~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 23 augustus 2015

Midden deze week kregen we een mail van ZAWF dat alles bijna klaar is voor de adoptie van ons klein vriendje, de laatste van de drie Cocker Spaniel puppy's die hier bij ons gedumpt werden een aantal weken geleden.
Volgende donderdag hebben we een afspraak bij de dierenarts van ZAWF met de verantwoordelijke die voor de adopties naar Engeland zorgt. We brengen Olive er naartoe en Bob - de verantwoordelijke - neemt haar daar van ons over en zorgt voor het nodige paspoort en vliegtuigticket. Een paar dagen later - op 1 september - vliegt ze dan naar haar nieuwe thuis in Engeland en we hopen zo erg hard dat het haar daar goed zal vergaan.
We hebben haar bijna een maand bij ons gehad en het gaat ons vreselijk moeilijk vallen om afscheid te nemen van haar. Haar broertje hadden we maar twee dagen bij ons toen hij al een nieuwe thuis vond en van hem hebben we sindsdien niets meer vernomen. Van haar zusje daarentegen horen we nog regelmatig iets via de facebookpagina van haar nieuwe thuis en ik moet zeggen dat we daar heel blij om zijn. Met Amy - zo heet ze nu - gaat het uitstekend en de foto's getuigen ervan dat ze het daar naar haar zin heeft. Dank u wel aan deze lieve mensen!

Om nog zoveel mogelijk van onze kleine Olive - die naam kreeg ze van haar adoptiegezin - te genieten willen we na het avondeten nog eventjes naar Vrondonero Beach aan het strand van Kalamaki. Tegen avond zijn er meestal nog maar weinig mensen aan het strand en dat bevalt ons beter en het is vast ook beter voor een onzekere puppy.
We rijden door Kalamaki , parkeren de auto daar aan de 'Cave Bar' en wandelen dan langs het wandelpad tussen de heuvels naar onze bestemming. Olive loopt mooi mee aan de leiband en alleen wanneer we aan een boerderij voorbij moeten, neemt mijn man haar even op de arm om haar te beschermen tegen de loslopende honden daar. Daarna loopt ze weer dartel verder en kijkt soms achterom om te zien of we nog wel volgen.

Wanneer we vlak bij het pad naar het strand komen duikt links van ons - vlak naast de wandelweg - het zwartgeblakerde deel van de berg op waar het gisteren alweer gebrand heeft. Waarschijnlijk heeft iemand een brandende sigaret weggegooid met alle gevolgen van dien. Een goede maand geleden zijn op dezelfde berg - de Mount Skopos - wat verderop nog honderden hectaren verwoest door een brand die twee dagen lang duurde.

Aan het strand is het nog rustiger dan verwacht en er is zoveel te ontdekken voor een kleine puppy... zand, keien, opgedroogd wier en... natuurlijk de zee! Ze loopt over de keien mijn man achterna tot ze water voelt aan haar pootjes en dan kan ze niet snel genoeg weg zijn. Ze speelt wat met een stokje dat ze gevonden heeft, poseert nog even voor een foto en dan valt ze in slaap. Voor een puppy is zo'n klein eindje wandelen al een hele opgave.
We laten haar rustig slapen en terwijl kijken we uit over de prachtige zee die alsmaar van kleur veranderd naargelang het later op de avond wordt. Na nog enkele mooie foto's van de zonsondergang is het tijd om te vertrekken en helemaal uitgerust loopt Olive weer heel vrolijk met ons mee tot aan de auto en rijden we huiswaarts.

Op de plaats waar de vliegtuigen de baan van Kalamaki naar Laganas overvliegen om een paar meters verderop te landen, zetten we onze auto even aan de kant wanneer we een vliegtuig zien naderen. We zijn niet de enigen en sommige staan al klaar met hun fototoestel in de aanslag.
Met een oorverdovend geluid scheert het rakelings over onze hoofden om een paar seconden later veilig op de landingsbaan neer te komen. Eigenlijk is het achteraf gezien misschien niet zo slim om daar halt te houden... een paar misrekeningen van de piloot en een ongeluk is rap gebeurd. In Oostende vliegen de pannen soms ook van de daken wanneer de vliegtuigen er rakelings overgaan.

Al zien we dagelijks de vliegtuigen opstijgen en landen, we krijgen er niet genoeg van en zeker van heel dichtbij is het fascinerend. Een paar meter voorbij ons huisje gaat een weggetje tot aan de omheining van het vliegveld en telkens we daar voorbij komen hoop ik er een vliegtuig te kunnen zien. Het komt dan al taxiënd aangereden en na zich gedraaid te hebben, staat het op een paar meter voor onze neus te wachten om op te stijgen, of komt er bij een andere windrichting recht voor onze neus op de baan terecht. Het gebeurde al eens dat een piloot naar ons zwaaide terwijl hij daar stond te wachten op het teken om te mogen opstijgen.