26 mei 2016 - Een rondrit op het eiland met een vriend

Vandaag gaan we met onze vriend een rondrit maken op het eiland. Hij wil voor een aantal dagen een brommer of auto huren om op zichzelf het eiland wat te verkennen. Tijdens een rit langs de hoofdbanen kunnen we hem wat informatie geven over de bezienswaardigheden van het eiland en tonen welke wegen er naartoe gaan.

We pikken hem op bij zijn studio en via onze straat rijden we naar de weg van Zakynthos naar Keri, om dan via Litahakia naar Limni Keriou te rijden. We kijken even rond in het haventje en vervolgen onze weg naar Keri. In het dorp tonen we hem de weg langs waar hij Cape Keri kan bereiken.
Vandaar gaat het naar Agalas. We rijden door het dorp, wijzen op de weg naar de Damianos Caves, de Andrionios Wells en Kentinaria en volgen dan de weg naar Kiliomenos. Daar slaan we linksaf richting Agios Leon, waar we even voor het dorp de baan naar Loucha en Gyri nemen.
Even voor we het dorp van Loucha binnen rijden, houden we halt aan de kiosk, van waar we het dal met de weinige huizen van het kleine dorpje kunnen overschouwen. Wanneer we onze vriend wijzen waar Café Loucha staat, nodigt hij ons uit om daar een tas koffie te gaan drinken. Dat slaan we niet af.
Maar eenmaal daar aangekomen wacht ons een grote teleurstelling. Er hangt een bordje op de deur dat het tijd is voor pensioen en dat de klanten heel erg worden bedankt voor hun bezoekjes al die jaren...
Gedaan met het genieten van een lekkere omelet op het gezellige terras. Gedaan met hun uiterst warme gastvrijheid. Waar moet ik nu een lekkere Lemonada of Portokalada gaan drinken in deze omgeving???  Dit vinden wij zo spijtig want het was één van de meest gezellige plaatsjes die we in gans Zakynthos kennen...

Teleurgesteld keren we terug naar de auto en rijden door naar Gyri, waar we - gezeten op een muurtje aan de ingang van het dorp - ons lunchpakketje verorberen. Met de gedachte aan een lekkere tas koffie, vertrekken we terug naar Agios Leon en van daar naar Kampi, waar er nog twee tavernes zijn.
Bij de taverne aan Shiza Bay is een toeristenbus gestopt en het terras zit goed vol. Even een blik werpen op het blauwe water in de diepte en dan rijden we verder naar boven, naar taverne Kampi Cross.
We bestellen een espresso en merken dadelijk bij het brengen ervan dat we verkeerd besteld hebben. Met het piepkleine tasje is onze 'honger' naar een tas koffie niet gestild. In een paar slokjes is het leeg... een goede les voor de toekomst.
We zetten onze rondrit verder en even verderop houden we halt in Exo Chora. Hier kopen we altijd onze lekkere honing en we slaan ook nu onze voorraad in. Ook nog een paar potjes rozijnen voor bij de Griekse yoghurt of een ijsje en we kunnen weer een poosje verder.

Via Anafonitria, Volimes, Elies en Korithi komen we in Skinari - in het uiterste noorden - en genieten daar even van het prachtige uitzicht.    
Van daaruit zakken we terug af naar het zuiden en houden nog even halt in Agios Nicholaos. We wandelen naar 'Snack Bar Madrakia' waar we vorig jaar met onze Duitse gasten ook nog waren. Vanaf het terras hebben we een adembenemend uitzicht over het haventje met zijn prachtig blauw water. Bij een fris drankje - dat met het warme weer welkom is - praten we even na over de afgelopen dag en keren dan via de kustweg terug naar ons huisje.
Ik maak voor ons drietjes nog een maaltijd klaar, waar we gezellig op ons terras van genieten en dan is het alweer avond...

Een mooi gerestaureerd 300 jaar oud huis in Loucha

Eén van de twee windmolens in Skinari 

En de tweede

Vissersbootjes in het haventje aan de snack bar in Agios Nicholaos

Het paadje naar de snack bar

Prachtig uitzicht vanaf het terras van snack bar Madrakia

25 mei 2016 - Met een vriend naar de Skopos van Keri

Gisterenavond kwam de vriend van mijn vriendin op de luchthaven van Zakynthos aan. Na het inchecken in zijn studio in Kalamaki, haalden we hem daar op om bij ons thuis de plannen voor de volgende dagen te bespreken.

Eén van die plannen is een wandeling naar de Skopos van Keri waar we vandaag mee gaan starten, het is al dadelijk een ferme brok. Mijn man en ik hebben die wandeling al een paar keer gemaakt en er komt heel wat klimwerk aan te pas.
Na het ontbijt halen we onze vriend bij zijn studio op. We rijden via de baan van Kalamaki naar Laganas en dan verder door de olijfgaarden van Agios Sostis naar Lithakia. Daar nemen we de baan richting Keri en slaan dan af naar Marathia tot aan de parking van Marathia Beach.
We besluiten om vóór onze wandeling nog even af te dalen naar de beach, want het is zeker de moeite waard om daar een kijkje te nemen. Het water is weer glashelder zoals altijd en heel uitnodigend voor een zwempartij, maar vandaag gaan we wandelen...

Terug bij onze auto gekomen worden de rugzakken omgehangen en weg zijn we.
Even verderop begint onze wandeling, waar de wegwijzer naar de Skopos afgebroken aan de kant van de weg in de gracht ligt. Voor ons geen probleem want de Skopos heeft voor ons niet veel geheimen meer. Zo goed als elke wandeling aan deze kant van de berg begint hier op deze plaats.
De wandeling begint al dadelijk met een redelijk steile klim en onderweg geven we een beetje uitleg bij wat we te zien krijgen. Het kiezelpad klimt hoger en hoger en zo krijgen we altijd meer en meer te zien van Marathia, Limni Keriou en het schildpaddeneiland Marathonissi. We kijken uit over de baai van Laganas en Gerakas en wanneer we nog hoger komen, zien we de luchthaven en zelfs de stad met de haven.
Ook het eiland Kefalonia - dat boven Zakynthos ligt - komt snel in zicht. Spijtig dat het nog wat mistig is, want bij helder weer is ook het schiereiland Peloponnesos heel goed te zien.
Ondertussen is het bijna middag geworden en vinden we een geschikt plaatsje om aan ons meegebracht lunchpakketje te beginnen. Met alleen het geluid van de vogeltjes en een fantastisch uitzicht over de zee is het puur genieten. Alleen spijtig dat mijn vriendin niet vrij was om ook vakantie te nemen. Met haar erbij was het plaatje compleet geweest.

Wanneer onze magen gevuld zijn hervatten we onze tocht. Ons wandelpad draait eventjes weg van de zee en we lopen tussen de groene naaldbomen verder. Op het hoogste punt van de wandeling wordt het pad moeilijker begaanbaar. Door de regen in de winterperiode ontstaan diepe geulen - soms wel een meter diep - waardoor een smal pad overblijft en we moeten vanaf hier achter elkaar lopen.
Het is goed uitkijken geblazen waar we onze voeten zetten tussen de rotsen en de stenen, maar het uitzicht maakt alles goed. We blijven dan ook regelmatig staan om foto's te maken en onze vriend is onder de indruk van wat hij allemaal te zien krijgt, met heel veel spijt dat zijn vriendin niet kan mee genieten.
Even verder daalt het pad en wordt het nog slechter, maar de mannen willen tot aan het water en hebben er heel wat voor over. Op het einde is het geen wandelpad meer te noemen en kruipen we door de struiken met venijnige stekels en de schrammen op armen en benen blijven dan ook niet uit.
Toen wij hier een aantal jaren geleden voor het eerst wandelden, reed men hier nog met auto's over het pad...

Eindelijk komen we aan op de plaats waar men naar het water kan. Vermits er nog een laatste moeilijke klauterpartij komt, besluit ik om hier te wachten. De mannen laten hun rugzak bij mij achter om gemakkelijker te kunnen afdalen.
Beneden gekomen kunnen ze niet aan de lokroep van het water weerstaan en roepen ze dat ze eventjes gaan zwemmen. Ik zet me dan maar lekker in het zonnetje op een steen en geniet van het mooie uitzicht.
Verfrist komen de mannen even later terug bij mij aan en keren we langs dezelfde weg terug. Omdat een groot deel van de afdaling naar het water steil naar beneden ging, betekent het dat we nu de weg terug serieus zullen mogen klimmen. Met genoeg drinken en nog een rustperiode onderweg komen we frisser dan verwacht terug aan het begin van onze wandeling.

Even verder komen we bij onze auto en van al dat wandelen beginnen onze magen alweer te knorren. We rijden een 500-tal meter verder naar onze vrienden van Taverna Marathia Star voor een lekkere maaltijd... die hebben we wel verdiend.
Het is de eerste keer dit jaar dat we de dochter des huizes terugzien en we worden uitbundig begroet.
De mannen kiezen 'Lamb Cleftico' en ik ga voor een 'Chicken Souvlaki'. Na het eten krijgen we als verrassing nog een bordje 'Karpouzi' of watermeloen.
Voor we terug huiswaarts keren nemen we eerst nog een kijkje op de rotsen beneden aan de taverne.
Het was een heel geslaagde dag...

Marathia Beach

Hier is de wandelweg nog goed

Maar hij wordt slechter

En slechter

En nog wat slechter

Maar het uitzicht maakt veel goed

Prachtig blauw water

Het wordt druk bevaren

En hier gingen de mannen zwemmen

      

24 mei 2016 - Baby egeltjes

Een week geleden ontdekte mijn man op de kiezelweg aan ons huisje twee piepkleine egeltjes in het midden van het bandenspoor. Hij zette hen enkele keren terug in het gras maar telkens weer zaten ze na enkele minuten terug op die gevaarlijke plaats.
Wanneer onze buren met de auto thuiskwamen werden ze waarschijnlijk doodgereden. Toen we die morgen gingen winkelen, hadden we vlakbij op de asfaltweg een dode egel gezien die ten prooi gevallen was aan een auto. Onze conclusie was dadelijk dat het waarschijnlijk weesjes waren op zoek naar hun mama.
Mijn man heeft hen dan in onze tuin gezet en dadelijk een warm nestje voor hen gemaakt. Ze waren zo ongelofelijk schattig met hun stekelige vacht en hun fluwelen pootjes en buikje.
We gingen op het internet op zoek naar de behoeften van zo'n prikkebol en we lazen dat ze melk nodig hebben, zonder lactose weliswaar. Ook kattenvoer zou ideaal zijn en daar hebben we dus voor gezorgd.

De volgende morgen was één van hen tot ons groot spijt verdwenen, maar de andere bleef in zijn nestje in onze tuin. Vol goede moed begonnen we aan onze taak om hem een kans te geven om zonder zijn mama te overleven.
Mijn man noemde hem ' Prullebolleke' en al heel snel kende hij ons en wist hij dat hij van ons niets te vrezen had. Hij krulde zich niet meer in een bolleke wanneer we hem aanraakten, na enkele dagen kwam hij zelfs naar ons toe wanneer hij hoorde dat de terrasdeur openging.

Het was zo schattig om hem met zijn klein tongetje aan de melk te zien slabberen. Kattenvoer - of het nu nat of droog was - viel echter niet in zijn smaak en daar maakten we ons zorgen over. We hadden op internet gelezen dat egels allerlei beestjes eten, maar we dachten dat hij daarvoor nog te klein was. Hij zou toch iets moeten eten want met dat beetje melk kon hij niet in leven blijven.
Toen mijn man hem in de tuin zette begon hij met zijn snuitje tussen de planten te snuffelen, waarbij het idee in ons opkwam om beestjes te gaan zoeken en bij het babyegeltje te zetten. De eersten vielen blijkbaar niet in zijn smaak, tot er een - in onze ogen - vieze worm in zijn buurt kwam.
Het zijn bruin-grijze wormpjes van een paar centimeter die altijd op ons terras kruipen bij nat weer. Wanneer we ze van het terras vegen krullen ze zich op en laten een vieze geur achter. Laat het nu net die vieze beesten zijn die onze prullebol in de smaak vielen. Met zijn 2 kleine voorste pootjes krabbelde hij op de worm tot die zich ontrolde en hij zijn kop kon afbijten. Heel smakelijk begon hij aan zijn maaltijd en wij natuurlijk blij dat we iets gevonden hadden om hem in leven te houden.

Toen het na een paar dagen kouder werd ging ik op zoek naar iets warmer voor in zijn nestje en vond een oude fleece trui. Maar het meeste hield hij ervan wanneer mijn man hem bij zich nam en hij zich in een holte in zijn arm kon nestelen. En toen vond hij het plaatsje van zijn dromen, hij kroop in de mouw van de fleece vest van mijn man. Wanneer hij hem opnam duurde het 2 seconden en hij zat in zijn mouw.
Gisterenmorgen was de zon terug daar en onze prullebol kon er niet genoeg van genieten. Dartel liep hij door het gras op zoek naar de grijs-bruine wormen, die hij met onze hulp naar hartelust kon eten. Tussendoor sliep hij dan tussen de bloempotten en we waren blij dat het hem zo goed ging.
Toen we hem 's avonds in zijn nestje stopten voelde hij maar slapjes aan en ik maakte me al dadelijk zorgen. Maar mijn man was van mening dat het was omdat hij zo vast sliep. Toen ik hem voor het slapen gaan nog even uit zijn nestje nam zag ik dadelijk dat er meer aan de hand was, zijn ademhaling was niet meer regelmatig.
In een flits dacht ik aan het feit dat hij zoveel in de zon doorgebracht had en waarschijnlijk te weinig gedronken had. Ik heb dan geprobeerd om een druppeltje water in zijn mond te krijgen, maar tevergeefs, het liep er gewoon terug uit.
Met de wetenschap dat hij de morgen niet meer ging halen ben ik naar bed gegaan. Na een bijna slapeloze nacht vol zelfverwijt en schuldgevoelens vonden we hem deze morgen dood in zijn nestje.
Ik zal het me nooit vergeven dat we zo dom zijn geweest, dat we er beiden niet aan gedacht hebben dat we met het warme weer moesten proberen om hem meer te laten drinken. Hoe zijn we toch zo stom kunnen zijn!!!

Mijn man heeft een klein kartonnen doosje gemaakt en we hebben hem onder de geraniumstruik begraven. Een natuursteen die we nog over hadden van de terrasvloer, herinnert ons nu aan ons lief vriendje. Hadden wij niet zo stom geweest dan had hij nu waarschijnlijk nog door onze tuin gedarteld...

De eerste dag bij ons...

... en nog eens op de eerste dag

Zijn laatste dag...

23 mei 2016 - Een drukke week

De afgelopen week was het werken geblazen.
Mijn man wou nog voor de echte warmte begint, een terrasmuur en -vloer vóór de berging maken. De vorige eigenaars hebben dat deel nooit afgewerkt en het was al die tijd een doorn in ons oog, vooral omdat het aan de voorkant van het huis gelegen was. We hebben er eerst voor gezorgd dat de tuin naar onze smaak aangelegd en aangeplant werd, en nu die zo goed als klaar is kwam eindelijk dit deel aan de beurt.

Nadat we onze tijd genomen hadden om de materialen te kiezen en te bestellen kon mijn man er na de levering aan beginnen. Het weer zat niet echt mee en de motregen speelde hem regelmatig parten. Maar die heeft hij getrotseerd en hij heeft ijverig doorgewerkt. Pas helemaal op het einde gooide een onweer met felle regenbui roet in het eten en moest hij de weergoden eerst hun gang laten gaan.
We kochten nog een paar zware stenen bloembakken en bloempotten en nu de plantjes erin staan mag het resultaat er zijn. Wanneer het volledig afgewerkt zal zijn, beloofd die 'vuile' hoek één van de mooiste hoekjes van ons huisje te worden.

Het weer is niet zo denderend deze maand. Vorig jaar hadden we op zes maanden tijd, zes dagen met regen, die hebben we nu al op zes weken gekregen. Zou dat dan betekenen dat het nu tot oktober droog blijft???  Voor onze tuin hoop ik van niet, maar voor ons mag het gerust de rest van ons verblijf zonder regen blijven.

Die regendagen hebben toch ook hun voordeel, ik heb nu met plezier mijn grote schoonmaak beëindigd.
Wanneer het buiten zonnig en warm is, vind ik het altijd zo erg om binnen te moeten werken. Nu heb je mij daarover niet horen klagen.
Februari, maart en april waren droger en warmer dan normaal, mei heeft zich dan weer laten opmerken door een periode met kouder en natter weer en was daarbij behoorlijk winderig.
Vanaf nu wordt alleen maar mooi en warm weer voor de eerste week voorspeld en dat heeft zich vandaag al ingezet met een stralend blauwe hemel. De zomer kan beginnen...

15 mei 2016 - Naar Bochali en de haven

Zoals we eergisteren afgesproken hebben, staan we om half tien aan het hotel waar mijn pleegzus en haar man logeren. Het beloofd weer een mooie, zonnige dag te worden.
We pikken hen op en rijden langs de haven en Krioneri in de richting van Tsilivi. In Akrotiri nemen we de afslag naar Bochali, daar aangekomen laten we onze auto op de parking achter en wandelen we in de richting van de kerk. Bochali ligt op de heuvel achter de stad en van hierboven hebben we een prachtig uitzicht tot ver voorbij de stad en de haven.

Dan wandelen we nog een stuk hoger naar de ruïnes van de burcht of 'Castro'. Tot onze teleurstelling is de poort gesloten en lezen we dat vanaf 10 mei de burcht tijdelijk gesloten is voor het publiek wegens gebrek aan veiligheidspersoneel. Van een bezoek aan de oude gebouwen zal vandaag spijtig genoeg niets in huis komen.
We keren dan maar terug naar de auto en rijden langs dezelfde weg terug tot aan het Byzantijnse kerkje van St. Andreas in Krioneri. Hier zetten we ons even op één van de natuurstenen banken die langs de zee gemaakt zijn, om even te genieten van de rust die het geluid van de golven geeft.

Wanneer het bijna middag is vervolgen we onze weg tot aan de stad en vlakbij de haven vinden we een parkeerplaats. Nog even te voet verder tot aan de aanlegsteiger, want daar is een taverne waar we onze honger willen stillen. Hier zijn we al zo vaak voorbij gekomen, maar we hebben er nog nooit gegeten, daar gaan we nu dus verandering in brengen.
We zetten ons aan een tafel onder een parasol van palmbladeren, met uitzicht op de haven. Mijn keuze in de menukaart valt op een gegrilde Porc Steak en mijn man gaat voor mosselen in looksaus, onze gasten kiezen beiden voor gegrilde kipfilet. De serveerster vraagt of ze ook een Grieks slaatje mag brengen en na even overleggen nemen we één bord voor ons vier.
We zijn geen van allen grote eters en wanneer het bord op tafel gezet wordt zijn we blij met onze keuze. Een groot bord Griekse sla met daarbij gegrild brood met olijfolie... en dan moet onze hoofdschotel nog komen.
Het smaakt ons allen voortreffelijk en we komen hier zeker nog een keer terug. En het bevestigd wat we al meer gezegd hebben... het eten en de vriendelijkheid in de kleine plaatselijke tavernes is aanzienlijk beter ten opzichte van de grotere 'toeristische' tavernes op het eiland.

Na het eten wandelen we nog even over de aanlegsteiger en bewonderen er de zee-egels die tegen de kade zitten. Daarna gaan we over het Solomosplein, waar men nog altijd druk bezig is met verbouwingswerken... ook al is het zondag. Langs een verlaten winkelstraat en vervolgens de haven keren we terug naar de auto en rijden naar Kalamaki, waar we onze gasten naar hun hotel brengen.
Hier wordt er afscheid genomen van elkaar want morgen vliegen ze terug naar huis. Ik ben heel blij dat we nog eens zoveel tijd met hen konden doorbrengen en we spreken af om in de herfst of winter nog eens samen te komen... in Nederland of België dan wel.

De gesloten burcht van Bochali

Zicht over de stad en de haven vanaf Bochali

Een heel grote oleander in Bochali

Een 'piratenschip' waarmee rondvaarten worden gemaakt

Een zeilboot uit Antwerpen ligt aangemeerd in de haven

De aanlegsteiger

Deze poes wacht geduldig naast mij tot ze een stukje vlees krijgt... en haar geduld wordt beloond

13 mei 2016 - Naar het zuiden van het eiland

Na een rustdag gisteren - en een minder mooie dag wat het weer betreft - is het vandaag een ideale dag om nog eens met onze Nederlandse gasten op verkenning te gaan. Het beloofd een prachtige dag te worden met veel zon en een stralend blauwe lucht.

We pikken hen na het middageten op aan hun hotel en rijden richting het zuiden. Via Kalamaki gaat de rit naar Argassi om zo via Vasilikos in Gerakas aan te komen. Op de parking is het al best druk en we zetten onze auto erbij. Ik heb deze morgen gelezen dat de mensen van Archelon, het eerste nest met eieren van de Caretta Caretta schildpadden gespot hebben op het strand van Gerakas. Het is uitzonderlijk vroeg want meestal maken ze hun nesten pas in juni. Misschien heeft het uitzonderlijk vroege voorjaar met de hoge temperaturen er iets mee te maken.
Op het strand zijn de toeristen al talrijk aanwezig en vlakbij de ingang zien we het beschermingshutje over het nest met de schildpaddeneieren staan. Een vrijwilligster van Archelon houdt zoals ieder jaar de wacht, want de schildpadden zijn een bedreigde diersoort en Zakynthos is één van hun meest geliefde broedplaatsen.
De zee staat hoger dan anders en via het strand kunnen we niet tot aan de mooie krijtrotsen geraken zonder onze schoenen nat te maken. Dan maar het pad langs boven nemen en dan kunnen onze gasten meteen ook van het mooie uitzicht van boven over Gerakas genieten. Het is behoorlijk warm onderweg en de zon brandt fel op onze huid.
Terug aan de parking gekomen drinken we eerst iets fris op het terras van het Turtle Rescue Center, vooraleer we het center een bezoekje brengen. Buiten aan het center zien we een echtpaar Griekse landschildpadden met hun kroost. De vrijwilliger verteld ons dat ze hen in de bergen gevonden hebben, wanneer ze groter zijn worden ze opnieuw uitgezet en hebben ze zo meer kans op overleven.

Daarna gaat onze tocht verder naar Porto Roma met zijn kleine vissershaventje. Buiten een paar toeristen die op het strand van de zon genieten is er verder niemand te zien.
Van daaruit rijden we naar het strand van St. Nicholas Beach om het kerkje te bezoeken dat op de rotsen staat. Mijn man merkt dadelijk op dat er iets veranderd is sinds ons laatste bezoek. Het kerkje is mooi opgeknapt en er is een toren naast gebouwd, met zijn nieuwe verflaag is het een opmerkelijke verbetering tegenover de vorige keer.

Op weg naar huis houden we nog even in Argassi halt om naar de Venetiaanse brug te gaan kijken die hier op het strand ligt. Eens lag de zee hier niet op dezelfde plaats, met nu een bezienswaardigheid tot gevolg. Ook al heb ik deze brug al meerdere keren gefotografeerd, ik leg ze toch nog maar eens op mijn fototoestel vast.
Dan stellen onze gasten vast dat het tijd is om hen naar hun hotel terug te brengen, het is genoeg geweest voor vandaag. Zo gezegd zo gedaan. Aan het hotel gekomen maken we een afspraak om hen overmorgen in de voormiddag af te halen voor een bezoek aan de haven en de stad.

Terug thuis gekomen frissen we ons wat op en wandelen naar Taverne Salt & Pepper op de weg naar Laganas, waar we vorig najaar een paar keer lekker gegeten hebben. Het is voor het eerst dit jaar dat we uit eten gaan en we bestellen een Chicken Gyros. Van de waard krijgen we nog een extra halve liter wijn, gelukkig moeten we niet met de auto naar huis terug.
Voldaan wandelen we daarna terug huiswaarts en genieten nog wat na op ons terras...

Porto Roma 

Porto Roma

Het eerste beschermde nest met schildpaddeneitjes op het strand van Gerakas

Gerakas

En nog eens de rotsen van Gerakas

Een deel van het strand van Gerakas

De Griekse schildpadden met hun kroost in het Rescue Center

De kerk op de rotsen van St. Nicholas Beach 

De Venetiaanse brug in Argassi

11 mei 2016 - Rondrit met mijn Nederlandse familie.

Eergisteren avond is mijn Nederlandse pleegzuster met haar man in Zakynthos aangekomen.
Net na de tweede wereldoorlog hebben mijn ouders - en vele andere Belgische gezinnen - op vraag van de Nederlandse overheid,  een kind in hun gezin opgevangen, om een tijd te kunnen bekomen van alle ellende en miserie die ze hebben meegemaakt. Haar zusje werd in een ander gezin opgevangen, evenals nog veel meer andere Nederlandse kinderen.
Toen ze na een hele tijd terug naar haar ouders ging, zijn zij en ook haar zusje altijd naar ons blijven komen. Zelfs met haar ouders en grootouders hebben we altijd een heel fijn contact onderhouden en ze werden allemaal als familie beschouwd.
Hun ouders werden door mijn zus en mij tante en nonkel genoemd en hun grootouders werden opa en opoe.
Van de beginperiode heb ik niets meegemaakt want ik werd pas 8 jaar na haar eerste bezoek geboren, maar aan de andere jaren heb ik nog heel veel mooie herinneringen.

En nu is ze voor een week met vakantie in Zakynthos, in een hotel in Kalamaki, niet ver van ons. Gisteren hebben we hen aan hun hotel afgehaald voor een bezoekje en hebben we plannen gemaakt om vandaag het eiland een beetje te verkennen.
Er wordt mooi weer voorspeld, maar de zon zit nog achter een sluier en gaat hopelijk snel doorbreken. In de vroege voormiddag pikken we hen op aan het hotel en rijden via Kalamaki en Laganas, door de olijfgaarden naar Lithakia en zo verder naar Limni Keriou. Daar houden we even halt en wandelen wat langs het haventje.
Daarna rijden we door naar Keri voor een bezoek aan Cape Keri en Mizithres. De anders zo prachtige rotsen komen niet tot hun recht door de wolken en de taverne, van waaruit de rots Mizithres heel mooi te zien is, blijkt gesloten.

Een beetje teleurgesteld rijden we door naar Agalas, waar we eerst de Adronios Wells gaan bekijken. De oude waterputten liggen tussen de druivenvelden en de oude olijfbomen, die door de jaren heen heel aparte vormen hebben gekregen. Ook de Damianos Caves ontsnappen niet aan onze aandacht. Van daaruit rijden we naar Kentinaria waar we een mooi zicht hebben op de rots en dan weer terug naar Agalas om dan verder naar Kiliomenos te gaan.

Ondertussen is het reeds middag en beginnen onze magen naar een beetje eten te verlangen. We laten onze auto aan het kerkhofje achter en wandelen het dorp in. Daar weten we een taverne waar we lekker kunnen eten. Maar wanneer we daar aankomen staan we voor een gesloten deur. Gelukkig is er vlakbij nog een andere taverne open. We bestellen alle vier een Grieks slaatje, nog een drankje erbij en we kunnen onze honger stillen.

Na het eten rijden we door naar Gyri, onderweg stoppen we even bij de kiosk van waar we een mooi zicht hebben op het rustige, kleine dorpje Loucha dat in een dal gelegen is. In Gyri laten we onze auto aan de steenkapperij achter en wandelen door het mooie dorpje, waar onze gasten met verwondering de vele oude huizen bekijken. Zoveel oude huizen in één dorp - die bijna allemaal nog bewoond worden - is ook een uitzondering.

Daarna gaat het naar Agios Leon, waar we de weg naar Porto Roxa nemen. De zon heeft het al even helemaal laten afweten en nu steekt er ook nog een felle wind op, waardoor het niet meer aangenaam is. Door het grijze weer hebben de anders zo mooie plaatsen hun charme verloren en we besluiten om maar terug huiswaarts te keren.
Terug in Agios Leon gekomen houden we nog even halt bij de ' Elia Shop' in het dorp. Hier woont trouwens Amy, één van de drie Cocker Spaniel puppy's die we vorige zomer opgevangen hebben, na dat ze bij ons huis gedumpt werden. Ze heeft hier een nieuwe en liefdevolle thuis gevonden, maar op dit moment verblijft ze bij de dierenarts voor een sterilisatie.
We kopen er honing van bloemen en tijm. Ik wacht al sinds onze aankomst op een gelegenheid om lekkere Griekse yoghurt met echte honing te eten... eindelijk is het bijna zover. Een bokaaltje verse aardbeien confituur en een fles lokale wijn kunnen er ook nog bij. We krijgen nog een doosje zeezout van Porto Roxa als geschenk en dat wordt in dank aanvaardt. Bij onze Griekse slaatjes kregen we deze middag ook zeezout van Porto Roxa en dat smaakte heerlijk.
Nog een foto maken van de ezel des huizes - mijn pleegzus koopt als souvenir nog een magneet van een ezel - en dan wordt er afscheid genomen.

Van hieruit rijden we terug naar huis, waar we samen met onze gasten nog genieten van een kopje koffie, tot het weer tijd is om hen terug naar hun hotel te brengen. Tegen die tijd is het ook beginnen regenen... niet prettig voor de toeristen op het eiland.
We hebben toch een heel leuke dag beleefd en het deed goed om nog eens zolang samen te zijn met hen. Morgen houden we een rustdag, er wordt ook niet echt mooi weer voorspeld...

Kentinaria

De kerk van Kiliomenos

Met de kerktoren aan de overkant van de straat

Onze Griekse slaatjes

Een schuw katje bij de taverne

En de ezel van de Elia Shop in Agios Leon.

  

9 mei 2016 - Via Kalamaki naar Panagia Skopiotissa

Twee dagen geleden wandelden we van Argassi naar de top van de Skopos Vassilikos. Daar aangekomen vroeg de uitbater van de kantine of we van Argassi of van Kalamaki kwamen. Een aantal jaren geleden probeerden we al eens om vanaf Kalamaki naar de top te wandelen, maar even voorbij de steengroeve stopte het pad en moesten we onverrichter zake terugkeren.
Door de vraag van de uitbater werd onze wens om van daaruit naar de top te wandelen weer gewekt en maakten we plannen om het vandaag nog een keer te proberen.

We maken een lunchpakketje en dat gaat samen met de flessen water en een paar appelen in de rugzak en dan zijn we klaar om te vertrekken. Onze auto laten we achter op het door ons al veel gebruikte plekje aan de Cave Bar in Kalamaki, waar onze wandeling begint.
Het wandelpad is ons intussen al goed bekend en op een paar plaatsen gaan we even tot aan de rand van de heuvels, waar we van bovenaf over de zee kunnen uitkijken. Voor het eerst hier op deze plaats zien we grote golven die met veel kabaal op het strand slaan. Eigenaardig, want er is heel weinig wind, maar het geeft wel een mooi schouwspel.

Aan de splitsing waar het pad links richting Argassi gaat, nemen wij het rechtse pad. Anderhalf jaar geleden hebben we dit nog voor een deel gevolgd, toen we naar de ruïnes van een klooster geklauterd zijn. Na een brand werd dat - mits een stevige klimpartij - ineens bereikbaar doordat de struiken op de steile bergflank verdwenen waren. En het was altijd al de wens van mijn man geweest om daar eens te kunnen gaan kijken, wat we toen ook gedaan hebben. Misschien moeten we dit op onze terugweg ook nog eens een keertje proberen???  Maar nu eerst onze wandeling verder zetten.
Het pad voert ons hoger en hoger en lange tijd kunnen we genieten van het mooie uitzicht over de zee. We komen stilaan meer en meer tussen de dennenbomen en het bevalt ons heel erg om hier te wandelen. De weg naar de top hierlangs is wel langer dan vanaf Argassi, maar veel mooier. En ook niet zo steil omhoog, met al eens wat vlakke stukken waar je wat kan op adem komen.
Opeens ziet mijn man een bosje bloemen die we nog niet gezien hebben, van een meevaller gesproken. Die moet hij op zijn fototoestel vastleggen en zo heeft hij weer werk om de naam op te zoeken en deze aan zijn blog toe te voegen.

Wanneer we bijna bij de steengroeve komen staan we voor twee diepe geulen, gemaakt door het regenwater dat uit de bergen stroomt. Daar moeten we doorheen om verder te kunnen en voorzichtigheid is hier geboden, want gebroken benen of armen kunnen we ons niet permiteren.
Van dan af wordt het pad smaller en moeilijker begaanbaar maar het uitzicht op deze hoogte is schitterend.
We maken kennis met een eenzame wandelaar uit Engeland, die vanuit zijn hotel in Kalamaki deze paadjes gezien had en had besloten om ze te volgen tot de top. Een eindje verder naar beneden hebben we nog vier andere wandelaars opgemerkt, maar die geven het echter even later op en keren terug.

Dan wordt het pad weer breder en komen we op de plaats waar we twee dagen geleden nog gestaan hebben. We vroegen ons toen af of het mogelijk zou zijn om tot Kalamaki verder te gaan... ja dus.
Nu we toch bijna boven zijn besluiten we om nog eens tot bij de ruïnes van Skopiotissa te gaan. Na ons bezoek van eergisteren kwam ik tot de vaststelling dat ik de ruïnes vanuit een bepaalde plaats had vergeten te fotograferen. Dat ga ik nu dan maar afmaken.
We gaan voor een stuk tegen de bergflank omhoog - waarachter de ruïnes liggen - en kunnen van bovenuit het ganse geheel op foto vastleggen, wat van beneden niet kan. Van daarboven hebben we bovendien een adembenemend zicht over gans het eiland.

Het is tijd om terug te keren en we gaan langs hetzelfde pad weer naar beneden. De bloemen die we voor het eerst zagen zijn ondertussen reeds dichtgegaan, het gebeurd met meerdere soorten dat ze alleen in de voormiddag even open staan.
Wanneer we terug bij de lager gelegen bergtop met de oude klooster ruïne komen, gaan we het toch maar wagen om er naartoe te klauteren. Nu er na de brand weer terug struiken groeien, moet het daar nog mooier zijn dan bij onze vorige poging tussen al die zwartgeblakerde struiken en bomen.
We zoeken een goed plaatsje uit langs waar we denken dat het wel zal lukken en daar gaan we. Het is moeilijker dan we verwacht hebben en na een tijdje vraag ik me af waar we aan begonnen zijn. Wanneer we eindelijk bij de ruïne aankomen, moeten we toegeven dat ons avontuur daar spijtig genoeg zal eindigen. Het ganse plateau is overwoekerd door distels en verder gaan tot aan de oude kapel is uitgesloten. Teleurgesteld beginnen we aan onze afdaling en met al die struiken is het moeilijker dan verwacht om te zien langs waar we naar boven kwamen. Gelukkig hebben we onze wandel gps die ons een beetje hulp biedt.
Dit was duidelijk onze laatste poging om de ruïnes te bezoeken. De struiken zullen nog groeien en ieder jaar zal het minder en minder mogelijk worden.

Terug op het wandelpad gekomen merk ik de vele zwarte strepen op mijn broek, tussen de struiken staan nog altijd verbrande bomen en struiken en die hebben hun sporen achtergelaten op mijn beige wandelbroek. Ook de broek van mijn man heeft zwarte strepen, maar op de donkerdere kleur vallen die niet zo erg op. Daar gaat mijn plan om tot taverne Kanalos te wandelen om een hapje te eten. In deze toestand durf ik niet meer tussen de mensen gaan zitten.
We wandelen dan maar naar de auto en keren terug huiswaarts...

Zicht op Kalamaki met de grote golven op het strand

Het wandelpad tussen de dennenbomen en daarboven de steengroeve

Hier is het paadje al smaller

Deze bloem zagen we voor het eerst hier in Zakynthos

Zicht op de bergen van Keri

Bijna boven

De ruïnes en de kerk van Skopiotissa gezien vanaf de rots

Onze wandeling

Het hoogteprofiel en de afstand