~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 25 maart 2022

Het koufront is voorbij en we hopen dat dit het laatste was zodat de lente eindelijk van start kan gaan want we zijn de koude meer dan beu. De laatste nachten waren nog fris maar de zon maakte overdag veel goed, zolang we maar uit de koude noordenwind bleven was het best aangenaam vertoeven in de zon.

Voor vandaag wordt volop zon voorspelt en daar willen we van profiteren om nog eens onze wandelschoenen aan te trekken. We rijden via Macherado en Agia Marina naar Loucha en laten onze auto achter op een veilig plekje langs de baan naar Gyri.
Onderweg was het opvallend rustig, het leek of we alleen op de weg reden. Het is vandaag de Nationale Feestdag in Griekenland, de Grieken vieren onafhankelijkheidsdag en dan is alles gesloten, vandaar de rust.

We nemen het pad dat langs de zonnepanelen de bergen in loopt richting Liva en merken - wat we al van velen gehoord hebben - dat de bloemen later bloeien door de koude winter. Wanneer we dichter bij Liva en de Vrachionas komen zien we voor het eerst de windmolens op de top.
Ik weet dat velen onder de plaatselijke bevolking niet te spreken zijn over het plaatsen ervan, maar persoonlijk vind ik het geen probleem om ze daar te zien staan en mijn man heeft er dezelfde mening over. Ons stoort het helemaal niet, het heeft zelfs iets vind ik, maar wij zijn het natuurlijk al zolang gewend om het in ons thuislandje te zien.
Wij vinden het dan weer een groot afzicht dat men van mooie groene bergtoppen een deel weghaalt en er zonnepanelen legt. De plek rode rotsen die dan vrijkomt met daarin de zonnepanelen, verprutst de mooie groene bergkam, dat konden we bij onze vorige wandeling in Agalas nog merken.

We gaan niet tot aan Liva maar slaan even daarvoor rechtsaf en komen wat later op de plaats waar we twee jaar geleden een stukje het verkeerde pad namen. We weten nog van toen dat er op dat verkeerde pad gele orchideeën stonden die we daarvoor nog nooit gezien hadden en die op andere plaatsen niet stonden. Daarom gaan we toch weer een stukje het pad op om te kijken of ze er nu ook zijn, en ja hoor, het zijn er minder dan toen maar we zien ze wel.
Dan vervolgen we onze wandeling en kijken even later uit over buureiland Kefalonia - dat heel erg in de mist ligt - en over Alykes, de zoutmeren en een deel van de Oostkust. Nog wat verder komen we op het pad dat naar de antennes van Gyri loopt, maar daar moeten we niet zijn en slaan rechtsaf richting Gyri.
Voor we in Gyri dorp komen slaan we nog eens rechtsaf en nemen een pad dat na enkele kilometers terug op het pad richting Liva komt. Het laatste stuk gaan we langs dezelfde heenweg terug tot aan de auto.
De zon was de ganse wandeling van de partij en het was zalig om zo te wandelen na al die koude, maar het laatste uur begon de noordenwind weer flink te waaien en werd het daar op die hoogte onaangenaam. Gelukkig scheen de zon want met wolken hadden we het laatste deel beslist gebibberd.

Tijdens de wandeling heb ik enkele keren op het punt gestaan om iets te zeggen maar durfde niet goed, want ik had geen hout om vast te houden - zoals het gezegde klinkt - en ik durfde het lot niet uitdagen, al ben ik helemaal niet bijgelovig. Mijn man wist direct bij mijn zinspeling over het hout vasthouden, wat ik niet durfde zeggen en had er ook al aan gedacht, hij vond ook dat ik maar beter kon zwijgen.
Bij onze laatste wandeling speelde mijn hart flink op en tot meer dan een week daarna had ik zoveel last bij de minste inspanning, dat ik alvast een afspraak gemaakt heb voor begin juli bij mijn cardiologe, omdat ik er echt niet gerust in was.
De laatste dagen ging het beter, maar ik begon toch met een klein hartje aan deze wandeling en verwachtte al een beetje dat ik na een tijdje rechtsommekeer zou moeten maken. Er kwam toch al heel wat meer klimwerk aan te pas dan bij de vorige wandeling en ze was bijna dubbel zo lang.
Ik ben dan ook zéér blij dat ik onze wandeling zonder problemen heb doorstaan en dat geeft me de hoop dat alles terug in de plooi gevallen is, de toekomst zal dat nu moeten uitwijzen...