29 mei 2018 - Anafonitria - Orthonies rondwandeling

Sinds een aantal dagen klimmen de temperaturen tot juist boven dertig graden en schijnt de zon de ganse dag.
Vandaag gaan we voor het eerst dit jaar wat hoger in het noorden wandelen, mijn man tekende deze wandeling reeds in de winter uit. Het zal er warm aan zijn maar we hebben er goede moed in .
We rijden via Lithakia naar Kiliomenos en van daaruit over Agios Leon, Exo Chora en Mariés naar Anafonitria. Vlak voor de splitsing naar Volimes parkeren we de auto veilig aan de kant van de weg op het door ons al veel gebruikte plaatsje.

Daar beginnen we onze wandeling en we lopen een klein stukje over het asfalt richting Volimes tot we even verder ons wandelpad inslaan. We hebben al wandelingen gemaakt in Anafonitria, Volimes en Orthonies, maar nu willen we de omgeving tussen Anafonitria en Orthonies ook leren kennen.
Al heel snel lopen we door het deel dat vorige zomer door zware bosbranden werd geteisterd, de zwarte bomen en struiken zijn er nog altijd het trieste bewijs van. Wanneer we richting Anafonitria kijken merken we dat de zwartgeblakerde bergkammen van vorig jaar weer terug mooi groen worden.
Ook de bodem heeft zich al goed hersteld, overal zien we groene struiken opschieten tussen de zwarte stammen. In de verbrande dennenbossen staan miljoenen piepkleine dennenboompjes, van ver lijkt het net alsof er gras werd gezaaid. Het nadeel van de brand is het gebrek aan schaduw, de zon schijnt overal los doorheen. Vóór de brand moet dit een heel mooie wandelomgeving geweest zijn.

Gelukkig komen we na een tijd in een ongeschonden deel en kunnen we ons voorstellen hoe ook het eerste deel er vroeger moet uitgezien hebben. Even voorbij een splitsing vinden we een mooi plekje in de schaduw en daar halen we onze sandwiches boven. Daarna klimmen we nog wat verder en zien we in de verte Orthonies liggen, het buureiland Kefalonia laat zich zien boven de bergkammen.
We dalen af naar Orthonies en lopen voor een stukje over het asfalt tot we even later opnieuw een kiezelpad inslaan. Vanaf hier wordt het weer flink klimmen en komen we terug tussen de groene natuur.  Zo lopen we een heel eind door tot we terug bij de plaats van onze picknick komen, waarna we langs hetzelfde pad van daarstraks weer terug tot aan de auto wandelen.

Dan rijden we naar Mariés want we willen iets gaan eten bij Taverna Olive Tree. Mijn schoonzus had vorig jaar aan de eigenares van de taverna beloofd om voor haar iets te breien. Omdat het voor hen dit jaar niet mogelijk is om bij ons te komen logeren, hebben ze het bij hun bezoek aan België aan ons gegeven en dit geschenkje hebben wij nu meegebracht.
Vasiliki is zichtbaar ontroerd en heel blij, ze vraagt meerdere keren om vooral niet te vergeten om mijn schoonzus heel erg te bedanken en ik beloof haar om het vanavond nog te doen.
De taverne is nog maar een paar dagen open en ze tovert voor ons zoals altijd weer een lekkere maaltijd op ons bord. Tomaten, komkommer en een verrukkelijke zachte kaas - die een tijd in een doek wordt opgehangen - als voorgerecht. Daarna kippenfilet met verse frieten en speciaal voor ons, erwtjes vers van het veld in plaats van sla. Het is alweer genieten met dit lekkere eten op ons bord.

We praten na het eten nog een tijdje over van alles en nog wat met Vasiliki en dan is het weer tijd om te vertrekken. In Agios Leon stoppen we nog heel even bij de Elia Shop voor aardbeien confituur en we hopen om Amy - de gedumpte puppy die wij 3 jaar geleden even hebben opgevangen - nog eens te kunnen zien. Helaas is die met zijn baasje op pad en het zal voor een andere keer zijn.
Dan maar verder naar huis waar we door onze Matia begroet worden, zijn eenzame dag zit er weer op.
Dadelijk na onze thuiskomst kom ik mijn belofte na en stuur een WhatsApp naar mijn schoonzus om haar in naam van Vasiliki te bedanken. Hopelijk komen ze volgend jaar weer logeren want we missen hen hier na al die jaren... 

De zwarte bergkammen van Anafonitria worden weer stilaan groen

Zwarte boomstammen en frisgroene olijfbomen

Trieste getuigen van een zware verwoestende brand

Jonge groene struiken groeien opnieuw tussen de zwarte bomen

Nog meer kleur tussen al dat zwart

Eindelijk wandelen we tussen het groen

Nog meer groen

Een mooie vlinder 

Diezelfde vlinder heeft ook onderaan prachtige tekeningen

Nog een mooie vlinder

Ons voorgerechtje met de verrukkelijke kaas

Even mijn bord herschikt want het was al half opgegeten.

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand

26 mei 2018 - Wandelen rond Keri

Vorige zondag is onze geplande wandeling rond Keri letterlijk in het water gevallen door de regen. Daarom vandaag een nieuwe poging, de voorspellingen zijn in ieder geval veelbelovend en regen wordt er dit keer niet verwacht.
De temperaturen gaan in de richting van de 30° en dat zou zo voor de volgende acht dagen blijven. Maar dat houdt ons niet tegen om te gaan wandelen, we hebben lang genoeg stilgezeten en het intussen aangekweekte vet moet er dringend weer terug af. Onze conditie was in topvorm, hopelijk heeft die er in die twee weken niet teveel bij ingeschoten.

In de late voormiddag komen we aan bij het kerkhof van Keri waar we onze auto achterlaten. Vandaar wandelen we terug in de richting van de hoofdbaan en nemen even voorbij het kerkhof een pad dat linksaf gaat en ons binnendoor naar die baan brengt. We volgen de hoofdbaan een klein stukje en even later slaan we een smalle asfaltweg in. Een eindje verder slaan we nog eens linksaf en krijgen we al heel snel een mooi zicht op de kliffen van Keri.
Van veraf herkennen we de plaats waar we exact 8 jaar geleden aan de rand van de kliffen gestaan hebben en we willen daar nog wel eens even gaan kijken. We dalen af en aan de splitsing volgen we niet onze wandel-GPS, maar nemen het andere pad dat even verder langs een olijfgaard naar de rand van de kliffen gaat.
Het is goed te merken waar de mensen altijd van het mooie uitzicht gaan genieten en dat doen wij ook want het is er prachtig. Amper te geloven hoe blauw het water hier is en ik vertel mijn man hoe spijtig het wel is dat foto's het nooit even mooi kunnen weergeven dan het in werkelijkheid is.

We keren terug naar de splitsing en volgen van hieraf opnieuw onze GPS. Het is nu weer klimmen tot in het dorp en we komen uit bij de kerk van Keri. Van hieruit wandelen we naar de hoofdstraat en nemen de baan die naar Cape Keri gaat.
Het was niet ons plan om tot bij Cape Keri te gaan, maar nu we zo dichtbij zijn willen we dat mooie plekje toch nog wel eens zien. Tot onze verbazing staat er een dubbel hek voor de parking langs waar je bij het uitzichtpunt kan komen, we zijn dus voor niets tot hier gekomen. Nu begrijpen we waarom de toeristen die ons onderweg voorbij reden zo snel terug kwamen, we vonden het al vreemd dat ze het zo snel gezien hadden.
Dan maar rechts ommekeer maken en het kiezelpad juist voorbij de taverne inslaan in de richting van het uitzichtpunt van Mizithres. Het is behoorlijk warm, de temperatuur klimt tot juist boven 30° en het is voor het eerst dit jaar dat ik zoveel water nodig heb onderweg.

Even voor we bij de rots Mizithres komen zien we een plaats waar alle bomen zijn verwijderd, zou men hier in deze rustige omgeving ook weer van plan zijn om een hotel of taverne te bouwen? We maken van de gelegenheid gebruik om door het gerooide bos te lopen in de hoop dat we tot aan de rand geraken.
Daar gekomen hebben we meteen een mooi zicht op Mizithres en vanuit een ander punt gezien dan de vorige keren. Bij de plaats waar de meesten er een foto van maken, zitten twee fietsers rustig te picknicken op de uitstekende punt aan de rand van de afgrond. Hier vind ik het altijd heel eng en durf amper te gaan kijken naar de rots, zij voelen zich er blijkbaar veiliger dan ik. Ik vraag me af of ze weten dat die overhangende rotspunt een grote barst heeft, hopelijk valt die vroeg of laat niet gewoon naar beneden wanneer de aarde nog eens flink beeft. 
Mijn man maakt er toch ook maar weer eens een foto en dan gaan we verder. Het volgende stuk is flink klimmen en ik heb het er abnormaal moeilijk mee, bij elke schaduwplek moet ik even rusten. Honger kan niet de oorzaak zijn want we hebben deze middag gepicknickt, misschien is mijn suikerspiegel niet helemaal in orde en ik neem een paar tabletjes druivensuiker.

Even voor we de afslag naar het dorp nemen komen we bij een heel mooie plek met veel bomen, hier rusten we een tijdje uit en genieten ondertussen van het uitzicht. Vanaf hier is het nog een stukje klimmen, de druivensuiker heeft zijn werk goed gedaan en ik ondervind geen problemen meer. Dan komt er een vlak gedeelte en daarna begint de afdaling naar het dorp.
In het dorp slaan we een heel smal paadje in en komen bij het huis van het Belgische echtpaar. Zoals vorige week beloofd, maak ik verschillende foto's van de tuin zodat ze kunnen zien of ze iemand van hun vrienden moeten langs sturen om het gras te maaien. Ik vrees van wel, maar eigenlijk had ik het wel verwacht. Wij weten ondertussen hoe onze tuin er in het begin altijd bij lag na zo'n lange afwezigheid.
Van hieruit is het nog een klein stukje tot bij de auto en dan rijden we naar onze vrienden van de taverne om iets te gaan eten. Na het eten keren we weer huiswaarts...

Het uitzicht vanaf onze picknickplaats 

In de verte zien we de rotsen van Cape Keri

Op weg om ze van dichterbij te bekijken

Hier staan we dan aan de rand van de kliffen

Een boom met een rare kronkel

Nog eens vanuit een ander punt gezien

Op weg naar Mizithres, hoog boven aan de rand ligt Taverna Lighthouse 

En hier is dan Mizithres

Het heeft gesmaakt, alles is mooi opgegeten

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand

25 mei 2018 - Er wordt hier ook gewerkt

De afgelopen weken was het dikwijls grijs met af en toe wat zon en er was ook onweer en regen.
Vorige week hebben we een omheining aan de rand van onze privé weg gemaakt, de palen werden een paar dagen eerder al in beton geplaatst en stonden klaar om de draad ertegen te bevestigen. Hopelijk is dit nu voldoende om de schapen weg te houden bij de planten in onze voortuin en worden we niet meer achtervolgt door de gevaarlijke ram die hen de laatste weken vergezelt. We zagen de laatste dagen al enkele keren dat toeristen - die door onze straat wandelden - het serieus op een lopen moesten zetten omdat ze de ram achter zich aankregen.
Verder heb ik van de bewolking gebruik gemaakt om de slagvensters grondig te poetsen. Na al het Sahara stof en het stuifmeel was het hoog nodig en ik ben er vele uren zoet mee geweest vooraleer ze tot in de kleinste hoekjes proper waren.
Spijtig genoeg is al mijn poetswerk voor niets geweest, de volgende nacht kwam een zware wind langs en bracht een nieuwe lading Sahara stof mee. Ook de dag erna hing de lucht nog vol van het bruine stof en kreeg alles nog een extra laag... auto, terras, tuinmeubelen, slagvensters, alles zag bruin. 

Mei was tot nu toe een teleurstelling, sinds we al tien jaar lang in mei op het eiland zijn is de maand nooit zo slecht geweest als dit jaar. Er viel dan ook wel eens een bui tussendoor, maar voor de rest was het meestal mooi en zonnig. April was dit jaar dan weer abnormaal droog en warm, er viel vorige maand geen enkele druppel en het werd soms 30°.
Het was te verwachten dat het in mei natter zou worden. Vanaf juni tot minstens einde augustus regent het hier normaal gezien niet meer, om dit weer al vanaf begin april te houden zou ook niet normaal geweest zijn. Onze tuin is er goed bij gevaren, we hebben de planten nog niet veel water moeten geven.

Zondag wilden we nog eens gaan wandelen. We kregen een mail van het Belgische echtpaar dat vorig jaar op bezoek kwam en in Keri een huisje heeft gekocht. Hun vraag was of we een paar foto's van hun tuin willen maken wanneer we in de omgeving komen, zodat ze kunnen zien of ze iemand de opdracht moeten geven om het gras te maaien, want zij komen pas in augustus naar hier. Natuurlijk willen we dat doen, het is maar een kleine moeite voor ons.
Omdat we in het weekend toch meestal bij onze vrienden in hun taverne gaan eten - die vlakbij Keri gelegen is - hadden we een wandeling in Keri gepland. We zijn dit jaar nog niet in de omgeving van Cape Keri en het dorp gaan wandelen, dus leek het fijn om daar nog eens te wandelen nu het nog geen hoogseizoen is en er nog niet teveel toeristen rondlopen.
Er hingen sluierwolken voor de zon maar niets wees erop dat er regen ging komen en we gingen op de middag eerst eten bij de taverne. Tijdens het eten kwamen er van over de Skopos van Keri donkere wolken opzetten en na het eten vielen de eerste druppels. Dan maar naar huis terug gereden, de wandeling zouden we op een andere keer moeten maken en de foto's eveneens.

Maandag scheen de zon maar we moesten naar de bank om mijn bankkaart af te halen, daar stonden we voor een gesloten deur. Dan maar naar de politie om de gele kaart te laten verlengen die we hier nodig hebben om een auto te kunnen kopen en nog van die dingen, na vijf jaar wordt het een blauwe en is die permanent. Een agent stuurde ons een gang in met verschillende deuren, maar bij geen enkele deur kregen we gehoor. Dan maar even gewacht tot er iemand kwam en na een tijd kregen we het bevel om bij het onthaal te gaan wachten.
Na lange tijd ging mijn man informeren of die bepaalde persoon nog wel ging komen, neen dus en we moesten de volgende dag maar terugkomen. Op de vraag van mijn man of hij de volgende dag zeker aanwezig zou zijn werd er bevestigend geantwoord.
Later op de dag vernamen we dat het die dag een feestdag was voor de Ionische eilanden, wisten wij veel.

Dinsdag was het ook mooi weer maar wij moesten opnieuw op pad in de stad. Bij de bank hebben we een uur moeten wachten, gewoon om mijn kaart op te pikken. Bij de politie kregen we te horen dat de persoon er weer niet was, ondanks dat ze ons de vorige dag verzekerd hadden dat hij er zeker zou zijn. Nu werd er gezegd dat hij verlof heeft tot begin juni, alweer voor niets langs gegaan.
Begin juni nog maar eens teruggaan dus en hopen dat het deze keer niet zo lang duurt dan bij de aanvraag van de gele kaart vijf jaar geleden, toen hebben we bijna twee weken rondgelopen voor we ze in handen hadden.
De bureaucratie in Griekenland werkt zo frustrerend... we kwamen onderweg onze advocaat nog tegen en ook zij was enorm gefrustreerd. Ze vertelde ons dat ze dadelijk zou stoppen met haar job als het mogelijk zou zijn. Zij heeft twee jaar nodig gehad om een auto te laten afschrijven van een man die gestorven was. Daar moeten hier de advocaten voor zorgen, ze hebben heel wat meer taken dan bij ons in België, hier zijn ze afhankelijk van de Staat en hebben geen zelfstandigen statuut.

Mijn man heeft zich de afgelopen twee weken vooral bezig gehouden in de tuin, hij heeft ook de dakgoten hersteld waarbij ik hem nog wat geholpen heb door het materiaal aan te geven terwijl hij op de ladder stond.
Gisteren en vandaag heeft onze wasmachine heel veel werk geleverd, de strijk is achter de rug en met de goede vooruitzichten op het weer voor de volgende acht dagen, hopen we onze schade - wat het wandelen betreft - te kunnen inhalen.
We zullen blij zijn dat we weer wat door de rustige natuur kunnen lopen, drukte en frustraties hebben we de laatste weken meer dan genoeg gehad...

Op het moment dat ik mijn blog wil afsluiten voel ik een korte schok en ik hoor de terrasdeur rammelen. Even later ga ik kijken op de site van de aardbevingen en ik heb het niet gedroomd, er was een lichte aardbeving van 3.5 op de schaal van Richter. Na al die jaren voel ik het dadelijk wanneer de aarde beeft.

Gegevens van de aardbeving

13 mei 2018 - Naar de Joodse begraafplaats bij Bochali

Vandaag houden we het op een korte wandeling. Een week geleden wilden we tijdens onze wandeling naar Bochali langs het Joodse kerkhof gaan, maar door een vergissing van pad zijn we er niet geraakt. Ik ben dan op het internet op zoek gegaan naar informatie, in de hoop dat ik ergens zou vinden langs waar we het konden bereiken.
Iemand die in 2004 het Joodse kerkhof op zijn wandeling tegenkwam, schreef het in zijn blog en zo ontdekte ik via zijn foto's de plaats waar het pad ergens moest zijn. We zijn dan opnieuw op zoek gegaan in Google Earth en vonden het bewuste pad. De ligging van het kerkhof klopte met de plaats waar we het bij onze vorige zoektocht dachten gevonden te hebben.

Nu kunnen we een tweede poging wagen om er naartoe te wandelen en we gaan eveneens naar de plaats waar vroeger een Joodse synagoge stond.
We rijden naar de stad en even voorbij de haven parkeren we de auto in de buurt van het Xenia complex, waar we altijd naartoe moeten om onze waterrekeningen te betalen. Vandaar lopen we richting het St. Markosplein en de winkelstraat, waarachter de site van de synagoge zich moet bevinden.
In 1522 waren er 30 Joodse gezinnen en een synagoge op het eiland. Tot 1712 had de Gemeenschap twee synagogen, de synagoge 'Zante' en de 'Kretenzer' synagoge, die zijn naam te danken had aan de Joden uit Kreta die zich op Zakynthos hadden gevestigd toen Kreta in 1669 door de Ottomanen werd bezet. De synagoge 'Zante' leed ernstige schade tijdens de zware aardbeving in 1953, de 'Kretenzer' synagoge werd volledig verwoest.

De aardbeving en de daarop volgende branden vernietigden de ganse Joodse wijk, sindsdien wonen er geen Joden meer op Zakynthos.

Het is de site van de 'Zante' Synagoge die we gaan zoeken, op de plaats gekomen herkennen we het dadelijk van de foto's die we gezien hebben. De poort is gesloten en tussen de spijlen door kunnen we enkele foto's maken van de gedenkstenen.
Die gedenkstenen zijn geschonken door de Joodse Gemeenschap voor de twee personen die ervoor gezorgd hebben dat geen enkele Jood in Zakynthos gedeporteerd werd naar de concentratiekampen. Dit mooie verhaal van de redding van de Joden van Zakynthos is te vinden in mijn blog op 27 januari 2018.

Van daaruit wandelen we in de richting van de weg die naar Bochali gaat. Een beetje klimmen en dan komen we bij de weg waar het pad naar het kerkhof moet zijn. Even verderop zien we het pad en de poort met de Jodenster erboven.
We gaan eerst even kijken bij de kerk van Agios Georgios Filikon die aan het einde van het pad staat. De poort is niet gesloten en we wandelen er wat rond, er staan banken en ook een graftombe. Waarschijnlijk ligt de heilige daarin begraven maar de tekst op de graftombe is niet meer leesbaar om zekerheid te hebben. We kijken ook heel even in de kerk, die heel verzorgd is en zo te zien nog regelmatig gebruikt wordt.
Dan gaan we tot aan de poort van het kerkhof, ook die is niet gesloten en we gaan de trappen op die we herkennen van de foto's op de blog. Volgens de man van de blog was het in 2004 een eenzame, verzorgde en sfeervolle plek. Nu veertien jaar later is er van verzorgd niet veel sprake meer, sommige nieuwere graven in het eerste deel zijn amper te zien tussen het onkruid. Maar eenzaam is het hier inderdaad wel.

Op de begraafplaats zijn enkele interessante grafstenen die dateren uit de vijftiende eeuw, volgens de blog is het kerkhof al in gebruik sinds 1281. Zakynthos heeft niet langer een joodse gemeenschap, maar de bezoeker kan de begraafplaats bezoeken, die zich in het Rouveli-gebied bevindt en grafstenen van groot historisch belang omvat.
We lopen langs de trap omhoog, alle graven liggen trapsgewijs tegen een heuvel en er is ook een afgebakend deel met allemaal kindergraven. Vanaf het kerkhof kijken we tussen de bomen op een deel van de stad en de haven. Het is hier heel rustig en een plek om even stil bij te worden.
In het laagste deel achter de ingang is een gedenksteen geplaatst voor de Joden en hun familie die in Zakynthos geboren zijn, maar in Corfu en Kreta woonden en allemaal slachtoffer geworden zijn van de Holocaust.

Na ons bezoek wandelen we terug langs de weg tot aan het water. Onderweg komen we voorbij het openluchttheater van de stad, waar we nog eventjes rondlopen. Bij de auto gekomen is het ondertussen al middag voorbij en we rijden naar Taverna Kanalos in de heuvels van Kalamaki. Daar bestellen we beiden een Chef Salad, de eigenaar zal ondertussen al wel weten wat we gaan bestellen wanneer we langskomen.
Even na ons komen nog twee Nederlandse echtparen die al wandelend vanuit Kalamaki komen. We wisselen met zijn allen nog wat wandelervaringen uit en daarna rijden we huiswaarts. De rest van de dag brengen we op ons terras door. Morgen wacht een dag met heel wat werk, we moeten de omheining maken en in de tuin is ook nog heel wat te doen. Nu nog even genieten...

De gedenkstenen voor de redders van de Joden van Zakynthos 

bij de site van de synagoge

De kerk van Agios Georgios Filikon

De graftombe naast de kerk

De ingang van het Joodse kerkhof

De gedenksteen voor de Joden van de Holocaust

Enkele eeuwenoude Joodse graven

Nog meer graven

Achter deze omheining bevinden zich kindergraven

Het gebouw vóór het openluchttheater

Een fris drankje voor we aan onze Chef Salad beginnen

12 mei 2018 - Naar de Skopos van Keri

Bij het ontwaken is het een stralende dag en we maken onze rugzakken klaar om een wandeling te maken. Mijn man wil nog eens naar de Skopos van Keri en kiest voor de wandeling die we twee jaar geleden maakten met de partner van mijn beste vriendin. Lang daarvoor, bij één van onze eerste vakanties op het eiland maakten we die wandeling een eerste keer.
We rijden tot bij de taverne van onze vrienden in Marathia waar we onze auto achterlaten. We begroeten hen eerst en gaan dan op weg.

We volgen even het asfalt en komen voorbij de twee huisjes waar we onze eerste vakanties doorbrachten en wanneer we bij de vakantiehuizen van Ella House komen worden we begroet door een lieve hond. Hij loopt met ons mee en wanneer we afslaan bij het pad dat de Skopos opgaat blijft hij ons volgen. Hij blijft bij ons, ook als we al een heel eind gelopen hebben.
Er moet heel wat geklommen worden, het pad is lang niet overal in goede staat en het ergste moet nog komen, dat weten we van de vorige keer. Toen we deze wandeling negen jaar geleden voor het eerst maakten reden er nog auto's over het ganse gedeelte, vorig jaar waren er plaatsen waar we nog amper te voet konden lopen.
Rond het middaguur zoeken we een geschikt plaatsje en halen onze sandwiches boven, de hond is nog altijd bij ons. We geven hem wat van onze lunch maar veel honger heeft hij niet en water wil hij helemaal niet.

Dan beginnen we aan het moeilijke deel van de wandeling en onze vriend gaat nog altijd met ons mee. Het pad wordt heel slecht maar het uitzicht maakt veel goed. Beneden ons varen bootjes doorheen de boog in de rotsen en wat verder kijken we op het strandje waar mijn man en onze vriend twee jaar geleden gingen zwemmen.
Er zijn nog twee wandelaars die hetzelfde pad volgen, maar terwijl wij aan het slechtste stuk van de afdaling beginnen, keren zij terug. We dalen deze keer ook niet af tot het allerlaatste stuk want we zijn niet van plan om tot aan de zee te gaan en onze vriend wordt moe van de lange weg. Voor hem zetten we ons even neer en hij gaat in de schaduw liggen om uit te rusten.

Een kwartiertje later beginnen we aan de terugweg en het wordt een heel eind flink klimmen.
Wanneer we een eind op pad zijn lijkt de hond zich zijn weg terug te herinneren. Vanaf nu loopt hij voor ons uit en regelmatig kijkt hij achterom, als hij ziet dat we volgen loopt hij verder. Af en toe legt hij zich even in de schaduw van een boom en dan houden wij ook maar een pauze om hem wat te laten rusten.
Bijna terug aangekomen bij de asfaltweg van Marathia, loopt onze vriend het terras van een huis op. Wanneer we bij de bocht even achterom kijken, staat hij nog steeds op het terras en kijkt ons na alsof hij wil zeggen "Ik ben thuis". Die zal straks goed slapen na zo'n lange wandeling...
Met een glimlach op ons gelaat lopen we de asfaltweg op en volgen die terug tot bij Taverna Marathia Star. Daar bestellen we beiden een Kokkinisto Mosxari en een bordje tomaten-komkommer.
Na het eten keren we huiswaarts, het was een heel mooie dag en daar heeft ons onverwacht gezelschap veel toe bijgedragen...

Onze vriend volgt ons op onze wandeling naar boven

Mooi uitzicht op het schildpadeiland Marathonissi

Onze kleine vriend blijft ons vergezellen

Uitzicht op een boog in de rotsen en op Marathonissi en de Skopos van Vassilikos

De boog in de rots wat dichterbij gehaald

Een toeristenboot die zojuist door de boog gevaren is 

Onze lieve vriend wil even uitrusten

Hij toont ons de weg terug

Op de parking van Taverna Marathia Star

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand

11 mei 2018 - Wisselvallig weer en een gevaarlijke ram

De ganse week was er heel wisselvallig weer voorspelt met regelmatig regen, waar we tot donderdag niets van gemerkt hebben. Soms was het grijs, maar meestal scheen de zon.
Donderdagmorgen begon stralend en heel even dachten we eraan om een wandeling te gaan maken, in de late voormiddag waren we echter heel blij dat we het toch niet gedaan hadden. Op een kleine tijdsspanne kleurde de lucht donkergrijs en even later viel het water met bakken uit de lucht, vergezeld van hagelbollen en een pittig onweer. Onze tuin was in ieder geval blij met al dat water na bijna zes weken zonder regen, sommige planten hebben wel wat schade opgelopen door de hagel.

Vandaag is het alweer mooi weer en hebben we het begin gemaakt van een omheining langs onze privé weg. We hebben alvast de palen vastgezet in de betonnen blokken op de scheiding met de wei van de buren. Een paar dagen wachten tot alles goed droog en hard geworden is en dan kan de draad eraan vastgemaakt worden.
De reden van de omheining is een grote ram met een gevaarlijke blik en een nog gevaarlijker stel horens. Hij vergezelt de laatste dagen een kudde schapen op hun dagelijkse tocht op zoek naar eten. Wanneer de schapen in de weide van onze buurman grazen, heeft die ram er niets beter op gevonden dan ons achterna te komen wanneer we ons op onze weg begeven om naar de berging te gaan of om een andere reden die weg gebruiken.
Toen hij op een keer ineens voor me stond en me boos aankeek, bleef mijn hart toch wel even stilstaan. Ook mijn man heeft al enkele keren met hem te maken gehad, hij werd zelfs tot op onze oprit door hem achtervolgd.
Omdat de toestand met de ram er niet op verbetert hebben we beslist om de weide af te schermen van onze weg door een omheining zodat we ons weer terug veilig voelen...

5 mei 2018 - Krioneri-Bochali

We hebben een zware week achter de rug.
Maandag slechts twintig minuten nodig gehad bij de kapper om mijn haren te knippen, maar daarna verliep het heel wat minder vlot. Bijna een halve dag heeft het geduurd om tien postzegels te gaan kopen bij de post en een nieuwe bankkaart aan te vragen bij de bank omdat de mijne niet meer werkt.
In Zakynthos gaat zo goed als iedereen nog naar de bank of de post om al hun rekeningen cash te betalen, het gevolg is dat er overal ellenlange wachtrijen staan. Daarbij komt nog dat mensen die geen zin hebben om zolang te wachten, gewoon bij het binnenkomen naar het loket gaan en hun verhaal doen, zonder dat hen erop gewezen wordt dat het niet hun beurt is en ze een volgnummer moeten nemen of achteraan aanschuiven. Zo moeten diegenen die braaf hun beurt afwachten nog langer blijven wachten.
Gelukkig betalen wij onze rekeningen via domiciliëring en moeten we maar bij uitzondering op die plaatsen zijn.
Voor de rest van de week heeft mijn man de tuin in orde gemaakt en heb ik eindelijk verder gedaan met de grote schoonmaak. Ik heb al die tijd gewacht op slecht weer, maar wanneer dat niet komt poets ik maar bij mooi weer. Daarbij nog wassen en strijken en de week was zo voorbij.

Vandaag wordt er terug gewandeld, onze conditie was nu goed en dus willen we dat zo houden. We rijden naar de stad en een eindje voorbij de haven parkeren we de auto bij de Venetiaanse fontein.
Deze werd gebouwd in de 16e eeuw door de Venetianen die het eiland vanaf 1485 bezetten. Vroeger was het een aquaduct en het overblijfsel is een sierlijk stenen gebouw met kleine inscripties en een stenen fontein. Dit aquaduct leverde ooit water aan heel Zakynthos stad.
Daar beginnen we aan onze wandeling en lopen richting Tsilivi, in Akrotiri slaan we linksaf naar Bochali.
Overal onderweg is men nog druk bezig met het opknappen van hotels en tavernes, hier is het toeristische seizoen nog niet echt begonnen. Voor de wilde bloemen is de beste tijd nu toch wel voorbij, de droge aprilmaand heeft hen zeker geen goed gedaan en in mei is tot nu toe ook nog geen druppel regen gevallen.

Wanneer we bij Strani Hill komen volgen we de hoofdweg naar Zakynthos, op deze weg zou een pad naar een oud Joods kerkhof moeten zijn en dat willen we even gaan bekijken. We slaan het pad in dat we op onze gps aangeduid hebben maar komen even later bij een bord met verboden toegang. We maken dan maar rechts ommekeer en gaan terug naar Strani Hill, waar we vervolgens de weg naar Bochali nemen.
In Bochali gekomen zijn er enkele Engelsen die ons verwittigen dat het kasteel - The Castro genoemd -  gesloten is, ze zijn duidelijk teleurgesteld omdat ze voor niets tot hier gekomen zijn. Voor ons is het geen probleem want we zijn toch niet van plan om de ruïnes van het kasteel te bezoeken. De vorige jaren was het rond deze tijd ook nooit open maar dat konden zij natuurlijk niet weten. 
De reisorganisaties hebben de toeristen dit jaar vroeger dan anders naar het eiland gebracht. Maar heel veel tavernes en andere zaken openen niet vroeger en dat leidt soms tot ontevreden toeristen.
Langs een paadje naast het kasteel vinden we een geschikt plekje om onze sandwiches op te eten. Daarna lopen we via de steile helling en de smalle straatjes tot in de stad en komen langs het Solomosplein terug bij de haven.

We blijven naast de zee lopen en komen even verder bij de jachthaven. Hier krijgen leerling-zeilers les en er zijn enkele zeilschepen op zee die allemaal mooi op één rij zeilen. Het kleine kapelletje ligt er maar verwaarloosd bij en heeft dringend een laag verf nodig. Ik heb er al mooie foto's van gemaakt, maar deze keer is het geen foto waard.
Dan wandelen we verder langs het water tot we terug bij de auto komen en rijden we terug naar huis.
Thuis gekomen zie ik het bericht dat de taverne van onze vrienden open is, daar gaan we morgen dan maar meteen iets eten... 

De Venetiaanse fontein was in de 16de eeuw een aquaduct 

Mooi gelegen aan de zee

Een kerkje bijna boven bij het kasteel van Bochali

De Levante Ferry komt aan vanuit Kyllini

En vaart de haven binnen

Uitzicht vanaf Bochali op een deel van de stad en de haven

Strelitzia of Paradijsvogelbloem

Verbascum of Koningskaars

Terug bij de haven... waar de berg het water raakt, daar moeten we naartoe 

De jachthaven van Zakynthos in Krioneri

Bijna terug bij de auto... in de verte de Skopos van Vassilikos

Onze wandeling

De hoogtemeter en afstand