~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 5 mei 2018

We hebben een zware week achter de rug.
Maandag slechts twintig minuten nodig gehad bij de kapper om mijn haren te knippen, maar daarna verliep het heel wat minder vlot. Bijna een halve dag heeft het geduurd om tien postzegels te gaan kopen bij de post en een nieuwe bankkaart aan te vragen bij de bank omdat de mijne niet meer werkt.
In Zakynthos gaat zo goed als iedereen nog naar de bank of de post om al hun rekeningen cash te betalen, het gevolg is dat er overal ellenlange wachtrijen staan. Daarbij komt nog dat mensen die geen zin hebben om zolang te wachten, gewoon bij het binnenkomen naar het loket gaan en hun verhaal doen, zonder dat hen erop gewezen wordt dat het niet hun beurt is en ze een volgnummer moeten nemen of achteraan aanschuiven. Zo moeten diegenen die braaf hun beurt afwachten nog langer blijven wachten.
Gelukkig betalen wij onze rekeningen via domiciliëring en moeten we maar bij uitzondering op die plaatsen zijn.
Voor de rest van de week heeft mijn man de tuin in orde gemaakt en heb ik eindelijk verder gedaan met de grote schoonmaak. Ik heb al die tijd gewacht op slecht weer, maar wanneer dat niet komt poets ik maar bij mooi weer. Daarbij nog wassen en strijken en de week was zo voorbij.

Vandaag wordt er terug gewandeld, onze conditie was nu goed en dus willen we dat zo houden. We rijden naar de stad en een eindje voorbij de haven parkeren we de auto bij de Venetiaanse fontein.
Deze werd gebouwd in de 16e eeuw door de Venetianen die het eiland vanaf 1485 bezetten. Vroeger was het een aquaduct en het overblijfsel is een sierlijk stenen gebouw met kleine inscripties en een stenen fontein. Dit aquaduct leverde ooit water aan heel Zakynthos stad.
Daar beginnen we aan onze wandeling en lopen richting Tsilivi, in Akrotiri slaan we linksaf naar Bochali.
Overal onderweg is men nog druk bezig met het opknappen van hotels en tavernes, hier is het toeristische seizoen nog niet echt begonnen. Voor de wilde bloemen is de beste tijd nu toch wel voorbij, de droge aprilmaand heeft hen zeker geen goed gedaan en in mei is tot nu toe ook nog geen druppel regen gevallen.

Wanneer we bij Strani Hill komen volgen we de hoofdweg naar Zakynthos, op deze weg zou een pad naar een oud Joods kerkhof moeten zijn en dat willen we even gaan bekijken. We slaan het pad in dat we op onze gps aangeduid hebben maar komen even later bij een bord met verboden toegang. We maken dan maar rechts ommekeer en gaan terug naar Strani Hill, waar we vervolgens de weg naar Bochali nemen.
In Bochali gekomen zijn er enkele Engelsen die ons verwittigen dat het kasteel - The Castro genoemd - gesloten is, ze zijn duidelijk teleurgesteld omdat ze voor niets tot hier gekomen zijn. Voor ons is het geen probleem want we zijn toch niet van plan om de ruïnes van het kasteel te bezoeken. De vorige jaren was het rond deze tijd ook nooit open maar dat konden zij natuurlijk niet weten.
De reisorganisaties hebben de toeristen dit jaar vroeger dan anders naar het eiland gebracht. Maar heel veel tavernes en andere zaken openen niet vroeger en dat leidt soms tot ontevreden toeristen.
Langs een paadje naast het kasteel vinden we een geschikt plekje om onze sandwiches op te eten. Daarna lopen we via de steile helling en de smalle straatjes tot in de stad en komen langs het Solomosplein terug bij de haven.

We blijven naast de zee lopen en komen even verder bij de jachthaven. Hier krijgen leerling-zeilers les en er zijn enkele zeilschepen op zee die allemaal mooi op één rij zeilen. Het kleine kapelletje ligt er maar verwaarloosd bij en heeft dringend een laag verf nodig. Ik heb er al mooie foto's van gemaakt, maar deze keer is het geen foto waard.
Dan wandelen we verder langs het water tot we terug bij de auto komen en rijden we terug naar huis.
Thuis gekomen zie ik het bericht dat de taverne van onze vrienden open is, daar gaan we morgen dan maar meteen iets eten...