~ Mijn droomeilandje Zakynthos ~: 12 mei 2018

Bij het ontwaken is het een stralende dag en we maken onze rugzakken klaar om een wandeling te maken. Mijn man wil nog eens naar de Skopos van Keri en kiest voor de wandeling die we twee jaar geleden maakten met de partner van mijn beste vriendin. Lang daarvoor, bij één van onze eerste vakanties op het eiland maakten we die wandeling een eerste keer.
We rijden tot bij de taverne van onze vrienden in Marathia waar we onze auto achterlaten. We begroeten hen eerst en gaan dan op weg.

We volgen even het asfalt en komen voorbij de twee huisjes waar we onze eerste vakanties doorbrachten en wanneer we bij de vakantiehuizen van Ella House komen worden we begroet door een lieve hond. Hij loopt met ons mee en wanneer we afslaan bij het pad dat de Skopos opgaat blijft hij ons volgen. Hij blijft bij ons, ook als we al een heel eind gelopen hebben.
Er moet heel wat geklommen worden, het pad is lang niet overal in goede staat en het ergste moet nog komen, dat weten we van de vorige keer. Toen we deze wandeling negen jaar geleden voor het eerst maakten reden er nog auto's over het ganse gedeelte, vorig jaar waren er plaatsen waar we nog amper te voet konden lopen.
Rond het middaguur zoeken we een geschikt plaatsje en halen onze sandwiches boven, de hond is nog altijd bij ons. We geven hem wat van onze lunch maar veel honger heeft hij niet en water wil hij helemaal niet.

Dan beginnen we aan het moeilijke deel van de wandeling en onze vriend gaat nog altijd met ons mee. Het pad wordt heel slecht maar het uitzicht maakt veel goed. Beneden ons varen bootjes doorheen de boog in de rotsen en wat verder kijken we op het strandje waar mijn man en onze vriend twee jaar geleden gingen zwemmen.
Er zijn nog twee wandelaars die hetzelfde pad volgen, maar terwijl wij aan het slechtste stuk van de afdaling beginnen, keren zij terug. We dalen deze keer ook niet af tot het allerlaatste stuk want we zijn niet van plan om tot aan de zee te gaan en onze vriend wordt moe van de lange weg. Voor hem zetten we ons even neer en hij gaat in de schaduw liggen om uit te rusten.

Een kwartiertje later beginnen we aan de terugweg en het wordt een heel eind flink klimmen.
Wanneer we een eind op pad zijn lijkt de hond zich zijn weg terug te herinneren. Vanaf nu loopt hij voor ons uit en regelmatig kijkt hij achterom, als hij ziet dat we volgen loopt hij verder. Af en toe legt hij zich even in de schaduw van een boom en dan houden wij ook maar een pauze om hem wat te laten rusten.
Bijna terug aangekomen bij de asfaltweg van Marathia, loopt onze vriend het terras van een huis op. Wanneer we bij de bocht even achterom kijken, staat hij nog steeds op het terras en kijkt ons na alsof hij wil zeggen "Ik ben thuis". Die zal straks goed slapen na zo'n lange wandeling...
Met een glimlach op ons gelaat lopen we de asfaltweg op en volgen die terug tot bij Taverna Marathia Star. Daar bestellen we beiden een Kokkinisto Mosxari en een bordje tomaten-komkommer.
Na het eten keren we huiswaarts, het was een heel mooie dag en daar heeft ons onverwacht gezelschap veel toe bijgedragen...