Wat op twee juni vorig jaar als een wondermooie droom begon, eindigt nu spijtig genoeg in mineur.
Een ganse zomer hebben we mogen genieten van al het mooie hier in Marathia en ook van een uiterst vriendelijke huisbaas. Het leek bijna te mooi om waar te zijn wat we hier mochten beleven en ons geluk kon dan ook niet op.
Bij onze aankomst half februari voelden we al dadelijk dat de man niet meer was zoals vorige zomer. De vele mondelinge afspraken die in juni gemaakt waren, werden van het ene moment op het andere teniet gedaan. De broer van mijn man en zijn vrouw die ieder jaar bij ons komen logeren en waar onze huisbaas naar uitkeek - omdat hij met hen Duits zou kunnen praten - mochten ineens niet meer bij ons komen logeren.
De ons in juni toegewezen berging werd ons vorige week plots ontzegt en moesten we ontruimen. Daar stonden we dan met al ons tuingerief, het hobbygereedschap van mijn man en nog wat van die dingen. Met geen énkele vierkante meter berging meer voor ons eigen, konden we niets anders doen dan alles op het terras zetten. Mijn man heeft het dan de dag daarna maar naar ons huisje in Agrilia gebracht.
Wat een geluk dat het huisje vorige zomer, door een tekort aan tijd, niet verkocht raakte. Toen we een tijdje na onze aankomst in februari, argwaan begonnen te krijgen door de vreemde gedragingen van onze oude huisbaas - die toch al de tachtig gepasseerd is - hebben we voor de zekerheid de verkoop dadelijk stopgezet.
Toen we vorige week de berging moesten ontruimen hebben we de knoop doorgehakt. We hernieuwen ons huurcontract na half juni niet meer en keren terug naar Agrilia. We hebben bij onze Belgische vrienden in Keri een stapel verhuisdozen geleend en het grijze weer van de afgelopen dagen was ideaal om te beginnen met inpakken. Wat we tot ons vertrek niet meer nodig hebben gaat de dozen in en verschillende daarvan zijn ondertussen al naar Agrilia gebracht.
Vorige maandag zijn we dan met een koffer vol potten met planten naar daar gereden. Mijn man is de tuin weer wat mooier beginnen maken en ik heb de inhoud van de dozen in de kasten geladen. De lege dozen gingen dan weer mee naar Marathia om terug volgeladen te worden.
Ons huisje gaan we wat verfraaien, het krijgt een nieuwe verflaag en meer van die dingen.
We hebben ons er al mee verzoent dat we teruggaan naar ons eigen huisje. Het was een heel mooie tijd die we tussendoor even mochten beleven. Maar nu starten we opnieuw en we verheugen ons al op de vier weken die we er in het najaar weer mogen doorbrengen met onze Duitse familie.
Als we in het afgelopen jaar iets geleerd hebben, dan is het wel dat je niemand kan vertrouwen, hoe vriendelijk en sympathiek ze ook zijn.
We zijn té goedgelovig geweest en hebben ons laten inpakken door de mooie praatjes van de oude man. Wat er hem doen veranderen heeft weten we nog altijd niet, op onze herhaalde vragen naar de reden krijgen we geen antwoord.
Heeft zijn geheugen hem in de steek gelaten of is het met opzet gedaan? We weten het echt niet.
Een héél goede les hebben we wel gekregen... wat je ook maar afspreekt met een verhuurder, verkoper of gelijk wie... laat alles op papier zetten, hoe klein het ook is. Want voor je het weet zetten ze je in het zak en je hebt geen been om op te staan.
Dan krijg je te horen dat ze het nooit gezegd hebben en ze je nooit ergens toestemming voor gegeven hebben.
Er is een gezegde " Als iets te mooi is om waar te zijn, dan is het ook niet waar ", dat is een waarheid die klopt als een bus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten