In mei 2010 zijn we al eens een keertje naar de top gewandeld zonder het klooster echter te zien, we wisten ook niet echt waar we het moesten zoeken. Toen we daar boven aankwamen was er een man met een bosmaaier bezig en er stond een poort half open, maar nergens een wegwijzer of aanduiding wat achter de poort te zien zou zijn. We durfden het toen niet wagen om door de poort te gaan - stel je voor dat ze gesloten werd en we niet meer terug konden - en zijn dan maar terug gewandeld.
Terug in België hebben we op internet wat opzoekingswerk verricht en kwamen we tot de vaststelling dat het klooster op een paar honderd meter achter die poort gelegen was, we waren er dus zo dichtbij geweest. 2010 is ook het jaar dat we ons huisje hier gekocht hebben en onze volgende vakanties gingen volledig op aan het opkuisen en inrichten ervan en van onze tuin.
In mei 2012 waagden we het er terug op. Het weer was bewolkt en de top zat verstopt achter een dik pak wolken, maar uit ervaring wisten we dat de wolken hier heel snel kunnen oplossen of zich vormen. We vertrokken met goede hoop maar kwamen van een kale reis terug. Het was er erg koud en we stonden er met ons hoofd in de wolken, net alsof we in de mist stonden. Teleurgesteld - want het was er in het geheel niet aangenaam - zijn we zonder ook maar één foto te maken terug naar beneden gewandeld. Alsof het zo moest zijn begon de zon halfweg onze afdaling door te breken. Terugkeren was geen optie want het is een bijzonder zware klim naar de top.
Nu is het dus tijd om een derde poging te wagen. De weersvoorspellingen zijn heel goed - gelukkig maar na een aantal dagen van koude, regen en wind - en onze rugzakken worden klaargemaakt. We willen er naartoe wanneer er nog bloemen te vinden zijn en dan is het nu hoog tijd, want die zijn al minder en minder te bespeuren.
En het mag ook niet te warm zijn voor de beklimming die we voor de boeg hebben. Van het begin van de wandeling tot op de top is er geen enkel vlak stuk, het gaat altijd in stijgende lijn en met een hoogteverschil van ongeveer 400 meter.
We rijden via Argassi naar het beginpunt van onze wandeling. Hier hebben we een plaatsje waar we de auto altijd achterlaten, een plaatsje naast de weg waar hij veilig staat voor het langsrijdend verkeer. Onze rugzakken worden omgedaan, de fototoestellen meegenomen, nog eens gekeken of de auto goed afgesloten is en dan gaan we op weg.
Aan de overkant van de weg slaat een smalle asfaltweg af die naar de top leidt, maar al snel wordt het een kiezelweg en dat blijft zo tot boven. Alleen op plaatsen waar het te steil is heeft men ooit wat beton gestort, om het stijgen en afdalen minder gevaarlijk te maken, want de meeste toeristen rijden hier met de auto naar de top. Zeker geen optie voor ons, wij bedanken ervoor om met de auto over deze slechte weg te moeten rijden.
De bloemen onderweg vallen al heel erg tegen en de macro lens wordt dan ook niet benut. Er staan verschillende bremstruiken, maar de meesten staan nog niet echt in bloei en geven dus ook nog weinig kleur. Het frisse groen van de bergflanken maakt echter veel goed. Wanneer het nog wat later op het jaar is en er al veel verdord zal zijn, zal het heel wat minder mooi worden.
Het is zoals altijd een fikse klimpartij, maar we hebben er op ieder punt een heel mooi uitzicht. Daardoor blijven we heel vaak staan om foto's te nemen. De tocht duurt dan wel wat langer maar het klimmen valt een stuk beter mee. Des te hoger we komen, des te meer we, eerst van Zakynthos stad en de haven en later van een groot deel van het eiland kunnen zien.
