Zaterdag zijn we voor het laatst gaan eten in de taverne van onze vrienden, een dag later was het de laatste dag geopend. Net als veel andere tavernes op het eiland leven zij vooral van het toerisme en nu de meeste vluchten geannuleerd werden is het toerisme zo goed als gestopt. Het is dan niet meer haalbaar om de zaak nog langer open te houden, enkele tavernes waar wij ook wel eens graag gaan eten zijn al eerder dichtgegaan. We zullen onze etentjes missen.
Zondagnamiddag verscheen op de Zakynthos-groep de vermelding van een zware bosbrand in de omgeving van Navagio. Het waaide zeer fel en dat bemoeilijkte het blussen waardoor er - behalve de vele brandweerwagens - met twee blushelikopters en zes blusvliegtuigen met man en macht gewerkt werd om de brand onder controle te krijgen.
Dat was nog niet het geval toen de blustoestellen hun hulp moesten staken bij het vallen van de avond en de grondtroepen moesten alleen verder werken. De volgende ochtend waren de blustoestellen al vroeg weer paraat en kreeg men het uiteindelijk onder controle. Verschillende brandweerwagens bleven nog ter plaatse voor het geval er ergens een opflakkering was.
De foto's en video's die ons bij daglicht onder ogen kwamen waren zeer bedroevend, ongeveer 1.500 hectaren mooie bossen zijn nu zwart verbrand. Zeer waarschijnlijk is ook dit weer met kwaad opzet gebeurd.
Vanaf de klif aan het scheepswrak tot in de buurt van de ruïnes van het klooster van Agios Andreas zijn de prachtige bossen in de as gelegd. Foto's en video's tonen aan dat de plek waar wij jaren geleden stonden om foto's van het wrak te maken nu helemaal zwart is. Door de mooie bossen hebben wij enkele keren gewandeld op weg naar de ruïnes van het klooster, onderweg genietend van de prachtige uitzichten op de kliffen van Navagio en op buureiland Kefalonia.
Met criminelen die zich tot zo'n brandstichting laten leiden kunnen we zelfs na fikse regenbuien nog niet gerust aan mooie wandelingen beginnen.
Jaren geleden hebben we in onze tuin een terrasvloer gelegd waar een tijdje een tuinset heeft gestaan met een grote parasol. Het was er gezellig om te zitten maar niet praktisch met de privéweg in grind er vlakbij.
De weg is van de drie huisjes en er moet altijd met de drie eigenaars over beslist worden wat ermee gebeurd. Laat de andere eigenaars nu geen enkele interesse hebben in de staat van de weg, waardoor het altijd een stoffige grindweg gebleven is. Sinds onze Zwitserse buurman er is komen wonen ging het van kwaad naar erger en wordt de weg nu door iedereen gebruikt die even binnendoor wil rijden, ook al is hij alleen maar bestemd voor de drie huisjes.
Er wordt ook behoorlijk snel gereden waarbij het stof zó erg in onze tuin vliegt dat het niet meer aangenaam is om nog een drankje te nuttigen of er nog te kunnen genieten.
Daarom kwam ik op het idee om een deel van de terrasvloer om te vormen tot een cactustuintje en mijn man was het daar dadelijk mee eens. Door de vroege hitte zijn de meeste bloemen dit jaar niet mooi tot hun recht gekomen, ze werden bruin voor ze volledig open stonden. Cactussen gedijen goed bij hitte en droog weer en voor hen is het geen probleem om de ganse tijd in de blakende zon te staan. In onze tuin is namelijk van zonsopkomst tot zonsondergang geen schaduw.
Vanaf maandag werd er dan ook ijverig gewerkt in de tuin. Er werden grotere bloempotten gehaald want veel van onze cactussen moesten dringend uitgedund en uitgeplant worden. In de kleinere potten werden weer nieuwe scheuten geplant want we hebben nog lang niet voldoende cactussen voor ons tuintje.
Het was geen aangenaam werk, cactussen hebben nu eenmaal venijnige stekels en aan enkele van onze exemplaren begon ik liever niet maar er bleef ons niet veel keuze. Mijn man heeft het meeste werk geleverd en kreeg de grootste lading stekels in zich, met het nodige bloed erbij. Ik heb mijn steentje bijgedragen maar in verhouding tot wat mijn man verzet heeft aan werk was mijn bijdrage miniem te noemen.
Toch waren we beiden deze namiddag bekaf, het verzamelen alleen al van alle cactussen naar één centrale plaats om uit te planten was al een heel werk want er waren enkele zeer zware bij. Na het uitplanten moesten ze nog eens allemaal naar hun uiteindelijke standplaats gebracht worden.
Morgen wordt een rustdag wat de cactussen betreft en daarna komen de drie laatste aan de beurt, waarbij de grootste - en tevens ook nog eens zo'n gevaarlijke - aan de beurt komt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten