Wanneer onze buren met de auto thuiskwamen werden ze waarschijnlijk doodgereden. Toen we die morgen gingen winkelen, hadden we vlakbij op de asfaltweg een dode egel gezien die ten prooi gevallen was aan een auto. Onze conclusie was dadelijk dat het waarschijnlijk weesjes waren op zoek naar hun mama.
Mijn man heeft hen dan in onze tuin gezet en dadelijk een warm nestje voor hen gemaakt. Ze waren zo ongelofelijk schattig met hun stekelige vacht en hun fluwelen pootjes en buikje.
We gingen op het internet op zoek naar de behoeften van zo'n prikkebol en we lazen dat ze melk nodig hebben, zonder lactose weliswaar. Ook kattenvoer zou ideaal zijn en daar hebben we dus voor gezorgd.
De volgende morgen was één van hen tot ons groot spijt verdwenen, maar de andere bleef in zijn nestje in onze tuin. Vol goede moed begonnen we aan onze taak om hem een kans te geven om zonder zijn mama te overleven.
Mijn man noemde hem ' Prullebolleke' en al heel snel kende hij ons en wist hij dat hij van ons niets te vrezen had. Hij krulde zich niet meer in een bolleke wanneer we hem aanraakten, na enkele dagen kwam hij zelfs naar ons toe wanneer hij hoorde dat de terrasdeur openging.
Het was zo schattig om hem met zijn klein tongetje aan de melk te zien slabberen. Kattenvoer - of het nu nat of droog was - viel echter niet in zijn smaak en daar maakten we ons zorgen over. We hadden op internet gelezen dat egels allerlei beestjes eten, maar we dachten dat hij daarvoor nog te klein was. Hij zou toch iets moeten eten want met dat beetje melk kon hij niet in leven blijven.
Toen mijn man hem in de tuin zette begon hij met zijn snuitje tussen de planten te snuffelen, waarbij het idee in ons opkwam om beestjes te gaan zoeken en bij het babyegeltje te zetten. De eersten vielen blijkbaar niet in zijn smaak, tot er een - in onze ogen - vieze worm in zijn buurt kwam.
Het zijn bruin-grijze wormpjes van een paar centimeter die altijd op ons terras kruipen bij nat weer. Wanneer we ze van het terras vegen krullen ze zich op en laten een vieze geur achter. Laat het nu net die vieze beesten zijn die onze prullebol in de smaak vielen. Met zijn 2 kleine voorste pootjes krabbelde hij op de worm tot die zich ontrolde en hij zijn kop kon afbijten. Heel smakelijk begon hij aan zijn maaltijd en wij natuurlijk blij dat we iets gevonden hadden om hem in leven te houden.
Toen het na een paar dagen kouder werd ging ik op zoek naar iets warmer voor in zijn nestje en vond een oude fleece trui. Maar het meeste hield hij ervan wanneer mijn man hem bij zich nam en hij zich in een holte in zijn arm kon nestelen. En toen vond hij het plaatsje van zijn dromen, hij kroop in de mouw van de fleece vest van mijn man. Wanneer hij hem opnam duurde het 2 seconden en hij zat in zijn mouw.
Gisterenmorgen was de zon terug daar en onze prullebol kon er niet genoeg van genieten. Dartel liep hij door het gras op zoek naar de grijs-bruine wormen, die hij met onze hulp naar hartelust kon eten. Tussendoor sliep hij dan tussen de bloempotten en we waren blij dat het hem zo goed ging.
Toen we hem 's avonds in zijn nestje stopten voelde hij maar slapjes aan en ik maakte me al dadelijk zorgen. Maar mijn man was van mening dat het was omdat hij zo vast sliep. Toen ik hem voor het slapen gaan nog even uit zijn nestje nam zag ik dadelijk dat er meer aan de hand was, zijn ademhaling was niet meer regelmatig.
In een flits dacht ik aan het feit dat hij zoveel in de zon doorgebracht had en waarschijnlijk te weinig gedronken had. Ik heb dan geprobeerd om een druppeltje water in zijn mond te krijgen, maar tevergeefs, het liep er gewoon terug uit.
Met de wetenschap dat hij de morgen niet meer ging halen ben ik naar bed gegaan. Na een bijna slapeloze nacht vol zelfverwijt en schuldgevoelens vonden we hem deze morgen dood in zijn nestje.
Ik zal het me nooit vergeven dat we zo dom zijn geweest, dat we er beiden niet aan gedacht hebben dat we met het warme weer moesten proberen om hem meer te laten drinken. Hoe zijn we toch zo stom kunnen zijn!!!
Mijn man heeft een klein kartonnen doosje gemaakt en we hebben hem onder de geraniumstruik begraven. Een natuursteen die we nog over hadden van de terrasvloer, herinnert ons nu aan ons lief vriendje. Hadden wij niet zo stom geweest dan had hij nu waarschijnlijk nog door onze tuin gedarteld...
De eerste dag bij ons...
... en nog eens op de eerste dag
Zijn laatste dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten