De vorige dagen was het de meeste tijd zwaarbewolkt, wanneer we rondom ons keken leek het soms alsof de wolken in de verte tot op de grond hingen, wat natuurlijk gezichtsbedrog zal geweest zijn. Het water kwam al met bakken uit de lucht en daarbij meestal ook nog zware wind.
Tussendoor kwam de zon al wel eens piepen en van die gelegenheid wilde mijn man gisteren gebruik maken om naar de duinen in Kalamaki te rijden. Ik had in huis nog wat te doen en daarom vertrok hij maar in zijn eentje.
Toen hij even weg was zag ik een heel donkere regensliert van over de bergen naar de baai van Laganas opschuiven. Eventjes was alleen het schildpadeiland Marathonissi te zien, daarachter alleen nog zware regenslierten. Bij ons huisje scheen de zon en ik kon alleen maar hopen dat het in Kalamaki ook droog bleef.
Toen mijn man later thuiskwam vernam ik dat het begon te regenen toen hij bij de duinen uit de auto wou stappen. Van het ene op het andere moment viel het water met bakken uit de lucht en het regende zó erg dat er zelfs niet aan te denken viel om terug naar huis te rijden, de overkant van de weg was niet meer te zien. Bijna een uur heeft het zo geregend en het resultaat zagen we later op foto's en video's.
Niet te geloven dat er bij ons sinds de vroege voormiddag geen enkele druppel meer gevallen is en men een paar kilometers verder een halve zondvloed over zich heen kreeg.
In de late namiddag kwam de dochter van onze vrienden van de taverne bij ons aan met mijn langverwachte laptop. Omdat men hier geen straten heeft en dus ook geen echte adressen, kregen we van hen de toestemming om onze post naar hun te laten sturen. Hun taverne is gekend en de postbode laat hun post altijd achter bij de supermarkt in Limni Keri. Zo ook nu mijn pakje, met natuurlijk onze naam extra op de verpakking.
Heel nieuwsgierig werd het geopend want het had toch een reis van bijna 3000 km achter de rug, maar mijn laptop kwam in perfecte staat uit de doos. Onze verkoper had heel goed naar mijn man geluisterd om hem te versturen in een doos, midden in nog een doos en daartussen extra schok werend materiaal. En het heeft geloond, want na al onze software en andere privé zaken er terug op te hebben gezet, kan ik nu naar hartelust werken met mijn nieuwe speelgoedje. Ook onze wandelingen kunnen weer op onze wandel-gps en wanneer het beter weer wordt kunnen we opnieuw aan wandelen gaan denken.
Tegelijk met mijn laptop brachten onze vrienden ook een paar uitnodigingen over. Overmorgen donderdag zijn we bij hen uitgenodigd voor het eten. Begin mei gaat hun taverne weer open en hebben ze geen tijd meer voor samen eten met de familie. Daar willen ze nu nog van genieten om vlees van hun eigen varken aan een groot spit te bakken en wij mogen komen mee eten met de familie.
Zondag 28 april is het Grieks Pasen en dat is in Griekenland het grootste familiefeest van het jaar. Omdat ze er zeker van wilden zijn dat we niets anders zouden plannen, werden we gisteren al uitgenodigd om het met hun familie te komen vieren.
Er wordt die dag een grote tafel buiten gezet, waar men met de ganse familie gaat rond zitten en men viert dan allemaal samen Pasen met heel veel eten. Dionisos ging gisteren al vlees bestellen om zeker te zijn dat hij nog van het beste vlees zou hebben. We gaan dan allemaal samen Katsíka - of geit - eten en er een heel gezellige dag van maken.
Traditiegetrouw is er ook het breken van de rode eieren, dat zijn hardgekookte eieren die men rood geverfd heeft. Wat die traditie inhoudt zullen we dan wel leren kennen.
Na het eten staat er een gezamenlijke wandeling op het programma om wat te bekomen van het vele eten.
Op mijn lijstje voor mijn inkopen staan sinds gisteren alvast chocolade paaseieren. De kleinzoon van onze vrienden gaan we zeker verrassen met wat chocolade paaseitjes, nadat we hoorden dat hij die heel graag eet...
De hoofdstraat van Laganas, herschapen in een rivier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten