26 augustus 2018 - Een kleine wandeling op zoek naar wilde druiven

Het beloofd vandaag iets minder warm te worden, de ene voorspelling zegt 29 en de andere 30°. Tijd om onze wandelschoenen nog eens aan te trekken en richting Loucha te rijden om op zoek te gaan naar wilde druiven.
Die staan op een plaats waar we geen schrik moeten hebben voor bosbranden, want het is nog altijd droog en veel regen hebben we nog niet gezien. Gisterenmorgen was er een kleine bui en voor de rest alweer zon.

Ook vandaag start de dag met veel zon maar er komen toch regelmatig grijze wolken voorbij. We besluiten om de tafel deze middag een beetje vroeger te dekken zodat we op tijd kunnen vertrekken.
We rijden voorbij Macherado de berg op en klimmen steeds hoger want Loucha is al behoorlijk hoog gelegen. Even voor het dorp laten we de auto vlakbij het pad achter waar onze wandeling begint en dan lopen we door de mooie natuur op weg naar de plaats waar we de druiven de vorige jaren geplukt hebben.
Wat bij de mensen in het veld of de tuin hangt zullen we nooit plukken, uit respect voor hun werk en de opbrengst die ze zo erg nodig hebben in deze crisistijd. Maar deze druiven hangen naast de weg, tussen de struiken, ze worden nooit geplukt en blijven hangen tot ze rot zijn. Daarbij zijn ze zo lekker dat het zonde zou zijn om er niet een paar trossen van mee te nemen.
Op verschillende plaatsen zien we mensen druk bezig in de velden tussen de wijnranken met de druivenpluk. Op de daarvoor bestemde plaatsen liggen al veel trossen met kleine druifjes te drogen, dat worden de rozijnen waarvoor Zakynthos bekent is. Over sommigen is een plastic zeil aangebracht want er wordt regen verwacht.

Wanneer we bij de wilde druiven komen is onze teleurstelling groot, de abnormale weersomstandigheden hebben ook hier geen goed gedaan. De helft van de druiven aan de trossen zijn helemaal verdroogd, terwijl de rest onregelmatig gerijpt zijn. Dat ziet er niet goed uit.
We wandelen een stuk verder dan waar de wilde druiven hangen, het is hier heel mooi en rustig in het dal. Bloemen zijn in deze tijd van het jaar heel zeldzaam, daarvoor is het te lang droog en heet geweest. Maar er hangen wel overal bessen, het wordt het stilaan herfst.
Hier en daar zien we de eerste cyclamen, in het Grieks noemt men ze Kopeloules of ' Bloemen van het jonge meisje '. Aan die bloemen hangt een heel mooi verhaal vast, dat trieste verhaal vindt je terug hier op mijn blog op 29 oktober 2016.
Na een tijdje maken we rechts ommekeer en plukken we onderweg een paar trossen wilde druiven die nog de moeite waard zijn. Zo zijn we toch niet voor niets gekomen. Even later moeten we even schuilen voor een regenbui, vijf minuten later schijnt de zon alweer en kunnen we verdergaan.

Terug bij de auto aangekomen rijden we door het dorp tot bij de afslag naar Exo Chora en vandaar verder naar Mariés. Omdat we dit jaar nog niet vaak in de buurt van Mariés gingen wandelen, zijn we nog maar twee keer bij Olive Tree gaan eten en daarom rijden we er nu naartoe.
Zoals altijd worden we heel hartelijk onthaald en de vrouw vraagt dadelijk naar haar vrienden in Duitsland, waar ze de broer van mijn man en zijn vrouw mee bedoelt. We mogen weer genieten van haar kookkunst en daarna praten we nog gezellig wat bij. Ze heeft wat stress want haar zoon trouwt einde oktober in Kefalonia en daar komt toch heel wat bij kijken eer alles geregeld is.
We kopen nog een fles van de lekkere wijn die haar man zelf gemaakt heeft en we krijgen nog wat verse eitjes mee van hun kippen. Daarna rijden we terug naar Marathia waar we nog wat genieten op ons terras tot het al lang donker is. Het valt ons op hoe vroeger de avond iedere dag valt, binnenkort is het om acht uur al pikdonker...

Het mooie dal van Loucha

Hier liggen de rozijnen te drogen, klaar om af te dekken bij regen,

de andere zijn al afgedekt

Ook hier hangen braambessen, maar veel kleiner dan in België

Pistacia Lenticus of Mastiekboom

Pistacia Lenticus of Mastiekboom

Een jonge mastiekboom

Cyclamen, Kopeloules genoemd in Griekenland,

helaas is mijn foto niet echt scherp

24 augustus 2018 - Feest van de Heilige Dionysios

Vandaag is het een grote feestdag op ons eilandje want 24 augustus is het feest van de Heilige Dionysios, de beschermheilige van het eiland.
Hij werd in 1547 op Zakynthos geboren als zoon van rijke ouders maar na hun dood gaf hij zijn erfenis aan zijn broer en ging in het klooster van Strofades, een groep van twee eilanden 44 km. zuid - zuid-oost van Zakynthos.
In 1577 werd hij aartsbisschop van Egina maar 2 jaar later gaf hij zijn ambt op en trok zich wegens gezondheidsredenen terug in het klooster van Anafonitria op Zakynthos.
Er bestaat een legende die het volgende zegt: Op een regenachtige avond kwam een ​​wanhopige man naar het klooster en vroeg om hulp. Deze man had net een moord gepleegd en zoals de monnik ontdekte, door voortdurende vragen, had deze man de broer van Dionysios gedood en de familie van de overledene jaagde op hem.
Ondanks de bitterheid en zijn klaagzang bood Dionysios onderdak aan de moordenaar en hielp hem zelfs om het eiland te ontvluchten om zijn leven te redden omdat hij, zoals hij zei, een andere misdaad wilde voorkomen. Lokale traditie bevestigt dat de moordenaar later terugkeerde en een monnik werd in hetzelfde klooster van Anafonitria. Dit verhaal raakte zeker het hart van de Zakynthianen, Dionysios werd vaak bezocht door mensen die wilden bekennen of om advies wilden vragen.
Hij stierf op 17 december 1622 op 75-jarige leeftijd. Volgens zijn testament werd hij begraven in de kerk van Agios Georgios in Strofades, waar hij tot priester werd gewijd. Drie jaar later, toen hij werd opgegraven, werd zijn lichaam intact gevonden en wordt hij sindsdien als heilige vereerd.

In 1716 werden de relieken echter overgebracht naar Zakynthos en deze translatie wordt jaarlijks op 24 augustus gevierd. Hier op het eiland wordt hun beschermheer ook nog eens gevierd op 17 december, zijn sterfdag.
Sinds zijn overbrenging naar Zakynthos rust zijn lichaam - nog altijd intact - hier in de St. Dionysioskerk aan de haven waar vele pelgrims hem nog ieder jaar komen begroeten. Sommige Grieken gaan nog iedere dag naar de kerk om zijn kist even aan te raken. Toen wij enkele jaren geleden met onze familie uit Duitsland een bezoek brachten aan de kerk, hebben wij zijn lichaam - dat in een glazen kist ligt - kunnen zien.
Elk jaar zijn in Zakynthos vieringen en er is een optocht waarbij de kist met zijn overblijfselen - rechtop gehouden - door de stad gedragen wordt. Er wordt verteld dat massa's mensen dan achter zijn kist aanlopen, maar dat hebben wij zelf nog niet kunnen vaststellen want wij zijn geen liefhebbers om naar grote evenementen te gaan en blijven liever weg van die drukte.

's Avonds is er aan de haven ook een groot vuurwerk terwijl de aanwezige veerboten dan allemaal luid beginnen toeteren.
In 2014 wilden we met ons twee vanop een redelijk grote afstand naar het prachtig schouwspel gaan kijken en reden met de auto tot aan het water bij Argassi. Maar zelfs daar was niet meer door te geraken van de mensen die er al vanaf 's middags hun auto hadden geparkeerd om toch maar een plaatsje te vinden.
We zijn dan maar terug naar huis gereden en sindsdien hebben we de ganse feestelijkheden aan ons voorbij laten gaan. Wanneer we 's avonds het vuurwerk hoorden knallen konden we vanuit onze tuin het schouwspel in de verte bekijken.
Nu we hier in Marathia hogerop wonen zijn we benieuwd of we deze avond het vuurwerk beter kunnen zien, er zijn hier geen bomen voor ons die het zicht voor een deel belemmeren.

In de feestweek is er ook gedurende verschillende dagen een grote markt met kraampjes waar allerlei snuisterijen, kleding, schoenen, handtassen en veel parfums verkocht worden, voor het overgrote deel allemaal namaak. Dat hebben we zelf met onze eigen ogen kunnen zien, toen we jaren geleden een bezoek brachten aan die markt.
De verkopers zijn bijna allemaal Roma zigeuners en toen we bleven stilstaan bij de parfums en make-up van een wereldbekend merk, merkten we dat het voor zéér weinig geld aangeboden werd. Omdat mijn man toen nog in het management van de firma werkzaam was, wisten we meteen dat het namaak was, het was ook duidelijk aan de verpakkingen te zien.
De Roma-vrouw vertelde ons dadelijk in haar beste Engels dat het om het echte merk ging. Mijn man zei dat het namaak was maar ze bleef volhouden dat het echt was, tot mijn man haar vertelde dat hij bij de firma werkte en daarna gaf ze toe dat het om namaak ging. Het kleinste kind kan weten dat je daar die echte parfum niet voor vijf euro kan kopen terwijl men die in de winkels tien keer meer betaald.

De markt staat overal op de parkings rond de scheepswerf en de haven, ieder vrij plaatsje wordt ingenomen door de kraampjes. Dit jaar zijn ze al héél vroeg begonnen met het opstellen ervan. Toen wij op 7 augustus ons adres gingen laten veranderen stond er al materiaal klaar om op te stellen op de parking waar wij altijd onze auto achterlaten. De eigenaars van de boten die daar vlakbij liggen klaagden het aan dat ze 15 dagen vroeger begonnen dan de vorige jaren.
Voor ons was het een teken om niet meer naar de stad te gaan tot de feestelijkheden voorbij zijn en de kraampjes weer afgebroken zijn. Ik heb ergens gelezen dat de marktkramers tonnen afval achterlaten en het afval is al zo'n groot probleem op het eiland... 

Rechts de St. Dionysioskerk met links de kerktoren

De sarcofaag waarin de kist van de Heilige Dionysios rust

De geopende sarcofaag

De kist met het lichaam van de Heilige Dionysios

Men draagt de kist rechtop tijdens de optocht door de stad

18 augustus 2018 - Het is hier zó mooi

Iedere dag opnieuw beseffen we wat een geluksvogels we zijn omdat we dit huisje gevonden hebben.
De eerste blik na het ontwaken wanneer ik de overgordijnen open is een uitzicht op de mooie blauwe zee - tenminste wanneer de zon schijnt - en op het schildpadeiland Marathonissi.
Daardoor ben ik al dadelijk blij gezind en begin ik vol goede moed aan mijn dagelijkse werk.

