Door de vraag van de uitbater werd onze wens om van daaruit naar de top te wandelen weer gewekt en maakten we plannen om het vandaag nog een keer te proberen.
We maken een lunchpakketje en dat gaat samen met de flessen water en een paar appelen in de rugzak en dan zijn we klaar om te vertrekken. Onze auto laten we achter op het door ons al veel gebruikte plekje aan de Cave Bar in Kalamaki, waar onze wandeling begint.
Het wandelpad is ons intussen al goed bekend en op een paar plaatsen gaan we even tot aan de rand van de heuvels, waar we van bovenaf over de zee kunnen uitkijken. Voor het eerst hier op deze plaats zien we grote golven die met veel kabaal op het strand slaan. Eigenaardig, want er is heel weinig wind, maar het geeft wel een mooi schouwspel.
Aan de splitsing waar het pad links richting Argassi gaat, nemen wij het rechtse pad. Anderhalf jaar geleden hebben we dit nog voor een deel gevolgd, toen we naar de ruïnes van een klooster geklauterd zijn. Na een brand werd dat - mits een stevige klimpartij - ineens bereikbaar doordat de struiken op de steile bergflank verdwenen waren. En het was altijd al de wens van mijn man geweest om daar eens te kunnen gaan kijken, wat we toen ook gedaan hebben. Misschien moeten we dit op onze terugweg ook nog eens een keertje proberen??? Maar nu eerst onze wandeling verder zetten.
Het pad voert ons hoger en hoger en lange tijd kunnen we genieten van het mooie uitzicht over de zee. We komen stilaan meer en meer tussen de dennenbomen en het bevalt ons heel erg om hier te wandelen. De weg naar de top hierlangs is wel langer dan vanaf Argassi, maar veel mooier. En ook niet zo steil omhoog, met al eens wat vlakke stukken waar je wat kan op adem komen.
Opeens ziet mijn man een bosje bloemen die we nog niet gezien hebben, van een meevaller gesproken. Die moet hij op zijn fototoestel vastleggen en zo heeft hij weer werk om de naam op te zoeken en deze aan zijn blog toe te voegen.
Wanneer we bijna bij de steengroeve komen staan we voor twee diepe geulen, gemaakt door het regenwater dat uit de bergen stroomt. Daar moeten we doorheen om verder te kunnen en voorzichtigheid is hier geboden, want gebroken benen of armen kunnen we ons niet permiteren.
Van dan af wordt het pad smaller en moeilijker begaanbaar maar het uitzicht op deze hoogte is schitterend.
We maken kennis met een eenzame wandelaar uit Engeland, die vanuit zijn hotel in Kalamaki deze paadjes gezien had en had besloten om ze te volgen tot de top. Een eindje verder naar beneden hebben we nog vier andere wandelaars opgemerkt, maar die geven het echter even later op en keren terug.
Dan wordt het pad weer breder en komen we op de plaats waar we twee dagen geleden nog gestaan hebben. We vroegen ons toen af of het mogelijk zou zijn om tot Kalamaki verder te gaan... ja dus.
Nu we toch bijna boven zijn besluiten we om nog eens tot bij de ruïnes van Skopiotissa te gaan. Na ons bezoek van eergisteren kwam ik tot de vaststelling dat ik de ruïnes vanuit een bepaalde plaats had vergeten te fotograferen. Dat ga ik nu dan maar afmaken.
We gaan voor een stuk tegen de bergflank omhoog - waarachter de ruïnes liggen - en kunnen van bovenuit het ganse geheel op foto vastleggen, wat van beneden niet kan. Van daarboven hebben we bovendien een adembenemend zicht over gans het eiland.
Het is tijd om terug te keren en we gaan langs hetzelfde pad weer naar beneden. De bloemen die we voor het eerst zagen zijn ondertussen reeds dichtgegaan, het gebeurd met meerdere soorten dat ze alleen in de voormiddag even open staan.
Wanneer we terug bij de lager gelegen bergtop met de oude klooster ruïne komen, gaan we het toch maar wagen om er naartoe te klauteren. Nu er na de brand weer terug struiken groeien, moet het daar nog mooier zijn dan bij onze vorige poging tussen al die zwartgeblakerde struiken en bomen.
We zoeken een goed plaatsje uit langs waar we denken dat het wel zal lukken en daar gaan we. Het is moeilijker dan we verwacht hebben en na een tijdje vraag ik me af waar we aan begonnen zijn. Wanneer we eindelijk bij de ruïne aankomen, moeten we toegeven dat ons avontuur daar spijtig genoeg zal eindigen. Het ganse plateau is overwoekerd door distels en verder gaan tot aan de oude kapel is uitgesloten. Teleurgesteld beginnen we aan onze afdaling en met al die struiken is het moeilijker dan verwacht om te zien langs waar we naar boven kwamen. Gelukkig hebben we onze wandel gps die ons een beetje hulp biedt.
Dit was duidelijk onze laatste poging om de ruïnes te bezoeken. De struiken zullen nog groeien en ieder jaar zal het minder en minder mogelijk worden.
Terug op het wandelpad gekomen merk ik de vele zwarte strepen op mijn broek, tussen de struiken staan nog altijd verbrande bomen en struiken en die hebben hun sporen achtergelaten op mijn beige wandelbroek. Ook de broek van mijn man heeft zwarte strepen, maar op de donkerdere kleur vallen die niet zo erg op. Daar gaat mijn plan om tot taverne Kanalos te wandelen om een hapje te eten. In deze toestand durf ik niet meer tussen de mensen gaan zitten.
We wandelen dan maar naar de auto en keren terug huiswaarts...
Zicht op Kalamaki met de grote golven op het strand
Het wandelpad tussen de dennenbomen en daarboven de steengroeve
Hier is het paadje al smaller
Deze bloem zagen we voor het eerst hier in Zakynthos
Zicht op de bergen van Keri
Bijna boven
De ruïnes en de kerk van Skopiotissa gezien vanaf de rots
Onze wandeling
Het hoogteprofiel en de afstand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten