Aan onze zondagse etentjes bij onze vrienden kwam een einde sinds hun taverne vorige zondag sloot voor dit jaar.
Eigenlijk wil ik nog wel eens een keertje gaan eten bij The Windmill op weg naar Limni Keri maar we weten niet of het daar nog open is. Mijn man stelt voor om in de namiddag in Limni Keri wat rond te wandelen en dan zien we meteen bij het voorbij rijden of het open is. Dat vind ik een goed idee en mocht het gesloten zijn dan rijden we na onze wandeling op goed geluk door naar Allegro in de hoop dat het daar open is.
Zo gezegd zo gedaan, we vertrekken richting Limni Keri en zien klanten bij The Windmill, hier stoppen we straks dus voor ons avondeten.
In Limni Keri gekomen rijden we naar de parking en laten onze auto achter onder de bomen, de zon schijnt ook vandaag volop en met de auto in de schaduw is het straks aangenamer om te vertrekken.
We wandelen eerst rond het meer - dat in tegenstelling tot andere keren niet meer droog is - op zoek naar wilde bloemen die weer bloeien. Veel bloemen zien we nog niet maar het riet ziet er helemaal anders uit dan bij onze vorige wandelingen rond het meer, het staat vol verse pluimen die mooi mee wiegen met de wind.
Na ons rondje rond het meer lopen we nog even tot aan het strand waar nog enkele zonnebaders en ook nog wat zwemmers zijn.
Bijna bij het einde van het strand gekomen denk ik opeens aan de vrouw van onze Belgische vriend hier in Keri. Ik weet dat ze vaak met haar hond komt zwemmen en vraag me af of ze er nu ook zou zijn. Alsof de duivel ermee gemoeid is zien we een moto die klaar staat om te vertrekken en we herkennen onze Belgische vriend, ook hij heeft ons gezien en verteld dat zijn vrouw aan het zwemmen is.
We blijven even praten en gaan dan verder naar omhoog over het pad langs de kust. Als we even van het uitzicht richting Marathia genieten zien we opeens iemand in het water naar ons zwaaien en we zwaaien terug, zo hebben we zijn vrouw nu toch ook gezien al is het maar van ver.
Aan het einde van het pad keren we terug en aan de auto gekomen is het tijd voor ons avondeten.
Bij The Windmill zijn enkele tafeltjes bezet en we zetten ons aan de rand zodat we van het mooie uitzicht kunnen genieten. We bestellen beiden een varkensgyros en terwijl we wachten hebben we het over de renovatie van deze taverne, die is zeer geslaagd en valt heel erg in onze smaak.
Als ik onze bestelde schotel zie komen zeg ik tegen mijn man "oh nee" waarop hij verbaasd naar me kijkt, tot onze bestelling op tafel wordt gezet en hij ziet waarop mijn reactie slaat. We gaan moeten eten om dat allemaal op te krijgen.
Het eten is heel lekker maar voor het eerst moet ik een klein deel op mijn bord laten liggen. Van een dessert kan geen sprake meer zijn, voor een cappuccino is altijd voldoende plaats over.
Bij het afrekenen informeert mijn man of de taverne ook in de winter open is want dat was voor de renovatie niet het geval. Gelukkig voor ons is men van plan om op zaterdag en zondag te openen in het winterseizoen, van een meevaller gesproken. Nu maar hopen dat er voldoende klanten komen zodat ze hun plan kunnen blijven uitvoeren.
Thuis gekomen zie ik dat ik een mail heb van google met een mooie reactie op mijn blog van gisteren. Jammer genoeg staat er geen mailadres vermeld in de reactie en kan ik niet reageren. Reageren kan alleen wanneer ik de reactie openbaar zet, maar omdat ik weet dat de meeste mensen hun reactie en eventueel antwoord liever niet openbaar zien verschijnen, doe ik het ook niet.
Om ieders privé te beschermen schrijf ik ook geen namen in mijn blog en plaats ik ook nooit foto's van iemand waarop ze herkenbaar zijn.
Wanneer iemand graag een reactie van mij krijgt op hun reacties, kunnen ze gerust een mailadres achterlaten bij hun reactie. Alleen ik krijg die te zien en ik zal het nooit bekend maken of misbruiken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten