Hun oogjes waren nog dicht, ze konden niet meer dan een paar dagen oud zijn.
Mijn facebook vriendin - die een kattenopvang gehad heeft - werd geraadpleegd en zij schakelde nog enkele van haar vriendinnen in. Zo kregen we alles te horen wat we moesten weten en dat schrok ons toch wel wat af. Maar onze dierenliefde won het van ons verstand.
Tegen de tijd dat de dierenarts zijn deuren opnieuw opende reden we met de poesjes naar hem toe. We wilden precies weten wat we konden doen. Volgens de dierenarts konden ze maximum 7 dagen oud zijn en er stond ons veel dierenliefde en nog meer geduld en opoffering te wachten. We kregen ongeveer hetzelfde te horen dan we eerder ook al via facebook vernomen hadden.
Om te beginnen moeten ze constant warm gehouden worden, daarvoor kregen we de raad om lege waterflessen met warm water te vullen en onder de fleece in hun nestje te leggen.
De poesjes moesten om de paar uren gevoed worden met een flesje, óók 's nachts...!!! Na iedere voeding het buikje masseren want ze kunnen niet zelf hun urine en ontlasting naar buiten krijgen. Daarvoor moet de mama poes hun buikjes met haar tong likken... en dat zouden wij dus met onze vingers van haar moeten overnemen... Een hele opgave!
Toen we de nodige melk en het papflesje meegekregen hadden, merkten we dat één van de poesjes onze zorgen al niet meer zou nodig hebben, ...het was op sterven na dood. Vol goede moed om het overblijvende poesje toch nog te redden reden we met de overlevingsvoorraad naar huis om onze poging op te starten.
Thuisgekomen had het stervende poesje het opgegeven en heeft mijn man het liefdevol in een kartonnen doosje gestopt om het in onze tuin te begraven.
Ondertussen had ik het nestje met warme flessen knus en warm gemaakt en een flesje met pap klaargemaakt. Het duurde even voor het kleine piepertje besefte dat uit het tutje melk voor hem kwam, maar eens hij het door had werd er gretig gedronken. Het buikje werd gemasseerd en toen kroop het voldaan in een holletje tussen mijn oude fleecetrui in zijn nestje. Nu maar duimen voor een goede afloop!
Nu zijn we ruim vier dagen verder. Het kleine poesje heeft sinds twee dagen zijn oogjes - of beter 'haar' oogjes - open en drinkt haar flesje dat het een lieve lust is.
En het heeft een schattig ritueel aangeleerd. Wanneer ik haar flesje gegeven heb verhuist ze naar mijn man, bij wie ze zich na enkele seconden op haar rug draait om haar buikje te laten masseren. Niet te geloven hoe een diertje van amper een week oud, zich zo snel weet aan te passen.
We zien haar duidelijk genieten van die massage. Even later draait ze zich dan terug om en begint zich te wassen, nog niet zoals een volleerde kat, maar in onze ogen ongelofelijk voor zo'n klein ding.
De nachten neem ik alleen voor mijn rekening en dat begint zijn tol te eisen. Ik ben een héél lichte slaapster en wordt bij het minste geluid wakker. Maar ik heb het al gepresteerd om tussen twee flesjes door, mijn wekker niet te horen toen het etenstijd was. Gelukkig had mijn man hem wél gehoord, wat voor hem als super vaste slaper een hele prestatie was.
Het ziet er goed uit voor ons vondelingetje, we hebben de nachtelijke tussentijden al met een half uur verlengd en het loopt vlot. Het geeft een bijzonder goed gevoel, ondanks de vermoeidheid...
Zo piepklein en gedumpt ...
... maar veilig nu
Eén van haar eerste flesjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten