30 oktober 2020 - Wandelen rond Agalas

Woensdag was een grijze dag met veel regen maar net zoals de andere dagen gaat het ook vandaag weer mooi worden. Het lijkt hier nog zomer met temperaturen die rond 24° schommelen en we trekken onze wandelschoenen nog eens aan.
We hebben enkele jaren geleden verschillende wandelingen uitgetekend waarvan we er meerdere nog altijd niet gedaan hebben. Bij het nakijken gisteren hebben we gezien dat het er allemaal zijn met veel hoogteverschil en heel wat kilometers. Veel hebben we de laatste tijd nog niet gewandeld en zeker nog geen zware tochten. Het lijkt me het beste om eerst nog wat kleinere wandelingen te maken vooraleer we aan het grote werk beginnen, ik vrees dat ik de zwaardere nog niet aankan.

We kiezen voor een wandeling in Agalas die we al een paar keer gemaakt hebben en het is wat klimmen maar met niet teveel kilometers.
In Agalas aangekomen zetten we onze auto niet ver van de Adronios Wells, van daaruit wandelen we richting dorp. Het eerste deel is al dadelijk wat klimmen maar dat doen we met opzet. Toen we deze route voor het eerst wandelden hadden we onze auto bij het dorp gezet en kwam al het klimwerk in het tweede deel van de wandeling. 
We lopen langs de rand van het dorp bergop richting de Damianos Cave en slaan even voor de cave rechtsaf. Van hieruit gaat het altijd bergaf tot we bij het vervallen gebouwtje komen waar we meestal onze picknick houden, ook nu eten we hier onze boterhammetjes op. Onderweg hadden we al mooie uitzichten op de rotsen tussen Agalas en Korakonisi, maar vlakbij het vervallen gebouwtje kunnen we ze nog van een andere kant bekijken.

Na de picknick begint het zwaardere werk want we bevinden ons op het laagste punt van de wandeling en moeten nu helemaal terug naar boven. We hebben nog maar een paar meters gelopen als we worden lastig gevallen door een bende muggen en dat blijft duren tot we bijna weer boven zijn. Het is de tweede keer in een paar weken tijd en dit hebben we daarvóór nog nooit meegemaakt. 
Als we op dezelfde hoogte komen waar we de auto hebben achtergelaten, nemen we het pad richting de Adronios Wells. Onderweg is men overal olijven aan het plukken en we lopen de Adronios Wells voorbij tot aan de volgende weg die linksaf slaat. Aan de andere kant van de olijfgaarden lopen we over de asfaltweg terug tot aan de auto en rijden weer huiswaarts.
Onderweg had ik al last van jeuk door de muggen en thuisgekomen zijn overal op mijn armen en mijn hals de bulten te zien. 

Later op de avond vernemen we dat er vlakbij het eiland Samos een zware aardbeving was, volgens de ene site was het 6.7 en volgens een andere zelfs 7.0. We denken natuurlijk dadelijk aan twee jaar geleden toen op 26 oktober ook ons eilandje getroffen werd door eentje van 6.8. Op Samos vallen twee doden, twee tieners die op weg van school naar huis bedolven worden onder een instortende muur. 
In Turkije - dat ook vlakbij het epicentrum ligt - zijn meer doden en ook veel meer schade, verschillende gebouwen zijn daar ingestort...

Aan de rand van het dorp

Een paddenstoel in het midden van het wandelpad

Zicht op de rotsen tussen Agalas en Korakonisi

De rotsen gezien vanaf een plekje vlakbij een vervallen gebouwtje

En nu weer terug omhoog

Prachtig groen tussen de olijfgaarden dankzij de regen

Op weg naar de auto

Nog meer mooie paddenstoelen

Dopheide met vlinders

Onze wandeling
Foto van dezelfde wandeling in het voorjaar

Hoogtemeter en afstand

28 oktober 2020 - Ochi-dag en stijgende besmettingen in Griekenland

Het is vandaag 80 jaar geleden dat de Griekse dictator Metaxas tijdens de tweede wereldoorlog het ultimatum van Mussolini afwees om het Italiaanse leger toegang tot Grieks grondgebied te verlenen.
In reactie op de afwijzing van Metaxa vielen Italiaanse troepen die waren gestationeerd in Albanië Griekenland binnen, hiermee raakte het land betrokken bij de Tweede wereldoorlog. In de loop van de ochtend trokken Grieken van alle politieke overtuigingen in heel Griekenland ochi (neen) roepend door de straten, velen meldden zich spontaan aan bij het leger. 
Al in 1942 werd ochi-dag gevierd en na de oorlog werd 28 oktober tot nationale gedenkdag uitgeroepen. Ieder jaar wordt deze dag over de hele wereld door de Grieken gevierd en in Griekenland worden op ochi-dag parades van militairen en scholieren gehouden. In het hele land vinden herdenkingen plaats en ziet men op overheidsgebouwen en woningen de Griekse vlag hangen. 

Dit jaar heeft Corona ervoor gezorgd dat de jaarlijkse vieringen en optochten niet doorgaan. Deze morgen konden we door de luidsprekers van de kerk de priester horen zingen en na de misviering ging men met een beperkt aantal een krans neerleggen op het herdenkingsmonument. Het weer zat hen dit jaar ook niet mee, na het mooie zomerweer dat we al die tijd kregen viel de regen op sommige momenten met bakken uit de lucht.
Hoewel de normale vieringen zijn geannuleerd is 28 oktober een nationale feestdag en daarom waren winkels en kantoren gesloten. 

Het gaat ook helemaal niet goed met de besmettingen in Griekenland, gisteren werden 1.259 nieuwe corona-gevallen gemeld en vandaag zelfs 1.547.
Sinds het land de grenzen open stelde voor het toerisme en er ook binnen het land weer vrij mocht gereisd worden, is het aantal besmettingen bijna voortdurend in stijgende lijn gegaan. Velen houden er al rekening mee dat er een tweede lockdown komt.
Ons eilandje heeft het sinds de vroege toeristenstop weer goed gedaan en er kwamen de laatste weken geen nieuwe besmettingen bij. Daarom gingen we eergisteren van code oranje naar groen en zijn de maatregelen een klein beetje versoepeld, al zijn mondmaskers binnen nog altijd verplicht en ook buiten waar we met andere mensen samenkomen. 
Terwijl Tui Engeland ons eilandje geboycot heeft in het volle toeristische seizoen, zijn ze sinds een goede week weer terug beginnen vliegen en zijn ze dit van plan tot wellicht eind november. Het resultaat laat zich al merken, zondag werd een toerist positief getest en naar het corona-hotel overgebracht. 
Waar de Belgen nog altijd een negatief attest moeten kunnen voorleggen eer ze op het vliegtuig richting Griekenland mogen stappen, is dat voor de Engelsen niet nodig ook al swingen daar de besmettingen eveneens de pan uit.
Onze naaste Engelse buren hebben ook van die vluchten geprofiteerd om over te komen nu hun huurder verhuisd is en hun huis weer leeg staat. Wij houden ons zeer wijselijk op afstand want een besmetting hier in huis kunnen we best missen...

Vandaag 80 jaar geleden

Het neerleggen van de krans bij het herdenkingsmonument
Foto van Imera Zante

24 oktober 2020 - Wandelen naar Agios Sostis en strengere maatregelen

Ook hier in Griekenland gaat het aantal besmettingen snel de hoogte in al is het in de verste verte niet te vergelijken met België en Nederland. De laatste dagen werd iedere dag een record verbroken en vandaag waren er 935 nieuwe, het gaat ook hier in sneltreinvaart omhoog.
Vanaf vandaag zijn strengere maatregelen van kracht, waar code oranje en rood is moet overal opnieuw binnen en buiten een mondmasker gedragen worden en is er een avondklok ingesteld tussen 0.30 en 5.00.
Ons eilandje heeft code oranje en dus kregen we ook strengere maatregelen. Maar die gelden maar voor twee dagen want maandag zakken we naar code groen en worden de maatregelen weer een beetje minder streng. Vanaf dan moeten mondmaskers buiten alleen gedragen worden op plaatsen waar men met andere mensen samen komt. 
Sinds de grote toeristenstroom voorbij is zijn er nog amper besmettingen bijgekomen en de laatste dateert van twee weken geleden. Als beloning krijgt Zakynthos code groen maar wie verstandig is blijft toch best voorzichtig, wij gaan onze maskers zeker gebruiken waar het nodig is. Bij een drastische ommezwaai kunnen de besmettingen zo weer omhoog schieten, dat heeft men ook in andere landen ervaren.

