Wandelen ... en verder alleen maar puur genieten

Pagina's

dinsdag 25 april 2017

25 april 2017 - Brandend afval en ons vondelingetje

De dag begint heel gewoon zoals meestal met de zon en een blauwe lucht. De nacht was fris, het is ook nog maar lente, maar in de zon is het heerlijk vertoeven.

Ons klein vondelingetje doet het goed en groeit zienderogen. Ze heeft grote, stralende kijkertjes in haar piepkleine hoofdje staan en dat deed ons bij een toepasselijke naam voor haar terechtkomen. ' Matia' wat in het Grieks 'ogen' betekent.
Wanneer het in de namiddag warm genoeg is zet ik haar nestje buiten in de schaduw onder een olijfboom, zodat ze ook wat van de frisse lucht kan genieten.

In de olijfgaard van de buurman wordt het gras gemaaid voor veevoer. Wanneer de tractor met zijn maaimachine net vertrokken is roept mijn man dat de vuilnishoop aan de overkant van de straat in brand staat.
Ja, het afvalprobleem is nog lang niet opgelost en de hoop wordt alleen maar groter. Sinds wij vier weken geleden aangekomen zijn, is de afvalberg nog verschillende meters langer geworden. Het vuil ligt nu tot in het midden van de weg, een gans rijvak is afgesloten door het afval en dat voor bijna honderd meters.
Om de één of andere reden heeft het afval vuur gevat, al dan niet met de hulp van iemand die het beu is omdat het er al maanden ligt. Het is niet de eerste keer dat het vuur vat. Met Pasen - om middernacht van zaterdag op zondag - was het ook al aan het branden. Metershoge vlammen sloegen tot boven de olijfbomen uit, maar de brandweer had het snel onder controle.
Ook nu komt de brandweer ter plaatse en deze keer hebben ze meer werk, de wind is hen niet gunstig gezind maar het lukt hen toch na enige tijd.

Op het moment dat we op ons terras zitten te genieten van het avondeten, horen we op straat alsmaar luider wordende stemmen van mannen, overgaand in ruzie. De vermoedelijke eigenaar van het perceel aan de overkant van de straat is de afvalberg voor zijn grondstuk blijkbaar wel heel erg beu. Hij heeft een deel van het afval op de straat gegooid en zo de weg afgesloten. Automobilisten zijn daar niet blij mee en de verwijten vliegen over en weer.

Aan de ene kant kunnen we hem wel begrijpen, want van in de wijde omgeving komt men hier bij ons het afval dumpen. De ganse dag door stoppen er auto's, bestelwagens, tot zelfs vrachtwagens, die alles wat ze kwijt willen ook achterlaten. Daarna rijden ze heel leuk terug naar huis, blij om van hun afval verlost te zijn en zelf geen last te hebben van een afvalberg voor hun deur of in hun buurt.
Wij en onze buren worden opgescheept met het afval en de stank van de anderen. En stinken doet het na zoveel maanden, dat kunnen wij getuigen. We kunnen alleen maar hopen dat de wind gunstig waait voor ons, zodat de stank in de richting van het onbebouwde gebied waait.
De politie komt erbij en even later ook de brandweer, na nog veel over en weer geroep rijdt iedereen weer verder.

Na het avondeten genieten we nog wat op ons terras. Het is eindelijk weer eens warm na een week met vooral grijs weer. Ja, zelfs onweer en hagel waren van de partij en de temperatuur haalde die dag maar amper 14,5°. Maar van genieten was niet lang sprake.
We zien een kleine witte auto in de straat komen aanrijden, de gracht induiken, over kop gaan en op zijn zijkant tot stilstand komen op enkele tientallen meters van ons vandaan. Jongens, wat is hier vandaag gaande!!!
Terwijl we recht springen zien we een jonge dame uit het raam aan de bovenkant van de auto kruipen en op straat springen. We lopen tot bij haar om te vragen of we kunnen helpen, misschien zit er nog iemand in de auto.
Ze bloed erg uit haar neus, maar vertelt ons toch dat ze geen hulp nodig heeft, ze gaat haar man bellen en die zal wel komen helpen. We verzekeren haar dat ze altijd naar ons toe mag komen mocht ze toch hulp nodig hebben en gaan terug naar ons terras. Een paar minuten later komt haar man aangereden met nog andere helpers. Met zijn allen proberen ze de auto terug op zijn wielen te krijgen, het lukt hen maar hij belandt daardoor volledig in de gracht. Pas uren later lukt het hen om de auto richting huis te slepen.

Alsof het vandaag nog niet genoeg sensatie was, begint het afval in de nacht nogmaals fel te branden, nu in een ander deel van de afvalberg. Dit is wel een keer teveel om nog van toeval te spreken...
Men kan het allemaal wel heel erg beu worden, maar opbranden is ook geen optie. De dioxine die daardoor vrij komt is heel schadelijk voor de gezondheid en daar is zeker niet goed over nagedacht. In die afvalberg zit werkelijk alles wat men kwijt wil, van matrassen, over elektro, verfpotten, bouwafval, plastiek... kortom alles wat men zich kan indenken.
Regelmatig zijn er luide knallen wanneer een spuitbus verhit geraakt en explodeert. De brandende gensters vliegen hoog de lucht in en hopelijk veroorzaken die nergens anders een nieuwe brand.
We kunnen alleen maar hopen dat het politieke spelletje stilaan ophoudt en men werk maakt van een dringende oplossing voor het afvalprobleem.
De toeristen zullen Zakynthos dit jaar niet snel vergeten met al dat vuil in de straten...  

Onze Matia, ongeveer veertien dagen oud
 






zondag 23 april 2017

23 april 2017 - Een vondelingetje

Dinsdagnamiddag ging mijn man nog maar eens met zijn fototoestel op weg hier in de omgeving op zoek naar mooie bloemen, terwijl ik me met de was en de strijk bezighield. Vroeger dan ik hem verwacht had stond hij terug voor de deur... in zijn armen twee piepkleine babypoesjes, gedumpt langs de kant van de weg en piepend van de honger.
Hun oogjes waren nog dicht, ze konden niet meer dan een paar dagen oud zijn.

Mijn facebook vriendin - die een kattenopvang gehad heeft - werd geraadpleegd en zij schakelde nog enkele van haar vriendinnen in. Zo kregen we alles te horen wat we moesten weten en dat schrok ons toch wel wat af. Maar onze dierenliefde won het van ons verstand.
Tegen de tijd dat de dierenarts zijn deuren opnieuw opende reden we met de poesjes naar hem toe. We wilden precies weten wat we konden doen. Volgens de dierenarts konden ze maximum 7 dagen oud zijn en er stond ons veel dierenliefde en nog meer geduld en opoffering te wachten. We kregen ongeveer hetzelfde te horen dan we eerder ook al via facebook vernomen hadden.

Om te beginnen moeten ze constant warm gehouden worden, daarvoor kregen we de raad om lege waterflessen met warm water te vullen en onder de fleece in hun nestje te leggen.
De poesjes moesten om de paar uren gevoed worden met een flesje, óók 's nachts...!!! Na iedere voeding het buikje masseren want ze kunnen niet zelf hun urine en ontlasting naar buiten krijgen. Daarvoor moet de mama poes hun buikjes met haar tong likken... en dat zouden wij dus met onze vingers van haar moeten overnemen... Een hele opgave!

Toen we de nodige melk en het papflesje meegekregen hadden, merkten we dat één van de poesjes onze zorgen al niet meer zou nodig hebben, ...het was op sterven na dood. Vol goede moed om het overblijvende poesje toch nog te redden reden we met de overlevingsvoorraad naar huis om onze poging op te starten.
Thuisgekomen had het stervende poesje het opgegeven en heeft mijn man het liefdevol in een kartonnen doosje gestopt om het in onze tuin te begraven.

Ondertussen had ik het nestje met warme flessen knus en warm gemaakt en een flesje met pap klaargemaakt. Het duurde even voor het kleine piepertje besefte dat uit het tutje melk voor hem kwam, maar eens hij het door had werd er gretig gedronken. Het buikje werd gemasseerd en toen kroop het voldaan in een holletje tussen mijn oude fleecetrui in zijn nestje. Nu maar duimen voor een goede afloop!

Nu zijn we ruim vier dagen verder. Het kleine poesje heeft sinds twee dagen zijn oogjes - of beter 'haar' oogjes - open en drinkt haar flesje dat het een lieve lust is.
En het heeft een schattig ritueel aangeleerd. Wanneer ik haar flesje gegeven heb verhuist ze naar mijn man, bij wie ze zich na enkele seconden op haar rug draait om haar buikje te laten masseren. Niet te geloven hoe een diertje van amper een week oud, zich zo snel weet aan te passen.
We zien haar duidelijk genieten van die massage. Even later draait ze zich dan terug om en begint zich te wassen, nog niet zoals een volleerde kat, maar in onze ogen ongelofelijk voor zo'n klein ding.

De nachten neem ik alleen voor mijn rekening en dat begint zijn tol te eisen. Ik ben een héél lichte slaapster en wordt bij het minste geluid wakker. Maar ik heb het al gepresteerd om tussen twee flesjes door, mijn wekker niet te horen toen het etenstijd was. Gelukkig had mijn man hem wél gehoord, wat voor hem als super vaste slaper een hele prestatie was.
Het ziet er goed uit voor ons vondelingetje, we hebben de nachtelijke tussentijden al met een half uur verlengd en het loopt vlot. Het geeft een bijzonder goed gevoel, ondanks de vermoeidheid...

Zo piepklein en gedumpt ...

... maar veilig nu

Eén van haar eerste flesjes






zondag 16 april 2017

16 april 2017 - De haven en Babana Beach

Het is vandaag - heel uitzonderlijk - Orthodox Pasen samen met ons Paasfeest. Meestal valt het Paasfeest in Griekenland een paar weken na het onze, het wordt hier ook veel meer gevierd dan bij ons. Het is - samen met Kerstmis - hun grootste religieus feest van het jaar.
Het Heilig vuur komt dan van Jeruzalem en wordt vervolgens over gans Griekenland verdeeld. Ook in Zakynthos waar het met een speciaal vliegtuig van Olympic Air aangevoerd wordt, om het daarna dan verder naar Kefalonia te vliegen.
Een icoon van Christus wordt hier ook rondgedragen in een processie en bijna ieder dorp heeft zijn eigen optocht en viering. Om middernacht van zaterdag op zondag is er overal vuurwerk en daarna gaat men naar de mis. Na de mis gaat men naar huis om de Paassoep te eten en op zondag komt men met de ganse familie samen om te vieren en te eten.

Voor ons is Pasen niet veel méér dan paaseieren rapen voor de kinderen, het religieuze van Pasen gaat aan ons voorbij. Nu we vandaag ver van onze kleinkinderen zijn wordt het een dag zoals een andere. Al worden we er voortdurend aan herinnerd door de Roma familie achter de wei, aan de andere kant van de straat. Van deze morgen al heel vroeg speelt er luide muziek en is het zo te horen ook bij hen feest. Een rustige dag op ons terras wordt ons vandaag niet gegund.

Wij gaan dus nog maar even wat rondwandelen. Dadelijk na de middag rijden we naar de haven en wandelen wat rond het water. Het is er opvallend rustig, veel rustiger nog dan op andere zondagen. De mensen zijn duidelijk Pasen aan het vieren bij hun familie.
Op het water liggen maar een paar zeilboten en ook twee jachten zijn aangemeerd. Het toeristische seizoen is nog ver weg voor de haven. Drie ferry's liggen zij aan zij te wachten tot ze hun passagiers na het feesten weer naar het vasteland mogen brengen.
Wij genieten wel van die rust, we zetten ons even op een bankje om naar het water te kijken dat door de zon smaragdgroen gekleurd wordt.

Na een tijdje wandelen we terug naar de auto en rijden richting Vassilikos. We willen het strand van Porto Zorro - ook wel Porto Azzuro genoemd - bezoeken. Er is daar een metershoge rotsformatie waar we al foto's van gezien hebben, en die willen we zelf ook wel eens zien. Het is onze bedoeling om de auto langs de weg te parkeren en dan de rest verder te wandelen.
Aan de weg met de wegwijzer naar Porto Azzuro vinden we een gesloten poort. We rijden dan maar wat verder in de hoop dat we via een ander strandje tot daar kunnen geraken. Over het verlaten strand van Banana Beach lopen we richting Porto Zorro, maar we komen niet tot bij de befaamde rotsen. Dan maar terug naar de auto en we rijden tot we terug bij de afgesloten weg komen en proberen het een eindje verder nog maar eens opnieuw.

Hier wandelen we het pad naar Kaminia Beach op en dat gaat wel heel erg steil en lang naar beneden... tot we aan het strand komen. Ook hier kunnen we niet tot bij de rotsen en teleurgesteld keren we om. Dat wordt klimmen voor we terug tot bij de auto zijn.
Wanneer de toegangsweg niet open gaat voor de toeristen komen, zal het niet aan ons zijn om foto's te maken, op volle stranden kunnen wij niet genieten. We willen niet als rariteit met onze rugzakken en wandelschoenen tussen de zonnebaders lopen en zelf op het strand gaan liggen is niet aan ons besteedt.

Dan maar terug naar huis. Ons geplande etentje gaat ook al niet door want restaurant Agnadi - waar we al vaker lekker gegeten hebben - is ook nog gesloten. Vóór het toeristische seizoen vind je heel moeilijk een zaak die open is.
Ik maak thuis zelf maar een lekkere spaghettisaus klaar en na enige tijd staat er een bord spaghetti voor onze neus, dat smaakt ook lekker. De rest van de avond - bijna tot middernacht - wordt nog 'genieten' van de luide muziek van de Roma's, zelfs tot binnen in huis overstemt het alles...

Wandelen op de boulevard naast de haven

Bijna helemaal verlaten, de toeristenboten wachten in de verte op het seizoen

De drie ferry's, geduldig wachtend op de feestvierders

Deze kant van de aanlegsteiger had ik nog niet op foto, nu dus wel

Enkele jachten en een zeilboot bij de aanlegsteiger

Rechts de toeristenboten, boven op de berg achter de stad ligt Bochali

Ook Banana Beach heeft rotsen

Het verlaten strand van Banana Beach





zaterdag 15 april 2017

15 april 2017 - Wandelen naar Agios Sostis

Vóór het weer volgens de voorspellingen iets minder goed gaat worden, willen wij nog een wandeling naar Agios Sostis maken. De zon schijnt aan een blauwe hemel met in de verte een paar wolkjes, daar gaan we nog even van genieten.

We vertrekken bij ons huisje en slaan even verder aan het bruggetje rechtsaf. Dan volgen we de smalle asfaltwegen, steken de hoofdbaan naar Laganas over en volgen opnieuw de smalle paadjes die achter de drukke weg van Laganas lopen. Terwijl we tussen de velden en olijfgaarden wandelen, kijken we uit of we nog mooie bloemen tegenkomen.
Wanneer we ergens aan het einde van een pad tussen twee olijfgaarden een oud vervallen huis opmerken, gaan we even tot daar want meestal levert dat wel enkele mooie foto's op. Het is hier zo rustig en moeilijk aan te nemen dat we ons vlakbij het centrum van Laganas bevinden.

Wat verderop bij een huis merken we een bananenplant met een bloem en wanneer we dichterbij komen zien we daartussen de kleine banaantjes groeien. Mooi om te zien hoe tussen de bladeren van de grote bloem, kleine bloempjes groeien die dan bananen worden. Wanneer de bladeren van de bloem afvallen, groeien de groter wordende bananen omhoog naar de zon en het licht, waardoor hun kromme vorm ontstaat. De reden voor de vraag waarom de bananen krom zijn.  

Dat in de lente vele baby-diertjes geboren worden merken we. Een moeder kip en haar kuikentjes die niet op de foto willen en wat verderop ganzen met een nest kleintjes. Wanneer we een foto willen maken krijgen we een luid protest van de grote ganzen. Rustig maar, wij doen jullie kleintjes geen kwaad, we willen alleen maar een foto.

Na een tijdje komen we op het bijna verlaten strand tussen Laganas en Agios Sostis. Ideaal voor ons, we worden door geen enkele zonneklopper als rariteit aanzien omdat we met een rugzak en wandelschoenen over het strand lopen. We komen voorbij het herdenkingsmonument van onze wereldberoemde landgenoot Andreas Vesalius. Het ligt er verwaarloosd bij en we vragen ons af of men de moeite gaat doen om het wat op te kuisen, tegen de Triennial die eind mei ter ere van hem hier in Zakynthos gehouden wordt.

We lopen verder over het strand en zetten ons even later op een rots langs het water en halen onze broodjes met beleg boven, ondertussen genietend van het uitzicht over de zee. Dan gaat het verder tot aan het haventje van Agios Sostis, waar we kijken tussen de bootjes of we de Careta Careta schildpad zien die daar haar vaste stek heeft, maar spijtig genoeg zijn we te laat. De schildpad komt iedere dag naar de vissersbootjes die daar na hun visvangst aanleggen, ze krijgt van de vissers de visjes die ze terug in het water gooien. Dat gebeurt iedere morgen heel vroeg, na hun nachtelijke vangst op zee.

Bij Cameo Island zien we dat de loopbrug afgesloten is met een poortje en de beschermende touwen van de brug ontbreken. Hier is het duidelijk nog geen toeristisch seizoen.
Dan wandelen we verder tot we in de toeristische buurt van Agios Sostis komen en hier zijn al enkele drank- en eetgelegenheden open. De eerste vlucht uit Nederland komt vandaag aan en velen van hen verblijven in Agios Sostis, het is vanzelfsprekend dat ze er dan ook iets kunnen vinden om te eten.
Ik ben een beetje teleurgesteld omdat de drankgelegenheid die bij Andriani's Ceramics hoort nog niet open is. Hier hebben we al een paar keren gezellig op het terrasje gezeten en waren dat ook vandaag van plan.

Langs een omweg gaan we terug richting Agrilia en wandelen door een oase van olijfgaarden, tot we even voor Laganas terug op ons wandelpad komen.
We besluiten langs de hoofdbaan Laganas - Kalamaki terug te gaan, daar is een geldautomaat waar we even langs moeten. Ook langs deze baan is alles nog gesloten, behalve de bakker waar ik regelmatig naartoe fiets, de eetgelegenheid die ernaast ligt en de kleine supermarkt waar niet veel te koop is.
Aan hotel Louis Zante Beach slaan we af bij onze straat, maar lopen achter door langs de zandweg terug naar huis.

Mooie bloemen langs ons pad 

Het oude en vervallen huis

De ganzen met hun kroost 

De kleine banaantjes van heel dichtbij 

Aloë Vera in bloei

Het haventje van Agios Sostis

Het gesloten poortje naar Cameo Island en de loopbrug zonder randbescherming

Zicht op Cameo Island

Tussen de olijfgaarden

Onze wandeling

De afstand en het hoogteverschil






vrijdag 14 april 2017

14 april 2017 - Naar de duinen en het strand

Het was eigenlijk de bedoeling om vandaag verder te doen met de grote schoonmaak, maar er wordt voor volgende week iets minder mooi weer voorspelt, dus veranderen we onze plannen.
De zon schijnt volop en het is lekker warm, ideaal weer dus om een korte wandeling te maken.
Nu er nog bijna geen toeristen zijn moeten we ervan profiteren om langs het strand te gaan wandelen... over enige tijd ligt het daar vol zonnekloppers en dan is onze zin om er te lopen al lang voorbij.

Even na het middaguur wandelen we via onze straat, tot we enkele honderden meters verder een zandpad inslaan dat achter door loopt tot aan de hoofdbaan van Laganas naar Kalamaki. Onderweg genieten we nog van de bloemen want over niet al te lange tijd zullen deze weer verdwijnen, we geven onze ogen volop de kost nu het nog kan.

We steken de hoofdbaan over en volgen die heel even tot we tussen de bossen het pad naar de duinen nemen. Overal staat de mimosa tussen de dennen, de felle gele kleur steekt mooi af tegen het groen van het bos.
Hier zijn nog weinig bloemen te zien en al vlug komen we op het strand dat nog bijna verlaten is. Een paar vroege zwemmers trotseren het frisse water om in zee te gaan. We wandelen langs de waterlijn richting Kalamaki, genietend van de stilte, enkel onderbroken door het geluid van de golven.

Na een tijdje verlaten we het strand en wandelen langs een smalle asfaltweg, tussen de hotelletjes door tot we weer aan de hoofdbaan komen. Kalamaki ligt er nog verlaten bij, alles is nog dicht. De meeste toeristen worden hier pas begin mei verwacht.
We volgen terug de hoofdbaan maar nu in de richting van Laganas. Vlak naast de hoofdbaan begint de landingsbaan van de luchthaven en wanneer we die voorbij zijn slaan we de weg in die ermee gelijk loopt. Ook hier staat de mimosa nog volop in bloei, afgewisseld door de witte bloesems van de acacia.

De asfaltweg gaat over in een zandpad dat naast de rivier loopt en waar de kikkers tussen het riet luidop kwaken. Een grote reiger komt van tussen het riet en vliegt weg. Geiten en schapen grazen in de wei vergezelt van hun lammetjes. Ik mag er niet aan denken dat die lammetjes dit weekend bij veel mensen op het menu staan. Het Orthodox Paasfeest van de Grieken valt dit jaar uitzonderlijk samen met ons Paasfeest. Meestal is het bij ons enkele weken vroeger Pasen dan in Griekenland.

Aan het bruggetje vlakbij ons huisje komen we terug in onze straat terecht en enkele minuten later zijn we terug thuis. Daar worden we opgewacht door een tijgerpoes die naast de auto ligt. Sinds gisterenavond komt ze ons weer iedere dag bezoeken in ruil voor wat eten.
Vorig jaar kwam ze op het einde van ons verblijf ook iedere avond langs en pas gisteren zagen we haar terug. Ze is merkbaar tevreden dat we terug in Zakynthos zijn en dankbaar dat er een bakje eten voor haar neergezet wordt...

Het verlaten strand van Kalamaki

 Een Orchidee in Kalamaki

De witte bloesems van de Acacia tussen de Mimosa

Lentebloemen naast het wandelpad

Deze poes brengt ons een bezoekje





woensdag 12 april 2017

12 april 2017 - Wandelen in Pantokratoras

Tijd om nog eens een wandeling te maken. We gaan niet te ver uit de buurt van ons huisje, geen grote wandeling maar wel een beetje klimmen. Ik heb deze wandeling een tijdje geleden bij een facebook-vriendin gezien en het leek ons wel interessant om er ook eens te wandelen. Het beloofd vandaag een prachtige dag te worden, de zon straalt in de wolkenloze blauwe lucht.

We rijden naar Pantokratoras en laten de auto vlak bij het kerkhof achter. Aan de overkant van de baan begint onze wandeling met een asfaltweg die dadelijk bergop loopt. Al heel vlug hebben we een mooi uitzicht over de dorpjes beneden aan de berg en over de zee. Spijtig dat de bermen reeds gemaaid zijn, dat is een tegenvaller voor ons als bloemenliefhebbers. Gelukkig maakt het uitzicht veel goed en hoe hoger we komen, des te mooier het wordt. Om mooie foto's te maken is het daar beneden wat mistig, maar dat is normaal op deze tijd van het jaar.
Op een zekere hoogte is men gestopt met maaien en van dan af kunnen we weer genieten van de mooie kleuren naast de weg.

De asfaltweg gaat over in een kiezelpad en we klimmen tussen de bergen en de olijfgaarden in de richting van de top, altijd met hetzelfde mooie uitzicht. Op de plaats waar het pad ons terug naar beneden leidt besluiten we ons lunchpakketje boven te halen. We zetten ons aan de rand van de weg tussen de bloemen, uitkijkend over het weidse zicht ver beneden ons. Heerlijk toch, genieten van de rust en de stilte ver boven alle drukte daar beneden.

Daarna dalen we af tot in het dorpje Mouzaki. Bij een huis ziet mijn man nog een mooie bloem en terwijl hij die op foto vastlegt, nodigt de eigenares hem uit om ook de bloemen bij haar oprit te fotograferen. Wanneer we verder gaan komt ze naar ons toe en biedt ons twee stukken van haar zelfgebakken cake aan. Oprecht verrast bedanken we haar voor de fijne attentie met een welgemeende ' Efcharisto Poli'.
Dit is iets wat je alleen maar van de Grieken kan verwachten, de mensen in de kleine dorpjes zijn heel gastvrij en vriendelijk. In ons Belgenlandje moet je niet verwachten om door een wildvreemde verrast te worden met een stuk gebak terwijl je voorbij zijn huis wandelt. De cake is perfect, niet te zoet, niet te droog en er zitten stukjes walnoten en rozijnen in, hij smaakt heerlijk!

Vijfhonderd meter verder komen we bij een oud huis waar de honden beginnen blaffen wanneer we naderen. We horen een vrouw aan haar honden het bevel geven om te zwijgen en wanneer ze ons ziet voorbij lopen, horen we haar heel arrogant 'tourists' roepen. Blijkbaar een Engelse die daar woont en geen fan van toeristen, helemaal het andere uiterste van die lieve, vriendelijke Griekse vrouw van daarnet...

Vlugger dan verwacht komen we terug bij ons vertrekpunt aan en omdat het nog zo vroeg in de namiddag is, stoppen we onze rugzakken in de auto en besluiten we nog even ter plaatse door de olijfgaarden te wandelen voor we terug huiswaarts rijden.

Op weg naar boven

Een rots vol met salie

Daar linksboven gaat het nog wat omhoog

Van daarboven komen we

Naar beneden tussen de olijfgaarden

Zicht op het dorpje Mouzaki

Een notenboom in volle bloei

Het bloempje van een citroenboom

Onze wandeling, zonder het laatste deel na dat we terug bij het vertrekpunt kwamen


De afstand en het hoogteverschil






zondag 9 april 2017

9 april 2017 - Bloemenwandeling Agios Leon

Omdat het gisteren onze huwelijksverjaardag was willen we vandaag ergens iets gaan eten. De taverne van onze vrienden in Marathia is nog gesloten en daarom hopen we dat de taverne in Mariés al wel open is. Mocht dat niet zo zijn dan gaan we nog een keertje eten in Kiliomenos, waar we vorige zondag lekker gesmuld hebben.
Maar vooraf hebben we eerst nog een wandeling gepland in Agios Leon, dat ligt op onze weg naar Mariés.

We stoppen een lunchpakketje in onze rugzak en rijden via Lagopodo en Kiliomenos naar Agios Leon, waar we de auto op ons gebruikelijke plekje achter het tankstation achterlaten.
Van daaruit volgen we even de asfaltweg en slaan dan een kiezelpad in dat tussen de velden en olijfgaarden loopt. Hier in de omgeving hebben we een kleine twee jaar geleden al eens gewandeld en voor mooie uitzichten moeten we hier zeker niet opnieuw komen. Maar in het voorjaar is het ons vooral om de bloemen te doen en besteden we veel minder aandacht aan het uitzicht. Volgens mijn man zouden we hier wel eens ontbrekende bloemen voor zijn verzameling kunnen vinden.

Langzaam wandelen we hoger en hoger de heuvels in en genieten van de vele bloemen die overal langs de paden en in de weiden en olijfgaarden staan, speurend naar die bloemen die we voorheen nog niet gezien hebben. Negentig procent van de bloemen die hier staan zijn maximum twee tot drie centimeter groot en ze staan hier met duizenden, dat is uitkijken dus om niets te missen. Gelukkig hebben we de oorspronkelijke wandeling van 17 kilometer ingekort tot een tiental kilometers.
Hier en daar vinden we wat we zoeken, maar de mini-orchideeën die we ook zouden willen vinden zien we jammer genoeg niet.
   
Langs de paden zijn heel veel weiden die bomvol bloemen staan, maar die we toch niet betreden. Ten eerste omdat de meeste afgesloten zijn met een hek, maar ten tweede staan de bloemen er zó dicht bij elkaar dat het zonde zou zijn om ze te vertrappelen. Wanneer we bijna aan het einde van onze wandeling zijn hebben we toch al wel miljoenen bloempjes gezien... helaas geen mini-orchideeën.
Een beetje teleurgesteld komen we op een paar tientallen meters van de asfaltweg wanneer ik opeens een paar van die orchideetjes opmerk. Tot onze grote verbazing staan ze op verscheidene plaatsen gewoon langs de asfaltweg naar het dorp. Gelukkig is er zo goed als geen verkeer en kunnen we ons hartje ophalen met foto's maken. Tevreden komen we een kwartiertje later bij onze auto aan.

Van daaruit rijden we richting Mariés en vertragen in Exo Chora even om te kijken of het kraampje al open is waar we altijd onze honing kopen. Het zal voor een andere keer zijn want alles is nog dicht, spijtig want Griekse yoghurt is het beste met verse Griekse honing.
Dan maar verder naar Mariés waar ons nog een teleurstelling wacht, ook hier is alles dicht. We maken rechts ommekeer en rijden terug tot in Kiliomenos, waar we de auto aan het kerkhof parkeren.
We wandelen door de smalle straatjes en bij de taverne gekomen, zitten de mensen er gezellig aan de tafeltjes in de tuin te eten en te drinken. We zetten ons op een bank aan een tafel en terwijl we op ons eten wachten, genieten we van één van de gasten die - zichzelf begeleidend op gitaar - Griekse liederen zingt. Ondertussen loopt een moeder kip met haar drie kuikentjes door de tuin, gadegeslagen door een paar poezen die heel lief zijn voor die kleine pluizen bolletjes.
Dit is puur genieten voor ons. De zon, een gezellig plaatsje en lekker eten... meer moet dat echt niet zijn! Voor we het beseffen zijn we twee uur verder en het lijkt of we er maar eventjes gezeten hebben.
Het was een geslaagde dag en heel tevreden keren we terug naar huis...

Orchis Italica

Even van dichtbij kijken, elk bloempje lijkt een manneke met ogen en een neus
  
Een Tongorchis

Blauwe hondstong

Ontelbaar veel bloemen in de weiden

Een bloementapijt tussen de wijngaard

Bijna boven

Een nog onbekende bloem voor ons

Gevonden... een mooie mini-orchidee, nog geen twee centimeter groot

En nog een andere

Onze wandeling


De afstand en het hoogteverschil (175 meter)