Dan komen we voorbij een plaats waar we verrast opkijken. We zien een oude kapel in volle restauratie... Is dit waar vroeger dat kleine bouwvallige 'iets' stond? Niets wees er toen op dat het in elkaar gevallen bouwval, waar een boer zijn geiten in onder gebracht had, een eeuwenoude kapel blijkt te zijn. Een bord naast de weg geeft aan dat dit de Byzantijnse kerk van St. Nikolaos Megalomatis is.
Men is er iets heel moois van aan het maken en dat willen we wel eens van dichtbij gaan bekijken. We volgen het aangelegde pad dat ernaar toe leidt en boven aangekomen staan we voor een gesloten poortje. Overal rond de kapel staan prachtige klaprozen in bloei. Hier moeten we natuurlijk foto's van maken. De mooie rode kleur steekt fel af tegen de zandkleurige stenen van het kerkje.
Na het pad terug te zijn afgedaald hervatten we onze klim naar de top en na een kleine twee uur komen we aan bij de antennes. Tot onze verrassing is de kantine al open. We laten onze rugzakken en fototoestellen achter op een natuurstenen bank en stappen naar de kantine voor een fris drankje. De uitbater is juist aan het genieten van zelfgebakken koekjes en deelt dadelijk mee met ons. Ze worden in dank aanvaardt... en zijn bovendien heel lekker. Hij vraagt of we van Argassi komen of van Kalamaki, zou het dan toch mogelijk zijn om via Kalamaki naar boven te komen? Bij een vorige poging liepen we helemaal vast even voorbij de steengroeve.
Ik bestel een ' Portokalada' of versgeperst sinaasappelsap en mijn man kiest voor een fris wijntje. Op de uitnodiging om plaats te nemen aan een tafeltje op het schaduwrijke terras gaan we echter niet in. We verkiezen om op de stenen bank lekker in het zonnetje te gaan zitten.
We genieten er van het uitzicht over de kust van de Peloponnesos terwijl we onze meegebrachte lunch verorberen. De Griekse gastvrijheid komt weer volop tot uiting wanneer de uitbater naar ons toekomt met een bordje, met daarop olijven, fetakaas en zelf gerookt spek. Vooral het spek is bijzonder lekker en smaakt stukken beter dan wat in de winkel verkocht wordt. Daar onze lekkere drankjes bij en meer moet dat niet zijn...
Na onze lunch wandelen we door de poort en komen een 200-tal meter verder aan bij het eindpunt van onze wandeling, de ruïnes van het klooster. De uitbater van de kantine is met zijn auto naar de ruïne gekomen en opent de deuren van de kerk, zodat wij - en nog enkele andere bezoekers - de kerk ook van binnen kunnen bezichtigen. We lopen door de ruïnes en na het maken van een heleboel foto's keren we voldaan terug. Eindelijk hebben we deze plaats in optimale omstandigheden kunnen bekijken.
Terug aan de antennes gekomen nemen we het pad richting Kalamaki en volgen dat nog een poosje, maar dan keren we toch maar terug. Tot Kalamaki gaan zou te ver zijn, daar onze auto in Argassi staat en we nog helemaal zouden moeten terug keren. Eén van onze volgende wandelingen wordt beslist naar dezelfde top maar dan vanuit Kalamaki.
We zetten ons even aan de kant van de weg en eten een stuk meegebracht fruit, terwijl we genietend uitkijken over de weidse omgeving van Zakynthos. Hier zouden we uren kunnen blijven zitten in deze absolute stilte.
Heel in de verte onder ons ontdekken we - heel klein - onze auto. Er wacht ons nog een hele afdaling, waar we dan ook maar aan beginnen. Op de kiezelweg is het extra uitkijken waar we onze voeten zetten om geen uitschuivers te maken. Ondanks een paar onschuldige kleine uitschuivertjes komen we heelhuids bij de auto aan en rijden huiswaarts.
Op weg naar de top
Zicht op Zakynthos stad en de haven
De Byzantijnse kerk in restauratie
De klaprozen aan de Byzantijnse kerk
Een drankje en een hapje bij de Kantina
De kapel midden in de ruïne
Een bijgebouw
De toren
Onze wandeling
.
De hoogte en afstand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten