~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 4 augustus 2015

Verschillende jaren geleden - in mei 2008 - leerden we het prachtige Marathia kennen nadat we een aantal maanden daarvoor - in september 2007 - minder goede ervaringen hadden in een hotel in Planos vlak bij Tsilivi. Daarom besloten we een huisje te huren in Marathia, aan de andere kant van het eiland en kwamen bij Argastares Villas terecht. Waar we meteen de eerste dag al een blunder maakten... maar er al bij al ook mooie resultaten aan overhielden. Toen we na het uitpakken van onze koffers het terras en de tuin gingen verkennen viel de deur achter ons dicht... met de sleutel natuurlijk aan de binnenkant. Dat was dus direct paniek want al onze spullen lagen binnen en de eigenaar was reeds terug op weg naar huis.
Na wat overleg gingen we met hangende pootjes naar de taverne aan de overkant van de straat, in de hoop dat ze de eigenaar eventueel zouden kennen en hem zouden kunnen bereiken. We werden heel vriendelijk ontvangen en na een telefoontje met de eigenaar ging iemand met ons mee om de ' verborgen ' reservesleutel te nemen, zo konden we gelukkig weer binnen.
We hebben onze les toen wel geleerd, we zijn nooit nog buiten gegaan zonder eerst de sleutel in onze zak te steken, maar hebben daardoor toen ook ' Taverna Marathia Star ' leren kennen. Uit dankbaarheid voor hun ' interventie ' gingen we die avond bij hen eten en het beviel ons daar zo goed dat we in onze tien-daagse vakantie zowat iedere avond bij hen gegeten hebben. Van toen af zijn we stilaan goede vrienden geworden... en telkens weer een beetje meer.

In september van hetzelfde jaar besloten we een huisje te huren bij Logothetis Farm in Vassilikos vlakbij Gerakas, maar de omgeving beviel ons daar minder goed. Ook de vriendelijkheid van de plaatselijke zelfstandigen was een tegenvaller na de warme ontvangsten die we hadden ervaren van de bevolking van Marathia.
Het volgende jaar was onze keuze bijgevolg snel gemaakt en we huurden een honderdtal meters voorbij Argastares Villas een huisje aan de overkant van de straat bij Andreas Houses. Niet dat we niet tevreden waren van Argastares Villas maar het uitzicht op de zee en het privé rotsstrand bij Andreas Houses gaven de doorslag bij onze keuze. We hebben daar drie vakanties doorgebracht tot we in mei 2010 - tijdens ons laatste verblijf - ons eigen huisje hier in Agrilia gekocht hebben.

Ik herinner me nog een leuke anekdote tijdens dat laatste verblijf waar ik speciaal vandaag aan moet terugdenken. Het was zwaar bewolkt en het zag ernaar uit dat het elk moment kon gaan regenen. Met veel tegenzin hadden we onze geplande wandeling naar Lakos Watchtower uitgesteld en zaten op het terras te wachten op de zon toen er opeens een felle regenbui naar beneden viel. Nikos - de eigenaar van Andreas Houses - kwam uit zijn huisje de tuin in gelopen, vol vreugde roepende 'it's raining, it's raining' . Vol onbegrip keken mijn man en ik mekaar aan en vroegen ons af of hij soms gek geworden was om zo blij gezind door de regen te lopen. Voor ons kwam die regen heel ongelegen want wij wilden alleen maar wandelen en dan kwam die stomme regenbui spelbreker spelen.

Vandaag begrijp ik wat Nikos toen overkwam! Wij hebben nu al ruim een maand hitte meegemaakt en bijna vier maanden geen druppel regen gehad. Deze voormiddag kwam er een onweer in de buurt maar bleef achter de bergen hangen en we waren beiden ontgoocheld dat het niet over ons huisje kwam. Een paar uur later echter opnieuw donkere wolken en gerommel vanachter de bergen waarbij we steeds gaan kijken of het toch a.u.b. niet onze richting uit zou willen komen. De eerste donkere wolken trekken voorbij... waarna een tweede ontgoocheling volgt. Tot even later een verschrikkelijke bliksemflits met bijhorende donderslag ons doet opschrikken. De elektriciteit valt uit en de regen valt met bakken uit de hemel.

De puppy's die gisterenavond bij ons gedumpt werden - en sindsdien onder onze auto een plaatsje hebben gevonden - komen er vol schrik onderuit en lopen de tuin in, niet wetende wat hen allemaal overkomt. Het is meer dan waarschijnlijk deze arme diertjes hun eerste onweer en regen en we zien de angst in hun oogjes. Wanneer mijn man ze alle drie verzameld heeft en veilig in hun nestje op het terras heeft gezet zijn hij en de diertjes helemaal doorweekt van de regen.
De ganse hemel is nu donkergrijs - we zien zelfs geen enkele berg meer door de stortvloed - en in een mum van tijd staat onze tuin en het private weggetje helemaal onder water. We blijven in een hoekje van het terras zitten en kijken naar de regen, de hagel en de wondermooie bliksemflitsen.
Bij elke knallende donderslag krimpen de puppy's ineen. Mijn man neemt de grootste bangerik dan maar op zijn schoot. Dicht bij ons worden ze toch weer rustig en vallen even later in een diepe slaap. Wij vragen ons af wat er zou gebeurd zijn als wij hen niet hadden opgevangen en ze met dit weer ergens zouden hebben rondgedoold. Beiden hebben we er een goed gevoel bij dat we hen bij ons genomen hebben en nu maar hopen dat we snel een goede thuis voor hen zullen vinden.

Sinds vandaag begrijpen we Nikos dus maar al te goed en hadden we zelf ook wel een vreugdedans kunnen maken toen het begon te regenen. In die tijd waren we twee keer per jaar voor een paar weken hier met vakantie en elke regenbui was er voor ons één teveel. We kunnen ons wel in de plaats van de toeristen stellen die zeker niet blij zullen zijn met de regen van vandaag want die zal velen van hen verrast hebben en mogelijk ook een nat pak hebben bezorgt. Maar wij kunnen maar aan één ding denken... joepie het regent!!!