Van overal op onze terrassen of gelijk waar in de tuin hebben we een weids uitzicht over de zee met al zijn pracht.
De ganse dag varen boten hier voorbij of gaan voor anker liggen. Ze komen in alle maten en soorten, van heel kleine huurbootjes tot hele grote luxe jachten. De mooiste vind ik persoonlijk de zeilboten met hun grote witte zeilen, helaas moeten ze die neerlaten bij het binnenvaren van de baai.

Bij het koken en bij de afwas heb ik alweer dat zelfde prachtige uitzicht en dat maakt het werk zoveel lichter.
Soms vraag ik me af waarom we dit acht jaar geleden niet gevonden hebben. Nu maar hopen dat onze gezondheid het nog lang toelaat om hier te komen genieten...

Het uitzicht vanuit één van de slaapkamerraampjes

Deze liggen op dit moment voor anker

Het houten zeilschip van iets dichterbij

Mijn uitzicht tijdens het koken en de afwas

18 augustus 2018 - Muggen en hulpmiddeltjes

De oudste dochter van onze familie in Duitsland is jarig en één van het eerste wat ik vandaag doe is haar een WhatsApp sturen met onze verjaardagswensen, het wordt een leuke ' babbel ' tussen ons twee.
Daarna zet ik me aan mijn laptop want het internet bij ons is alleen in de morgen maar op zijn best en daar moet ik van profiteren.
Toevallig kom ik bij een artikel met enkele Griekse middeltjes om muggen te bestrijden en om het jeuken na een beet te verzachten. Enkele daarvan kende ik nog niet en die lijken wel interessant.
Hier in Zakynthos zitten ook muggen, zoals overal wel in de zomer denk ik. Het zijn niet de normale muggen zoals meestal, maar kleine zwarte en die lijken heel erg op de tijgermug, het zou me niet verbazen moesten ze familie zijn.
Er is wel een verschil met de beten, ze jeuken maar eventjes en geven minder last achteraf. Maar dat wil niet zeggen dat ze minder irriterend zijn en ik smeer me iedere avond dan ook in met het flesje dat ik uit België meebracht voor ik op het terras ga zitten.
De Griekse middeltjes zijn misschien ook wel goed om eens uit te proberen, hieronder de tekst uit het artikel.

Voorkomen dat muggen je bijten.

-------------------------------------------

Laten we eerst beginnen met enkele eenvoudige manieren om te voorkomen dat muggen je bijten. Hier in Griekenland is het laatste dat je wilt doen, het dragen van lange mouwen en een lange broek als de temperatuur bijna dagelijks bijna 40° is.

Een manier om muggen van nature af te weren, is door een mengsel van etherische oliën te bereiden die erg populair zijn in Griekenland.

In dorpen in het hele land, zal Yiayias (grootmoeder) je vertellen om een ​​paar druppels etherische olie van lavendel of citronella, of beide, in een verstuiverfles met wat babyolie te doen, het op te schudden en te spuiten.

Deze natuurlijke remedie zal helpen voorkomen dat muggen je bijten. U kunt het zelfs op uw beddengoed en kleding spuiten voor extra bescherming.

Een extra bonus aan deze veilige en natuurlijke remedie is dat je heerlijk botanisch ruikt.

Een ander ding dat Grieken doen om te voorkomen dat muggen aanvallen, is het plaatsen van basilicumplanten in hun tuinen en op hun balkons. Het is het perfecte natuurlijke afweermiddel voor muggen.

Stop de jeuk en laat de beten verdwijnen.

------------------------------------------------------

Een favoriete Griekse remedie tegen muggenbeten is azijn.

Om de jeuk van een muggenbeet te stoppen, deppen de Grieken eenvoudig een watje in wat azijn en brengen het op de beet aan. Niet alleen gaan de zwelling en jeuk weg, er wordt ook gedacht dat de beet sneller verdwijnt.

Een andere truc die helpt bij het stoppen van de jeuk is het gebruik van Aloë Vera. Griekse wetenschappers zijn sinds meer dan 2000 jaar Aloë Vera gaan vereren als het universele wondermiddel.

Het enige wat je hoeft te doen is een vers stukje Aloë Vera afsnijden en de gel op je muggenbeten wrijven om de jeuk weg te laten gaan.

Griekse yoghurt is een andere natuurlijke remedie die Grieken gebruiken om de jeuk van vervelende muggenbeten te stoppen.

Yoghurt wordt niet alleen gemaakt met eiwitten die de huid van irritatie bedekken en kalmeren, het vermindert ook ontstekingen. Een extra bonus is dat de probiotica in Griekse yoghurt helpen de huid te herstellen en ervoor zorgen dat het er minder vlekkerig uitziet.

Of ze allemaal helpen is nog maar de vraag. In onze tuin en op ons terras staan verschillende basilicumplanten dichtbij de plaatsen waar we nogal eens zitten, maar de muggen zitten er wel elke dag om ons te pesten.
Er staan ook verschillende Aloë Vera's in onze tuin, maar het is zo jammer om die te verminken door er stukken vanaf te knippen? In Agrilia staat een hele grote in onze voortuinDan misschien maar eens proberen met de andere middeltjes?

Een Aloë Vera in onze tuin

En hier nog eentje verscholen tussen de planten

Volgens onze huisbaas is dit ook een Aloë Vera,

wij hebben altijd gedacht dat het een stercactus is

De Aloë Vera in onze tuin in Agrilia, ondertussen is die al flink gegroeid

16 augustus 2018 - Regen

Bij het ontwaken schijnt er weinig licht door de overgordijnen, zou de voorspelde regen dan toch overkomen?
Sinds twee maanden is er geen druppel meer gevallen en voor onze tuin is het dringend nodig en mogen er meerdere buien vallen, al zullen de toeristen hier dat niet graag horen.
Een paar tellen later hoor ik licht gedonder en ook de regen begint te vallen.
Wanneer ik op het terras kom is de lucht donkergrijs en de tegels zijn goed nat, blijkbaar is er vannacht of in de vroege morgen al een flinke bui gevallen. Onze plantjes zullen tevreden zijn en wij moeten niet dadelijk met de tuinslang rondgaan.
Hopelijk is de regen ook over Agrilia gegaan en moeten we de tuin daar ook een keertje minder water gaan geven.

Onze Matia beleeft de tijd van zijn leven, hij rent over het natte, gladde terras en glijdt meters ver door. Het lijkt wel een ijsbaan en dat bevalt hem zienderogen want altijd opnieuw neemt hij een nieuwe aanloop.
Ik sluit snel de terrasdeur want Matia kennende wil hij zo dadelijk weer binnen en met mijnheer zijn natte poten mag ik het huis dan gaan poetsen.
Nog voor het half tien is komen de eerste blauwe vlekken tussen het grijze wolkendek en even later is de lucht weer stralend blauw en schijnt de zon. Dit is het Zakynthos zoals we het al zolang kennen...

Niet dat mooie uitzicht dat we gewoon zijn

Alles ligt onder een grijs wolkendek

15 augustus 2018 - Feestdag in Zakynthos en ook bij ons

Vandaag wordt in België het feest van Maria Hemelvaart gevierd en alleen bij ons in de provincie Antwerpen viert men ook Moederdag, de rest van het land viert die dag in mei. In onze provincie worden de moeders op de feestdag van de Heilige Maria gevierd, zoals er ook op veel plaatsen in onze provincie Vaderdag gevierd wordt op het feest van St. Jozef op 19 maart en niet in juni zoals in de rest van het land.

Door de geboorte van onze twee dochters ben ik ook reeds 39 jaar een moeder, helaas zijn ze op dit moment bijna 3000 km van ons verwijderd en kan ik het niet samen met hen vieren. Van onze oudste kreeg ik al een lief WhatsApp berichtje om me te feliciteren en de jongste stuurde er in mei al eentje omdat het in de familie van haar man in mei gevierd wordt.

In Griekenland en dus ook in Zakynthos is het groot feest vandaag, deze dag is één van de belangrijkste religieuze feesten van de Grieks-Ortodoxen. Zij herdenken ' De inslaping van de Moeder van God ' in plaats van de Hemelvaart die de katholieken herdenken. Bijna iedereen gaat vandaag wel ergens een kerk binnen want de Grieken zijn een heel gelovig volk. Velen noemen het ' Het Pasen van de zomer '.

Overal in Griekenland verzamelen gelovigen zich bij kerken en kloosters en houden processies met iconen. Dat zijn iconen van de Heilige Maagd Maria die de afgelopen eeuwen gevonden zijn in periodes dat de bevolking het moeilijk had. Men gelooft dat al deze iconen wonderbaarlijk zijn en overal zijn er wel verhalen over de wonderen die als gevolg van Maria gebeurd zijn.

De heilige moeder is voor de Grieken diegene die steun, hoop en troost geeft in moeilijke tijden. Men zegt dat je hulp moet vragen aan Maria wanneer je het moeilijk hebt, want ze zal je wens aan haar zoon Jezus doorgeven en omdat hij veel van zijn moeder houdt, verleent hij haar alle gunsten.

Na de ochtendmis zijn er in Griekenland de hele dag feesten en activiteiten tot diep in de nacht.

Naamdagen worden in Griekenland gevierd in plaats van verjaardagen, op naamdagen worden er pakjes gegeven en op verjaardagen op de meeste plaatsen alleen maar gefeliciteerd. Heilige Maria betekent in het Grieks Agia Panagia, in Griekenland is het vandaag dus dubbel feest voor iedereen die Maria, Marios... noemt, maar ook voor iemand met de naam Panagiotis, Panagiota... of namen daarvan afgeleid.

Ik vind het allemaal heel mooi dat de Grieken hun heiligen zo groots vieren - in Zakynthos is trouwens over negen dagen hun patroonheilige Dionisios alweer aan de beurt - maar omdat wij niet meer zo gelovig zijn, vieren wij vandaag alleen maar Moederdag.

In de loop van de voormiddag zien we dat er enkele bloemetjes open zijn van een plant in één van onze plantenbakken.

Bij een wandeling die we vorig jaar met onze Duitse familie begin mei maakten in Anafonitria, zagen we aan het klooster dat bloemetje voor het eerst. Piepklein - amper 1 cm groot - maar heel mooi.

Dit voorjaar lag er snoeisel van die plant op een berg afval van planten langs een pad, tijdens één van onze wandelingen. Mijn man heeft er toen enkele takjes van meegenomen en gestekt in onze tuin in Agrilia. Het plantje deed het daar tot ons spijt niet goed, maar we verhuisden de bloempot toch maar mee naar onze tuin hier in Marathia en het plantje werd hier in een plantenbak uitgeplant.

Tot onze verwondering voelt het plantje zich hier blijkbaar heel goed - net zoals wij - en het werd in een aantal weken een mooie, stevige plant met als resultaat de eerste bloemetjes sinds gisteren. Ze dragen de naam Tradescantia Fluminensis.

Het wordt voor ons een rustige dag en tegen het avondeten wandelen we naar de taverne van onze vrienden, een etentje om Moederdag te vieren lijkt me geen overbodige luxe.
In het weekend had ik er Chorta gegeten en die smaakte me zo goed dat ik het nog maar eens bestel met een Brizola Chirino of Porc Steak, of gewoon in onze taal een varkenskarbonaad. Dionisos is een meester aan de barbeque en ik vind zijn grillvlees altijd heel erg goed gebakken, ik ben er een grote fan van. Mijn man kiest een lekkere Stifado, of stoofvlees met kleine ajuintjes in een rode saus.
Ook al heb ik meer dan genoeg gegeten, ik vraag toch nog maar wat ze aan gebak in huis hebben. Ik krijg te horen dat ze mijn favoriete Frigania hebben, maar ook iets wat Katharina voor het eerst gebakken heeft. Het noemt Ekmék Kataifi en wanneer ik niet dadelijk begrijp welk soort gebak het is neemt de dochter me mee naar binnen waar het in de koelkast staat.
Op het eerste gezicht ziet het er lekker uit, het heeft wel iets weg van Frigania en ik besluit het te proberen samen met een Cappuccino. Het smaakt bijzonder goed en ik ben blij dat ik het genomen heb, wanneer ik op een keer moet kiezen tussen de Frigania en deze Ekmék Kataifi, dan zal het heel moeilijk worden. Wat een geluk voor mijn lijn en cholesterol dat ik hier niet woon...

Tijdens ons etentje is de kleinzoon des huizes met zijn ouders aangekomen en hij wordt uitgebreid gefeliciteerd en van een geschenkje voorzien, met de naam Marios is hij één van de gelukkigen die vandaag hun naamdag vieren.
We wandelen terug naar huis waar we gelijktijdig met onze huisbaas aankomen, hij is terug van Athene en we praten op ons terras nog wat bij met hem tot het donker is...

Tradescantia Fluminensis, van een zielig plantje naar dit stevige exemplaar 

De bloemknopjes nog dicht

Hier al een beetje open

En hier laat het zijn schoonheid zien

Mijn Chorta

En mijn Brizola Chirino

De Stifado van mijn man

En mijn heerlijke Ekmék  Kataifi

12 augustus 2018 - 65 jaar geleden sinds de zware aarbeving

Vandaag is een sombere dag in de geschiedenis van het eiland Zakynthos, toen het eiland werd opgeschud door een van de ergste aardbevingen die het gebied ooit heeft meegemaakt.
De schokken begonnen op 8 augustus en er waren in totaal 113 trillingen, schokken en naschokken, met de zwaarste op 12 augustus, die had de kracht van 7,2 op de schaal van Richter.
65 jaar geleden werd ons eilandje voor 70% verwoest en overal in het nieuws en de kranten wordt deze zwarte dag genoemd en herdacht.
Het was dan ook een zeer zware ramp en overal op het eiland zien we nog bijna dagelijks verwoestte huizen en kerken die nooit meer heropgebouwd zijn, maar die ons blijven herinneren aan deze dag die nooit meer zal vergeten worden.

Tijdens onze wandelingen komen we nog regelmatig dorpjes van vóór die tijd tegen met alleen maar verwoeste huizen en gebouwen. Het geeft een mooi beeld, want meestal staan ze wat verwijderd van het nieuwe dorp, verscholen tussen het groen en tegen een bergwand aan. Maar het doet ook denken aan al het leed dat de mensen toen overkomen is en aan de vele slachtoffers die toen gevallen zijn.
Ook de eilanden Kefalonia en Ithaca werden door deze aardbeving bijna volledig verwoest.

Een uitgebreide beschrijving over de aardbeving van 1953 heb ik al geschreven op 12 augustus 2016.
Onderstaande link is heel interessant om lezen, het is in het Engels, maar bevat ook veel foto's.

https://zakynthosinformerblog.wordpress.com/2018/08/12/sixty-five-years-on-the-great-ionian-earthquake/

Op de achtergrond de kerk van de Heilige Dionisios die als bij wonder gespaard bleef

Diezelfde kerk nu

11 augustus 2018 - Alweer brand en onze Belgische vrienden op bezoek

De ganse week waren er temperaturen van 34 en 35°, dat betekent dat we ons moesten aanpassen aan de warmte. In de morgenuren wanneer het nog enigszins fris is snel het nodige werk doen, om in de namiddag te kunnen rusten op ons terras met een aangenaam fris zeebriesje.

Eergisteren zijn we extra vroeg opgestaan om nog eens de Skopos op te gaan tot bij de amandelbomen. Sinds het weekend zijn er veel gevallen en we konden een flinke voorraad mee naar huis nemen. Door de koude winter van vorig jaar waren er toen bijna geen amandelen, maar de zachte winter dit jaar heeft het allemaal goed gemaakt en de meeste bomen hangen goed vol.

In onze tuin hebben we daarna ook nog onze eerste tomaatjes geplukt, kleine kerstomaatjes en lekker zoet van smaak.

Juist voor ik met het avondeten wou beginnen merkte mijn man op dat het erop leek dat er alweer brand was. En inderdaad, achter de bergen van Lithakia kwamen op twee plaatsen bruine rookpluimen naar boven, die al heel snel uitbreidden. Niet veel later kwam een blusvliegtuig water scheppen in de baai voor ons huisje.

Toen we nog in Agrilia woonden hadden we een volledig uitzicht over de bergen van de westkust en konden we bijna altijd raden waar het brandde. Nu zien we vanaf het zuiden op die bergen en is het zicht heel beperkt. Verder dan de bergen van Kiliomenos kunnen we niet meer kijken, maar we zagen dat de rook niet ver achter die bergen vandaan kwam.

Gisterenmorgen was de hemel boven die bergen mooi opgeklaard en vernam ik in het nieuws dat de brand op twee plaatsen begonnen was tussen Kiliomenos en Macherado, heel dicht bij het dorpje Lagopodo.

Aan de rand van dat dorpje ligt het vrouwenklooster waar we vorig jaar met onze Duitse familie op bezoek waren. Langs die weg reden we regelmatig naar Kiliomenos toen we nog in Agrilia woonden.

Het is verdacht dat het op twee plaatsen gelijk begint te branden en men denkt aan brandstichting... Alweer!!!

Ook in Lithakia was deze week alweer twee keer brand, dat zijn er vier daar in twee weken tijd.

Ondertussen zijn onze Belgische vrienden in Zakynthos aangekomen om de aankoop van hun huisje in Keri af te handelen en we hebben hen bij ons uitgenodigd want ze willen ons droomhuisje ook wel eens graag zien.

Even na vier uur rijden ze bij ons naar boven en kunnen we mekaar na een jaar opnieuw begroeten. Hun hondje Lotte is meegekomen, het hondje dat ze jaren geleden in zwaar verwaarloosde staat gevonden hebben hier in Zakynthos. Door hun liefdevolle verzorging kwam het diertje er gelukkig snel weer bovenop en mocht na hun vakantie met hen mee naar België.

Nu komt Lotte over enige tijd voorgoed weer in haar geboorteland wonen, deze weken zijn een voorproefje van wat ze hier mag verwachten en het lijkt haar best mee te vallen. Het is in ieder geval een schatje en we zullen haar zeker nog terugzien in de toekomst.

Omdat onze Matia niet gewoon is aan honden en ik niet weet hoe hij gaat reageren, stop ik hem voor de zekerheid in zijn bench. In de nacht en wanneer wij niet thuis zijn zit hij ook in zijn bench waarin hij veel plaats heeft en waarin ook zijn speeltjes liggen. Hij is al sinds hij één week oud is gewoon om regelmatig in een bench te vertoeven en maakt er niets meer uit om soms opgesloten te zitten.

Wanneer Lotte even binnen gaat en in zijn buurt komt, zet onze Matia zijn rug omhoog en zijn haren recht overeind. Die blijft dus voor de veiligheid maar best in zijn bench want ik weet uit ervaring hoe scherp zijn nagels zijn... Onze Matia ziet het gezelschap van Lotte dus niet echt zitten, waarschijnlijk nog het resultaat van een slechte ervaring met een hond bij onze buren in Agrilia.

Toen hij vorig jaar nog klein was zat hij op een keer rustig op ons muurtje dicht bij de scheiding met de buren, toen de hond van hun bezoekers onverwacht op hem kwam afgevlogen. Hij schrok toen zó erg dat hij zich urenlang verstopt heeft, blijkbaar is hij dat voorval nog niet vergeten.

Onze bezoekers hebben voor ons een zak citroenen uit hun tuin meegebracht die ze teveel hebben. Wij zijn er heel blij mee want ons citroenenboompje is nog klein en er hangen alleen kleine groene citroentjes aan.

Na een paar gezellige uurtjes nemen onze vrienden afscheid. Zij worden bij vrienden verwacht voor een etentje en wij wandelen tot bij de taverne van onze vrienden voor een maaltijd. Later op de avond wandelen we terug naar huis met twee flessen van hun zelfgemaakte wijn, een zakje eitjes van hun kippen en een zak met druiven uit hun tuin. We werden weer heel erg verwend vandaag, maar het is allemaal met heel veel dank aanvaard.  

Wanneer we bijna thuis zijn komt onze vriend 'de hond' achter ons aangerend, dat gebeurt wel vaker wanneer we door onze straat lopen. Hij kent ons nog van een wandeling die we op 12 mei op de Skopos maakten, hij is toen de ganse wandeling heen en terug met ons meegelopen. Hij woont dicht bij ons en wanneer hij ons ziet komt hij dadelijk naar ons en loopt weer met ons mee. Ook wij zijn altijd blij om hem te zien, het is een schat van een hond, dat weten we al sinds onze gezamenlijke wandeling.

Aan onze poort gekomen nemen we afscheid van hem, hij weet al dat hij niet mee achter de poort mag en loopt dan weer terug naar huis...       

De brand in de buurt van Lagopodo vanaf ons terras gezien, in een vroeg stadium

Van dichterbij zijn duidelijk meerdere rookpluimen te zien

Foto van de brand die in het nieuws verscheen

Nog een foto van het nieuws

Onze eerste kerstomaatjes samen met enkele grotere van onze huisbaas

Onze lieve vriend die ons regelmatig vergezelt

Deze foto is genomen tijdens onze wandeling van 12 mei

7 augustus 2018 - Adres veranderen en ons mooie eilandje

Onze nieuwe woonst is nogal afgelegen en wat extra beveiliging voor wanneer we in België zijn is volgens ons geen overbodige luxe, daarom gaan we kettinkjes en slotjes kopen voor de slagvensters.
Omdat de winkel heel dicht bij de winkelstraat gelegen is gaan we gelijk ook even kijken voor een knuffel-schildpad want onze jongste kleinzoon zou er zó graag eentje willen hebben.
Dan ook maar naar de bank om nog eens een poging te wagen voor onze adresverandering, de vorige keren stond men tot buiten aan te schuiven en zijn we maar verder gegaan. Op het eiland bestaan in de dorpen geen straatnamen en meestal dus ook geen huisnummers, daardoor gaat onze post al acht jaar allemaal naar onze advocaat.
Omdat we ondervinden dat er een deel van onze post niet bij ons terecht komt hebben onze vrienden van de taverne aangeboden om onze post naar hen te laten sturen. Wanneer onze naam erbij vermeld staat weten ze meteen dat het niet voor hen bestemt is. Zij hebben geen probleem met verloren gegane post, dus hebben we hun voorstel aanvaard. De postbode komt niet bij hen aan huis maar laat zoals op de meeste plaatsen de post achter in een postbus of bij een lokale supermarkt. Alleen in de stad gaat hij van deur tot deur.

We vertrekken al vroeg op de morgen naar de stad en parkeren onze auto zoals altijd op de parking aan de scheepswerf. Tot onze verbazing is men daar reeds het materiaal aan het lossen van de kraampjes voor de grote markt van 24 augustus wanneer de Heilige Dionysios uitgebreid gevierd wordt. Hij is de patroonheilige van het eiland.
Al wandelend langs de haven gaan we eerst naar de bank waar we aan de automaat wat geld afhalen. Men is al een hele tijd aan het vertellen dat er bij geld afhalingen telkens een drie euro aangerekend wordt, wat bij ons tot nu toe niet het geval was. Wij halen het altijd af aan de automaat van de bank zelf en ook nu wordt er niets extra aangerekend.
In de bank is het redelijk rustig en we kunnen dadelijk de reden van ons bezoek doorgeven. We kunnen ons adres zomaar niet laten veranderen, maar hebben een bewijs nodig dat we daar ook 'wonen' door een rekening van de elektriciteit of het internet te tonen. Dat gaat moeilijk want omdat we alle rekeningen online krijgen hebben we geen rekeningen om te tonen.

Dan maar even naar Cosmote vlakbij gaan in de hoop dat zij ons een bewijs kunnen leveren. Ook daar valt het wachten bij de Engelssprekende mevrouw deze keer mee en we maken onze wensen bekent. Of wij onze ATM nummer - belastingnummer - bij ons hebben? Daar hebben we natuurlijk niet aan gedacht en bij een zoektocht door de autopapieren vinden we gelukkig ergens een formulier waar onze ATM nummer opstaat. Een goede les voor volgende keer, wij gaan al onze gegevens noteren en bij onze autopapieren bewaren voor geval we die nodig hebben.

Met het bewijs van ons internetcontract en de plaats waar het gevestigd is gaan we terug naar de bank. Daar heeft het nog heel wat voeten in de aarde omdat we gezegd hebben dat we in Marathia wonen en op het bewijs Keri als woonplaats staat, waarvan Marathia een héél klein deeltje is. Het is zo klein dat het maar uit één straat bestaat en zelfs geen kerk of kapel bezit, terwijl het eiland er bij manier van spreken vol van staat.
Wanneer we zeggen dat ze Marathia dan maar uit het adres moeten schrappen en alleen Keri vermelden zijn ze bereid om het adres te aanvaarden. De formulieren worden afgedrukt en dan moeten we nog langs een bepaalde bediende voor haar handtekening, daarna nog langs de manager voor haar handtekening en dan de formulieren terugbrengen naar diegene die ze opgemaakt heeft. Wat een bureaucratie!
Omdat onze eigenlijke bank van acht jaar geleden overgenomen is door deze bank, werkt ons bakje voor online-banking niet meer en vragen we gelijk ook maar om het om te wisselen voor eentje van hen. Daarvoor moeten we weer bij iemand anders zijn waar we een volgnummer krijgen en moeten wachten. Wanneer het onze beurt is probeert een man met het nummer na ons even voor te springen maar dat is buiten mij gerekend. Ik wijs hem er vriendelijk op dat wij de volgende zijn, wij hebben ook al lang genoeg gewacht en ieder op zijn beurt, anders moeten ze geen nummers uitdelen.
Het nieuwe 'bakje' voor online-banking wordt gegeven en we mogen nog eens met de formulieren naar diezelfde mensen voor hun handtekeningen. De formulieren weer naar de oorspronkelijke bediende brengen en we kunnen weer naar buiten gaan. Wat een soep is het toch allemaal voor een paar kleine aanpassingen!

In de winkelstraat zien we al bij de eerste souvenirswinkel een super schattige schildpad liggen en kunnen weer iemand heel gelukkig maken wanneer we in oktober in België komen. Vandaar wandelen we naar de ijzerhandel voor de kettinkjes en sloten en kopen meteen nog wat andere dingen die we nog nodig hebben.
Bij de auto gekomen rijden we terug richting Marathia, na onderweg nog een paar broden te kopen. Nu we de bakker niet meer dichtbij hebben moeten we daar altijd aan denken. Wanneer we thuis aankomen is het juist middag voorbij en kan ik meteen de tafel gaan dekken.
Na het eten ga ik nog eens met nat door het huis en dan hou ik het rustig tot ik met het avondeten moet beginnen. Mijn man is zoals meestal weer in de tuin te vinden.

's Avonds is er alweer een mooie zonsondergang met bijna dezelfde kleuren als zondag, we zijn iedere keer opnieuw verbaasd hoe mooi het hier is. Wanneer het donker is blijft het nog heel warm maar met de zeebries is het aangenaam om buiten te zitten. Om middernacht wijst de thermometer nog 30,6° aan, het uitzicht is ook dan nog heel mooi...