Gisteren hebben we nog eens gewandeld. Via kleine paadjes en rustige wegen gingen we via Laganas richting Agios Sostis. We kwamen bij het strand ter hoogte van het herdenkingsmonument van Vesalius maar konden helaas het strand niet volgen doordat de zee tot tegen de rotsen kwam. Dan maar een omweg gemaakt om bij Cameo Island te komen.
Zover we zien konden waren de stranden leeg en verlaten, ook op zee geen bootjes zoals in het seizoen. Cameo zag er heel anders uit zonder de houten brug die door orkaan Ianos werd weggeblazen.
We namen het pad langs de rotsen en aan het einde van het pad namen we de trap en liepen door een uitgestorven toeristisch gebied tot we terug bij de zee kwamen, ook daar was alles gesloten en er heerste absolute rust.
Via een andere weg kwamen we terug bij Cameo en gingen vandaar langs dezelfde weg terug naar huis.
Het is al bijna eind oktober maar het weer is nog heel mooi en zonder wind was het met 24° behoorlijk warm... 

  

Een Passiflora of Passiebloem

Phytolacca Americana of Westerse Karmozijnbes

Nog een andere Passiebloem

Zicht op Agios Sostis en in de verte Cameo Island

Het lege strand van Laganas en zicht op de Skopos van Vasilikos

Het haventje van Agios Sostis

Cameo Island zonder de houten brug

Nog eens Cameo

Ook paddenstoelen onderweg

In een tuin in Agios Sostis

Hibiscus

22 oktober 2020 - Wakker geschud

Normaal gezien was het vorige nacht onze laatste hier, zonder het virus waren we vandaag terug naar België gevlogen, het zou dan meteen ook een beweeglijke laatste nacht geweest zijn. 
Om één minuut over twee uur werden we wakker geschud, ramen en deuren rammelden en het bed schokte en beefde. We zijn deze aardbevingen gewend en hebben er al heel veel gevoeld, de ene al wat zwaarder dan de andere en meestal duurt het een paar seconden.
Maar deze was sterk en duurde ongewoon lang, alles bij elkaar toch een 20-tal seconden en deuren en ramen rammelden erger dan vorige keren. Telkens als we dachten dat het over was begon het opnieuw te schudden, de honden in de omgeving waren luid aan het blaffen en zelfs de hanen begonnen te kraaien.
We waren niet bang maar onze gedachten gingen toch dadelijk naar twee jaar geleden toen op 26 oktober een zware aardbeving van 6.8 Richter het eiland opschrikte en heel wat schade aanrichtte. Van onze vrienden in Marathia vernamen we toen dat het een 30-tal seconden duurde.
Toen het beven gestopt was - en gezien ik toch klaarwakker was - ben ik uit bed gestapt en heb ik mijn laptop aangezet want ik was benieuwd hoe zwaar de beving was. Volgens mijn bron was het 5.2 en lag het epicentrum 10 km diep op 72 km Zuid-zuidwest van Zakynthos stad.

In de voormiddag zag ik dat er ondertussen nog twee bevingen geweest zijn van 3.0 en 3.2 maar die hebben we geen van beiden gevoeld. 

21 oktober 2020 - Wandelen in Loucha en Gyri

Gisteren ben ik het grootste deel van de dag vlijtig bezig geweest met ons huisje te poetsen. Er waren de laatste tijd enkele dagen met flink wat wind en wanneer die uit het zuiden komt brengt die meestal van dat bruine Saharastof mee. Dan nog wat regen achterna en ramen en deuren zijn niet meer om aan te zien. Nu glanst alles binnen en buiten weer en is het tijd om onze wandelschoenen nog eens aan te trekken.
We gaan een wandeling maken die we in het voorjaar al eens gemaakt hebben. Het beloofd een mooie dag te worden, de lucht is stralend blauw en de zon schijnt, meer hebben we niet nodig.

We rijden in de voormiddag naar Loucha en laten de auto bij het begin van het wandelpad achter. Het gaat al dadelijk bergop en bij die eerste klim voel ik dat ik gisteren hard gewerkt heb. Dan komt een vlakker stuk en van dan af loopt alles weer zoals anders en is de vermoeidheid gelukkig voorbij.
Eerst volgen we het pad langs de zonnepanelen dat ook gebruikt wordt door de vuilniswagens die van en naar de stortplaats van Liva rijden. Eén vuilniswagen passeert ons en de chauffeur claxonneert als groet en wij groeten terug door even onze hand op te steken. Langs het pad zien we veel wilde cyclamen, madeliefjes en ook witte en paarse bloemetjes die erg op krokussen lijken.
Na een tijd slaan we rechtsaf en volgen een pad dat uiteindelijk vlakbij de antennes in Gyri zal uitkomen, maar eerst genieten we nog van mooie uitzichten op Kefalonia en de streek van Alykes en Alykanas. Overal langs dit pad staan de aardbeibomen - die eigenlijk maar struiken zijn - vol met witte en soms roze klokjes, wat later de mooie oranje vruchten worden.

Als we vlakbij de antennes uitkomen slaan we rechtsaf in de richting van Gyri dorp. Langs dit pad zien we verschillende paddenstoelen maar ook alleen maar dezelfde bloemen die we op de andere paden gezien hebben. Wat later slaan we weer rechtsaf want we willen terug naar Loucha.
Na de eerste helling ligt een omgewaaide boom op het pad maar we kunnen er nog langs en even verder staan we voor nog een omgewaaide boom. Die den verspert met zijn grote kruin het ganse pad en links en rechts zijn grote struiken zodat we er onmogelijk langs kunnen. Over of door de kruin is ook niet mogelijk en we vragen ons af of we moeten terugkeren en via het dorp naar Loucha moeten.
Achter de struiken ligt een weide en even voor de omgevallen boom vinden we een smal gaatje tussen de struiken waar we naar de weide kunnen. Nu maar hopen dat we wat verder terug op het pad geraken. We lopen door de weide en hebben geluk dat een deel van de omheiningsmuur omgevallen is, zo komen we een eindje voorbij de boom weer op het pad en zetten onze wandeling verder. 

Na nog enkele keren linksaf en een keertje rechts komen we uiteindelijk juist voorbij de zonnepanelen terug op het pad waar we begonnen zijn met de wandeling. Even verder staat de auto en rijden we huiswaarts...

Onderweg

Colchium Cupanii, zondag voor het eerst gezien hier, 
een soort van de familie van de Mediterrane weide saffraan

Dezelfde maar een lichtere kleur

Een Crocus Boryi en een madeliefje, mooi naast elkaar 

Een Crocus Boryi, ook voor het eerst gezien zondag

Arbutum Unedo of Aardbeiboom, de witte bloemen en de bessen

Een prachtig uitzicht met in de verte het buureiland Kefalonia

Hier de roze bloemen van de aardbeiboom

We hebben ook mooie paddenstoelen gezien

Deze leken heel erg op champignons maar hebben een ander hoedje

Onze wandeling 
foto van dezelfde wandeling in het voorjaar 

Hoogtemeter en afstand
Foto van het voorjaar

18 oktober 2020 - Rondwandelen van Keri naar Mizithres en terug

Maandag kregen we veel wind en regenbuien, vrijdag was het dan weer zwaarbewolkt over de bergen en kregen ze daar regen terwijl het bij ons droog bleef en regelmatig de zon scheen. Ook zaterdagmorgen zag het er grijs uit maar de zon brak al snel door en het werd nog een mooie dag. 
Eigenlijk hebben we zeker niet te klagen van het weer, behalve die paar dagen was het behoorlijk mooi en schommelde de temperatuur de laatste tien dagen nog altijd tussen 23 en 25°. Na zonsondergang werd het fris en zakten de temperaturen naar een 15-tal graden en sommige nachten nog lager.  
Ook vandaag is het al van bij het ontwaken zonnig en mooi, heerlijk toch om zo uit bed te komen en we besluiten om een wandeling te maken en er tegen de avond gelijk een etentje aan vast te knopen. Ik stel voor om nog eens in Keri te gaan rondlopen en via Mizithres terug te keren naar het dorp.

De vorige jaren zijn we nooit zolang op ons eilandje gebleven - 15 oktober was de langste tijd - en de laatste week was dan altijd gevuld met het winterklaar maken van de tuin en ons huisje voor onze maandenlange afwezigheid. We zijn dan ook heel benieuwd of we op deze wandeling nieuwe bloemen gaan ontdekken.
In de vroege namiddag vertrekken we richting Keri en parkeren de auto op ons gebruikelijke plekje bij het kerkhof. We vertrekken langs de waterputten en ontmoeten toevallig onze Belgische vrienden die op het punt staan om met de honden op stap te gaan, na een korte babbel gaan we ieder onze eigen weg.
We lopen omhoog en juist voor de dorpskern steken we de weg over. Vanop die plaats zien we dat er op het terras van Allegro geen tafeltjes meer gedekt zijn. Omdat we vooraf niet gebeld hebben om onze komst te melden zullen we onze plannen maar voor een andere keer bewaren.
We wandelen verder omhoog en lopen boven het dal waar veel olijf- en wijngaarden liggen, onderweg ziet het paars van de wilde cyclamen. Als we bij het kiezelpad tussen de dennenbomen komen zien we her en der paddenstoelen die juist met hun hoedjes boven de grond uitsteken, ook hier heeft de herfst zijn intrede gedaan.

Enkele ontbrekende bloempjes in mijn man zijn verzameling worden ijverig gefotografeerd en in de hoek bij de waterput en het vervallen huisje verwachten we nog meer ontbrekende exemplaren. Ook hier heeft Ianos zijn schade aangericht en een grote omgewaaide dennenboom versperd de weg naar de waterput, we moeten er overheen klimmen om er te geraken.
Bij onze vorige wandelingen hielden we hier vaak onze picknick, de grote waterput is heel geschikt om op te zitten. We zijn verbaasd dat we zoveel kleine wilde narcisjes zien die we onderweg ook gefotografeerd hebben, ontelbare bloemetjes vormen een wit tapijt. Ook de andere nieuwe bloemetjes staan hier en als we wat dieper tussen de bomen lopen zien we nog een nieuwe bloem. Mijn man herkent ze dadelijk als een orchidee en is tevreden dat hij ze eindelijk in het echt kan zien.
Er is één nadeel bij het fotograferen... er zitten zoveel agressieve muggen dat we geen seconde stil kunnen blijven of we worden gestoken, zelfs door ons hemd en t-shirt heen. We vluchten letterlijk van tussen de bomen naar het wandelpad maar ze blijven ons nog een hele tijd achtervolgen. Mijn eerste gedachte gaat naar onze vrienden in Chartata, ook zij hebben het bij één van hun vorige wandelingen meegemaakt.

Even verderop ziet mijn man opeens een speciale paddenstoel, het is een stinkzwam die uit een kleine bol tevoorschijn komt. Meteen bij onze eerste wandeling later op het jaar hebben we al het geluk om dit te zien. Het klinkt misschien heel raar, maar ik zou bijna durven zeggen "bedankt corona om ons deze onverwachte kans te geven en dingen te zien die we anders moesten missen". Zonder corona waren we over enkele dagen terug in België en hadden we hier nu niet gewandeld.
In de volgende grote bocht komen we bij de rots Mizithres en tot onze verwondering komen we daar nog enkele toeristen tegen, met de nodige veilige afstand passeren we mekaar. Bij Lighthouse nemen we de asfaltweg richting het dorp en juist voor de dorpskern slaan we de smalle weg in die ons via de kerk weer naar onze auto brengt.
Behalve onze vrienden en de paar toeristen hebben we op de ganse wandeling niemand ontmoet en dat was ook onze bedoeling.

Op weg naar huis stoppen we bij The Windmill voor ons avondeten. Ook hier zetten we ons wat apart van de andere klanten - men kan nooit voorzichtig genoeg zijn - aan de rand van het terras zodat we weer van het mooie uitzicht kunnen genieten. Voor mij wordt het deze keer een Chicken Souvlaki en mijn man besteld de Beefteakia. Ik lust daarna nog wel een cappuccino en als we de rekening vragen krijgen we nog twee stukjes Frigania van het huis.
We hebben er weer een geslaagde dag opzitten...

Zicht op Cape Keri en de verbrande bergen

Zomaar een paddenstoel tussen de kiezels

En een paddenstoel tussen de dennennaalden

Eén van de nieuwe bloempjes die we zagen,
een Narcissus Obseletus of Wilde Narcis  

Ook voor het eerst deze orchidee gezien,
de Spiranthes Spiralis of Herfstschroeforchis

Een speciale paddenstoel met onderaan de bol waaruit hij gekomen is,
de Clathrus Ruber of Traliestinkzwam

Een bol waaruit de stinkzwam komt, met een agressieve mug erop

De rots Mizithres blijft altijd even mooi

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand