28 augustus 2015 - Afscheid van Olive

Onze lieve kleine Olive is niet meer bij ons. Gisterenvoormiddag is Bob van ZAWF haar komen ophalen en het viel ons zeer zwaar haar te laten gaan. We hebben ons in al die weken zo erg aan haar gehecht en zij ook aan ons maar in het bijzonder toch aan mijn man.
Na dat eerst haar broertje en een paar dagen later ook haar zusje een nieuwe thuis vonden, leek het alsof ze last had van verlatingsangst toen ze alleen achterbleef. Ze bleef altijd dicht bij ons en wanneer ze merkte dat mijn man uit haar gezichtsveld verdwenen was, begon ze zachtjes te janken en wou ze bij hem zijn. Ik maakte me dan ook zorgen wat er in haar zou omgaan als ze haar zouden meenemen en ze mijn man niet meer zou zien.

Toen het gisteren dan zo ver was en ze ons van op de arm van Bob met haar lieve oogjes aankeek hield ik het bijna niet meer droog. Hij bedankte ons voor het goede werk dat we gedaan hebben door voor de opvang van de puppy's te zorgen maar voor een gevoelige ziel zoals ik is dat helemáál geen goed werk. Nog een laatste dikke knuffel en dan ze gingen naar de auto.
Mijn man begon daarna dadelijk in de tuin te werken en ik gaf ons huisje een poetsbeurt, beiden in de hoop dat we dan waarschijnlijk wat afgeleid zouden worden. Helaas bij mij heeft het niet geholpen en voor zover ik mijn man ken ook bij hem niet. We hebben verschillende keren aan elkaar gevraagd hoe het met haar zou zijn.

Deze morgen is het wennen om bij het opstaan niet dolenthousiast door haar begroet te worden. Het afscheid ligt nog altijd zwaar op onze maag en er wordt weinig méér gezegd dan ' hoe zou ze het maken' ? of ' zou ze zich goed kunnen aanpassen' ?
We werken alweer een groot deel van de dag en na het avondeten komt mijn man zeggen dat er een mail is van Bob. Zoals ik al wel had kunnen verwachten heeft hij in een mail aan Bob gevraagd hoe ze het bij hen heeft gedaan en nu is er een antwoord.
Volgens Bob heeft ze zich heel snel aangepast. Ze is al vrienden geworden met de kleinere honden en de puppy's en ze is een waar genot om bij zich te hebben. Ja, van dat laatste daar kijken we niet van op want wij weten maar al te goed wat een genot het was om haar bij ons te mogen hebben. Ze is super lief en schattig en je krijgt zoveel van haar terug. Ze is een echte verrijking geweest tijdens ons verblijf hier.

Het is de bedoeling van ZAWF om haar nog een paar dagen bij hen te houden terwijl ze de laatste voorbereidingen treffen voor de reis naar haar nieuwe thuis. Haar paspoort en reisdocumenten worden klaargemaakt en als alles volgens plan verloopt vliegt ze dinsdag samen met nog enkele geadopteerde hondjes naar Engeland. Gelukkig dat ze niet helemaal alleen in dat grote vliegtuig moet zitten en ze onderweg gezelschap krijgt. Daar wordt ze dan op de luchthaven afgehaald door haar nieuwe baasje.
Er werd al een homecheck uitgevoerd door de Engelse afdeling van ZAWF en de resultaten waren zeer bevredigend. Olive komt terecht in een huis met een grote tuin in de heuvels van Engeland. Zoals ze altijd al heel sociaal en lief was naar vreemden toe, zal ze het in haar nieuwe thuis snel gewend zijn en dat is een hele opluchting voor ons. Voor haar zal het het beste zijn als ze ons snel vergeet maar heel stilletjes hopen we toch dat ze nog een heel kleine herinnering aan ons overhoudt. Hopelijk horen we af en toe nog iets van haar nieuwe baasje en krijgen we foto's doorgestuurd zodat we toch een beetje kunnen volgen hoe ze opgroeit.
Het ga je goed lieve kleine Olive...

De laatste dag in ons gezelschap...

En de laatste avond...

24 augustus 2015 - Laatste uitstap met Olive

Het is hier vandaag een grote feestdag want 24 augustus is het feest van 'St. Dionysios' de beschermheilige van het eiland. Hij werd in 1547 op Zakynthos geboren als zoon van rijke ouders maar na hun dood gaf hij zijn erfenis aan zijn broer en ging in het klooster van 'Strofades', een groep van twee eilanden 44 km. Zuid - Zuid-Oost van Zakynthos.
In 1577 werd hij aartsbisschop van Egina en Poros maar 2 jaar later gaf hij zijn ambt op en trok zich wegens gezondheidsredenen terug in het klooster van Anafonitria op Zakynthos. Volgens een legende vergaf hij een moordenaar die werd achtervolgd en hem in het klooster had opgezocht. Hij hielp hem zelfs ontsnappen, met als verklaring dat hij zo een volgende misdaad had voorkomen.
Op 17 december 1622 stierf hij in het klooster van Strofades waar hij werd begraven in dezelfde kerk waar hij tot priester was gewijd.
Toen later zijn lichaam vrijwel intact werd opgegraven werd hij als heilige vereerd.

In 1716 werden de relieken overgebracht naar Zakynthos en dit wordt jaarlijks op 24 augustus herdacht. Nu rust zijn lichaam hier in de St. Dionysioskerk aan de haven waar vele pelgrims hem nog steeds komen begroeten. Elk jaar zijn in Zakynthos vieringen en er is een optocht waarbij de kist met zijn overblijfselen door de stad gedragen wordt. Er wordt verteld dat massa's mensen dan achter zijn kist aanlopen. Wij hebben het zelf nog niet kunnen vaststellen want wij blijven liever weg uit de drukte die zo'n evenementen met zich meebrengen.
's Avonds is er aan de haven ook een groot vuurwerk terwijl de aanwezige veerboten dan allemaal luid beginnen toeteren. Vorig jaar wilden we met ons twee vanop een redelijk grote afstand naar het prachtig schouwspel gaan kijken en reden met de auto tot Argassi. Maar zelfs daar was niet meer door te geraken van de mensen die er al vanaf 's middags hun auto hadden geparkeerd om toch maar een plaatsje te vinden.

Wij genieten in onze tuin van zalig nietsdoen en tegen het avondeten rijden we samen met Olive naar onze vrienden van Taverna Marathia Star om er iets te gaan eten.
Daarna wandelen we van daaruit naar Marathia Beach. Om de kleine Olive aan het water te laten gewennen - dat hadden we gisteren al gemerkt - is ze nog te klein en te bang. Maar dat wil niet zeggen dat we niet met haar naar het strand kunnen gaan.
Zoals verwacht schrikt het water haar af en we klimmen op de rotsen vanwaar wij genieten van het prachtige uitzicht terwijl Olive zich amuseert met een gevonden takje. Het is er heerlijk rustig en als de zon begint te zakken vertrekken we zodat we nog net voor het donker thuis zijn.

Even na 21.00 horen we de eerste knallen van het vuurwerk en vanaf ons terras zien we in de verte de prachtige kleuren in de lucht uit elkaar spatten. Ook het getoeter van de veerboten is tot hier te horen.
Eens wil ik dit toch eens van dichterbij meemaken want telkens opnieuw vergeet ik hoe mooi dit alles wel is...

Olive met haar gevonden stokje...

Kijkend naar het water...

...en de rotsen aan het verkennen

23 augustus 2015 - Met Olive naar Kalamaki strand

Midden deze week kregen we een mail van ZAWF dat alles bijna klaar is voor de adoptie van ons klein vriendje, de laatste van de drie Cocker Spaniel puppy's die hier bij ons gedumpt werden een aantal weken geleden.
Volgende donderdag hebben we een afspraak bij de dierenarts van ZAWF met de verantwoordelijke die voor de adopties naar Engeland zorgt. We brengen Olive er naartoe en Bob - de verantwoordelijke - neemt haar daar van ons over en zorgt voor het nodige paspoort en vliegtuigticket. Een paar dagen later - op 1 september - vliegt ze dan naar haar nieuwe thuis in Engeland en we hopen zo erg hard dat het haar daar goed zal vergaan.
We hebben haar bijna een maand bij ons gehad en het gaat ons vreselijk moeilijk vallen om afscheid te nemen van haar. Haar broertje hadden we maar twee dagen bij ons toen hij al een nieuwe thuis vond en van hem hebben we sindsdien niets meer vernomen. Van haar zusje daarentegen horen we nog regelmatig iets via de facebookpagina van haar nieuwe thuis en ik moet zeggen dat we daar heel blij om zijn. Met Amy - zo heet ze nu - gaat het uitstekend en de foto's getuigen ervan dat ze het daar naar haar zin heeft. Dank u wel aan deze lieve mensen!

Om nog zoveel mogelijk van onze kleine Olive - die naam kreeg ze van haar adoptiegezin - te genieten willen we na het avondeten nog eventjes naar Vrondonero Beach aan het strand van Kalamaki. Tegen avond zijn er meestal nog maar weinig mensen aan het strand en dat bevalt ons beter en het is vast ook beter voor een onzekere puppy.
We rijden door Kalamaki , parkeren de auto daar aan de 'Cave Bar' en wandelen dan langs het wandelpad tussen de heuvels naar onze bestemming. Olive loopt mooi mee aan de leiband en alleen wanneer we aan een boerderij voorbij moeten, neemt mijn man haar even op de arm om haar te beschermen tegen de loslopende honden daar. Daarna loopt ze weer dartel verder en kijkt soms achterom om te zien of we nog wel volgen.

Wanneer we vlak bij het pad naar het strand komen duikt links van ons - vlak naast de wandelweg - het zwartgeblakerde deel van de berg op waar het gisteren alweer gebrand heeft. Waarschijnlijk heeft iemand een brandende sigaret weggegooid met alle gevolgen van dien. Een goede maand geleden zijn op dezelfde berg - de Mount Skopos - wat verderop nog honderden hectaren verwoest door een brand die twee dagen lang duurde.

Aan het strand is het nog rustiger dan verwacht en er is zoveel te ontdekken voor een kleine puppy... zand, keien, opgedroogd wier en... natuurlijk de zee! Ze loopt over de keien mijn man achterna tot ze water voelt aan haar pootjes en dan kan ze niet snel genoeg weg zijn. Ze speelt wat met een stokje dat ze gevonden heeft, poseert nog even voor een foto en dan valt ze in slaap. Voor een puppy is zo'n klein eindje wandelen al een hele opgave.
We laten haar rustig slapen en terwijl kijken we uit over de prachtige zee die alsmaar van kleur veranderd naargelang het later op de avond wordt. Na nog enkele mooie foto's van de zonsondergang is het tijd om te vertrekken en helemaal uitgerust loopt Olive weer heel vrolijk met ons mee tot aan de auto en rijden we huiswaarts.

Op de plaats waar de vliegtuigen de baan van Kalamaki naar Laganas overvliegen om een paar meters verderop te landen, zetten we onze auto even aan de kant wanneer we een vliegtuig zien naderen. We zijn niet de enigen en sommige staan al klaar met hun fototoestel in de aanslag.
Met een oorverdovend geluid scheert het rakelings over onze hoofden om een paar seconden later veilig op de landingsbaan neer te komen. Eigenlijk is het achteraf gezien misschien niet zo slim om daar halt te houden... een paar misrekeningen van de piloot en een ongeluk is rap gebeurd. In Oostende vliegen de pannen soms ook van de daken wanneer de vliegtuigen er rakelings overgaan.

Al zien we dagelijks de vliegtuigen opstijgen en landen, we krijgen er niet genoeg van en zeker van heel dichtbij is het fascinerend. Een paar meter voorbij ons huisje gaat een weggetje tot aan de omheining van het vliegveld en telkens we daar voorbij komen hoop ik er een vliegtuig te kunnen zien. Het komt dan al taxiënd aangereden en na zich gedraaid te hebben, staat het op een paar meter voor onze neus te wachten om op te stijgen, of komt er bij een andere windrichting recht voor onze neus op de baan terecht. Het gebeurde al eens dat een piloot naar ons zwaaide terwijl hij daar stond te wachten op het teken om te mogen opstijgen.

Olive op het stand...

...en nog een keertje

De bergen in de rode gloed van de zon...

De zon zakt dieper...

...en nog dieper

Een prachtig schouwspel

17 augustus 2015 - Olive's eerste wandeling en haar tweede inenting

De kleine Olive wordt het stilaan gewoon dat haar broertje en zusje naar hun nieuwe thuis verhuisd zijn en zij alleen bij ons is achtergebleven. Een beetje verlatingsangst is er nog wel en ze blijft altijd heel dicht in onze omgeving.
Voor de rest is ze een hele aanhankelijke en speelse puppy die ons veel plezier bezorgd met haar dolle streken in onze tuin. Problemen in haar nieuwe thuis in Engeland verwachten we niet want ze is heel sociaal en lief naar vreemde mensen toe.
Gisteren hadden we een Nederlands gezin op bezoek die hier in Zakynthos hun vakantie doorbrachten en heel toevallig op deze blog terecht kwamen toen ze op zoek waren naar informatie over ZAWF. Ze gingen op onze uitnodiging in en het werd een heel leuk onderonsje waarbij de kleine Olive de hoofdrol speelde. We hebben afgesproken dat ze ons bij een volgend bezoek aan Zakynthos opnieuw zullen opzoeken en hopelijk kunnen we dan samen wat langer doorbrengen.

Na hun bezoek vertrokken wij naar onze vrienden van Taverna Marathia Star voor een - bijna wekelijkse - afspraak om weer eens lekker te gaan eten en Olive mocht mee. Ze was heel voorbeeldig en heeft de ganse tijd mooi onder mijn stoel liggen slapen. Bij het afscheid van onze vrienden was ze natuurlijk weer het middelpunt van belangstelling. Daarna vertrokken we richting Loucha voor een kleine wandeling.

Haar eerste wandeling viel heel goed mee en ze had geen enkel probleem om aan de leiband te lopen. Eigenlijk verbaasde ons dat want meestal is het trekken en sleuren geblazen als hondjes voor het eerst met een leiband te maken krijgen. Alweer een mooi voorbeeld dat er uitzonderingen zijn.
Ze kreeg onderweg voldoende water te drinken en er werd ook een rustpauze ingelast, waarna ze weer vrolijk met ons mee dartelde. We hebben de wandeling met opzet heel kort gehouden en dan was het tijd om naar huis te rijden...

Vandaag staat haar volgende inenting op het programma en we rijden naar de dierenarts van ZAWF waar de wachtkamer weer aardig vol zit. Na haar inenting krijgen we te horen dat over 4 weken de volgende inenting volgt, terwijl we vorige week vernamen dat ze over 2 weken al naar Engeland zou vliegen. Thuisgekomen stuurt mijn man dadelijk een e-mail naar ZAWF om te informeren waarom de plannen veranderd zijn en wij daar niet van op de hoogte zijn. Benieuwd wat het antwoord zal zijn.

Daarna besluit ik met mijn fiets terug naar Zakynthos stad te rijden want mijn haren hebben dringend een knipbeurt nodig. Het is superdruk in alle straten van en naar de stad en de haven en ik rij tot aan het Solomosplein waar ik mijn fiets vastmaak aan een hek van de Nationale Bank.
Vandaar is het nog honderd meter tot aan de kapper en ik heb geluk want er is niemand. Na twintig minuten ben ik weer buiten met een frisse kop en blij dat ik deze goede kapster een paar maanden geleden toevallig gevonden heb.
Ik herinner me nog mijn angst om hier naar de kapper te gaan. De meeste Griekse vrouwen hebben lange haren waardoor ik twijfels had om mijn korte haren te laten knippen.
Met een klein hartje ging ik twee maanden geleden op zoek in een straat waar meerdere kappers hun zaak hebben. Bij de eerste zaak aangekomen stond de deur open en zag ik een vriendelijke vrouw van ergens midden de dertig jaar die me wel aanstond. Ik heb het er toen op gewaagd en er nog geen spijt van gehad dat ik haar gekozen heb.

Olive slapend in de taverne

Haar eerste wandeling...

...met onderweg een rustpauze 

 

12 augustus 2015 - Olive

De eerste nacht voelde de overgebleven puppy zich heel alleen en dat hebben we geweten. Regelmatig werden we gewekt door het klagend gejank en ook al hadden we medelijden... helpen konden we niet en ze zal moeten wennen aan het alleen zijn.
Maandagvoormiddag gingen we met de puppy naar de dierenarts van ZAWF en daar ontmoetten we de man die verantwoordelijk is voor de overbrengingen naar Engeland. Van hem vernamen we dat de nieuwe baasjes in Engeland voor de naam 'Olive' gekozen hebben. Niet meteen een naam die in onze smaak valt maar vanaf nu leer ik haar gewoon te worden aan haar naam, zodat er na haar aankomst in haar nieuwe thuis toch al iets vertrouwd is bij al het onbekende dat ze daar nog zal tegen komen. Mijn man ziet de naam echt niet zitten en noemt haar prutske, prutsemie of juffertje... zolang hij haar maar niet Olive moet noemen.
Ze kreeg maandag eerst haar inenting tegen hondsdolheid zodat de 21 dagen dat ze nog in Zakynthos moet blijven al van start konden gaan. Volgende maandag moeten we terug naar de dierenarts voor de inenting tegen Parvo en dan zullen we vernemen wat er verder nog moet gebeuren.

Ondertussen kregen we van de vrouw uit Aghios Leon - die het zusje van Olive geadopteerd heeft - al een mail met nieuws. Het ganse gezin is gelukkig met de kleine puppy en naar het schijnt is Amy - zo werd ze door hen genoemd - het zonnetje in huis. We kregen foto's doorgestuurd en kunnen met eigen ogen zien dat ze zich er in haar nopjes voelt. Vooral hun labrador valt heel erg in haar smaak.
Dank u lieve mensen om haar een warme thuis te geven en wij voelen ons al een pak minder bezorgd over haar lot. Ondertussen zijn de vrouw en ik facebook-vrienden geworden en kunnen we via die weg ook volgen hoe Amy opgroeit.

Ik kreeg vandaag een reactie op mijn vorige blogbericht van iemand uit Nederland die mijn e-mailadres vraagt omdat ze graag informatie willen krijgen over de werking van ZAWF. Daarom de volgende informatie over de organisatie voor het geval er nog mensen zijn die er meer over willen weten.
ZAWF - of Zakynthos Animal Welfare Fund - is een VZW met haar roots in Engeland en heeft hier in Zakynthos een afdeling die zorgt voor opvang en adoptie van voornamelijk honden maar ook wel katten en andere kleinere huisdieren. ZAWF en hun diverse vrijwilligers nemen dieren in huis tot er een adoptiegezin gevonden wordt. Ze zorgen voor de nodige inentingen alvorens de dieren naar hun adoptiegezin verhuizen en voor de verplichte documenten wanneer het een adoptie in het buitenland betreft.
Wanneer de dieren er de leeftijd voor hebben worden ze gesteriliseerd om het probleem van de zwerfdieren te helpen oplossen. Mensen die puppy's of kittens adopteren moeten beloven om die te laten steriliseren als de tijd daarvoor aangebroken is.
De VZW is ook op facebook te vinden en geeft via 'vrienden' door wanneer er nieuwe dieren bij hen of bij vrijwilligers zijn opgenomen of welk dier een nieuwe thuis heeft gevonden. Via delingen van die vrienden bereiken ze zo heel veel mensen die misschien een toekomstige thuis hebben voor één of andere hond of kat. Zo vonden ook de kleine Amy en haar broertje een nieuwe thuis via een facebook oproep en wellicht ook de kleine Olive.  
Ze hebben ook een website die via Google te vinden is, maar waarop volgens mijn man minder nieuws te vinden is dan via facebook.

Op het internet zijn ze te vinden door op Google,  ZAWF.gr  in te typen en vervolgens 'zoeken'. Als bovenste verschijnt dan hun website. Op de website gekomen is daarop ook een verwijzing naar facebook waar de meeste informatie te vinden is.

In Zakynthos is er ook nog eenzelfde organisatie 'Zante Strays' met dat verschil dat die met eigen middelen moeten werken en geen subsidies krijgen zoals ZAWF. Ook zij zijn op facebook te vinden en hebben een website. Voor de Duitse herder pup die wij vorig jaar een aantal weken hebben opgevangen heeft Zante Strays toen een adoptiegezin in Engeland gevonden.

De kleine Amy en haar nieuwe grote vriend

8 augustus 2015 - Nog één puppy over

De twee overgebleven puppy's hebben zich snel aangepast aan het feit dat hun broertje hen verlaten heeft. Ze hebben natuurlijk nog altijd elkaar en wanneer ze niet slapen of eten zijn ze met elkaar aan het ravotten of ze lopen ons achterna door de tuin. Ver gaan ze niet van ons weg en liggen aan onze voeten of onder onze stoel wanneer we op het terras zitten.

Onze mailbox loopt aardig vol met berichtjes van ZAWF de organisatie die zich met de adoptie van de puppy's bezighoudt. Er is interesse op Mykonos en in Engeland. Maar in Mykonos heeft ZAWF geen afdeling om te gaan kijken of de situatie er gunstig genoeg is om een adoptiehond te kunnen krijgen. Daarom willen ze even afwachten of er nog andere geïnteresseerden komen opdagen. Het zou nogal stom zijn om iemand van hier naar Mykonos te sturen alleen maar om eventjes te gaan kijken. ZAWF is eigenlijk een Engelse organisatie met een afdeling hier in Zakynthos en voor Engeland is er geen enkel probleem.

Mijn man mailt foto's door van de twee overgebleven puppy's en nu maar hopen dat ze in de smaak vallen van die mensen in Engeland. Lang moeten we niet wachten op antwoord en hun keuze is gevallen op het lievelingetje van mijn man. Het is een echt Cockertje en lijkt als twee druppels water op onze Cocker Spaniel toen die even oud was. Ik kreeg hem van mijn man voor mijn verjaardag een tijdje voor wij getrouwd zijn en het was een schat van een hond.
Eerst gaat de organisatie in de loop van volgende week kijken bij die mensen thuis en als het licht op groen gezet wordt kan de procedure opgestart worden. Wij mogen op kosten van ZAWF naar hun dierenarts gaan voor de nodige inentingen en alles wat nodig is voor de vliegreis naar Engeland. Wanneer de twee inentingen - met een tussentijd van 2 à 3 weken - achter de rug zijn kan onze lieve vriend 21 dagen later op het vliegtuig gezet worden op weg naar zijn nieuwe thuis.

Een paar minuten later komt er een telefoontje van een dame uit Aghios Leon die met de organisatie gebeld heeft en ook heel graag een puppy wil hebben. Ze vraagt of het in orde is als ze om 18.30 langs komt om de andere puppy op te halen. Het is een Duitse vrouw die met een Griek getrouwd is en al 15 jaar in Aghios Leon woont.
We realiseren ons nu dat de hondjes sneller weg zullen zijn dan we verwacht hebben en genieten nog van de laatste uurtjes die we met de puppy samen kunnen zijn.

Vroeger dan afgesproken komt de dame langs en het is een heel vriendelijke vrouw die ons wat verteld over haar gezin waar de puppy in terecht zal komen en wat we horen bevalt ons wel. Jaren geleden hebben ze al een labrador opgevangen die bij hen ronddoolde en hij woont nu nog altijd bij hen.
Ze is in de wolken als ze de puppy ziet maar we hadden niet anders verwacht want het is dan ook een echt schatje, heel aanhankelijk en ze steelt je hart zodra je haar ziet.
De vrouw nodigt ons uit om hen te komen bezoeken zodat we zelf kunnen zien hoe ons vriendje het daar maakt. We spreken af om vóór onze terugreis naar België even op bezoek te gaan en ze stelt zelf voor om ons regelmatig foto's door te mailen.

Nu blijft ons ander vriendje helemaal alleen achter en dat dringt zo te zien pas bij haar door als het tijd is om te gaan slapen. Er klinkt een klagend gejammer als we binnen zijn en we hopen dat het deze nacht een beetje rustig zal blijven...  

Het tweede vriendje dat ons verlaten heeft

    

6 augustus 2015 - De eerste puppy is geadopteerd

Met de puppy's in de tuin wordt ons geen uitslapen meer gegund. Bij de eerste tekenen dat de nieuwe dag aanbreekt horen we ze met elkaar spelen en nu de ramen openstaan om 's nachts een beetje verkoeling te krijgen worden we dus al vroeg gewekt.
Ze hebben hun draai hier al goed gevonden en hebben al kennis gemaakt met Hera, de Duitse herder van onze buren. Nieuwsgierig staat die aan de afsluiting te kijken naar hun dartele vechtpartijtjes... je ziet in zijn ogen de zin om te komen meespelen. Wanneer de buren hun hond missen moeten ze hem vast hier bij ons aan de omheining komen zoeken.

Van de dierenorganisatie ZAWF is er nog een mailtje dat de Griek die interesse heeft in één van de pups echt wel te vertrouwen is. De zeventienjarige hond van zijn ouders is pas gestorven van ouderdom en zij zoeken bijgevolg een nieuw hondje om hen gezelschap te houden in hun oude dag.
In de vroege namiddag krijgen we een telefoontje en tot onze grote verbazing is het een oude bekende. Het is de advocaat van de vroegere eigenaars van ons huisje hier en we hebben hem ontmoet bij de beschrijving van ons huisje in het kantoor van de notaris. Achteraf hebben we hem nog eens ontmoet in de winkelstraat en kort met hem gebabbeld.
Een half uur later is hij hier om onze kleine vriend op te halen en met spijt in het hart geven we hem mee. Omdat de pup nog wat schuchter en een beetje angstig is hadden we gehoopt die tot laatst bij ons te kunnen houden. Het is het enige mannetje van de drie en de nieuwe baasjes willen geen kosten meer laten doen voor een sterilisatie waardoor onze lieve vriend ons bijgevolg als eerste verlaat.
Eigenaardig misschien maar ik mis hem van zodra hij weg is... voor een gevoelige ziel zoals ik is dit allemaal niet ideaal en gelukkig dat wij hier niet voorgoed blijven, want dan hadden we hier onze tuin vol gedumpte honden en poezen zitten geloof ik...    

Onze lieve kleine vriend...

5 augustus 2015 - De puppy's

Na het zware onweer van gisteren is het deze morgen een hele verademing bij het opstaan. Er hangen wolken en het is aangenaam om op het terras te komen maar Zakynthos kennende zal de zon snel weer van de partij zijn.

Mijn man is gisteren na het onweer tot bij de dierenarts gereden voor een vlooienspray voor de puppy's want het is niet aan te zien hoe de diertjes zich gek krabben.
Hier bestaan geen dierenartsen praktijken zoals in België en doordat de mensen hier zelden een dierenarts raadplegen zouden die snel failliet gaan. Elke dierenarts heeft hier ook een dierenwinkel. Dat weten we sinds we vorig jaar onze kleine Griekse poes Leni van de nodige inentingen en chip moesten laten voorzien alvorens die met het vliegtuig mee naar België mocht reizen.  
We hebben de puppy's gisterenavond nog behandeld met de spray en deze morgen vroeg was mijn man al in de weer om de dode vlooien uit hun pels te kammen. Voor een paar overgebleven exemplaren zullen we over een paar dagen de spray nog eens moeten gebruiken.

Na een mail van mijn man gisteren aan enkele dierenorganisaties is er vandaag een antwoord. Bij de ene heeft men misschien een kandidaat voor een puppy maar dat is een Griek en die gaan meestal erg hardhandig om met honden. Nog eventjes aanzien dus want van Zante Strays - die vorig jaar de Duitse herder pup hebben geplaatst, en die wij toen ook hadden opgevangen - is er wel een antwoord maar ze vragen of we hen nog een paar weken bij ons willen houden.
Van de dierenarts kreeg mijn man gisteren de raad om hem enkele foto's te bezorgen omdat er bij hem ook wel af en toe mensen komen vragen naar een puppy. Wij hebben natuurlijk liever dat de door ons gekende organisatie naar een gezin voor hen zoekt, want deze proberen de Grieken zelf te vermijden om de gekende redenen... de meeste Grieken en dieren is geen goede combinatie.

Ondertussen zijn de puppy's al wat geruster en komen al op het terras liggen. Wanneer de temperatuur naar 35° stijgt zoeken ze hun plaatsje onder de auto terug op, blijkbaar is het daar toch nog frisser dan op het terras. Met mijn man zijn ze al heel goede maatjes en ze lopen hem overal na, hij is dan ook een echte dierenvriend. Wanneer ik buiten kom draaien ze alsmaar om me heen omdat ze al heel goed weten dat ze van mij hun eten krijgen.
Voor ons roepen de puppy's mooie herinneringen op omdat ons eerste hondje ook een Cocker Spaniel was. Het is al heel lang de droom van mijn man om ooit nog eens een Cockertje te hebben, maar zolang we naar Zakynthos komen zal dat een droom blijven...

De drie puppies

Het lievelingetje van mijn echtgenoot omdat het als twee druppels water op ons Cockertje van vroeger lijkt

Nog een beetje een bangerik

De puppy die het liefste poseert 

4 augustus 2015 - Joepie... regen

Verschillende jaren geleden - in mei 2008 - leerden we het prachtige Marathia kennen nadat we een aantal maanden daarvoor - in september 2007 - minder goede ervaringen hadden in een hotel in Planos vlak bij Tsilivi. Daarom besloten we een huisje te huren in Marathia, aan de andere kant van het eiland en kwamen bij Argastares Villas terecht. Waar we meteen de eerste dag al een blunder maakten... maar er al bij al ook mooie resultaten aan overhielden. Toen we na het uitpakken van onze koffers het terras en de tuin gingen verkennen viel de deur achter ons dicht... met de sleutel natuurlijk aan de binnenkant. Dat was dus direct paniek want al onze spullen lagen binnen en de eigenaar was reeds terug op weg naar huis.
Na wat overleg gingen we met hangende pootjes naar de taverne aan de overkant van de straat, in de hoop dat ze de eigenaar eventueel zouden kennen en hem zouden kunnen bereiken. We werden heel vriendelijk ontvangen en na een telefoontje met de eigenaar ging iemand met ons mee om de ' verborgen ' reservesleutel te nemen, zo konden we gelukkig weer binnen.
We hebben onze les toen wel geleerd, we zijn nooit nog buiten gegaan zonder eerst de sleutel in onze zak te steken, maar hebben daardoor toen ook ' Taverna Marathia Star ' leren kennen. Uit dankbaarheid voor hun ' interventie ' gingen we die avond bij hen eten en het beviel ons daar zo goed dat we in onze tien-daagse vakantie zowat iedere avond bij hen gegeten hebben. Van toen af zijn we stilaan goede vrienden geworden... en telkens weer een beetje meer.

In september van hetzelfde jaar besloten we een huisje te huren bij Logothetis Farm in Vassilikos vlakbij Gerakas, maar de omgeving beviel ons daar minder goed. Ook de vriendelijkheid van de plaatselijke zelfstandigen was een tegenvaller na de warme ontvangsten die we hadden ervaren van de bevolking van Marathia.
Het volgende jaar was onze keuze bijgevolg snel gemaakt en we huurden een honderdtal meters voorbij Argastares Villas een huisje aan de overkant van de straat bij Andreas Houses. Niet dat we niet tevreden waren van Argastares Villas maar het uitzicht op de zee en het privé rotsstrand bij Andreas Houses gaven de doorslag bij onze keuze. We hebben daar drie vakanties doorgebracht tot we in mei 2010 - tijdens ons laatste verblijf - ons eigen huisje hier in Agrilia gekocht hebben.

Ik herinner me nog een leuke anekdote tijdens dat laatste verblijf waar ik speciaal vandaag aan moet terugdenken. Het was zwaar bewolkt en het zag ernaar uit dat het elk moment kon gaan regenen. Met veel tegenzin hadden we onze geplande wandeling naar Lakos Watchtower uitgesteld en zaten op het terras te wachten op de zon toen er opeens een felle regenbui naar beneden viel. Nikos - de eigenaar van Andreas Houses - kwam uit zijn huisje de tuin in gelopen, vol vreugde roepende 'it's raining, it's raining' . Vol onbegrip keken mijn man en ik mekaar aan en vroegen ons af of hij soms gek geworden was om zo blij gezind door de regen te lopen. Voor ons kwam die regen heel ongelegen want wij wilden alleen maar wandelen en dan kwam die stomme regenbui spelbreker spelen.

Vandaag begrijp ik wat Nikos toen overkwam! Wij hebben nu al ruim een maand hitte meegemaakt en bijna vier maanden geen druppel regen gehad. Deze voormiddag kwam er een onweer in de buurt maar bleef achter de bergen hangen en we waren beiden ontgoocheld dat het niet over ons huisje kwam. Een paar uur later echter opnieuw donkere wolken en gerommel vanachter de bergen waarbij we steeds gaan kijken of het toch a.u.b. niet onze richting uit zou willen komen. De eerste donkere wolken trekken voorbij... waarna een tweede ontgoocheling volgt. Tot even later een verschrikkelijke bliksemflits met bijhorende donderslag ons doet opschrikken. De elektriciteit valt uit en de regen valt met bakken uit de hemel.

De puppy's die gisterenavond bij ons gedumpt werden - en sindsdien onder onze auto een plaatsje hebben gevonden - komen er vol schrik onderuit en lopen de tuin in, niet wetende wat hen allemaal overkomt. Het is meer dan waarschijnlijk deze arme diertjes hun eerste onweer en regen en we zien de angst in hun oogjes. Wanneer mijn man ze alle drie verzameld heeft en veilig in hun nestje op het terras heeft gezet zijn hij en de diertjes helemaal doorweekt van de regen.
De ganse hemel is nu donkergrijs - we zien zelfs geen enkele berg meer door de stortvloed - en in een mum van tijd staat onze tuin en het private weggetje helemaal onder water. We blijven in een hoekje van het terras zitten en kijken naar de regen, de hagel en de wondermooie bliksemflitsen.
Bij elke knallende donderslag krimpen de puppy's ineen. Mijn man neemt de grootste bangerik dan maar op zijn schoot. Dicht bij ons worden ze toch weer rustig en vallen even later in een diepe slaap. Wij vragen ons af wat er zou gebeurd zijn als wij hen niet hadden opgevangen en ze met dit weer ergens zouden hebben rondgedoold. Beiden hebben we er een goed gevoel bij dat we hen bij ons genomen hebben en nu maar hopen dat we snel een goede thuis voor hen zullen vinden.

Sinds vandaag begrijpen we Nikos dus maar al te goed en hadden we zelf ook wel een vreugdedans kunnen maken toen het begon te regenen. In die tijd waren we twee keer per jaar voor een paar weken hier met vakantie en elke regenbui was er voor ons één teveel. We kunnen ons wel in de plaats van de toeristen stellen die zeker niet blij zullen zijn met de regen van vandaag want die zal velen van hen verrast hebben en mogelijk ook een nat pak hebben bezorgt. Maar wij kunnen maar aan één ding denken... joepie het regent!!!  

Argastares Villas... met uitzicht vanop het terras

Andreas Houses... met uitzicht vanop het terras

Het zicht vanuit de tuin van Andreas Houses

Marathia

Marathia Beach

Taverne Marathiastar

De naderende onweerswolken deze namiddag

3 augustus 2015 - Alweer puppy's gedumpt

Vandaag is het tijd voor de was en het poetsen van ons huisje ook al is het daar in feite veel te warm voor. Maar de perfectionist in mij wil alles altijd even netjes hebben. Daarbij gebruik maken van de airco is geen optie want met die extreme temperatuursverschillen - ook al is de airco ingesteld op 28° - lijkt het of je van de koeling in de oven loopt en omgekeerd. Geen aangenaam gevoel dus en zeker ook niet erg goed voor de gezondheid.

Ook mijn man trotseert de hitte en houdt zich in de tuin bezig met het laatste stukje dat nog moet aangelegd worden. Zijn ideeën krijgen stilaan vorm en het beloofd mooi te worden.
Voor al het zweet dat ik tijdens mijn werk heb gelaten beloon ik mezelf achteraf met een zelfbereide frisse frappe en mijn ventje beloont zichzelf met een fris biertje. Daarna geniet ik voor de rest van de dag op het terras met een boek tot het tijd is om aan het avondeten te beginnen.

Na het avondeten - slechts een Grieks slaatje wegens de te hoge temperaturen - is ons terras zoals meestal onze favoriete plek tot het tijd is om te gaan slapen. In het donker - en dat is hier al om iets na negen uur in deze tijd van het jaar - komt onze buurvrouw met haar auto het private weggetje voor onze huisjes opgereden. Wanneer ze plotseling stopt ziet mijn man in het licht van de koplampen een aantal puppy's voor de auto lopen.
Hij gaat kijken en treft drie kleine Cocker Spaniels aan van ongeveer acht tot tien weken oud die waarschijnlijk kort daarvoor hier bij ons weggetje werden gedumpt. Het verbaast ons niets, want dat gebeurd hier regelmatig. Vele mensen willen geen kosten doen om hun honden te laten steriliseren en wanneer ze dan met een nestje zitten worden de puppy's gedumpt eens dat ze oud genoeg zijn. Veelal gebeurt dat op een plaats waar de huizen van toeristen of buitenlanders staan omdat de lokale bevolking weet dat die mensen meestal wel medelijden hebben met de dieren. Mensen zoals wij bijvoorbeeld die het niet over hun hart kunnen krijgen om deze diertjes aan hun lot over te laten.

Wij hebben al verschillende keren dergelijke gedumpte honden opgevangen en vervolgens gezocht naar een organisatie die deze dieren tijdelijk opvangt en adoptiegezinnen voor hen zoekt. Vorig jaar hadden we nog een Duitse herder pup die inmiddels door mensen in Engeland werd geadopteerd. En even later op het jaar was er Leni - het kleine poesje - dat wij in oktober mee naar België hebben genomen en nu bij onze dochter een mooie thuis heeft gevonden.

De puppy's lopen met mijn man mee en installeren zich dadelijk onder onze auto waar ze al snel in slaap vallen. Hoe is het toch mogelijk dat iemand zo harteloos is om die schattige hondjes zomaar te dumpen...  

2 augustus 2015 - Grootste Griekse vlag

Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal hete dagen die we deze zomer hier in Zakynthos al achter de rug hebben, maar geloof me, we snakken stilaan naar wat minder warm weer. Het is de ganse maand juli vijf tot tien graden warmer geweest dan andere jaren in dezelfde maand en zelfs die jaren was het nog meer dan warm genoeg.
Met temperaturen van tegen de veertig graden - eergisteren bereikten we die zelfs - ontbreekt ons alle zin om ons in te spannen. Bij het hoognodige wat moet gedaan worden produceren we dan ook heel wat liters zweet en de flessen water vliegen hier de deur uit.

Onze tuin heeft ook zwaar te lijden onder de hitte en vooral van de droogte omdat het al bijna vier maanden geleden is dat hier nog regen viel. In Limni Keriou werden we een tijdje geleden verrast door een fikse regenbui maar in Agrilia - waar ons huisje staat - bleef het al die tijd droog.
Door de waterschaarste moeten we heel zuinig zijn en krijgen onze planten maar om de twee dagen een beetje water.
Vorige week moesten we een tankwagen laten komen om ons watervat te vullen want onze voorraad van 2500 liter was zo goed als op. Als het vat leeg is betekent dit... geen toilet meer kunnen doortrekken, ons niet meer kunnen wassen en alle andere dingen waar water voor nodig is. Het is dan ook oppassen geblazen dat we niet volledig zonder vallen en regelmatig gaan meten is de boodschap.
Pas dan ga je beseffen hoe goed we het in België hebben en waar het water uit de kranen stroomt zoveel we maar willen.

We hebben in juli nog weinig ondernomen - en zeker geen wandelingen zoals we gewoon zijn - want dat is met deze hitte ten zeerste af te raden. Maar hier thuis hebben we het na al dat niets doen ook zowat gezien en we willen er vandaag toch graag even op uit trekken.
Na een namiddag genieten van een paar ijskoude watertjes en ook nog een frisse frappé voor mij - ik ben ondertussen al een crack geworden in het bereiden daarvan - rijden we tegen het avondeten naar onze vrienden van Taverna Marathia Star. Na ons verwelkomt te hebben gaat het gesprek vanzelfsprekend over de hitte... want wij zijn natuurlijk niet de enigen die er last van hebben. Voor Catherina - die al die tijd in haar keuken voor eten moet zorgen - is het zeker geen lachertje en ik zou niet met haar willen ruilen.
Op het terras van de taverne kunnen we genieten van een aangenaam frisse wind die vanuit zee komt binnen waaien en we laten ons de heerlijk bereide schotels als altijd weer lekker smaken.
Na het eten rijden we naar Cape Keri, parkeren we de auto vlakbij Taverne Lighthouse en wandelen van daar de helling op tot bij de Cape. Er zijn reeds heel wat toeristen die goed op tijd willen zijn - en zeker willen zijn van een goed plekje - voor de veel geprezen zonsondergang die daar heel mooi moet zijn. Daar hadden wij niet eerder aan gedacht en na een paar foto's besluiten we dan maar terug naar de auto te wandelen.
Zo laat op de avond brandt de zon niet meer zo erg en we genieten van onze wandeling ook al was die maar heel kort.

Ik neem nog enkele foto's van de grote Griekse vlag die op de parking van Taverne Lighthouse staat. De vorige keren dat we hier waren was ze telkens niet omhoog gelaten en onze gasten hebben de beroemde vlag spijtig genoeg nog niet kunnen bewonderen als ze bij ons met vakantie waren.
In het Guinnes Book of Records staat deze vlag sinds 20 mei 2007 officieel als de grootste Griekse vlag ter wereld vermeld. De vlag weegt 80 kilo, is 18,10 meter hoog en 36,90 meter breed en met haar oppervlakte van 667,89 vierkante meter hangt ze aan een blauw-witte mast op 50 meter hoogte. Ook vanop zee is deze reusachtige vlag goed te zien boven op de steile krijtrotsen vlakbij de 2 rotspunten - micri en megalo - van Myzithres die uit de zee recht omhoog steken.

Sinds de oudheid zijn blauw en wit de Griekse kleuren en vanaf 1978 is dit de nationale vlag van Griekenland. Met in de linkerbovenhoek een kruis dat symbool staat voor de Griekse orthodoxie, de grootste Godsdienst in Griekenland. De rest van de vlag bestaat uit negen balken - met 5 blauwe en 4 witte - die zouden staan voor de 9 'Muzen' - de Griekse Godinnen van kunst en wetenschap - uit de Griekse Mythologie.

Terug aan de auto gekomen rijden we naar huis en genieten we nog wat na op ons terrasje...

Cape Keri

Zicht op Myzithres

De grootste Griekse vlag ter wereld

De vlag gezien vanop zee, de foto werd genomen door onze dochter tijdens een boottocht bij een eerdere vakantie bij ons