De knuffel voor onze kleinzoon

Even op de decoratie liggen om zijn schattige snoet te laten zien

Alweer een mooie zonsondergang, bijna zo mooi als eergisteren

En ook in de andere richting

Heel in de verte steken de bergen van het eiland Kefalonia de kop op

Ons uitzicht met om middernacht nog temperaturen van 30,6°

 

5 augustus 2018 - Korte wandeling op de skopos van Keri

Bij een eerdere poging om via het pad in onze tuin op de skopos te geraken, hebben we gemerkt dat het niet mogelijk was omdat er aan het einde teveel doornenstruiken stonden. Sindsdien vragen we ons af hoe het begin van het pad daarboven er zou uitzien. Waaraan zouden we kunnen merken dat het bij het perceel hoort en zou het eventueel mogelijk zijn om daarlangs naar beneden te gaan? Het zou onze wandelingen op de skopos behoorlijk vergemakkelijken.
Toen we een tijdje geleden aan onze huisbaas vertelden dat we langs het pad omhoog gelopen waren, maar niet verder konden vanwege die struiken, zei hij dat hij het pad zou laten open maken, wat nog niet is gebeurd.

Gisteren besloten we om vandaag eens op verkenning te gaan en omdat het warm beloofd te worden gaan we al vroeg op pad. We zijn benieuwd hoe het klimmen gaat meevallen want onze conditie is door heel de verhuis en het gebrek aan wandelen beneden alle peil. Ook de fietstochtjes die ik in Agrilia bijna dagelijks maakte en die hier ontbreken halen mijn conditie naar omlaag.
We nemen het pad naar de skopos dat we al heel veel keren genomen hebben en dat begint al meteen met een flinke klim. Tot onze verbazing gaat het zeer vlot ondanks onze minder goede conditie, we zijn er nog nooit zo goed opgeraakt.
Mijn man is van mening dat het misschien komt doordat we dagelijks toch wel minstens één keer de oprit naar ons huisje oplopen en die is ook behoorlijk steil. Dat zou wel eens kunnen waar zijn, het is voor ons al zo normaal geworden dat we die oprit op en neer lopen, dat we er niet bij stilstaan dat het een goede oefening is voor onze conditie.

Wanneer we bij de villa komen die schuin boven ons huisje staat, weten we dat we moeten beginnen opletten, hier moet ergens het pad naar beneden gaan komen. We zien een poort die achter een grote struik verborgen zit en een pad in beton.
Dit moet het begin zijn en waarschijnlijk heeft de eigenaar de intentie gehad om ook van hieruit een weg naar beneden te maken. Hij heeft ons eens verteld dat hij vroeger van plan geweest is om boven zijn huis nog een tweede huis te bouwen, wat hij dan toch niet gedaan heeft. De weg naar dat huis zou dan heel waarschijnlijk langs hier gaan.
De berghelling naar beneden is heel steil en staat vol met struiken en bomen, het huis is van hieruit niet te zien en dat geeft ons een goed gevoel. We zijn van plan om onze huisbaas te zeggen dat hij voor ons het pad niet moet laten openmaken. Wanneer wij van hieruit niet naar beneden kunnen, is het voor iemand met slechte bedoelingen ook niet mogelijk en dat geeft ons toch een veilig gevoel. Wij nemen de omweg wel wanneer we de skopos op willen.

We wandelen nog wat verder en lopen een paadje tussen een olijfgaard in, even verder kunnen we van hieruit ons huisje beneden zien liggen en kijken we ook uit over de zee en Marathia. Hier zouden we nog verder kunnen maar de begroeiing langs het paadje prikt nogal en met mijn korte wandelbroek ben ik geen liefhebber om verder te gaan.
Daarom lopen we terug en gaan verder omhoog langs het normale pad. Na een tijdje komen we aan een paar amandelbomen die in het wild staan en kijken verbaasd op. Die zijn door de vroege warmte in het voorjaar veel vroeger klaar dan andere jaren. De vele bolsters staan al bijna allemaal open en de amandelen zijn klaar om eruit te vallen of liggen al met velen op de grond. Met ons tweetjes rapen we in geen tijd een voorraad bij elkaar, dat wordt straks weer lekker smullen.

Daarna keren we terug naar huis want het is bijna middag. We maken meteen plannen om over een paar dagen extra vroeg op te staan en nog eens de skopos op te gaan. Niet om de bekende paden te doen, maar om deze keer eens de paadjes te volgen die binnendoor lopen, zeker niet te ver de skopos op. Omdat hier - voor zover wij in die tien jaar weten - nog geen bosbranden geweest zijn, wil dat niet zeggen dat het niet zou kunnen branden en dat risico willen we niet nemen.
Terug bij onze straat gekomen zeggen we hoe goed het toch is om zo dicht bij huis zomaar de skopos op te kunnen, waar we vroeger dat hele eind voor moesten rijden. We beseffen hoe gelukkig we zijn om dit huurhuisje gevonden te hebben...

Na het middageten genieten we op ons terras en worden ondertussen vermaakt door de passagiers van een luxe jacht dat hier vóór ons is komen aanleggen. Met hun jetski maken ze tegen hoge snelheid het water onveilig, zwemmers blijven best ver uit de buurt als hun leven hun lief is.
Wanneer het tijd is voor het avondeten wandelen we naar de taverne van onze vrienden voor een lekkere maaltijd. Ik neem als nagerecht nog eens een Frigania met een Capuccino. Terug thuis gekomen gaat de zon stilaan onder en kleurt de zee in een nooit geziene rose gloed, wat is de natuur toch prachtig...

Zicht vanaf de olijfgaarden op ons huisje en het stukje begaanbare pad erboven 

Het pad op de skopos 

Onze voorraad amandelen

Een luxe jacht vlak voor ons terras

Even naar de naam kijken

De gegevens van het jacht

Mijn nagerecht met Frigania en capuccino

Marathonissi in een rose gloed

Zo mooi kan het hier zijn