We rijden naar Pantokratoras en laten de auto vlak bij het kerkhof achter. Aan de overkant van de baan begint onze wandeling met een asfaltweg die dadelijk bergop loopt. Al heel vlug hebben we een mooi uitzicht over de dorpjes beneden aan de berg en over de zee. Spijtig dat de bermen reeds gemaaid zijn, dat is een tegenvaller voor ons als bloemenliefhebbers. Gelukkig maakt het uitzicht veel goed en hoe hoger we komen, des te mooier het wordt. Om mooie foto's te maken is het daar beneden wat mistig, maar dat is normaal op deze tijd van het jaar.
Op een zekere hoogte is men gestopt met maaien en van dan af kunnen we weer genieten van de mooie kleuren naast de weg.
De asfaltweg gaat over in een kiezelpad en we klimmen tussen de bergen en de olijfgaarden in de richting van de top, altijd met hetzelfde mooie uitzicht. Op de plaats waar het pad ons terug naar beneden leidt besluiten we ons lunchpakketje boven te halen. We zetten ons aan de rand van de weg tussen de bloemen, uitkijkend over het weidse zicht ver beneden ons. Heerlijk toch, genieten van de rust en de stilte ver boven alle drukte daar beneden.
Daarna dalen we af tot in het dorpje Mouzaki. Bij een huis ziet mijn man nog een mooie bloem en terwijl hij die op foto vastlegt, nodigt de eigenares hem uit om ook de bloemen bij haar oprit te fotograferen. Wanneer we verder gaan komt ze naar ons toe en biedt ons twee stukken van haar zelfgebakken cake aan. Oprecht verrast bedanken we haar voor de fijne attentie met een welgemeende ' Efcharisto Poli'.
Dit is iets wat je alleen maar van de Grieken kan verwachten, de mensen in de kleine dorpjes zijn heel gastvrij en vriendelijk. In ons Belgenlandje moet je niet verwachten om door een wildvreemde verrast te worden met een stuk gebak terwijl je voorbij zijn huis wandelt. De cake is perfect, niet te zoet, niet te droog en er zitten stukjes walnoten en rozijnen in, hij smaakt heerlijk!
Vijfhonderd meter verder komen we bij een oud huis waar de honden beginnen blaffen wanneer we naderen. We horen een vrouw aan haar honden het bevel geven om te zwijgen en wanneer ze ons ziet voorbij lopen, horen we haar heel arrogant 'tourists' roepen. Blijkbaar een Engelse die daar woont en geen fan van toeristen, helemaal het andere uiterste van die lieve, vriendelijke Griekse vrouw van daarnet...
Vlugger dan verwacht komen we terug bij ons vertrekpunt aan en omdat het nog zo vroeg in de namiddag is, stoppen we onze rugzakken in de auto en besluiten we nog even ter plaatse door de olijfgaarden te wandelen voor we terug huiswaarts rijden.
Op weg naar boven
Een rots vol met salie
Daar linksboven gaat het nog wat omhoog
Van daarboven komen we
Naar beneden tussen de olijfgaarden
Zicht op het dorpje Mouzaki
Een notenboom in volle bloei
Het bloempje van een citroenboom
Onze wandeling, zonder het laatste deel na dat we terug bij het vertrekpunt kwamen
De afstand en het hoogteverschil
Geen opmerkingen:
Een reactie posten