma om wat te bekomen van het vele eten. 

Op mijn lijstje voor mijn inkopen staan sinds gisteren alvast chocolade paaseieren. De kleinzoon van onze vrienden gaan we zeker verrassen met wat chocolade paaseitjes, nadat we hoorden dat hij die heel graag eet...

De hoofdstraat van Laganas, herschapen in een rivier

4 april 2019 - Helpen bij onze Belgische vrienden

Voor onze Belgische vrienden was het gisteren zover... hun emigratie naar Zakynthos.
Voorlopig is onze vriend alleen op het eiland en omdat zijn vrouw hem goed kent wist ze dat hij ons niet om hulp zou durven vragen, ook al hebben we het meermaals aangeboden. Daarom had ze mij eergisteren een berichtje gestuurd om te vragen of ik in hun huisje de vloer wat wou gaan poetsen.
De vrachtwagen met hun verhuisspulletjes komt - vroeger dan verwacht - vandaag al bij hun huisje aan en het zou toch beter zijn als de vloer proper is vóór de spulletjes er neergezet worden. Natúúrlijk wil ik dat doen, waar zijn vrienden anders voor?
Daarbij komt nog dat ze ons zó vriendelijk hadden aangeboden, dat we spullen van ons met hun verhuis konden meegeven als we die graag in Zakynthos wilden hebben. We hebben dankbaar van hun aanbod gebruik gemaakt om enkele dingen mee te geven, maar ook zonder dat zouden we hen vanzelfsprekend willen helpen.

Eigenlijk was het de bedoeling dat we gisteren al zouden gaan poetsen, maar door een probleem aan de elektriciteitspaal in de straat bij hun huis, was er geen elektriciteit en geen water, dus werd er ook niet gepoetst.
Voor dat hun verhuisspullen er zijn, hebben ze ook nog geen goed poetsgerief en we vertrekken dan ook met onze stofzuiger en ons poetsgerief in de auto richting Keri. Wanneer we vroeger eens bij hun huisje moesten zijn, lieten we onze auto aan het kerkhof achter en liepen te voet tot daar. Deze keer rijden we tot bij hun huis en alles wordt uitgeladen. We worden hartelijk verwelkomt en ook de hond herkent ons nog, al zag hij ons nog maar één keer en begroet ons heel enthousiast.
Mijn man heeft ook voor geval van nood zijn gereedschapskist mee en die komt goed van pas wanneer de pomp - om het water door de leidingen te sturen - het laat afweten. Gelukkig heb ik nog een emmer water zodat ik kan beginnen poetsen.
De hond houdt me gezelschap, hij is nog moe van de stresserende vliegreis van de vorige dag en duidelijk blij om in deze onbekende omgeving wat bekende mensen te zien. Het is een hele lieve, echt een schatje en hij zal ook wel voelen dat wij grote dierenvrienden zijn.

Mijn man geeft een lift aan onze vriend en samen rijden ze voor een vervangstuk voor de pomp naar Lithakia, gelukkig is onze vriend in de mogelijkheid om het zelf te repareren.
Ondertussen stofzuig ik en neem de ramen onder handen en wanneer de pomp hersteld is kan er volop gepoetst worden. Het wordt doorwerken want de verhuiswagen kan al in de vroege namiddag aankomen.
Mijn man neemt ondertussen het terras en een deel van de tuin voor zijn rekening, hij is in zijn nopjes want dat doet hij graag.
Alles raakt op tijd klaar en nu maar wachten op de verhuiswagen om met uitladen te helpen. Maar we zijn in Griekenland en we weten uit ervaring dat daar niet alles verloopt zoals afgesproken. Onze vriend krijgt bericht dat er vertraging is en dat het avond kan worden voor alles aankomt.
We rijden dan maar naar ons huisje en wachten op een bericht om terug te keren als ze in aantocht zijn. Even voor zes uur vertrekken we terug en zien de drie kleine vrachtwagens aankomen, een grote zou moeilijk langs de smalle weg tot bij het huisje kunnen komen.
Veel helpen uitladen is er voor ons niet bij, de zeven stoere mannen van de firma laden alles op verrassend korte tijd uit en zetten het meteen in huis en op het terras. Ik hou de hond ondertussen bij me zodat hij niet kan ontsnappen nu de poort open staat, heel de omgeving is voor hem nog vreemd.

Als de vrachtwagens weg zijn praten we nog eventjes na met onze vriend en drukken hem op het hart om zeker om onze hulp te vragen indien hij die kan gebruiken. Dan nemen we afscheid en rijden we terug naar huis... 

2 april 2019 - Wandelen in Kalithea en omgeving

Na onze laatste wandeling vorige week maandag kwamen er weer een aantal dagen met een flinke wind uit het koude noorden en gingen de temperaturen de dieperik in. Wanneer je dan aan de zee woont en ook nog eens op een hoger punt, dan voel je de wind gieren. In de zomer ben je heel blij om dat briesje dat de hitte wat draaglijker maakt, maar nu wil je dat de wind zo snel mogelijk gaat liggen.
De tuin heeft in die dagen zijn beurt weer gekregen en om de was te drogen was het ideaal weer.

Gisteren nog even naar de stad voor een dringende knipbeurt bij de kapper, maar die was gesloten en ik zal nog even met mijn te lange haren mogen rondlopen. Daarna nog een paar andere dingen geregeld, nog even naar de boerenmarkt voor wat fruit en we konden weer naar huis.
Voor vandaag hadden we een wandeling in Agios Leon gepland. Vorige week las ik op een Facebook-groep van het eiland, dat uitgehongerde zwerfhonden er schapen en geiten doodgebeten hadden en er werd gewaarschuwd dat ze ook wel eens mensen konden aanvallen.
Omdat ik er toch niet zo gerust in ben, beslissen we - bij het klaarmaken van onze rugzakken - op het laatste nippertje, dat we voor de veiligheid toch maar in de buurt van Kalithea gaan wandelen. Ook daar kunnen we, zonder de wandeling op onze wandel-gps te zetten, onze weg vinden.

We rijden tot aan het Medisch centrum in Kalithea en laten daar onze auto achter. Dan wandelen we over de weg tot in Pigadakia en even voorbij de kerk van het dorp, nemen we het pad dat omhoog loopt door de olijfgaarden.
Overal is het nog mooi groen tussen de olijfbomen en we hebben een mooi uitzicht over de oostkust van het eiland. Na een flinke klimpartij komen we bij het kleine kerkje tegen de berg boven het dorp Katastari en daar eten we zoals altijd onze boterhammetjes op.
Dan gaat het nog wat hoger tot op het bovenste pad en lopen we terug in de richting van Kalithea. Tegen de bergflanken - waar bijna twee jaar geleden de zware brand heeft gewoed - lopen geiten tussen het jonge groen te grazen, vergezeld van een heel lieve geitenhoeder op vier poten.

We lopen een heel eind over een vlak pad voor we weer een stuk moeten klimmen en het valt op dat de wandeling heel wat minder zwaar is dan toen we die de eerste keer maakten begin september 2016. Toen wandelden we bij 32° en zonder schaduw was het zwaar met een hoogteverschil van 345 meter. Nu bij 22° is het heerlijk maar toch al warm genoeg met al die klimpartijen onderweg.
Dichtbij de splitsing naar Gyri beginnen we aan de afdaling tot bij de Black Cave. Onder het verlaten afdak van de kantine rusten we even uit en dalen dan steil af richting het dorp van Kalithea.
Bij het begin van die afdaling zien we nog mini-orchideetjes, maar deze zijn aan het einde van hun bloeitijd gekomen.
Terug bij de auto aangekomen rijden we richting huis, na eerst nog een tussenstop te maken bij het tuincenter. We willen graag wat gekleurde bloemetjes voor op ons terras en ook een basilicumplant en een zak potgrond wordt gekocht.
Thuis gekomen worden de bloemen en de kruiden uitgeplant en dan is het tijd om met het eten te beginnen. Na het eten voel ik me toch moe, zolang ik bezig was geen probleem, maar na even gezeten te hebben komt de vermoeidheid aankloppen. Nog even voor de afwas zorgen en ik kan gaan rusten... 

Olijfgaarden helemaal in het groen

Deze boom blijft mijn aandacht trekken... het lijkt wel alsof er een everzwijn in hangt  

Eén van de vele irissen aan het kleine kerkje

Uitzicht vanaf het bovenpad op de dorpjes en de baai van Alykanas

Een lieve geitenhoeder

Deze mini-orchideetjes zagen we nog maar zelden dit jaar,

de Ophrys Tenthredinifera van de Spiegelorchis-familie  

Hier komen we bij het oude dorp van Kalithea

Borago Officinalis of Bernagie,

spijtig dat die prachtige bloemen altijd hun kop laten neerhangen

Onze wandeling

Deze bloemen kochten we om kleur te brengen op ons terras